…είμαι πιο κοντά σαυτήν την άποψη…ας εξηγηθώ λοιπόν
…για μένα γενικότερα στην τέχνη αλλά και ειδικότερα στη μουσική, για την οποία συζητάμε, δεν υπάρχει καλό και κακό…υπάρχει ‘‘το μαρέσει και δεν μαρέσει’’…το ‘‘με αφορά και δεν με αφορά’’
…το ‘‘αυτός είναι ο ήχος που ακούω, και αυτός δεν είναι ο ήχος μου, δεν το ακούω αυτό’’
…κάτι που ακούω και από πολλούς όταν μιλάμε για έναν δίσκο ή για ένα συγκρότημα, ή για υποείδος της μουσικής που αγαπάμε
…εμένα μαρέσουν αρκετοί δίσκοι-καλιτέχνες-τραγούδια, που πολύς κόσμος τα θάβει, και φυσικά δεν μαρέσουν άλλα που θεωρούνται κλασικά ή αριστουργήματα για πολλούς
…στα συγκροτήματα που γνωρίζω, διαβάζω τις παρουσιάσεις του Χάμμερ, και ακούω τους δίσκους, και από’κει και πέρα εμένα αν μαρέσουν, τα αγοράζω
…υπάρχουν όμως και πολλά συγκροτήματα που δεν γνωρίζω ή δεν έχω ασχοληθεί, και αν το κείμενο της παρουσίασης με ιντριγκάρει, το τσεκάρω, και αναλόγως αποφασίζω
…αλήθεια σκεφτήτε γιατί δεν μιλάει κανείς για τις παρουσιάσεις στις σελίδες με τα αντεργκράουντ, πέρα απ’τις δύσκολες λέξεις του Ζαχαρόπουλου
Ένα Metal Hammer χωρίς παρουσιάσεις, θά’χανε για μένα την μισή του αξία
Ωραίοι οι Morgoth και stef. Και για να προλάβω όσους θεωρούν ότι κακώς μίλησα. Ναι είμαι αυτός που τα παίρνει από το metal hammer για να τους κάνω πλάτες.
Προσυπογράφω όλα όσα είπες φίλε stef, η μουσική είναι θέμα γούστου. Συμφωνώ ότι οι δισκοκριτικές είναι και πρέπει να παραμείνουν μερος του περιοδικού, απλά δεν χρειάζεται και δεν πρέπει να κρεμόμαστε από αυτές.
Στα νιατα μας συνεβενε αυτο, εβλεπες 9-10 και πηγαινες να το παρεις στα τυφλα, ε πλεον δεν νομιζω οτι με τοση πληροφοριση γυρω μας μπορει κανεις να πιαστει κοτσος.
Απορώ που κανείς δεν έχει αναφέρει τον Καραολίδη. Ίσως γιατί καταπιάνεται λιγότερο με “metal” κριτικές.
Και δε μιλάω αποκλειστικά για δισκοκριτικές. Επικές ήταν για παράδειγμα, οι ανταποκρίσεις του από Dynamo τέλη 90…
ναι ειδικά όταν προσπαθούσε να μας πείσει πριν 25 χρόνια ότι το μέλλον του μέταλ ήταν oi Living Color, ρίχναμε γέλιο… όπως και με κάτι προτάσεις που έφερνε από αμερική σε εκπομπές του φλωράκη μέσα 90ς
Soundgarden επίσης… Pantera, SOAD, Tool…
Από κάτι Φλωράκηδες και κάτι Χρονόπουλους που έχουν/είχαν (μιας και ο Φλωράκης αποκήρυξε το μεταλλικό του παρελθόν) το σύνδρομο της καταδίωξης του μεταλλά τον προτιμούσα χίλιες φορές.
είχα σε μεγάλη εκτίμηση τον Φλωράκη, ήταν χωμένος λόγω ντεμο/στηλης και γνώρισα πολλά underground σχήματα συν ότι γούσταρα και τα τζαζ γούστα του. τον καραολίδη άρχισα να τον διαβάζω ξανά (χωρίς εμπάθεια πια) πιο μετά, αφού γύρισε από τις σπουδές του και ηρέμησε και δεν προκαλούσε τεσπά χρονικά όλα αυτά είναι λίγο μπερδεμένα… (off topic αλλά είχα φοβερή κουβέντα σήμερα με τον πατέρα μου στο γιατί έπρεπε να είμαστε με το ζόρι με τους ευρωπαίους στα μουντιάλ 82-86, στο 2ο είχα ήδη πάει με αργεντινή)
Το sub terra εννοείς
Η αγαπημένη μου στήλη στο Hammer ακόμα και σήμερα.
