Yes, you read that correctly… we have completed recording at HQ, and our 12th studio album is coming your way! It’s been six years since Hardwired…To Self-Destruct , so we think it’s about time for some new music. With 12 tracks totaling over 77 minutes, 72 Seasons hits all the places you can consume music on Friday, April 14, 2023.
“Is there a special meaning to the title?” you ask. James explains it best: “72 seasons. The first 18 years of our lives that form our true or false selves. The concept that we were told ‘who we are’ by our parents. A possible pigeonholing around what kind of personality we are. I think the most interesting part of this is the continued study of those core beliefs and how it affects our perception of the world today. Much of our adult experience is reenactment or reaction to these childhood experiences. Prisoners of childhood or breaking free of those bondages we carry.”
As James notes, “‘Screaming Suicide’ addresses the taboo word of suicide. The intention is to communicate about the darkness we feel inside. It’s ridiculous to think we should deny that we have these thoughts. At one point or another, I believe most people have thought about it. To face it is to speak the unspoken. If it’s a human experience, we should be able to talk about it. You are not alone.”
Ειπα μιας και εχουμε ηδη τοπικ για το Hardwired To Self-Destruct, να φτιαξουμε κι ενα ξεχωριστο για το 72 Seasons για να μην εκτροχιαζεται η συζητηση σε καποιο απο τα δυο τοπικ με ασχετα θεματα. Λεμε τωρα. Ενα επιπροσθετο κινητρο ειναι επισης το οτι σιγα σιγα μπαινω στην ορεξη και στην διαθεση να συνεχισω και το αφιερωματακι που εχει κολλησει μηνες τωρα στο Garage Inc. , και δεν ειναι πολυ πρακτικο να ψαχνω 200 ποστς πισω για την τελευταια αναρτηση.
Μετα απο κατι λιγοτερο απο 7 χρονια λοιπον, θα εχουμε τον 11ο δισκο απο τους Metallica, οι οποιοι οδευουν προς την δυση της καριερας τους. Οχι ομως πριν κανουν μερικες δηλωσεις ακομα με την μουσικη τους. Ηδη εχουν κυκλοφορησει 2 απο τις 12 συνθεσεις του δισκου, δηλαδη το κατα γενικη ομολογια οχι και τοσο εντυπωσιακο Lux Æterna, και το μαλλον λιγο πιο ενδιαφερον και πιθανοτατα grower Screaming Suicide. Εκτος συγκλονιστικου απροοπτου, τα δυο συγκεκριμενα τραγουδια μαλλον αποτελουν και τις δυο μικροτερες συνθεσεις του δισκου σε διαρκεια, καθως γνωριζουμε ηδη πως το 72 Seasons ειναι στα 77 λεπτα. Με προχειρα μαθηματικα, αυτο σημαινει πως η μεση διαρκεια για τα υπολοιπα τραγουδια του δισκου θα ειναι κατι ψιλα λιγοτερο απο 7 λεπτα ανα τραγουδι. Προσωπικα αναμενω καλυτερα και πιο grande τραγουδια στο υπολοιπο του δισκου, αλλα προς το παρον κραταω μικρο καλαθι. Για να δουμε.
Το εξωφυλλο το βρισκω παρα πολυ ομορφο σχεδιαστικα και θεματικα, αλλα μιας και το κιτρινο χρωμα (και ειδικα το συγκεκριμενο κιτρινο) ειναι απο τα χρωματα που με αηδιαζουν, δεν μπορω να πω οτι μου αρεσει αυνολικα. Ισα ισα που το βρισκω κυριολεκτικα το πρωτο κακο εξωφυλλο της ιστοριας τους (με μεγαλη διαφορα μαλιστα), κι αυτο μονο λογω χρωματος δηλαδη. Παρολα αυτα θα πω οτι
αυτο ειναι τεραστια αληθεια. Προφανως πηγαν με αυτην την χρωματικη επιλογη για να μπουν στο μυαλο του κοσμου με αυτο το κιτρινο. Οπως και να χει, το προσπερναμε και ελπιζω να μπορεσουμε να εστιασουμε περισσοτερο στην μουσικη τον Απριλιο
Στο περίπου συμφωνώ, θα έβαζα βέβαια πάνω απ’ όλα το εμβληματικό εξωφύλλο του MoP, θα ανεβαζα λιγο το φίδι και θα κατέβαζα λίγο το μαγνετι. Και θα ανεβαζα λιγο και το καινούριο, προσωπικά μου αρέσει και σαν κονσεπτ έστω και αν αυτό το τόσο έντονο κίτρινο με κουράζει λίγο στο μάτι. Επίσης, ο μπρόεδρας το είχε χρησιμοποιήσει πρώτος, και αυτό.
