Χεχεχεχεχε . Ωραίος ο Γράκχος
Και δεν είναι μόνο αυτοί. Γενικά οι περισσότεροι συντάκτες του χάμερ κάνουν έκθεση ιδεών στα κείμενά τους αντί ουσιαστικής παρουσίασης του εκάστοτε δίσκου. Ελάχιστοι το αποφεύγουν αυτό (πχ ο Σακελλαρίου).
Το παρατραβηξαμε νομίζω . Ο άλλος , πήγε και έκανε πριντ Σκριν και κάνανε σχόλια οι δικοί του . Τακτική Ταλιμπάν !!Εύκολακι να νομίζεις οτι λες εξυπνάδες αλλα , απέχει πολυ απο το πως το σκέφτηκα εγω , και πως το πέρασε εκείνος . Anyway εχει την πλάκα του που το δυο τρεις εκει μέσα είναι οι " ιστορίες " !!
Τι είναι ουσιαστική παρουσιάση του εκάστοτε δίσκου;
Εσύ το πας αλλού όμως. Το πρόβλημά σου είναι η γενική λογική του να προσπαθείς να γράφεις το κάτι παραπάνω για τον εκάστοτε δίσκο και να μην περιορίζεσαι στο να γράφεις τα βασικά. Για μένα δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Όταν γράφω μάλιστα μπορώ να γίνω πιο παρλαπίπας ακόμα κι απ’ τους χαμεροσυντάκτες. Συμφωνώ με τη λογική Χάμμερ. Ένα κείμενο για heavy metal δεν πρέπει να έχει χρηστική αξία μόνο, αλλά και στο μέτρο του δυνατού, αισθητική (δε λέω “λογοτεχνική” γιατί νιώθω τα τσιμέντα έτοιμα να πέσουν απ’ τα γέλια). Με άλλα λόγια εγκρίνω τη μορφή. Δε μ’ αρέσει όμως το συγκεκριμένο περιεχόμενο που συνήθως παίρνει αυτή στο Χάμμερ. Όπως έχω ξαναγράψει, ελάχιστοι θεωρώ ότι είχαν όλα αυτά τα χρόνια εκεί πέρα την ικανότητα να γράφουν πραγματικά καλά (ούτε διεκπεραιωτικά τύπου Σακελλαρίου, ούτε αποτυχημένα πονήματα τύπου Ζαχαρόπουλου) κείμενα. Ο κυριότερος ήταν μάλλον ο Γιοβανίτης.
Για παράδειγμα, να γράψει τις διαφορές του καινούργιου δίσκου από τον προηγούμενο, για το αν βελτιώθηκε σε κάποιον τομέα η μπάντα και όχι αστείες δηλώσεις του τύπου ‘’ το τάδε τραγούδι/ρεφραίν/whatever είναι το καλύτερο όλων των εποχών για όσο παίζει’’. Εν ολίγοις, όπως πολύ σωστά το αναλύει ο Γράκχος παραπάνω, προτιμώ τις κριτικές κάπως διεκπεραιωτικές. Καλύτερα έτσι, παρά σαν αυτές των όσων αναφέρθηκαν που είναι στο άλλο άκρο.
Υ.Γ: Όντως ο Γιοβανίτης ήταν από τους καλύτερους, κρίμα που δεν γράφει πλέον.
Αυτές είναι κριτικές για αυτοκίνητα και i-phones.
Πράγμα που δεν έκανε ποτέ ο Γιοβανίτης, οπότε μου προξενεί μια κάποια απορία πώς ακριβώς τον θεωρείς ως έναν από τους καλύτερους.
Η τέχνη δεν μπορεί να κριθεί μόνο με αντικειμενικά κριτήρια. Όπως λέει και ο ΚρισΠ, δεν είναι αυτοκίνητο ή iPhone να μιλήσεις μόνο για τα τεχνικά χαρακτηριστικά.
Για μένα, είναι ξεκάθαρο τι πρέπει να έχει μια σωστή κριτική (χωρίς να λεώ ότι προσωπικά τα πετυχαίνω βέβαια):
-Να ενημερώνει για τα γεγονότα πίσω από το δίσκο, αν υπάρχουν και είναι γνωστά. Από αλλαγές μελών, ασθένειες μέχρι ξερωγω οτιδήποτε άλλο μπορεί να παρουσιάζει ενδιαφέρον.
