Γιατί νομίζω είχαν κάνει κάτι παρόμοιο με 70s;
1 Like
Αύγουστος 2006. Κι εγώ βαριέμαι να τα ξαναδιαβάσω (και ήταν πληρέστατο το παλιό), αλλά υποθέτω έχει περάσει μία αιωνιότητα από τότε.
Ισχύει, αλλά μάλλον η συγκεκριμένη δεκαετία δεν άλλαξε και πολύ από τότε 
5 Likes
Από περιέργεια, αφού διάβασα το τωρινό αφιέρωμα (που είχε, κλασικά, τη λογική λιστών με ελάχιστα λόγια για κάθε album και όσο περισσότερο name-dropping γίνεται) ξέθαψα το παλιότερο αφιέρωμα στα 70’s, και απλά διαπίστωσα ξανά τη χαώδη απόσταση μεταξύ της ποιότητας των γραφιάδων του Hammer τότε και τώρα, αλλά κυρίως τη ριζικά διαφορετική προσέγγιση τέτοιων αφιερωμάτων-χρονομηχανών (που, βέβαια, μάλλον οφείλεται εξαρχής στις ικανότητες των τότε συντακτών να παρουσιάζουν κάτι με διαφορετικό τρόπο). Το είχα ξεχάσει εντελώς, αλλά το τότε αφιέρωμα είχε: σύντομη αναφορά σε 60’s, ανάλυση της σημασίας του rock image, ξεχωριστά mini-αφιερώματα στα κύρια είδη (prog rock, glam, punk κλπ.), υπερ-αναλυτικότατη παρουσίαση του τι γινότανε στην Ελλάδα τότε με 4-5 διαφορετικές συνεντεύξεις Ελλήνων μουσικών, ραδιοφωνικών παραγωγών κλπ., συνδέσεις με την κληρονομιά των 70’s στις μετέπειτα δεκαετίες, σύντομο σχόλιο για τη σατανική θεματολογία των 70’s και ΜΕΤΑ ο κύριος κορμός με τις παρουσιάσεις των συγκροτημάτων για τα οποία διαβάζαμε το τι έκαναν πριν, τι έκαναν μετά τη συγκεκριμένη δεκαετία, γενικά ΟΛΟΚΛΗΡΗ την ιστορία τους.
Ε, για να κάνεις ένα τέτοιο αφιέρωμα-αναφορά, σημαίνει, ρε φίλε, ότι έστω 4-5 συντάκτες (γιατί αυτοί σήκωσαν το κύριο βάρος του αφιερώματος) έχουνε λιώσει ολόκληρες δισκογραφίες κι έχουν αποκτήσει μία σφαιρικότατη άποψη, δεν άκουσαν απλά “τον καλύτερο δίσκο του τάδε συγκροτήματος” ή “τα χαρακτηριστότερα albums του δείνα ρεύματος”. Ακόμα περισσότερο, δείχνεις μεράκι όταν προσπαθείς να αξιοποιήσεις τις γνώσεις/ικανότητες/κλίσεις συγκεκριμένων συντακτών που ηχητικά δεν το πολυέχουν με τον συγκεκριμένο ήχο για να πλουτίσεις πλευρές του αφιερώματος (βλέπε π.χ. Γιοβανίτη και σατανική θεματολογία).
Υ.Γ. Τρομερή λεπτομέρεια: στην κλασική φωτογραφία του Lemmy με τους Hawkwind στην οποία ο τύπος έχει κοτσάρει μία ευδιάκριτη σβάστικα στο πέτο του (και είχε δημοσιευτεί και στο παλιότερο αφιέρωμα), στην τωρινή version έχει πέσει photoshop και η σβάστικα έχει εξαφανιστεί (!), χαχαχα. Δεν ξέρω αν αυτή η φοβερή έμπνευση ήταν πρωτοβουλία του Hammer για να προστατεύσει την κληρονομιά του Lemmy από την cancel culture ή τυχαία συνέλεξαν μία ήδη λογοκριμένη version, αλλά όσο και να έψαξα στο net, παντού με τη σβάστικα τη βρήκα την photo. Πώς εξαφανιζόταν ο Τρότσκι δίπλα απ’ τον Λένιν στις φωτογραφίες επί σταλινισμού, ε, κάτι τέτοιο.
