Καποτε τα κειμενα τους στα αφιερώματα είχαν νόημα και μπόλικη ύλη. Πλέον απλά αναφέρουν καποια αλμπουμ που τα εχουν ξαναπει πόσες φορές κ χανεται το ενδιαφέρον.
Διάολε υπάρχουν θεματάρες που μπορεις να κάτσεις κ να γράψεις κ εσυ μου βγάζεις για ακόμα μια φορά τους μεηντεν και τους σάμπαθ.
Ουτε καν συλλεκτικός λόγος δεν υπάρχει για αυτο το τεύχος
4 Likes
Κάποτε δεν ειχαμε κ ίντερνετ οπότε περιμέναμε πως κ πως το νεο τεύχος. Τωρα δεν ξερω τι νόημα έχει…
1 Like
Δίκιο έχεις και έχετε όλοι, το φετινό αφιέρωμα ήταν απογοητευτικα “μία από τα ίδια”, έλα όμως που όταν το βλέπω κάθε μήνα στο περίπτερο το ρημάδι το Hammer δεν μπορώ να… αντισταθώ, φαντάζομαι είναι κι άλλοι έτσι!
Εν τω μεταξύ τους έκατσε στραβά κι ο θάνατος του Ozzy γιατί είχαν αφιέρωμα Sabbath μόλις τον προηγούμενο μήνα, αν μη τι άλλο το γεγονός προσφερόταν για εκτενη ανασκόπηση!
5 Likes
Βλέποντας αυτά τα εξωφυλλα σκέφτηκα “old news”. Δεν ξέρω πως βρίσκουν κουράγιο να συνεχίζουν αυτοί οι τύποι.
4 Likes
Λοιπόν. ΛΟΙΠΟΝ.
Διάβασε κανένας άλλος το νέο Hammer με το Ozzy-αφιέρωμα ή μόνο ο Ian; Αναρωτιέμαι αν πρόσεξε κανένας άλλος τη διατεταγμένη προσπάθεια εξύψωσης (!) του ρόλου της Sharon στη ζωή του Ozzy, καθώς και την υποτίμηση εξώφθαλμα αρνητικών επιλογών στη ζωή του για τις οποίες πριν 20+ χρόνια το Hammer έσκιζε τα ιμάτιά του για την κατάντια του Double-O.
Κι εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι: προφανώς και δεν έχω τίποτα με τη γυναίκα (μια χαρά τα πάμε και καλός χαρακτήρας είναι), μάλιστα θεωρώ φοβερά προβληματική τη συνήθη αντίληψη περί “ραδιούργων γυναικών που ελέγχουν τους αγαπημένους μας rockstars” (βλέπε Gloria, Yoko, Courtney κλπ.). ΠΑΡ’ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, μια ζωή θυμάμαι το συγκεκριμένο έντυπο να στάζει χολή για την εν λόγω κυρία, να την παρουσιάζει ως το άτομο που ήλεγχε κι εκμεταλλευόταν μέχρι τέλους τον Ozzy, με αποκορύφωμα, φυσικά, τη συνεχόμενη (και με κάθε αφορμή) κριτική στο reality “The Osbournes”, και πως κατάντησε τέτοια καρικατούρα ο Ozzy, και θα θυμάστε οι παλαιότεροι (ή μπορείτε να φανταστείτε οι νεότεροι) τα editorial του Χρονόπουλου που άλλο δεν ήθελαν για να ξεσπαθώσουν ενάντια στην κουλτούρα του Big Brother και της trash TV κλπ. κλπ.