-Να εξηγεί τα “τεχνικά” της μουσικής. Πχ αλλαγή ύφους, επιρροές, αποσύνθεση του ήχου τους σε riff, ντραμς κ.ο.κ.
-Να σε μπάζει στην διάσταση που δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις. Μιλάμε για τέχνη διάολε, ο μόνος τρόπος να δώσεις στον άλλον να καταλάβει περί τίνος πρόκειται είναι ορισμένες φορές με λογοτεχνική χρήση του λόγου. Ακόμα και τα γραφικά τύπου “κάθομαι στο μπαλκόνι και πίνω ένα ποτήρι κρασί με τους κεραυνούς να βαράνε” έχουν το λόγο ύπαρξής τους, όσο κι αν γελάμε επειδή είναι τετριμμένα. Αρκεί να δίνουν την αίσθηση ότι λέγονται πηγαία και όχι για λόγους εντυπωσιασμού. Αυτό είναι υποκειμενικό, βέβαια. Εξαρτάται από τον παραλήπτη. Αν ο παραλήπτης διαβάζει μόνο Πρωταθλητή και χρησιμοποιήσεις τη λέξη ‘μολαταύτα’ θα του φανεί ότι έγινες Ζουράρις και ως εκ τούτου ότι το κάνεις επίτηδες από υπέρμετρη αυταρέσκεια. (δεν είναι υπερβολικό το παράδειγμα, ξέρετε το επίπεδο του κόσμου εκεί έξω)
-Να έχει την υποκειμενική άποψη του γραφόντα. Πχ να λέει αγαπημένα κομμάτια για να μπορεί κάποιος να τσεκάρει εύκολα (εκτός αν είναι κυκλοφορίες που ακούγονται από την αρχή μέχρι το τέλος) και, γενικά, να είναι ξεκάθαρο αν του άρεσε ή όχι η κυκλοφορία (και να μην φαίνεται μόνο από τον βαθμό).
Από τα τέσσερα που είπα, το πιο σημαντικό είναι το τρίτο. Ειδικά για δίσκους που δεν είναι της σειράς. Αν είναι καλός ο κριτικός, μπορεί να σε κάνει να δεις με άλλη, πιο “ταιριαστή” ματιά το άλμπουμ. Όλα τα υπόλοιπα είναι καλά, αλλά την εποχή του ίντερνετ, της wikipedia, του spotify, του youtube και του bandcamp, λίγο μεράκι και χρόνο να έχεις και τα καταφέρνεις μόνος σου.
Μια καλή πρόοδος θα είναι είναι ξεφύγουμε από την λέξη “κριτική” και να πάμε στον όρο “παρουσίαση μιας οπτικής”, η οποία είναι και πολύ πιο κοντά στο αγγλικό “review”.
Το τέταρτο από αυτά που είπα, πάντως, εμπεριέχει κρίση.
μην ψαχνετε σοβαρη κριτικη απο το Hammer. το μονο που προσπαθουν ειναι να φριαξουν νεους ηρωες εκει που δεν υπαρχουν. η σαπιλα παει συνεφο. το τελευτεο παραγειγμα που μου ερχεται στο μυαλο ειναι η κριτικη του τελευταιου Grang Magus (μετριοτατο) το οποιο τολμουσαν να το συγκρινουν με Bathory & Manowar. Πραγματικα γελασα πολυ και λυπηθηκα ακομα περισσοτερο αυτους που το πηραν και νομιζουν οτι εχουν ενα αριστουργημα.
Ε τώρα πιάστηκες από το παράδειγμα που σου ανέφερα. Φυσικά και ένας δίσκος δεν πρέπει να επιδέχεται μιας στείρας κριτικής. Ο Μάνος με κάλυψε με τα δύο πρώτα στοιχεία που αναφέρει. Εγώ εντοπίζω το πρόβλημα στο 3ο (χαρακτηριστικό παράδειγμα η κριτική στο νέο Mastodon) και προκειμένου αυτό να μην υπάρχει, προτιμώ ο συντάκτης να μένει στα δύο πρώτα. Ο Τόλης μού έδινε την εντύπωση πως αυτά που έγραφε δεν ήταν επιτηδευμένα και πάντα απολάμβανα τα κείμενά του. Αυτός και ο Καραγιάννης (γράφει το assοciated press τουλάχιστον, αλλά τι να το κάνεις…) ήταν οι αγαπημένοι μου.
