Καμία διάθεση ειρωνείας Vic, αλήθεια. Απλά όλες αυτές οι ιστορίες που μαθαίνω (από ανθρώπους του χώρου και μη) με έχουν κάνει καχύποπτο και αρνητικό απέναντι σε αυτού του είδους τις πρακτικές(κυνικός είμαι χρόνια τώρα).
Καταλαβαίνω και δεν ήθελα να φανεί ότι σε θεωρώ γενικά κακοπροαίρετο, απλά αυτό που γράφεις έχει ξανακουστεί και ξαναγραφεί και από φίλους μου. Τα θέματα που υπήρχαν δεν είναι κανένα μυστικό, όποιος έχει δει το Metal from Hellas λογικό είναι να απορεί λίγο με την σχέση αλλά όπως είπα επειδή ξέρω προσωπικά και τις 2 μεριές μπορώ να διαβεβαιώσω ότι ανθρώπινα λύθηκαν τα όποια θέματα (με ποτά, μπινελίκια, ξεσπάσματα και ευτυχή κατάληξη) και χαίρομαι πολύ που λύθηκαν, δεν έπρεπε γενικώς να υπάρχει αυτό το θέμα, έπρεπε να τελειώνει για το καλό όλων, και της ελληνικής σκηνής πρωτίστως.
Παράπονα θα έχουν πάντοτε όλοι, κανείς δεν είναι τέλειος αλλά δεν χρειαζόταν να ξεκινάει κανείς από default με την χειρότερη γνώμη και καχυποψία. Γενικώς με τα χρόνια έχει καλλιεργηθεί μια ισοπεδωτική αφοριστική κριτική για το Χάμερ που κολλάει σε κάθε ατόπημα και αγνοεί επιδεικτικά κάθε τι καλό, και αυτή η κριτική ξεκινάει από το 1992 και διαιωνιζόταν και μάλιστα από άτομα που είχαν κόψει το Χάμερ δεκαετία ξέρω γω. Κάπως έτσι. Τέλος πάντων, όλα στο πρόγραμμα είναι.
Πάντως, η φυγή κόσμου συμφωνώ και εγώ ότι είναι πλήγμα, μιας και κάποιοι ήταν και αδυναμίες μου (πχ. Παλαιολόγος), μου λείπουν οι αποψάρες γενικώς και του Πούσιου (που παρεμπιπτόντως σε ένα τεύχος με Dirty Granny Tales στο Horror είχε γράψει ένα editorial που πιάνει όλα αυτά περί mainstream και αποδοχής του μέταλ κλπ, πολύ επίκαιρο στην συζήτηση που είχαμε πριν - άσχετο, κλείνει η παρένθεση). Χωρίς να ξέρω λεπτομέρειες πάντως δεν ήταν χρηματικό το θέμα για την φυγή κάποιων που ξέρω (για τους άλλους δεν έχω γνώση), υπάρχει πάντα και το θέμα των υποχρεώσεων και την ανυπαρξία χρόνου ή την δυνατότητα να ανταπεξέλθεις επαγγελματικά και πειθαρχημένα σε κάτι που είναι απλώς (αφιλοκερδές) χόμπι.
Εpidemic το Artificial Peace είναι και γαμώ… και το Industrial ήταν πολύ καλή περίπτωση, ειδικά για την εποχή τους αμφότερα. Πρέπει να είναι η μοναδική ελληνική μπάντα που μπορεί να πει ότι πραγματικά έπαθαν ζημιά από το Χάμερ (μαζί και την προβολή των Εpidermic). Εγώ πάντως αυτό θεώρησα ότι ήταν εντελώς αντιδεοντολογικό αλλά ποτέ μα ποτέ δεν γνώρισα κάποιον που να τους αναφέρει σαν παράδειγμα αδικημένων. Σου λέει “μαλάκες ήταν, ψέμματα λέγανε, με τα λεφτά ακουγόταν κάτι, καλά να πάθουνε” και ποιος την χέζει την μουσική στο τέλος.
Τι γαμάτο εκείνο το επετειακό τεύχος πάντως, πολύ λυπάμαι που το έχασα μαζί με το υπόλοιπο αρχείο. Θρυλικό το κείμενο του Καραολίδη για την ελληνική σκηνή με Τσιμπινουδάκη που ζωγράφιζε μακριά μαλλιά με στυλό στα μέλη της μπάντας του στην φωτογραφία που έστελνε για πρόμο. Ωραίες εποχές…
Αν κλείσει το Χάμερ πάντως θα στενοχωρηθώ πάρα πολύ, είναι εκεί πραγματικά από την αρχή που χώθηκα στην φάση μέχρι σήμερα και το αγαπάω…