7 Likes
ε βασικά αμα πληρώνεις και ελαφρώς υπερδεξιος να είσαι χωράς. (μην πουμε και για 1-2 που γράφανε)
ονόματα δε λέμε. πασίγνωστα πρόσωπα στη σκηνή. Δεν είναι σοβαρό κανένα μετάλ “μέσο” στην Ελλάδα σχεδόν. 1-2 παίζει να είναι σχετικά σεμνά απλά.
Για όποιον ενδιαφέρεται, υπάρχει και συνέντευξη Taneli Jarva στο γνωστό περιοδικό αυτού του μήνα, όπου εξιστορούνται διάφορα όμορφα γύρω από τις ημέρες που περιέβαλλαν το συγκεκριμένο αριστούργημα (“Amok”).
Υφίσταται, επίσης, αναφορά σε ένα “μικρό” της ιστορίας, που εμπλέκει και The Black League (όχι εμένα, την μπάντα).
Τέλος, γίνεται αναφορά και σ’ ένα επικότερο των επικών ψιλο-ευτράπελο video, το οποίο αγνοούσα, αλλά κατάφερα να εντοπίσω.
4 Likes
Τρομερά cult σκηνικό το από πάνω, στο 13ο λεπτό παίζουν διασκευή και το “Cromlech”, ε.
Εγώ άλλο ήθελα να σχολιάσω στο καινούριο Hammer. Από τα 220 albums του αφιερώματος του στην ελληνική σκηνή, η κατανομή των δίσκων ανά δεκαετία πάει κάπως έτσι (ναι, είχα χρόνο για σκότωμα):
70’s: 2
80’s: 7
90’s: 22
00’s: 31
10’s: 109
20’s: 49
Την ίδια στιγμή στο editorial ο Χρονόπουλος κάνει λόγο για την «άνοιξη» της ελληνικής σκηνής από το ’10 και μετά -πράγμα που έρχεται σε συμφωνία και με την παραπάνω κατανομή/επιλογή που έκανε το Hammer.
Εσάς πώς σας φαίνεται αυτή η κατανομή; Εννοώ ότι δεν μπορώ να μη σχολιάσω πως τα 2/3 της λίστας ανήκουν στα 12 τελευταία χρόνια ή τα albums που επιλέχθηκαν μόνο από τα 2 τελευταία χρόνια σχεδόν ισοφαρίζουν 90’s και 00’s μαζί. Φυσικά δεν ξέρω τι παίζει από άποψη διαφήμισης νεότερων σχημάτων κλπ. -μία «κακοπροαίρετη» προσέγγιση της παραπάνω κατανομής που, όμως, ίσως έχει μία βάση όταν μιλάμε για περιοδικά που οικονομικά βγάζουν το ψωμί τους από διαφημίσεις, προώθηση συγκροτημάτων κλπ. Εδώ, οι users του forum όμως (όσοι, τέλος πάντων, παρακολουθούν και στενά τα τεκταινόμενα της ελληνικής σκηνής τα τελευταία χρόνια), συμφωνούν ότι από το ’10 και μετά παρατηρείται μία έκρηξη νέων σχημάτων ή ποιοτικών δίσκων που δεν υπήρχε παλιότερα;
1 Like
Η αποψη μου ειναι να σταματησεις να παιρνεις το hammer
5 Likes
2 Likes
Δεν το χω πάρει και ίσως ούτε θα το πάρω, οπότε με μαντέψιες: προφανώς και υπάρχει έκρηξη της σκηνής από άποψη ποσότητας. Όταν έχεις μεγάλο αριθμό συγκροτημάτων, θα έχεις και μεγαλύτερο αριθμό ποιοτικών κυκλοφοριών λογικά. Τώρα από κει και πέρα, για τα νούμερα, δεν έχω να πω κατι. Αν θεωρούν ότι τα τελευταία 2 χρόνια έχουν βγει 49 κορυφαίοι δίσκοι της ελληνικής σκηνής, καλά κάνουν και το λένε. Εμένα έπετρεψε μου να αμφιβάλλω, κ;θως αν εξαιρέσεις (στατιστικά και μόνο) μερικά άλμπουμ από αυτά τα 49, που θα είναι τα σούπερ ντουπερ και δεν θέλουν να περάσει χρόνος για να τα δεις με καθαρό μάτι, τα υπόλοιπα στο αντίστοιχο αφιέρωμα του 2032, ούτε που θα τα θυμούνται.
