Εμένα, πάντως, παιδιά το τεύχος του '10 για το αφιέρωμα στα ‘00s συνεχίζει να μ’ αρέσει πολύ. Παρότι πλέον δεν αγοράζω το περιοδικό, παρά μόνο σπάνιες περιπτώσεις, το συγκεκριμένο τεύχος συνεχίζω να το μελετώ ξανά και ξανά. Μέσα από αυτό ασχολήθηκα σοβαρά με ISIS, Trivium, Thorns, ULVER, Nachtmystium, Spiral Architect. Και δεν ήταν απλά ότι “ασχολήθηκα”, αλλά ότι κόλλησα με κάποιους δίσκους. Βέβαια, συνεχίζω να τσεκάρω και άλλους δίσκους που υπάρχουν στο αφιέρωμα, έτσι για τη γεύση, χωρίς να ενδίδω περαιτέρω.
Μια κι ετοιμάζεται, όπως λέτε, για τον Αύγουστο τέτοιο αφιέρωμα, κατά πάσα πιθανότητα θα το τιμήσω. Είμαι περίεργος να δω τι θα έχουν από γνωστά σύμφωνα με τις προσωπικές μου γνώσεις, αλλά και από άγνωστα για να τσεκάρω.
Πάντως το “Spiritual Healing” είχε τύχει ενθουσιώδους κριτικής από τον Ανδρέα Βενέρη όταν κυκλοφόρησε, κάτι που εξηγεί την δημοφιλία του στο ελληνικό κοινό τότε και προφανώς είχε και αντίκτυπο στις πωλήσεις, γι’ αυτό και ο εν λόγω συντάκτης του ΜΗ συμπεριλαμβάνεται στα special thanks του “Human” που ακολούθησε.
Παραδόξως, η υποδοχή που επεφύλαξε ο συγκεκριμένος πολύ αξιόλογος και ενημερωμένος συντάκτης στην κριτική του για το “Human” (ή μήπως ήταν το “Individual…” ; δεν νομίζω ότι έχει σημασία) ήταν λιγότερο ενθουσιώδης.
Ας σημειωθεί επίσης ότι, κατά την εποχή που έγινε το δημοψήφισμα, είχε κυκλοφορήσει και το “Symbolic”.
Ισχύει αυτό που λες αν και νομίζω πλέον το λέμε ασυναίσθητα, έχει περάσει δηλαδή στα μεγάλα “metal κλισέ” (εννοώ αυτό που είπα και συμφώνησες κι εσύ, ότι οι Death έχουν μόνο καλά άλμπουμς).
Σίγουρα δεν κυκλοφόρησαν κακό δίσκο, δεν έμειναν στάσιμοι* και έπιαναν, πολλές φορές, νωρίτερα τον παλμό της εποχής.
Ο αστερίσκος τους, όμως, νιώθω ότι είναι το Spiritual Healing. Είναι η πιο ταραχώδης φάση της καρίερας τους (πχ στο τουρ για τον δίσκο ο Τσακ εγκατέλειψε την μπάντα και οι υπόλοιποι συνέχισαν το τουρ μόνοι τους!!!), είναι ο δίσκος που είχαν τον πιο “κοντινό” ήχο με το οποιοδήποτε προηγούμενο άλμπουμ τους (Leprosy) και ο μοναδικός που νιώθω ότι υπάρχει κάποια έλλειψη έμπνευσης στα τραγούδια (πχ επαναληπτικότητα).
Παρόλ’ αυτά είναι ο δίσκος με το αγαπημένο μου Death εξώφυλλο (και τελευταίο δυστυχώς του Ed Repka), ο πρώτος με τόση εκτενή κοινωνική θεματολογία (καθότι ο Τσακ άφησε πίσω του το gore/death περιεχόμενο) και σίγουρα μπορεί να θεωρηθεί κλασικός.
