Ήταν έπισης και στο (unofficial αλλά κλασικό) video του The Pain It Is Shapeless των αγαπημένων Amenra
Όπου ψυχοπλακωτική μουσική, το ίδιο video με λίγα λόγια.
1 Like
Εγω απο γραμματα μου εχει μεινει απο εναν τυπο που ειχε παει στο Βακεν (η το Ντιναμο, πανε χρονια) και οταν βγηκε ο Χαλφορντ εριξε μια κλανια και τον αγνοησε, εκλεινε με την επωδο “εξω οι τρυπιοκωληδες απο το μεταλ” ο δικος του αγνος μεταλλικος κωλος υποθετω δεν εχει τρυπα, δεν ξερω πως δουλευει ανατομικα αυτο, αλλα θα ειχα ενδιαφερον να μαθω.
7 Likes
Ρε υπήρχε ένα πιο μυθικό γράμμα 97, 98 κάπου εκει, δισέλιδο στο στυλ «το μέταλ μου κατέστρεψε τη ζωή», το θυμάται κανεις (@Ian_Metalhead) εκείνο;
2 Likes
κοπέλα απο θεσ/νίκη ? κ.α επή.
βασικά το θέμα είναι πολλά ήταν στημένα όπως παραδέχτηκε χρόνια αργότερα άτομο εκ των έσω.
1 Like
Είναι γνωστό ότι δεν χαλάω χατήρια εγώ, οπότε…
…Σεπτέμβριος του 1998 λοιπόν, εν μέσω της τελευταίας μου εξεταστικής σαν προπτυχιακός φοιτητής, κυκλοφόρησε το τεύχος 165 του Hammer. Με εξώφυλλο Dickinson πάλι (ρε, λες να το σημαδεύουν;) και παρουσίαση του νέου τότε Chemical Wedding (“9 συν” του έβαλε ο Χρονόπουλος στην κριτική του – λίγο ήταν!) αλλά και συνέντευξη Steve Harris με αφορμή την επίσκεψη των Maiden στη χώρα μας για δύο συναυλίες, συνέντευξη Blackmore (με την ίδια αφορμή) όπου ο Μεγάλος είναι απόλαυση αφού ποτέ δεν “μάσησε” τα λόγια του, “υπέρτατο αφιέρωμα” black metal κλπ και τη στήλη της αλληλογραφίας να καταλαμβάνεται από ένα και μοναδικό γράμμα…
…όπου ο δυστυχής φίλος, με πολλά περισσότερα λόγια, μέμφεται το metal για διάφορα δεινά στη ζωή του, η πλειοψηφία των οποίων τελικά ανάγεται στην αδυναμία του να “βγάλει” γκόμενα!
Εξυπακούεται βέβαια ότι τους επόμενους μήνες ακολούθησε, κατά τα ειωθότα, κυκεώνας απαντητικών γραμμάτων που αντέκρουαν τα… έωλα επιχειρήματα του εν λόγω!
10 Likes
δεν έχει απόλυτο άδικο, με την έννοια οτι αυτό που περιγράφει είναι αληθινό. δλδ είμαστε οι επιλογές μας. Αποφασίζεις τι σ’ αρέσει - αν θες να βάλεις χαιμαλιά, τι σου αρέσει και τι δεν σου αρέσει. Τον εαυτό σου πρέπει να ικανοποιήσεις. Οχι απαραίτητα όλους τους άλλους. Και ο τύπος αν και βγαίνει απο αυτή τη λούμπα, πέφτει σε άλλες. Αν δλδ πηδήξει την τσιφτετελού, αν βγει με κάμπριο, αμέσως αμέσως αυτό θα τον γεμίσει ? (ένας υφέρπων κλαρινο-γιαπι-νεοπλουτισμός? που επιδεικνύεται ?) @@.
Ο ροκας έχει γίνει πολύ πιο μεινστριμ, έχει σταματήσει αρκετά να φαίνεται και να φοράει χαϊμαλιά, ακόμα και να ακούει. και σε εποχές που οι κώλοι έχουν σφίξει με το μπαρδόν, όλα αυτά που έγραφε τότε ή γράφει ο κάθε χρονόπουλος τώρα είναι αμπελοφιλοσοφίες που ακουγωνται βερεσέ. Δεν χρειάζεται να συγκρίνειw τον εαυτό σου με τον κάθε τελειωμένο 50αρή, είτε είσαι 20 είτε 30,40,50. be yourself.
4 Likes
Διακρίνω κάποια ψυχολογικά καθώς και μια κρίση ταυτότητας στον φίλο Δημήτρη πιο πάνω. Ελπίζω να έχει βρει το δρόμο του πλεον. Έχω την εντύπωση πως το είχα διαβάσει αυτό το γράμμα όταν βγήκε, αλλά δεν είμαι και σίγουρος τόσα πολλά χρόνια μετά. Διαβάζοντας το μου έφερε έντονα 90s vibes.
Κάτι θετικό (θεωρώ) που έχει συμβεί τις τελευταίες δυο δεκαετίες είναι η αποταυτιση του ροκ/μεταλ από το ενδυματολογικο “dress code” του. Οι περισσότεροι πλέον αν εξαιρέσεις κάνα μεταλ t-shirt που και που ή μακρύ μαλλί ίσως δεν ξεχωρίζουμε ιδιαίτερα αν δεν πάει η κουβέντα στη μουσική. Btw έχω περάσει και εγώ τη φάση στενό τζιν αρβύλες, δερματινο ή battle jacket κτλ έστω και για μικρό διάστημα. Περισσότερο νομίζω ήταν μια ανάγκη της εφηβείας να ανήκω κάπου, σε συνδυασμό πάντα με τεράστια καβλα για τη σκληρή μουσική.