Και που λέτε, με πραγματική έκπληξη διαβάζω από τουλάχιστον 4-5 διαφορετικούς συντάκτες* στο πρόσφατο αφιέρωμα αναφορές όπως: “το “The Osbournes” δεν ήτανε σαν τους σκουπιδοτενεκέδες τύπου Big Brother που έχουμε δει στη χώρα μας” (!), “o Ozzy ό,τι ήταν στην υπόλοιπη ζωή, αυτό εμφανιζόταν και στην οθόνη”, “ακόμα και ως πελαγωμένος μπαμπας ήταν περσόνα που εξέπεμπε καλοσύνη και τρυφερότητα” (by the way, θυμάμαι παλιά άρθρα που τον παρουσίαζαν ως μία καρικατούρα που απλά εφεύρησκε ολοένα και νέες λέξεις με το συνθετικό “fuck”), “η Sharon Osbourne, με επιχειρηματικό ένστικτο που άγγιζε τη μεγαλοφυία, είδε τη χρυσή ευκαιρία, να μεταφέρει τη χαοτική, αυθεντική, αστεία και τρυφερή καθημερινότητα της οικογένειας Osbourne στη μικρή οθόνη” (!!!), “ένα reality show που άλλαξε τη ιστορία της τηλεοπτικής ψυχαγωγίας”, “ο Ozzy κατάφερε να μετατρέψει την εικόνα του από “πρίγκηπα του σκότους” σε έναν ευαίσθητο και ελαφρώς μπερδεμένο και συχνά απεγνωσμένο πατέρα”, “ήταν η στιγμή που ο Ozzy πέρασε οριστικά στο επίπεδο του πολιτιστικού φαινομένου και, το σημαντικότερο, το έκανε χωρίς να απαρνηθεί τον εαυτό του”, “κανείς δεν αμφισβήτησε ποτέ τη “γλύκα” τού να είναι κάποιος διάσημος”, “το “The Osbournes” προκάλεσε φρενίτιδα στις Η.Π.Α., το Οζμπορνέικο βρίσκεται παντού και ο ήρωάς μας είναι η κεντρική, πατρική φιγούρα” και αφήνω στην άκρη τις επίσης συνεχόμενες αναφορές στο πώς η Sharon του στάθηκε σ’ όλη του τη ζωή, του άλλαξε την ζωή, ήταν η ίδια του η ζωή ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Αποκορύφωμα αυτής της εκστρατείας αποκατάστασης του ονόματος και του ρόλου της Sharon, είναι η αναφορά στο γνωστό σκηνικό με τους Maiden (που τότε είχε γίνει της Πόπης, αν θυμάστε, που πέταγε αυτή κι άλλα μέλη του road crew αυγά στους Maiden ενώ έπαιζαν ή κάτι τέτοιο), ως “κάτι παρατράγουδα κι ένας πόλεμος δηλώσεων με τον Dickinson να κατηγορεί τη Sharon και το αντίστροφο”!
Ρε μαλάκες! Τι έγινε; Ξαναλέω (για να μην παρεξηγθώ πραγματικά), δεν μ’ ενδιαφέρει αν η Sharon ήταν η τέλεια ή η σατανικιά της ιστορίας, για το “The Osbournes”, από την άλλη, μπορώ με περισσότερη ευκολία να πω αν ήταν cool ή σκουπίδι, αλλά η απορία μου παραμένει: βγάζει μάτι η προσπάθεια αποκατάστασης της περιόδου αυτής, η απουσία κάθε κριτικής σε αυτές τις επιλογές του Ozzy, καθώς και η παρουσίαση της Sharon ως ένα άτομο με ΜΟΝΟ θετικό αντίκτυπο στη ζωή του, ενώ πριν 20+ χρόνια η επίσημη αφήγηση των ίδιων συντακτών ήτανε στην αντίπερα ακριβώς όχθη.
Μαλάκες, μόνο σε 'μένα κάνει εντύπωση;;; 
*Μόνο ο Δημήτρης Συμελιάδης χρησιμοποιεί (δις μάλιστα) τη λέξη “καρικατούρα” για την περίοδο του “The Osbournes”, αλλά κι αυτός χωρίς ιδιαίτερη ένταση.
2 Likes
Ο πολύς Σπυράδωνης στη δημόσια ζωή, αυτά τα αποτελέσματα έχει 
Εγώ σταμάτησα πια να το αγοράζω εδώ και 1,5-2 χρόνια το περιοδικό, αλλά ως παλιός αναγνώστης, βάσει όσων λες, πρόκειται για κωλοτουμπα ολκής. Εννοείται πως την περνούσαν πριονοκορδελα την Sharon (ενώ τον μακαρίτη δεν τον άγγιζαν καθόλου και άφηναν να εννοηθεί ότι ήταν έρμαιο της εν λόγω) και ότι το reality το είχαν κριτικάρει τρελά. Αυτό που δεν θυμάμαι επακριβώς ήταν η στάση στο διαβόητο Eggfest incident, αν και έχω την αίσθηση πως πάλι η Sharon πρέπει να τα είχε ακούσει (δικαίως, βέβαια, γιατί αυτή είχε μεθοδεύσει όλο το σκηνικό).
1 Like
Για τα αυγά τη Sharon κράζανε, δεν υπάρχει αμφιβολία περί αυτού (αν και δεν έχω τα τεύχη μπροστα μου αυτήν τη στιγμή).