2 Likes
Το αφιέρωμα έχει ένα ενδιαφέρον, αλλά όντως ο @Sevek πέφτει πολύ μέσα ως προς αυτό, παρά το ότι μαντεύει:
Περιττό να αναφερθούμε σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Νομίζω βγάζουν μάτι κάποιες πολύ πρόσφατες επιλογές.
Θεωρώ ότι εφόσον υπήρχε η πρόθεση για ένα τέτοιο αφιέρωμα, θα μπορούσε να αφιερωθεί ένα ολόκληρο τεύχος γι’ αυτό που να εμβαθύνει περισσότερο και να δώσει πολύ περισσότερες επιλογές. Τώρα είναι σαν να εξυπηρετήθηκε περισσότερο το μήνυμα “Ιδού πόσο γ@μάει η σκηνή την τελευταία δεκαπενταετία!” (που προσωπικά το δέχομαι ότι δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση ψέμα), παρά η ουσία, ήτοι η σε βάθος διαχρονική παρουσίαση της σκηνής.
Όπως και να 'χει, καλύτερο σημείο του τεύχους παραμένει η συνέντευξη του Taneli. 
2 Likes
Recency Bias λεγεται αυτο που λεει ο Sevek και ως ενα σημειο ειναι λογικο μωρε, απλα η κατανομη ειναι λιγο υπερβολικη.
Οτι στα 90ς καναμε αμαν να δουμε καναν ποιοτικο δισκο απο ελληνικη μπαντα ειναι αληθεια, το τι συμβαινει πλεον δεν το γνωριζω γιατι δεν παρακολουθω την σκηνη.
2 Likes
To recency bias είναι μια παράμετρος, κάποιες άλλες αντικειμενικές παράμετροι είναι το internet/social media που συνεπάγεται διευκόλυνση της επικοινωνίας και τρομακτικά γρηγορότερη διάχυση της πληροφορίας και η ευκολότερη πρόσβαση σε μέσα ηχογράφησης.
Επομένως είναι πιο πιθανό καλλιτέχνες με ιδέες αλλά και ικανότητες να τις υλοποιήσουν είτε να ηχογραφήσουν μόνοι τους είτε να βρεθούν μεταξύ τους και στη συνέχεια να προμοτάρουν το έργο τους.
Η αλήθεια είναι ότι τα παραπάνω χρονικά συμπίπτουν με την τεχνολογική “πρόοδο” στα 10ς και θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν εν μέρει την κατανομή.
Όλα αυτά στη θεωρία βέβαια, μια και ούτε τους 220 δίσκους έχω δει ποιοι είναι ούτε γνωρίζω τα κριτήρια επιλογής (που συνήθως είναι μάλλον ασαφή). Έτυχε βέβαια να μάθω ότι συμπεριλήφθηκε μια μπάντα (τίμια κατά τ’ άλλα) που προσωπικά ούτε που θα μου περνούσε από το μυαλό να εντάξω στις κορυφαίες κυκλοφορίες σε οποιοδήποτε επίπεδο.
3 Likes
Σωστο και αυτο, πλεον ειναι πολυ πιο ευκολο για μια μπαντα χωρις ιδιαιτερα μεσα να “ακουστει” και να κυκλοφορησει κατι μονη της, ισως αυτο να ηταν το μεγαλυτερο εμποδιο μεχρι τα 00ς και γι’αυτο να ειχαμε τοσο λιγοτερες αριθμητικα κυκλοφοριες.
2 Likes
Με κάθε σεβασμό, αγαπητέ @morgoth , η προσωπική μου γνώμη είναι ότι στα 90ς υπήρξαν τεράστιοι δίσκοι, απίστευτα demos, και ηχοτόπια εντελώς καινοτόμα σε ευρύτερη κλίμακα, πχ Necromantia, Septic Flesh, ο υπέροχα αλλόκοτος πρώτος δίσκος On Thorns I Lay.