Για να γυρίσω και στην αρχική κουβέντα, θεωρώ πάντως ότι μέχρι το 1995 είχαν βγει καλύτεροι death metal δίσκοι (πλην Leprosy, Human εγώ θα έβαζα υποψήφιους τους Altars of Madness, Heartwork, Left Hand Path, Cause of Death, The Bleeding, Onward to Golgotha, Focus, Severed Survival κτλ).
Μ’ έκανες να βάλω ν’ ακούσω το “Spiritual healing” μετά από καιρό και να επιβεβαιώσω πόσο δισκάρα είναι (για 'μένα το χειρότερο Death παραμένει το πρώτο τους)! Πάντως, κι εγώ όταν το είχα πρωτακούσει είχα μία “μουδιασμένη” αντίδραση -δε μου είχε φανεί τόσο εντυπωσιακό όσο τα υπόλοιπα τους. Με τον καιρό, όμως, το εκτίμησα πολύ-πολύ παραπάνω.
Ισχύει ότι (σ’ αντίθεση με τα περισσότερα Death albums που χαρακτηρίζονται από έναν αέρα “μοναδικότητας”) το “Spiritual healing” φαίνεται σαν να μπαλατζάρει στο μεταίχμιο μεταξύ των “Leprosy” και “Human”, στριμωγμένο και χωρίς να μπορεί να διεκδικήσει ούτε τη βαρβαρότητα του πρώτου, ούτε την τεχνική του δεύτερου. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι από αυτά τα albums-“μεταβατικά στάδια” -απαραίτητα σκαλοπάτια στην εξέλιξη ενός συγκροτήματος (βλέπε περίπτωση “Shades of god” από Paradise Lost). Ωστόσο θεωρώ ότι ο δίσκος εμπεριέχει, τελικά, αρκετά χαρακτηριστικά που του δίνουν μία ποιότητα. Καταρχήν είναι πολύ ιδιόμορφα τα φωνητικά του Schuldiner εδώ -το μοναδικό album των Death που η χροιά του είναι τόσο βαριά. Επίσης κάτι ψιλοεφέ που μπαίνουν είναι πολύ ταιριαστά, κατά τη γνώμη μου. Δεύτερον, πώς να μην παρατηρήσεις το γενναίο (για death metal μπάντα) ρίξιμο των ταχυτήτων; Και με riff-άρες να το στηρίζουν, ε, βαριές κι ασήκωτες. Τρίτον, James Murphy! ΟΚ, δε δίνει ρεσιτάλ τύπου “Cause of death” (ίσως τα καλύτερα solo που έχουν ηχογραφηθεί ποτέ σε death metal δίσκο), αλλά ο τύπος ξεχωρίζει εύκολα, έχει τόσο ιδιαίτερο, περίτεχνο στυλάκι! Ιδίως οι “διάλογοι” τους με το Schuldiner είναι απίστευτοι! Πάλι καλά αντισταθμίζει την κουλαμάρα του rhythm section -ανίκανοι ν’ ακολουθήσουν τους νέους δρόμους του Schuldiner (μιλάω για το τεχνικό, καθαρά, μέρος, γιατί ρυθμικά το album έχει πολύ ζουμί και πολλά riff αναδεικνύονται μόνο και μόνο από την έξυπνη εναλλαγή ρυθμών). Τέταρτον, πολύ πιο βελτιωμένες μελωδίες εδώ, στοιχείο που θα εξελιχθεί και αργότερα πιο πολύ, βέβαια.
Γενικά δισκάρα απ’ όπου και να το πιάσεις, απλά δεν έχει κάποιο τόσο ιδιόμορφο χαρακτηριστικό σε σχέση με άλλα albums τους. Πάντως τώρα που το καλοσκέφτομαι, και μεταξύ “Individual thought patterns” και “Symbolic” δεν υπάρχουν και τόσο μεγάλες διαφορές νομίζω.
Να διακόψω λίγο εδώ, μόνο και μόνο για να αναφέρω αυτό: Carcass - Necroticism + Heartwork.