Για το πρόσφατο αφιέρωμα, πάντως, αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν πρώτον, ότι το “ξέπλυμα” αυτό δεν ήταν επιλογή ή τερτίπι ενός μόνο συντάκτη αλλά έβλεπες τη συγκεκριμένη προσέγγιση να εμφανίζεται με κάθε αφορμή (π.χ. τι φοβερή ιδιοφυία, σκέφτηκε το Ozzfest, τι φοβερή ιδιοφυσία, σκέφτηκε το The Osbournes κλπ), και δεύτερον, ότι εξέλειπε παντελώς η “άλλη άποψη”, δηλαδή μία έστω κριτική ή επιφυλακτική προσέγγιση του reality (δεν μιλάω καν για κράξιμο δηλαδή). Μόνο ο Συμελιάδης, αλλά κι αυτός κρατώντας τα προσχήματα, γι’ αυτό λέω ότι παίζει να ήταν κεντρική, στοχευμένη επιλογή.
1 Like
για τους φιλους του αθλήματος, το χαμερ ειναι το ιδιο περιοδικό που στα τέλη 90s/αρχες 00s στην τελευταια σελιδα με τις ερωτησεις σφηνακια, πιεζε τους μουσικους να απαντουν στην ερωτηση “ποιο album θα εβαζες σουβερ στη μπυρα σου;” / “το Load, χαρ χαρ χαρ” και μετα πηγε και το εβαλε στα καλυτερα album των 90s.
γι αυτους τους φωστηρες μιλατε, που κανουν fan service στον ozzy
1 Like
Βασικά, μιλήσαμε με τον LJ για κάτι πολύ συγκεκριμένο, το οποίο κρίνεται ως κωλοτουμπα, βάσει της πρότερης προσέγγισης. Προσωπικά, δεν έχω καμία διάθεση ούτε να κράξω επί παντός επιστητού, ούτε να δώσω συγχωροχάρτι στον οποιονδήποτε. Έχω τεύχη 28 ετών στο σύνολο περίπου, από τα οποία κέρδισα πολλά, άλλα πράγματα τα προσπέρασα με χίλια, έφαγα ορισμένες φορές και φολες, αλλά δεν θα το προσεγγίσω με “άσπρο-μαυρο” λογική το όλο θέμα του περιοδικού.
2 Likes
εγώ πάντως του είχα βρει καλύτερη εφαρμογή στο παλιό σπίτι, που είχα και πρόβλημα με τα περιστέρια
Summary
Summary
3 Likes
Load reload ε?
2 Likes
Εγω το εχω ξαναπει, αγοράζω καθε μηνα εδω και 27 χρόνια, μετανειωνω μαλιστα που πεταξα καποια πολλα τευχη σε μια μετακόμιση, καθαρα μ μόνο για την συνήθεια του ρομαντικού που λέμε, κατι να θυμιζει τα παλια, αφου δίσκους σταμάτησα να αγοράζω.
Καποια αρθρα αξιζουν, καποιοι συντακτες εχουν πλάκα.
Τα αγιερωματα τους πλέον ειναι για γελια δεν αγγίζουν, ειδικά απο την στιγμή που το ιντερνετ ειναι στην ζωή μας εδω κ χρόνια, δεν εχουν να προσφερουν κάτι.
Πιστευω το μοναδικο που θα ειχε καποιο νοημα σε συλλεκτικο αφιερωμα θα ηταν κατι πιο εξειδικευμένο σε στυλ ας πουμε 70s prog αλλά όχι μονο μια απλη αναφορα σε δίσκους οπως κανουν τωρα, αλλα κατεβατα ολοκληρα.
Ακόμα κ προσωπικες ιστορίες να γραψουν απο ολα αυτα τα χρονια που ακουν κ αγοραζουν δισκους, πιό πολύ ενδιαφέρον θα ειχε.
Ο Χρονοπουλος ειναι γραφικός πλέον σαυτα που γράφει, κανα 2 φορες που ανεβηκαν στα βόρεια ηπιαμε μερικά σφηνάκια μαζί, εχει άποψη σε πολλά θέματα αλλά οταν αρχιζει κ μιλάει για τα παλιά και το ιντερνετ κ τα σοσιαλ κ ολα αυτα, απλά φευγεις γιατι επαναλαμβάνεται το κόμπλεξ του.
Παλια αγόραζα και το invader, ειπχε κ αυτό την φασούλα του, δυστυχώς τα εχασα τα τευπχη του κ πλέον δυσκολα τα βρισκω
Χωρίς να θέλω να υποστηρίξω το περιοδικό, οι απόψεις αλλάζουν και ειδικά υπό το βάρος του χαμού ενός από τους μεγαλύτερους ήρωες της μουσικής μας. Επίσης από όσο γνωρίζω αλλάζουν και οι συντάκτες, δεν είναι οι ίδιοι στο περιοδικό που ήταν στα 00s. Υποθέτω ε γιατί έχω σταματήσει από το 2007 να το αγοράζω.
