Κοίτα μου αρέσει πολύ αλλά δεν το βάζω και τόσο συχνά για να είμαι ειλικρινής, μου λείπουν τα φωνητικά του Chuck ή ίσως αν είχε έναν Warrel Dane να το είχε απογειώσει το αλμπουμ. Σίγουρα έχει τις κομματάρες του μέσα ε Expect The Unexpected, Believe… τι να λέμε τώρα
Νομίζω το κοντινότερο σε αυτό θα είναι το Politics Of Ecstasy.
Αλλά αυτός ο ΘΕΟΣ θα το είχε απογειώσει. Γενικά κάπως στο μυαλό μου Politics - Denied - Perseverance είναι αποτέλεσμα της ίδιας λογικής. Περίεργη σύνδεση ξέρω.
Expect the unexpecteeeeeed
3 Likes
πέτυχες διάνα, χεχε. δεν αντέχω τους nevermore, αδιαφορώ πλήρως για τα φωνητικά του dane και μου φαίνεται ψιλοιεροσυλία να μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι με τους death/τον chuck εν γένει. αλλά οκ, αποψάρα μου είναι αυτή, καταλαβαίνω ότι δεν κερδίζω ακριβώς πόντους δημοφιλίας με όσα είπα!
Καλά δεν νομίζω να μπαίνουν συνολικά στο ίδιο τσουβάλι με τους Death, για τους συγκεκριμένους δίσκους μίλησα χαχα!
Αλλά τώρα ναι, κοίταξε, όχι, μπαντάρα είναι και ο dane φωνάρα!
Τρομερή η σχέση των Nevermore ε το ελληνικό κοινό πάντως.
Τελικά οι καλύτεροι δίσκοι των Nevermore ήταν αυτή με 2 κιθαρίστες έτσι;
δεν κατάλαβα ποτέ τον λόγο. αλλά ντάξει, εδώ οι έλληνες έχουν τρομερή σχέση με τους αις ντερθ
δεν έχω ιδέα, δεν έχω αντέξει να ακούσω ολόκληρο δίσκο
2 Likes
Έχει να κάνει ΚΑΙ με τα περιοδικά που αφορά το thread βεβαίως βεβαίως, αλλά μεγάλη μπάντα για μένα. Και τόλμησε να κάνει και διαφορετικά πράγματα πέρα από το US power. Σεβασμός.
2 Likes
Τι λες ρε ιερόσυλε!
Αλλά ΟΚ προφανώς και σεβαστή η άποψη.
Προσωπικά πάντως, όταν άκουσα Nevermore, στην ηλικία και με τα μέχρι τότε ακούσματα, ήταν ο άριστος συνδυασμός σκληράδας φωνητικών με επιθετική ενορχήστρωση. Να καταλάβεις μου πήρε πολλά χρόνια να συμπαθήσω τις μπαλάντες τους.
Για ντερθ δεν εκφέρω άποψη, μου ήταν ανέκαθεν τρομακτικά αδιάφοροι, όπως και το ιδίωμα εν γένει.
Αυτό για τους κιθαρίστες ήταν ερώτηση για οπαδους!!
Για να ισιώσω πάλι την πορεία του thread, να πω πως το Perseverance από το που το κατατάσσει κάποιος στην δισκογραφία των Death, μπορεί και να λειτουργεί σαν καλό κριτήριο για το που κινείται οπαδικά στην μουσική.
Nομίζω ότι το αδικείς λίγο, δεν ξέρω αν το έχεις προσπαθήσει σε ριπίτ, πάντως επειδή είχα την ίδια αντίδραση με σένα όταν είχε βγει και έλεγα τα ίδια σχόλια ακριβώς, μετά από λίγο καιρό έτρωγα τα λόγια μου και σήμερα είναι το αγαπημένο μου Death (και αυτό με τα καλύτερα σόλο γιατί συμμετέχει ο Τεράστιος και δίνει ρέστα).
Όπως και να έχει πάντως, ακόμα και αν δεν σε γραπώσουν τα ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ Trapped in a Corner, Jealousy, είμαι 99% σίγουρος ότι αν βάλεις τώρα το Overactive Imagination θα το παραδεχτείς!
Sound of Perseverance δισκάρα και βασικά η πιο δημοφιλής στο ελληνικό κοινό γιατί πέραν των ντεθάδων, το breakthrough στον πολύ κόσμο ήταν το Symbolic και ο δίσκος Death που περίμενε ο πολύς ο κόσμος να βγει με ανυπομονησία ήταν το Sound και αυτή η εμπειρία μετράει βιωματικά. Προσωπικά με ξενέρωσε η φωνή του Chuck και τίποτα άλλο. Δεν μου χάλασε τον δίσκο αλλά είναι σίγουρα η χειρότερη χροιά που έβαλε σε δίσκο με μεγάλη διαφορά από την δεύτερη - που βασικά δεν υπάρχει δεύτερη γιατί κατά τα άλλα ο Τσακ ΓΑΜΕΙ.
