Κορδέλα του Μέμπιους ήταν αυτό, όχι κύκλος!
Ti lineup είχε το Individual…
3 Likes
με χάσατε. άλλα έλεγα εγω, η κλεμμένη αποψάρα πήγαινε στους αις ντερθ και όχι στους νεβερμορ!
1 Like
Το Politics το βλέπω σαν αυτόφωτο αλμπουμ, έχει δικό του ήχο και χαρακτήρα, είναι one of a kind.
Από την άλλη, distorion και green, είναι ξεκάθαρα στον καμβά του dreaming neon black.
2 Likes
Εγώ δυστυχώς δεν έχω ακούσει όσο θα έπρεπε Death αλλά σε όσα σκόρπια κομμάτια έχω ακούσει , βρίσκω τεράστιο ενδιαφέρον όσον αφορά την κιθαριστική δουλειά
και στα ριφφ και στις μελωδίες και σε κάποιους γκρουβάτους ρυθμούς
Του έχω δώσει τις ακροάσεις του πολλά χρόνια και με μεγάλα διαστήματα αναμεταξύ. Κατέληξα ότι δε μου αρέσει. Δεν το αδικώ, απλά δεν είναι για 'μένα, παρά τον Andy Laroque.
1 Like
OK αλλά το Overactive Imagination; Δεν μπορεί! Δεν μπορεί! 
Eίναι εξωφρενικά τέλειο, με ριφάρες και όλα σε -άρες.
3 Likes
Εντάξει καλό είναι, αλλά προτιμώ το Philosopher!
2 Likes
Ε, ας ειναι και καλος σε κατι.
Θα το δεχθώ ως απόπειρα humour και θα συνεχίσουμε αναίμακτα τις ζωές μας.
Καλυτερα να το δεχτεις ως δηλωση οτι δε μ’ αρεσει !
1 Like
Δεν πειράζει, προχωράμε 
1 Like
Δεν ξέρω αν η σωστή λέξη είναι “ώριμο”… Σίγουρα το songwriting στο Symbolic είναι πιο απλό, πιο ευθύ και πιο εύπεπτο. Το ίδιο και για την παραγωγή. Έφυγε η “σκοταδίλα” του Human, το (καλώς εννοούμενο) χυμαδιό του ITP (μιλάω για το άταστο του Di Giorgio που, μαζί με τον πολύ μπάσο ήχο των ντραμς του Hoglan, κυριαρχούν στη μίξη) και έτσι, η ισορροπημένη πια μίξη και ο πιο γυαλισμένος ήχος, τον έκαναν πιο προσιτό στον λιγότερο hardcore ακροατή.
Αυτό που, ίσως συμφωνώ, ότι συμβαίνει στα 2 προηγούμενα, είναι ότι κάποια κομμάτια τα οδηγούν η δεξιοτεχνία των μουσικών και το “jazz spirit” που υπήρχε τότε με αποτέλεσμα να “χάνεται” λίγο ο ακροατής που θέλει να ακούσει μια πιο κλασική σύνθεση με αρχή-μέση-τέλος. Πράγμα που συμβαίνει στο Symbolic (κι ας έχει αυτά τα ωραία nuances και τα instrumental περάσματα σε κάθε κομμάτι).
Σε αυτό συμφωνώ. Δισκάρα όμως, ίσως μάλιστα την προτιμώ από Symbolic. Φοβεροί στίχοι και κάποια leads/solos με απίστευτο συναίσθημα. Αδύνατο σημείο όμως οι διάρκειες κάποιων κομματιών και η επαναληψιμότητά τους.
Ξεκάθαρα το ΠΑΣΟΚ (των 80s) του death metal.
2 κομμάτια καταλαβαίνεις ποια είναι από την πρώτα 2 δευερόλεπτα στην παγκόσμια μουσική ιστορία. Η F chord (με ολίγη από G) της κιθάρας του Λένον στο A Hard Day’s Night κι αυτό το ΤΟΥΠΜΠΑΝΤΡΡΡ με το οποίο ξεκινάει το κομμάτι ο Hoglan. Δηλαδή κάπου, ώπα ρε furor!
