Θυμάστε οι παλιότεροι γράμματα αναγνωστών του Hammer των αρχών των 90ς? Υπαρξιακά προβλήματα, κοινωνικοί προβληματισμοί, αλλά και πολύ φανατισμός (καμία σχέση με τα τελευταία χρόνια, που το πολύ να ειπωθούν ρητά του τύπου “i like 2 kinds of music, heavy & metal”, “hail στα εξής συγκροτήματα” (και αρχίζει το κατεβατό του καθένα), ή το - κλασικό - “ρε παιδιά, δεν έχει σημασία αν είναι black ή death ή power ή progressive… είναι ΟΛΑ METAL!!”… :lol:
Άλλη φάση παλιά πάντως… Δε το έζησα το προ-'96 Hammer, δεν ψαχνόμουν ακόμα στη μουσική τότε, αλλά προμηθεύτηκα τα επόμενα χρόνια πολλά τεύχη απο φίλους ή απο παλιά βιβλιοπωλεία… Ήταν πραγματικά μια εποχή πολύ πιο φανατισμένη τότε. Κατά τη γνώμη μου, οι “μεταλλάδες” ήταν πολύ περισσότερο φυλή τότε σε σχέση με τώρα, και αντιμετώπιζαν τόσο τον “έξω κόσμο” όσο και άλλα είδη μουσικής με πολύ καχυποψία, εως εχθρότητα. Βασικά θύμιζαν πολύ οπαδούς ομάδων (το οποίο σε ένα βαθμό μάλλον συνεχίζεται και σήμερα!)
Κάποιοι συντάκτες του Hammer το ενίσχυαν αυτό και με το παραπάνω. Θα έλεγα οτι έφταναν να το προκαλούν κιόλας, με τις φανατισμένες τους κριτικές και διάφορες μπούρδες που έγραφαν, αλλά απο την άλλη, οπαδοί ήταν κι αυτοί, όπως όλοι οι αναγνώστες, που απλά είχαν περισσότερες μουσικές γνώσεις (και ο συνδυασμός γνώσης - αν και όχι απόλυτης - και φανατισμού τι κάνει???)
Πάντως είναι γεγονός πως το Hammer έχει συνδεθεί με την ιστορία της metal μουσικής στην Ελλάδα, και πέραν τούτου, έχουν περάσει φοβεροί συντάκτες κατά καιρούς απο εκεί… Με τον ανεπανάληπτο Φλωράκη να είναι ο αγαπημένος μου… Αυτό, συν κάποιες στήλες που έκαναν τη διαφορά και ήταν μοναδικές… Και γω που δεν είχα ίντερνετ τότε στα ψαξίματα μου, έμαθα 5 πράγματα απο εκεί. Αλλά υπήρχαν (και υπάρχουν) και κάτι άλλα απαράδεκτα ρε γαμώτο, τα οποία και πιο μικρός όταν ήμουν τα εντόπιζα. Με κύριο στοιχείο αυτή την αλαζονία και το θάψιμο ορισμένων συντακτών απέναντι σε κείνο που δε γούσταραν οι ίδιοι. Πάντως έχω την αίσθηση οτι όπου υπάρχει αυτό που λέμε “κριτική” το συναντάμε αυτό… (σκεφτείτε μόνο τους κριτικούς κινηματογράφου…)
Φυσικά δε ψηφίζω κανένα περιοδικό απο τα δύο, κανένα δε με καλύπτει, προτιμώ πάντως το Hammer γιατί έχει μια ιστορία χρόνων όπως και να έχει. Αν και πλέον το αγοράζω 2 φορές τον χρόνο πάνω κάτω… μάλλον απο συνήθεια.
ΥΓ - Το αφιέρωμα στο gothic του προτελευταίου τεύχους (το πρώτο που πήρα ύστερα απο καιρό) το βρήκα πολύ αξιόλογο, αλλά αυτός ο διάλογος των συντακτών ήταν απαράδεκτος… Όπως και ένας παλιότερος διάλογος ανάμεσα στους συντάκτες σε ένα παλιότερο επετειακό τεύχος - για τα 80ς - , όπου ο Καραολίδης (και τον εκτιμούσα κιόλας) είχε πει “τα 80ς πέραν του μεταλ δεν έδωσαν τίποτα αξιόλογο στη μουσική”. Αυτά απο έναν συντάκτη που είχε προσπαθήσει να ανοίξει τους ορίζοντες ορισμένων όταν ήταν αρχισυντάκτης στις αρχές των 90ς…
Σε κάποιο σημείο (στη συνέντευξη αν θυμάμαι) μίλησαν απαξιωτικά κιόλας για τη φάση του πιο ηλεκτρονικού goth. Εμ ,τι, αμα δεν έχει κιθάρες δεν είναι 
εντάξη πάντως,κοινό πρέπει να 'χει για να συνεχίζει 20 χρόνια πάντως,δεν νομίζεις?