Nevermore εκπληκτική μπάντα, μίλια μπροστά από τους Iced Earth (που είναι επίσης αξιολογότατη μπάντα ό,τι και να λέει ο κάθε επιτροπικός…) και με ΑΠΟΨΑΡΑ στο μέταλ που στέκει κανονικότατα και σήμερα, με έναν από τους επιδραστικότερους κιθαρίστες και έναν καταπληκτικό στιχουργό και ερμηνευτή…
8 Likes
Word.
Ο Loomis παίζει να είναι από τους τελευταίους πραγματικούς Guitar Heroes, αν υπάρχουν τέτοιοι τα τελευταία 25 χρόνια.
Για το Perseverance δεν θεωρείς πως πέρα από το βιωματικό της υπόθεσης, που είναι και το κρισιμότερο για τους λόγους που ανέφερες, είναι και το ακραία μειωμένο death metal στοιχείο του;
Δηλαδή είναι αρκετά εύπεπτος δίσκος για κάποιον που δεν του άρεσε το Leprocy π.χ.
Δεν είμαι επιτροπικός!!(just sayin)
1 Like
Για μένα ο τελευταίος Death Metal δίσκος των Death ήταν το Human. Το Individual αν του αφαιρέσεις τα φωνητικά (που τότε ακόμα ήταν αρκετά για να σε λένε death metal, πόσο μάλλον όταν είσαι οι Death!) είναι ένα τόταλ μέταλ άλμπουμ με προγκ/τεκ αναφορές, πολύ Κόρονερ, πολύ μελωδικό μέταλ, ακόμα και γκρούβα. Το αυτό ισχύει για το Symbolic που έπιασε έτσι κι αλλιώς τον πολύ κόσμο, ακόμα και αυτούς που δεν ακούνε ντεθ μέταλ δηλαδή και το Sound ακόμα περισσότερο.
Αλλά βασικά όταν περιμένεις με ανυπομονησία και τέρμα χάιπ ένα δίσκο και αυτός ξεκινάει με το Scavenger και σε στέλνει για βρούβες και όλα αυτά που ακολουθούν μετά, ε, λογικό είναι να το λιώσανε όλοι τότε και να δέθηκαν με έναν τρόπο που δεν συγκρίνεται με το παρελθόν, η δύναμη του βιώματος δηλαδή. Όχι ότι είναι απαραίτητο αυτό αλλά νομίζω ισχύει γενικά… Αντιθέτως νομίζω ότι το Individual είναι ο δίσκος που θα έπιανε την τελευταία θέση σε κάποιο ελληνικό poll (παρόλη την πλύση εγκεφάλου που κάνω χρόνια 
)
Το 7/7 πάντως ισχύει like a motherfucker. Είναι τιτάνιο το σερί, flawless victory και για να είμαι οντόπικ πολύ καλά τους έχουν καλύψει και στο Χάμερ και στο RockHard!
Aφιέρωμα στον Τσακ από Αλατά (από τους αγαπημένους μου γραφιάδες, το παιδί και ξέρει και νιώθει) και Φράγκο, πληρέστατο και με πολύ ενδιαφέρουσες δηλώσεις από πολύ κόσμο στο τέλος.
https://www.rockhard.gr/αφιερώματα/chuck-schuldiner-1351967-–-13122001
Kαι εδώ τα έλεγε πολύ ωραία το Χάμερ
Kαι αυτό είναι ένα από τα πρώτα κείμενα που έγραψα για το μπλογκ μου, βιωματικότατον:
5 Likes
καρδούλα στα όσα λες για τους death 
φυσικά και έχουν αποψάρα. κλεμμένη αλλά αποψάρα. (σε πειράζω λίγο)
1 Like
Χαχα, με ιντρίγκαρες όμως, από ποιον την κλέψανε; Αν πεις Forbidden, θα είναι μια εύστοχη υπερβολή αλλά θα είσαι πολύ φίλος μου!
3 Likes
Φυσικά έχει να κάνει και με “την ανυπομονησία για το νέο Death album” ειδικά μετά από το Symbolic, έχει σημασία όμως και η κατεύθυνση του δίσκου, αν σκεφτούμε ότι τότε, προς τα τέλη της δεκαετίας του 90, ο Έλληνας μεταλλάς ήταν κατά κύριο λόγο power-ας και κλασσικομεταλλάς, θα μου πεις “ήταν power το Sound ρε τραγικέ;” “όχι ρε φίλος άραξε να πούμε” θα σου πω “απλά ήταν πιο κοντά σε αυτά τα ακούσματα”.
Βάλε μέσα και την διασκευή στο Painkiller ε με πιάνεις τώρα.