Οι δισκοκριτικές του κάθε Hammer πρέπει να διαβάζονται μόνο για ψυχαγωγικούς λόγους.
Κανένας νοήμων άνθρωπος δεν είναι δυνατόν να λαμβάνει πλέον υπόψη του την γνώμη κάποιου άλλου για κάτι τόσο υποκειμενικό όπως η μουσική.
Εξάλλου πλέον είναι αδύνατο να ξέρεις αν η γνώμη κάποιου είναι αντικειμενική ή κατευθυνόμενη.
Πλέον έχουμε την δυνατότητα να ακούσουμε ένα άλμπουμ που μας ενδιαφέρει πριν προβούμε σε αγορά και να σχηματίσουμε τη δική μας γνώμη.
Sent from my iPhone 5 using Tapatalk
Διαφωνω. Η κριτικη ειναι χρησιμη, αρκει να ξερεις πως να την “χρησιμοποιεις”. Δηλαδη ναι οκ, ξερω οτι τα γουστα μου ταιριαζουν με τον ταδε συντακτη οποτε αν δω και εχει αποθεωσει κατι μπορω να του ριξω μια ματια, πιθανοτατα θα μου αρεσει και εμενα. Φυσικα η μουσικη ειναι υποκειμενικη οπως και ο κινηματογραφος η το gaming αλλα η κριτικη σε βοηθαει να μην ξοδεψεις τα λεφτα/χρονο σου τσαμπα.
Απο ολες αυτες τις κατηγοριες βεβαια η πιο ευκολη να την τσεκαρεις πλεον ειναι η μουσικη, ακομα και ετσι ομως μια καλη κριτικη απο εναν συντακτη που εμπιστευεσαι ειναι σαν ενα spotlight, κακο δεν κανει, δεν φανταζομαι οτι υπαρχει ετσι και αλλιως παρα πολυς κοσμος που αγοραζει πλεον δισκους χωρις να τσεκαρει τιποτα σε κανα youtube.
Αρα αφου μπορεις να το τσεκαρεις μονος σου δεν σου χειαζεται καμια δισκοκριτικη
Εμένα πάντα μου αρέσανε οι παρουσιάσεις δίσκων κομμάτι κομμάτι, όπως κάνανε κάποτε μόνο για τις μεγάλες μπάντες όμως, παρά να κάθομαι να διαβάζω ένα κάρο ανούσια πράγματα.
Γιατι βγαινουν απειροι δισκοι και δεν κανει κακο να δεις καποιο recomendation.
κακο δεν κανει να δεις καποιο recomendation, αν θεωρεις οτι η κριτικη γινεται μονο για την μουσικη και οχι για τις εντυπωσεις.
Σχεδον καμια κριτικη δεν γινεται μονο για τη μουσικη,γιατι αυτοι που κανουν τις κριτικες δεν εχουν γνωσεις μουσικης(ως τεχνης).
Ουτε εγω ξερω μουσικη, αυτο σημαινει οτι δεν μπορω να πω αν ο ταδε δισκος ειναι καλος η κακος? Για να το παω πιο μακρια, ο κριτικος κινηματογραφου θα πρεπει να ειναι σκηνοθετης or smoething? Αυτο που σε κανει καλο κριτικο δεν ειναι οι γνωσεις που εχει αυτος που παραγει το εργο τεχνης αλλα η εμπειρεια και αυτο γιατι μιλας απο την σκοπια του ακροατη/θεατη/κτλ, οχι απο την πλευρα του δημιουργου.
Απλοικα, ο ταδε εχει ακουσει πολυ περισσοτερη μουσικη απο εμενα και τα γουστα μας ταιριαζουν, μολις εβαλε 9 στην ταδε κυκλοφορια, ας της ριξω μια ματια.
Δεν ξερω, μπορει να ειμαι λαθος, αυτος ειναι ο τροπος που το βλεπω εγω παντως.