Από το Φλωράκη αυτό που μου έχει μείνει είναι οι In The Woods και κάποια ωραία editorial όταν ήταν στην Αγγλία.
Αλλά αυτό το -δήθεν- σύνδρομο καταδίωξης του metal κοινού και ο κεκαλυμμένος ελιτισμός για το πόσο καλύτεροι/ψαγμένοι/διαφορετικοί/γαλατικό χωριό είναι/είμαστε οι μεταλλάδες, είναι κάτι που από τότε με ενοχλούσε στο Hammer.
Καραολίδη αρχισυντάκτη δεν πρόλαβα αλλά τα κείμενά του ήταν πάντα απολαυστικά. Συν ότι θα είχα αργήσει χρόνια να πάρω πρέφα BIG BUSINESS, DANAVA και κάμποσους άλλους αν δεν ήταν αυτός.
Σχετικά με κριτικές τουλάχιστον από τίποτα. Αν κάποια με ιντριγκάρει κάπως θα τσεκάρω το άλμπουμ στο youtube και αν όντως μου αρέσει πολύ το αγοράζω.
Αυτά που θέλω να τα αγοράσω θα τα πάρω έχουν δεν έχουν καλές κριτικές.
Κυκλοφόρησε και το τέυχος Ιουλίου με πολύ ωραίο εξώφυλλο με Judas Priest λόγω του επερχόμενου νέου τους άλμπουμ. Πάντως η συνέντευξη με τον Rob είναι γελοία και ασήμαντη.
Πρώτον ο Rob δίνει σαχλές γενικόλογες απαντήσεις χειρότερες και από πολιτικού. Όχι ότι ο άσχετος τύπος που του πήρε τη συνέντευξη τον ρώτησε τίποτα ιδιαίτερο αλλά ακόμα και οι απαντήσεις σε κλασσικές ερωτήσεις ήταν άλλα λόγια ν’αγαπιόμαστε!
Δέυτερον, τέτοια δουλοπρέπεια και ξεφτίλα δεν έχει τύχει να τη συναντήσω σε άλλο έντυπο του χώρου και διαβάζω πολλά από αυτά κάθε μήνα! Υποτίθεται ότι αυτός που έστειλε το περιοδικό για να πάρει τη συνέντευξη είναι ένας σοβαρός επαγγελματίας δημοσιογράφος και όχι απλά ένας τρελλαμένος δεκαεξάρης οπαδός που είδε τον Rob μπροστά του και κατουρήθηκε πάνω του γιατί έτσι μάλλον συμπεριφέρθηκε!
Με τρεμάμενο ύφος του ζητάει συγνώμη (!) γιατί πρόκειται να του κάνει την γενναία εν μέρει αλλά λογική κιόλας ερώτηση σχετικά με την ανυπαρξία πλέον της φωνής του κυρίως στις ψιλές νότες κάτι που από τα πρώτα τραγούδια που διατέθηκαν ήδη από το νέο άλμπουμ είναι ολοφάνερη!
O Rob δυστυχώς απάντησε και εδώ με ασχετα λέγοντας εμμέσως και ψέματα. Θα εκτιμούσα περισσότερο αν είχε το θάρρος να πει έστω ότι η φωνή του έχει “αλλάξει”.
Θα πίστευε κανείς ότι μετά από 40+ χρόνια στο κουρμπέτι και μη έχοντας πλέον ανάγκη να αποδείξει τίποτα σε κανέναν θα ήταν πιο ειλικρινής για κάτι εξάλλου απόλυτα φυσιολογικό.
…για καλές συνεντεύξεις, διάβαζε καλύτερα το Horror, και την ρουμπρίκα που μιλούν για κλασικούς δίσκους…αυτόν τον μήνα για το πρώτο των Metal Church:):!:
Έφαγα ένα σοκ όταν συνειδητοποίησα ότι αυτός που βλέπω είναι ο Παπαροκάς. Μετά θυμήθηκα ότι είχε παρατήσει τους Inner Wish για τα μοναστήρια. Κατασταλαγμένος τύπος.
τεσπά χρονικά όλα αυτά είναι λίγο μπερδεμένα… (off topic αλλά είχα φοβερή κουβέντα σήμερα με τον πατέρα μου στο γιατί έπρεπε να είμαστε με το ζόρι με τους ευρωπαίους στα μουντιάλ 82-86, στο 2ο είχα ήδη πάει με αργεντινή)