Επίσης η φάση με το Osbournes, μετά από τόσα σκουπίδια που έχουμε δει από τότε, έχει και την πλάκα του, όσο κι αν εμείς τότε ήμασταν “σκληροί μεταλλάδες” και δεν σηκώναμε μύγα στο σπαθί μας.
χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο γι αυτό
Δεν νομίζω ότι η αλλαγή στάσης του Hammer απέναντι στη σύζυγο – manager του Ozzy έχει να κάνει με το συγκεκριμένο άτομο. Το περιοδικό εδώ και αρκετά χρόνια έχει υιοθετήσει την τακτική να αποθεώνει τους πάντες και τα πάντα - ειδικά όταν πρόκειται για παλιά και καταξιωμένα ονόματα, υποβαθμίζει ή και αποσιωπά τα μελανά σημεία της καριέρας/προσωπικότητας τους, σε μια προσπάθεια να μην κακοκαρδίσει το αναγνωστικό του κοινό που όλο και συρρικνώνεται αριθμητικά.
Κάποια στιγμή που θα ωριμάσει ο διευθυντής του εντύπου (τι στο καλό, 55 χρόνων είναι), θα καταλάβει ότι κανείς δεν είναι αποκλειστικά “σατανικός” ούτε απολύτως ελεύθερος αμαρτιών/ελαττωμάτων. Έτσι και η Sharon Arden, με βάση όσα γνωρίζουμε από την δημόσια εικόνα της, μπορεί να διακατέχεται από μια στυγνή εμπορική λογική σύμφωνα με την οποία στο βωμό του κέρδους θυσιάζει αδίστακτα την ιδιωτική ζωή της οικογένειάς της (μέχρι και την ασθένεια της μετέτρεψε σε θέαμα), και υπερασπίζεται το εμπορικό της προϊόν με κάθε θεμιτό ή αναξιοπρεπή τρόπο, από την άλλη είναι γεγονός ότι χάρη σε εκείνη ο Ozzy επιβίωσε αρχικά μέχρι την ηλικία των 76-77 ετών και έκανε μια επιτυχημένη solo καριέρα που συμπεριλαμβάνει κάποια αριστουργηματικά album. Και ας μην ξεχνάμε ότι πέρασε ουκ ολίγα δίπλα στον double O, ο οποίος σε καναδυό περιπτώσεις αποπειράθηκε να την σκοτώσει μη έχοντας επίγνωση των πράξεων του εκείνη τη στιγμή.
Δεδομένου μάλιστα ότι πρόκειται για ένα αφιέρωμα που γίνεται με αφορμή την απώλεια του Ozz δεν θα ήταν δόκιμο να γίνει κριτική των πεπραγμένων της συζύγου του – το ότι κατέληξαν να την εκθειάζουν είναι βέβαια κάτι διαφορετικό! Οπότε, δεν ξέρω αν είναι μια ενορχηστρωμένη από την διεύθυνση του περιοδικού “εκστρατεία αποκατάστασης του ονόματος και του ρόλου της Sharon”, κωλοτούμπα όμως είναι σίγουρα, μεγαλοπρεπέστατη και εμφανέστατη στους παλιούς αναγνώστες που εξακολουθούν να παίρνουν το έντυπο!
Αν έπρεπε να διαλέξω πάντως, προτιμώ την εποχή που το Hammer είχε το σθένος να εγκαλεί ακόμη και τους “θεούς” του metal όταν έκρινε ότι στραβοπάτησαν, κι ας έκανε λάθος καμιά φορά, η δημόσια έκθεση μιας άποψης εμπεριέχει αυτόν τον κίνδυνο.
8 Likes
Ας δούμε βέβαια και ποιοι έκραζαν τη Σαρον στο παρελθόν και αν αυτοί αποχώρησαν στο μεταξύ. Έχει αλλάξει αρκετά η συντακτική ομάδα οπότε η συνέπεια (ή μη) μπορεί να έχει να κάνει και με αυτό.
Για το Ozzfest πάντως καλώς αποθεώνεται η Σαρον. Ήταν μπροστά από την εποχή του και κράτησε τον Οζζυ επίκαιρο. Το προβληματικό είναι πως το έκραζαν τότε στο πλαίσιο της ευρύτερης τρουιλας και αντιδραστικότητας στο nu metal.
1 Like
Βασικά πέραν Χρονόπουλου/Χάκου ίσως και να έχουν αλλάξει όλοι
1 Like