1 Like
Δεν ξέρω γιατί το Flesh and the power it holds είναι πιο κλάσικ μέταλ από το ομώνυμο του Συμπόλικ ας πούμε. Ή το Κρύσταλ Μάουντεν και το Σκάβεντζερ…
Η διασκευή σίγουρα μέτρησε αλλά νομίζω αυτά που λέω μέτρησαν παραπάνω. Βέβαια εικασίες κάνω…
1 Like
Χα ούτε εγώ το ξέρω, κουβέντα να γίνεται, πόσες κομματάρες όμως χωράνε σε μια πρόταση;;
2 Likes
χαχα, μα αποκλείεται αυτό. ο τραμπ-ικός κιθαρίστας άλλωστε έχει δηλώσει νομίζω πως δεν επηρεάζεται από κανέναν, παρά μόνο από τους maiden και τους pink floyd, και γενικά να πάνε να γαμηθούν όλοι (αν μεγάλωσες στα 90s, είτε ήθελες είτε όχι διάβαζες/άκουγες τις παπαριές που έλεγε).
πολύ εύστοχο, δε θα το σκεφτόμουν να στο πετάξω για να είμαι ειλικρινής, θα σου έλεγα πολύ πιο πεζά και προφανή πράγματα. μεγάλη μπάντα όμως ανέφερες. και λατρείας ο locicero, σου είχα ποστάρει στο φβ και μια συνέντευξή του, που έλεγε πως άραζε στο σχολείο, έπινε μπάφους και έγραφε τα ριφ για το ντεμπούτο. και μετά πως ήταν να δουλεύει με τον ρικ ρουμπιν και να είναι από τους πρώτους που άκουσαν τη διασκευή του johnny cash στο hurt των nin και να μη μπορεί να σταματήσει τα δάκρυά του. ξέφυγα όμως, σόρι!
2 Likes
Αυτό πιστεύω και εγώ.
Έχω και εγώ περιέργεια, αλλά θα πω πέρα από Forbidden(μπα-ντά-ρα) και Metal Church ίσως και λίγο από Hellstar (καθαρά δικό μου κόλλημα). Υπάρχει και το πεπραγμένο των Sanctuary.
Και King Diamond έτσι; Kάτι Accusation Chair κλπ του Βασιλιά είναι πολύ υποτιμημένα στην επιρροή τους.
1 Like
Oι Forbidden για μένα με το Distortion ειδικά προφήτεψαν το Politics.
Εννοείται πως ο Locicero είναι μορφάρα, έχει τα θεματάκια του γενικά (ειδικά στα νιάτα του είχε ένα τουπέ παραπάνω που του κόστισε σε κάποιες φιλίες και το μετανιώνει και ο ίδιος) αλλά είναι θησαυρός από ιστορίες.
Ο King Diamond είναι μεγάλη επιρροή πολλών μουσικών αλλά δύσκολα άκουγες την μουσική επιρροή του (πέραν της προφανούς χρήσης κινηματογραφικής ατμόσφαιρας) λόγω της κυριαρχικής εντύπωσης που αφήνουν τα φωνητικά του αλλά η αλήθεια είναι ότι όλοι σχεδόν οι μέταλ μουσικοί στα 80ς κάτι έχουν πάρει γιατί υπάρχει τρο-μα-κτι-κό εύρος στην ριφφολογία και το ύφος του Βασιλέως, που ο κόσμος ξεχνάει ότι είναι ένας άριστος κιθαρίστας και συνθέτης (γράφει τα περισσότερα, όχι μόνο την φωνή).
Helstar επίσης εύστοχο είναι, ειδικά η εποχή Corbin (με τα υπερέπη επών, το Nosferatu για μένα είναι ΘΡΗΣΚΕΙΑ, ένα τέλειο 10άρι) έχει πολλά που μπορείς να πεις, καλά ο Dane τα έχει πει πολλές φορές για τις επιρροές του (και τον Wayne από Metal Church), φωνητικά πρέπει να αναφέρουμε και τους Tea Party…
Πρέπει να την κάνω αλλά να πω ότι είχα καιρό να κάνω μεταλλοκουβέντα και να την ευχαριστηθώ, καρδούλες σε όλους!
9 Likes
Πολλές Καρδούλες, πάρα πολλές.
Στο κλασικό run του Βασιλιά, αυτά που γίνονται κιθαριστικά δεν ξέρω αν έχουν προηγούμενο. Οι αλλαγές και η πυκνότητα των riffs είναι αξεπέραστη. Ειδικά αν θεωρήσουμε πως υπάρχει μεθοδολογία στην δομή των ΕΠΩΝ του, στο δεύτερο μισό, σχεδόν πάντα θα υπάρχει ένα μικρό έπος-ραχοκοκκαλιά της ιστορίας που γίνονται εναλλαγές-εναλλαγών.
Πολύ μπροστά σε όλα.
1 Like
Κι εδώ πρέπει να γίνει κουβέντα και για τον Andy Larocque και να κλείσει ο κύκλος με τη σύνδεση King Diamond και Death!
3 Likes