Ούτε καν μέσες άκρες, το δηλώνει ευθέως, μόνο που ήταν απίθανο να το παρατηρήσω αφού… δεν διαβάζω τα editorials του (κατα τα λοιπά συμπαθούς) Χρονόπουλου, μιλάμε ότι τα προσπερνάω κανονικότατα, πρέπει να πάνε πάνω από 20 χρόνια από την τελευταία φορά που έκατσα να δω τι έλεγε εκεί πέρα! Μου βγάζουν τόση γεροντίλα στην απέλπιδα προσπάθεια τους για αυτοδικαίωση, που μου προκαλούν κατάθλιψη!
1984 λοιπόν, ωραία επιλογή, υπό την προϋπόθεση πως θα το δομήσουν έτσι, για να προσφέρει κάτι διαφορετικό από αυτά που έχουν κάνει έως τώρα.
Μια απο τα ιδια θα πω εγω (αν και πλεον το αγοραζω πολυ περιστασιακα) τα 80s εν γενει τα εχουν καλυψει πολλες φορες, στους (καπως ή πολυ) παλιοτερους δεν νομιζω να πει και πολλα.
Θα προτιμουσα κατι πιο επικαιρο (καντε ενα αφιερωμα στο 2014 πχ, 10 χρονια μετα) να μαθουμε τιποτα που μας εχει ξεφυγει.
Καποτε τα αφιερωματα του hammer ηταν μεγαλη υποθεση, θυμαμαι ακομα εκεινο το αφιερωμα στα 90s που ειχαν κανει στις αρχες των 00s με διαχωρισμο ανα genre, το ειχα ξεκοκκαλισει ακουγοντας (σε χρονικο διαστημα 2-3 ετων) την πλειοψηφια των δισκων που αναφερονταν σε αυτο. Άλλες εποχες.
Γαμαγε εκεινο το αφιερωμα στα '90ς αλλα ηταν και αλλες εποχες μωρε. Δεν ηταν τοσο ευκολο να ανακαλυψεις μουσικη τοτε οποτε ουσιαστικα ηταν σαν οδηγος, και εγω το ειχα διαβασει ατελειωτες φορες, και για την αποθεωση σε δισκαρες που γουσταρα (το εχουμε ξαναπει, 90ς η καλυτερη δεκαετια για το μεταλ, fight me) και σαν οδηγο αγορας.
Καλή χρυσή δεκαετία αλλά με τίποτα ανώτερη από την προηγούμενη. Καταλαβαίνω ότι μάλλον αυτή τη δεκαετία ξεκίνησες να ακούς όπως και εγώ, να συνδέθηκες με δίσκους που κυκλοφόρησαν τότε και να έχουν πολύ σημεντική θέση στην καρδιά και την ψυχή σου(όπως και εγώ) αλλά αν δεν υπήρχε η προηγούμενη δεκαετία μάλλον κανείς από τους 2 μας δε θα άκουγε αυτή τη μουσική. Και αυτά στα λέει άνθρωπος που εδώ και χρόνια ακούει σχεδόν αποκλειστικά νέες μπάντες
Εννοειται τα παντα ειναι θεμα γουστου και το απολυτο στυλακι μου ειναι χιουμοριστικο. Απλα ενα πραγμα, το οτι αν δεν υπηρχαν τα '80ς δεν θα υπηρχε το μεταλ ισχυει μεν αλλα δεν λεει και απολυτως τιποτα. Σαν να σου λεω οτι αν δεν υπηρχε ο Ελβις και οι μπλουζαδες των '50ς δεν θα υπηρχε καν ροκ, οποτε τα '50ς και τα '60ς ειναι η καλυτερη δεκαετια.
Αυστηρα υποκειμενικα λοιπονμ τιποτα δεν φτανει τα 90ς για εμενα, και δεν ειναι απλα οτι τοτε ξεκινησα, αλλα και οτι τοτε peakαρανε και τα περισσοτερα απο τα συγκροτηματα και υποειδη που λατρευω ακομα.