Κατά τα άλλα, δισκάρα το Spiritual Healing, από τα αγαπημένα μου Death. Συνεχίστε.
Εμένα το πιο νερόβραστο πάντως εκτός από το υπερνερόβραστο Sound of Perseverance μου ακούγεται το Symbolic, ίσως είναι και αποτέλεσμα του ότι άρχισα από το Spiritual μετά Leprosy και μετά τα επόμενα με τη σειρά δλδ Human και Individual, οπότε μετά τι να μου πει το Symbolic, ήδη είχα κορεστεί ο καημένος.
Για το Top100 τώρα φαντάζομαι πως το 1995 οι περισσότεροι ούτε καν είχαν προλάβει να ακούσουν καλά καλά το Human ή το Individual, τότε έπρεπε ή να ήσουν φαν και να το έχεις αγοράσει ή να το έχει κανένας φίλος να στο γράψει σε κασέτα. Τα Spiritual και Leprosy είχαν προλάβει και αποτυπώθηκαν στην πλειοψηφία.
Επίσης αυτό το Number of the beast πως κάθε φορά ήταν πρώτο, στο λαιμό μ έχει κάτσει από τότε δλδ.
Σίγουρα εντυπωσιακό το πως αντιλαμβάνεται ο καθένας την πορεία των Death. Το Spiritual πάντα το θεωρούσα μεγάλη δισκάρα. Συμφωνώ πάνω κάτω με ποστ Leper λίγο παραπάνω εκτός από ένα σημείο. Στην σύγκριση Individual με Symbolic. Όταν μάλιστα διάβασα παρακάτω τον matia να το περιγράφει ως νερόβραστο ενστικτωδώς σηκώθηκα από την καρέκλα μου και έκανα 2 γύρες στο δωμάτιο κουνώντας το κεφάλι μου αποδοκιμαστικά
Το Symbolic δεν είναι απλά το αγαπημένο μου άλμπουμ από τους Death αλλά ένα από τα αγαπημένα μου metal άλμπουμ όλων των εποχών. Συνεχίζω να πιστεύω πως είναι το ώριμο αποτέλεσμα των πιο progressive πειραματισμών που προηγήθηκαν στα 2 προηγούμενα άλμπουμ τους, που (για μένα πάντα μην μου πάθετε καμιά καρδιά) είναι και τα πιο αδύναμα της δισκογραφίας τους. Στο Symbolic μου φαίνεται ακόμα και σήμερα πως βρήκαν ακριβώς τι ήθελαν να κάνουν, είναι η τέλεια ισορροπία μεταξύ επιθετικότητας, των πιο progressive τάσεων που είχε ο Chuck και της αμεσότητας που είχε εξ 'αρχής η μουσικής τους και είχε ψιλοχαθεί στα Individual και Human. Συν φυσικά και ο εξαιρετικός ήχος, σημείο που επίσης φαίνονταν να ψάχνονται ήδη από το Human.
Για να τα βάλω και σε μια σειρά, έχοντας πάντα υπόψιν πως οι Death όντως δεν έχουν βγάλει ποτέ τους κακό ή έστω και μέτριο άλμπουμ, με ένα εντυπωσιακό 7/7, έχουμε και λέμε
Symbolic
Leprosy
Spiritual Healing
Scream Bloody Gore
The Sound of Perseverance
Human
Individual Thought Patterns
Αχαχ εγώ νόμιζα οτι θα έλεγες “σηκώθηκα και πανηγύριζα…” Πραγματικά εμένα μου ακούγεται σαν μια χρυσή επανάληψη των Human/Individual με ολίγη από τα πρώτα. Προσωπικά δεν είχε, και ούτε έχει ακόμη δλδ, να μου προσφέρει τίποτα παραπάνω από όλα τα προηγούμενα. Καταλαβαίνω απόλυτα βέβαια ότι αν κάποιος άκουσε είτε πρώτα το Symbolic ή έστω δεν είχε λιώσει όλα τα προηγούμενα άλμπουμ πριν το ακούσει τότε ναι σε συνδυασμό με την παραγωγάρα υπερκαλύπτει τα προηγούμενα ως ένα βαθμό. Όμως στο δικό μου μουσικό DNA είναι ανεξίτηλα χαραγμένη η μονογραφή των Spiritual-Leprosy και η μετέπειτα διαγαλαξιακή μετάβαση που έκαναν στα Human και Individual, μετά τελείωσε το μελάνι
Βρε, θα βάλω κουκούλα και θα σε δείξω. Θα στείλω το πνεύμα του “Last One on Earth” (ΔΙΣΚΑΡΑ) α λα Μαμ Ρα να σε μαστιγώνει με την παραγωγή του “Individual…”. Αδίστακτε.