Δεν μπορώ να σκεφτώ ποιος δίσκος των '10s ξεπερνάει το “Orphidian Wheel” , το “Non Serviam” , το “Ancient Pride” και ακόμα και το “Sense of metal” των Marauder για να φέρω και παραδείγματα εκτός του black/death/experimental.
Κατά την γνώμη μου, πολλά demos της εποχής πχ Medieval Demon, Ethereal, Deviser στέκονται άνετα πιο πάνω από μεταγενέστερα albums.
Ασφαλώς, είναι πάντα θέμα γούστου - just my 2 cents. Απλώς νομίζω ότι στα 90ς υπήρξαν εξαιρετικές δουλειές, πολλές φορές κόντρα στα τεχνικά προβλήματα (παραγωγή κλπ).
Εκτός metal, στα 80ς η ελληνική σκηνή του μετα-πανκ ήταν μάλλον νο2 σε Ευρωπαϊκή κλίμακα μόνο πίσω από τους Άγγλους. Άπειρη δισκογραφία. Στα 90ς είχαμε πάμπολλα rock releases επίσης. Έπαιξε πολλή φλωροσαβούρα αλλά και σοβαροί δίσκοι. By the way, στα 90ς είχαμε κ τους αρχέτυπους Nightstalker (SideFX, Use).
Δεν έχω διαβάσει (ακόμα) το αφιέρωμα και δεν έχω εικόνα αν αφορά μεταλ ή ευρύτερα ελληνική σκηνή.
Διαχρονικά αναγνώστης Hammer πάντως αν και λόγω τρεχαμάτων δεν προκάμω πια (my bad).
1 Like
Φαντάζομαι παίζει ρόλο και η νοσταλγία αλλά και τα χρόνια που έχουν στην πλάτη τους οι δίσκοι αυτοί ως προς το “ξεπερνάει”
Γιατί έχω κατά νου κάποιος δίσκους των 10’s που θα λέμε ακριβώς τα ίδια σε 10-15 χρόνια
1 Like
Σαφώς, και άλλωστε είναι απλώς μία υποκειμενική προσωπική γνώμη.
Οπωσδήποτε ποτισμένη και από το φίλτρο της νοσταλγίας και της απόστασης.
Θα προσέθετα και το πρωτόλειο της σκηνής τότε - things were in the making.
On a more personal note (to make matters “worse” in terms of subjectivity), πολλές από εκείνες τις δουλείες είχαν (στα δικά μου αυτιά) και ένα εγγενές στοιχείο νοσταλγίας, μέσα στις συνθέσεις.
.
Μακάρι, άλλωστε “The Future belongs to the brave”.
1 Like
Δε χρειάζεται να ξεπερνάει κάποια από τα προαναφερθέντα για να συμπεριληφθεί βέβαια.
Ποσοτικά έχουμε πολύ περισσότερους δίσκους στα 10s από τα 90s, άρα είναι και λογικό να υπάρχουν και περισσότεροι δίσκοι από αυτή την περίοδο στο αφιέρωμα.
1 Like
Δεν έχω διαβάσει ακόμα το αφιέρωμα αλλά ένα ενδιαφέρον στοιχείο θα ήταν η σχέση των 80s & 90s δίσκων με τις παραγωγές. Ποια άλμπουμ έχουν πιθανόν αδικηθεί λόγω κακού ήχου.
Το λέω αυτό έχοντας στο μυαλό μου τους Flames. Μια καλή τίμια μπάντα που όσες φορές και αν άκουσα τα κλασικά τους άλμπουμ δεν μπόρεσα ποτέ να τα ευχαριστηθώ λόγω ήχου.
1 Like
Δεν μιλησα για ποιοτητα ομως, μιλησα καθαρα αριθμητικα.
Προσωπικα τα 90ς ειναι η αγαπημενη δεκαετια μου στο μεταλ γενικα, οχι μονο το ελληνικο και οι Septic Flesh στην περιοδο Esoptron-DNA η αγαπημενη μου ελληνικη μπαντα, μιλαω καθαρα και μονο για το πληθος των κυκλοφοριων και ποσο ευκολο ειναι πλεον να βγει και να αναδειχτει κατι σε σχεση με παλια που οι μπαντες προσπαθουσαν να βρουνε συμβολαιο με δισκογραφικες.
1 Like