Περα απο προτιμησεις, τα 70ς ειχαν πολυ λιγοτερη μουσικη απο 80ς και 90ς (και πιο μετα δηλαδη), οποτε το “αστειρευτος” ειναι λιγο υπερβολικο, μαλλον “ακατεργαστος” θα ταιριαζε περισσοτερο
Με τα 80s είμαι εγώ, αλλά όχι επειδή τότε “όλα πιάσανε πικ” αλλά για έναν άλλο λόγο, που θα μπορούσε ίσως να θεωρηθεί πιο “ρομαντικός”: Επειδή κατά τη γνώμη μου η συγκεκριμένη δεκαετία αντιστοιχεί (για να παραφράσω ένα ιστορικό απόφθευγμα - όποιος εντοπίσει το ορίτζιναλ είναι μάγκας) στην παιδική ηλικία της metal μουσικής. Με άλλα λόγια, το μουσικό της περιεχόμενο μπορεί να μην ήταν ούτε το πιο ώριμο ή σοβαρό ούτε πιθανώς το πιο ποιοτικό, αλλά σίγουρα ήταν το πιο ενθουσιώδες, πηγαίο, αγνό, αυτό που το χαρακτήριζε η μεγαλύτερη ευτυχία, ξενοιασιά, ανεμελιά.
Και αν το κουράσω μπορώ να σκεφτώ κι άλλους παραλληλισμούς.
Εχει να κανει και με τα αγαπημενα σου υποειδη παντως, επιμενω. Εγω πχ δεν ειμαι ουτε του θρας, ουτε του κλασσικου χεβυ, οποτε τα 80ς με αγγιζουν λιγοτερο. Στα 90ς κυκλοφορησαν ολα τα διαμαντια του ηχου που αρεσει σε εμενα, ατμοσφαιρικα, μπλακ κτλ, οποτε δεν θα μπορουσα να παω αλλου.
Εννοειται οτι παιζει ρολο και η εφηβεια. Οτι ειναι για εμενα οι Guardian ειναι για εναν 50αρη οι Maiden που μεγαλουργησαν στα 80ς αντιστοιχα, οποτε λογικο το τι αγγιζει τον καθεναν.
Πετυχημενο το κοσμογονια ιδιωματων παντως, αυτο χαρακτηρισε τα 90ς, απειροι πειραματισμοι και μπολιασμα/crossover με ειδη που θεωρουνταν taboo, πραγμα που γεννησε τα πιο ενδιαφεροντα παρακλαδια του σκληρου ηχου γενικοτερα.
Προσωπικά την περίοδο 1985 - 1991 την θεωρώ κορυφή για τη μουσική μας.
Τα 90ς επίσης είναι φοβερά παίρνουν την παιδική ηλικία του μέταλ και το φέρνουν στην εφηβεία . Πολλές προσμίξεις και γενικότερη εξέλιξη, που πατάει σαφώς στα χρυσά 80ς, αλλά δίνει το κάτι άλλο/παραπάνω και βοήθησε στην επιβίωση της μουσικής μας όταν έφυγε από το mainstream.
Μια έβαζα 80ς μια 90ς στο poll. Μαγική εικοσαετία…
Το αφιέρωμα δεν ξεφεύγει από το γνωστό format. Παρουσιάζει 84 δίσκους (όπως το 1990 π.χ. είχε 90 δίσκους κοκ) έχοντας τους 15 σημαντικότερους/δημοφιλέστερους/από δημοφιλέστερο σχήμα να καταλαμβάνουν από ένα δισέλιδο, όπου υπάρχει μια παράγραφος για τον δίσκο, άλλη μια για το συγκρότημα και τα πεπραγμένα του έως τότε, άλλη μια για το τραγούδι που ξεχώρισε κλπ, οι επόμενοι 15 έχουν από μια σελίδα, και από εκεί και πέρα χώρεσαν δύο δίσκους σε μια σελίδα!
Φαντάζομαι για να μεταφέρουν πληρέστερα το κλίμα της εποχής έγραψαν και για κάποια βίντεο, ενώ έγινε και μνεία στις ταινίες της χρονιάς (τις εντελώς mainstream απευθυνόμενες σε παιδιά (προ)εφηβικής ηλικίας κατά κύριο λόγο) - σε κάποια φάση μάλιστα ο Αρχισυντάκτης παινεύει τον εαυτό του που, εκτός από τους δίσκους, έδινε λεφτά και για να πάει σινεμά- ενώ βρίσκουμε και ένα δισέλιδο για το 1984 του Orwell (αλίμονο!)