Και για να κλείσω με Death, για πολλά χρόνια το αγαπημένο μου ήταν το Individual (βλ. παρακάτω για το αν είναι ακόμα), κυρίως λόγω 2 κομματιών. Προφανώς του Overactive Imagination αλλά και του Trapped in a Corner. Για ποιο πράγμα να πρωτοπούμε; Το κιθαριστικό intro; Τους στίχους; Το ριφ-προπομπός του spirit crusher- στο pre-chorus; Το δίκασο κέντημα του Hoglan στο chorus; Ή το καλύτερο σόλο του δίσκου;
Επίσης το individual είναι ευαγγέλιο για όσους θέλουν να μάθουν τι σημαίνει ευρηματικότητα στους ρυθμούς των drums.
Πλέον, δεν ξέρω αν έχω αγαπημένο άλμπουμ από Death. Δυσκολεύομαι πολύ να διαλέξω γιατί το καθένα (σχεδόν) είναι κι άλλο είδος οπότε αν θέλω να ακούσω κάτι πιο κλασικό (σε ήχο) και μελωδικό θα βάλω Symbolic. Αν θέλω κάτι πιο εσωστρεφές και prog, θα βάλω Sound. Τεχνικό - Individual κ.ο.κ. Αλλά αν πρέπει να διαλέξω ένα μόνο από τη δισκογραφία ως αντιπροσωπευτικό, έναν δίσκο μόνο που στο σύνολό του (μουσική, artwork, ήχος, θεματολογία) στάζει κλασικούς Death, τότε θα επέλεγα Leprosy.
Friedman, Oliva, Dimebag, Loomis, γνωστά είναι αυτά.
Το Politics είναι η χαρά του παρανοϊκού ριφ (κι ατμόσφαιρας). Ίσως βοήθησε και η παρουσία του ντεθά Πατ Ο Μπράιαν. Παλιότερα έκανα skip το βιντεοκλίπ του δίσκου (Next in Line) αλλά πλέον παίζει να είναι και το αγαπημένο μου. Τι ΡΙΦΦΑΡΑ, τι ΧΤΙΣΙΜΟ, τι ΟΓΚΟΣ! Και η ερμηνεία του Warrel είναι όσο σχιζοφρενική χρειάζεται.
5 Likes
And I don’t wanna be saved! Κομματαρα αλλά στο βίντεο το έχουν κόψει, στον δίσκο είναι ακόμα καλύτερο
2 Likes
Προσωπικα το καλυτερο του individual
με το philosopher να ακολουθει
Η διαφορά μου με εσάς που σας αρέσει το Individual είναι ότι εμένα δε μου αρέσει! Άρα, για εσάς πολλά μπορεί να είναι καλύτερα από το Philosopher και αυτό να ακολουθεί, δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό, αλλά για 'μένα το καλύτερο του δίσκου - ενός δίσκου που ξαναλέω δε μου έκανε ποτέ το απαιτούμενο κλικ, χωρίς φυσικά να λέω ότι είναι κακός - θα είναι πάντα… το Philosopher!
Το πήρε κανένας;
edit: Έφτασε βόρεια.
Η ερώτηση είναι πως μπορεί να είναι ολοκληρωμένο το 2019 ενώ είναι ακόμα στα μισά. Περιμένουμε αλπουμς απο tool και slipknot μέχρι disillusion και exhorder(!)
Ας πληρωθούμε μια,θα το πάρουμε και θα δούμε
4 Likes
Συμφωνώ και μάλιστα θα ήθελα να περάσουν κάνα δύο χρόνια ούτως ώστε να υπάρχει μια μεγαλύτερη αποστασιοποίηση από την παρελθούσα δεκαετία προκειμένου να ήταν πιο πλήρες και to the point το αφιέρωμα. Θα πρότεινα να έσπαγε σε δύο μέρη (πενταετίας)). Όπως να χει ευχαρίστως θα τιμήσω και θα το ευχαριστηθω.:-).
2 Likes
Ελάτε βρε παιδιά μην είστε τόσο αυστηροί. Όχι μην περιμένουμε να περάσουμε και πενήντα χρόνια όπως στην ιστορία!
Πάμε να θυμηθούμε / ανακαλύψουμε διαμαντάκια και να πλακωθούμε με απόψεις των συντακτών!
3 Likes