Και καταλήγουμε στο απλό και χιλιόειπωμενο πως το καλύτερο είναι ο καθένας να είναι ο εαυτός του. Ούτε χρειάζεται να τραβάει τα βλέμματα για το πόσο αντισυμβατικός και βλάσφημος είναι, ούτε να αγοράζει κάμπριο με 500 δόσεις μπας και του κάτσει η Μαρία η μπουζουκτζου.
6 Likes
5 Likes
απορια,το καινουργιο hammer εχει μεσα mastodon η τους ξεχασανε???
Δεν έχει, μάλλον στο επόμενο
1 Like
Κάπου διάβασα ότι “έφυγε” ο Ζαγγογιαννης.
Κ εγώ το ιδιο
Ανεύρυσμα
Αυτα είναι.
Και για να μην παρεξηγηθω δεν το λέω με καμία κακία …αλλά με το πόσο μικροί είμαστε σε κάποιες καταστάσεις… τίποτα δεν είναι δεδομένο τελικά.
6 Likes
Κρίμα. Δεν τον γνώρισα προσωπικά, τον έχω συνδιάσει ομως με την οικογένεια του hanner
1 Like
Δουλευε και στο μπαρ του Gagarin. Κριμα ο ανθρωπος.
Ελεος γαμωτο, παντα σοκαριστικο να ακους να φευγουν νεοι ανθρωποι ετσι.
1 Like
Δεν τον ήξερα προσωπικά, αλλά προφανώς και τον είχα πετύχει αμέτρητες φορές.
Summary
Σαν συντάκτης, υπήρξε ανέκαθεν ό,τι πιο (early) ‘90s είχε το περιοδικό τα τελευταία πάρα πολλά χρόνια. Κάργα «χύμα» κείμενα στις κριτικές του, full στην πώρωση, την αποθέωση ή την «ισοπέδωση» (αναλόγως αν κάτι του έκανε κλικ ή όχι). Την άποψή του, αν και διαφωνούσα πολλές φορές με την προσέγγιση γραφής του, την λάμβανα υπ’ όψιν μου σ’ έναν βαθμό, αναφορικά με τα doom, epic και λοιπά συγγενή είδη.
Κρίνοντας από τον τρόπο που έγραφε, αλλά και παρατηρώντας τον σε πολλές συναυλίες που βρεθήκαμε κοντά, νομίζω ότι επρόκειτο για έναν ιδιαίτερα παθιασμένο άνθρωπο, πρώτο στο κέφι και στις «τρέλες», ο οποίος φαινόταν να έχει την ψυχή μικρού παιδιού (παρότι εμφανισιακά φαινόταν πολύ μεγαλύτερος από την πραγματική ηλικία του, λόγω του κάτασπρου χρώματος μαλλιού και γενειάδας)… ίσως και τον αφιλτράριστο τρόπο προσέγγισης. Πιθανολογώ ότι και οι συν αυτώ στο περιοδικό τον άφηναν ελεύθερο, να εκφράζεται κατά το δοκούν (ιδιαίτερα στην ελεύθερη θεματολογίας στήλη που υπήρχε παλαιότερα), γεγονός που οδήγησε και σε ορισμένα λάθη, τα οποία δεν έχει καμία απολύτως σημασία να (ξανα)συζητήσουμε τώρα και κακώς κάνω αναφορά σε μία τέτοια συγκυρία.
Τώρα, θα μου πείτε (και δικαίως), και αναρωτιέμαι κι εγώ δηλαδή, γιατί γράφω ένα σωρό «αν» και «ενδέχεται» για έναν άνθρωπο που πέθανε πρόωρα και με τον οποίον δεν είχα ανταλλάξει ποτέ κουβέντα. Δεν ξέρω, ειλικρινά. Ίσως το γεγονός ότι είμαι αναγνώστης (εσχάτως περισσότερο αγοραστής) του περιοδικού περί τα 25 χρόνια να συνδέεται άμεσα με αυτό. Σαν τέτοιες απώλειες να «ξυπνούν» κάποια -βαθιά ριζωμένα πλέον- συναισθήματα και αναμνήσεις γύρω από τη μουσική, την «διψασμένη» ανάγνωση του περιοδικού (σε προ διαδικτύου εποχές), τις συναυλίες, τις απόπειρες δημιουργίας συγκροτημάτων, τη βόλτα στα δισκάδικα… Ίσως φταίει το ότι μεγαλώνω, αλλά με «αγγίζουν» πλέον τέτοιες απώλειες. Μοιάζουν σαν να «φεύγει» κάποιος γνωστός μου.
Όπως και να ‘χει, πολύ κρίμα. Νεότατος άνθρωπος.
18 Likes
Η 20άδα του Hammer για το 2021:
1 Iron Maiden
2 Mastodon
3 Gojira
4 Carcass
5 Soen
6 Helloween
7 Wheel
8 Trivium
9 Need
10 Unto Others
11 Between the buried and me
12 Silver Talon
13 Warrior Path
14 Yoth Iria
15 1914
16 Leprous
17 Todd La Torre (!!!)
18 Nekromantheon
19 Nightfall
20 Tribulation
Δίσκος του μήνα: Converge & Chelsea
3 Likes