Δεν ξέρω, πάντα μου φαινόταν ότι έχανε την ισορροπία μεταξύ τεχνικής και τραγουδοποιίας και στο τέλος υπερίσχυε η τεχνική, πράγμα που δε μου άφηνε τίποτα μετά από κάθε ακρόαση. Δεν είναι τυχαίο ότι το Philosopher είναι το μόνο που μου αρέσει από εκεί μέσα…
Ενώ τα Symbolic και Sound of Perseverance για παράδειγμα, είναι ο ορισμός της τέλειας ισορροπίας μεταξύ φοβερής τραγουδοποιίας και άριστης τεχνικής.
απλά να τονίσω πως δεν καταλαβαίνω το όλο θάψιμο που τρώει το sound of (στα πλαίσια πάντα του κλισε 7/7 για τους death). γενικότερα έχω διακρίνει μια τάση να το αποδέχεται το κοινό ως καλό δίσκο για λόγους υποταγής και συμμόρφωσης στο ως άνω κλισε και την κατεστημένη και κυριαρχούσα άποψη. Χωρίς ουσιαστικά να το θεωρούν οι περισσότεροι πραγματικά καλό δίσκο, ή αλλιώς κάτι παραπάνω από μια χρυσή μετριότητα.
Κάτι που προσωπικά με υπερβαίνει, καθώς όντως και για μένα είναι τουλάχιστον στο ίδιο σκαλί με τα υπόλοιπα.
To The Sound of Perseverance είναι εξαιρετικό άλμπουμ. Προσωπικά το μόνο που με χαλάει και το ρίχνει κάπως είναι ο υπερβολικά πριμαριστός ήχος για τα γούστα μου. Φάνηκε βέβαια και από το άλμπουμ των Control Denied που ακολούθησε, ο Chuck είχε ήδη το μυαλό του σε κάτι διαφορετικό που ήταν δύσκολο να χωρέσει κάτω από το όνομα των Death.
Δισκάρα και για μένα το Sound… το ακούω πιο συχνά από το Spiritual ή το Individual, αλλά φυσικά όλα αυτά είναι δισκάρες. Προχθές έτυχε να ακούω το Leprosy, μπω μπω τι πράμα ήταν αυτό διάολε! Από την death metal περιόδο τους το αγαπημένο μου σίγουρα. Αλλά γενικά αγαπημένο το Human, η τέλεια ισορροπία μεταξύ death και prog κυρίως όμως φοβερές συνθέσεις.
Λοιπόν εγώ αρρωσταίνω με το “Leprosy”. Το θεωρώ μνημείο της σκηνής.
Το “Scream Bloody Gore” προσωπικά του έχω τεράστια αδυναμία (αυτά τα ουρλιαχτά μες την σαπίλα) όπως και το Sound…
Spiritual Healing ίσως , deathmetal-ικά να είναι η πιο ώριμη στιγμή τους αλλά είναι τριτοτέταρτο στην κατάταξή μου!
Symbolic και Human μετά για μένα και τελευταίο το Individual…
Πραγματικά όμως τι σαπίλα ήταν τα 3 πρώτα απίστευτοι δίσκοι.