Εκανε update η σελιδα επειδη προσεθεσες το εξωφυλλο του RIP και οντως ενιωσα RIP για τα ματια μου, εχω την οθονη σε 100% φωτεινοτητας και αντιθεσης… μας διελυσες μεσημεριατικα
Προσπερνω το Metal Up Your Lux και λεω να μιλησω λιγο “σοβαρα”.
Το Screaming Suicide με εχει κερδισει σε μεγαλο βαθμο σε σχεση παντα με την αρχικη εντυπωση. Σκεφτομουν αυτο που ειπε ο @g0dslayer περι της ομοιοτητας σε νοοτροπια και ηχο με το RELOAD , και το ειδα και καπου αλλου γραμμενο, οποτε μου εκανε πολυ παραπανω κλικ. Βασικα αυτο που εγραψε καποιος αλλος ειναι πως το SS ειναι συνδυασμος Kill’Em All με RELOAD, και δε θα μπορουσα πλεον να συμφωνησω περισσοτερο.
Εχει μια αγνη αλητικη ξεγνοιαστη χροια που μου θυμιζει το Jump In The Fire (αγαπημενο μου τραγουδι στο Kill), το Motorbreath, το Prince Charming και λιγο το Bad Seed, με μια μικρη δοση του Atlas, Rise!. Οποτε οταν κανω αυτην την συνδεση στο μυαλο μου, αυτοματως αρχιζω να γουσταρω περισσοτερο και το Screaming Suicide. Του οποιου το τελευταιο κουπλε με το οποιο κλεινει το τραγουδι, το βρισκω υπεροχο.
Εν κατακλειδι, θελω και ελπιζω (και πιστευω) οτι ο δισκος θα εχει πολυ καλυτερα τραγουδια, αλλα δεν εχω κανενα προβλημα με ενα hard rock groovy τραγουδι στο συνολο του δισκου, που θα προσθετει στην εμπειρια. Αλλα θα πρεπει να κανουμε υπομονη μεχρι τον Απριλιο
Το ξερω οτι ζηταω πολλα, αλλα αν ειναι ευκολο να μην γαμησεις και αυτο το τοπικ, θα το εκτιμουσα πολυ. Σου εδωσε ασιστ ο anhydriis, το ξερω. Βασικα οχι, κανε οτι θελεις. Απλα το οτι εγραψες κατι δεν το κανει και αυτοματως αληθεια. Μπορει να πεφτεις απο τα συννεφα, αλλα δεν θεωρει ολος ο πλανητης κουραδα το St. Anger. Αυτοι που νιωθουν την αναγκη να το επαναλαμβανουν βεβαια σε καθε τοπικ, καταντανε γραφικοι. Θα ελεγα μεταλλαδες, αλλα ειναι πλεονασμος.
Δυστυχώς για εμένα το SS μου βγάζει μαγνέτικ, το οποίο για μένα είναι αδύναμο συνθετικά. Σαν να ξανακούω τα συγκολουμενα riff. Το Lux εμένα με αρέσει πιο πολύ καθότι το βρίσκω άκρως συναυλιακο.
Τώρα που έχω ακούσει κάμποσες φορές το SS μπορώ να πω ότι θα ήθελα ο δίσκος να είναι γεμάτος με τέτοια κομμάτια… αν και ξέρω ότι δεν…
Και αυτό και το Lux αυτό που έχουν σαν πλεονέκτημα είναι ότι δεν με αφήνουν να τα κάνω skip. Είναι άμεσα, είναι σχετικά απλά, δεν πλατιάζουν. Ειδικά το SS έχει πολλά από τα στοιχεία που θέλω να τα ακούω σε κάθε τραγούδι τους και πολλά από αυτά είναι σήμα κατατεθέν τους.
Τα κοψίματα που κάνουν και οι 4 στο KEEP-ME-IN-SIDE στο ρεφρέν είναι κλασσικό πλέον που το ακούς εδώ και πολλά χρόνια. Είτε παίζουν θρας, είτε ρεντικουλουσλι χέβι, είτε αλήτικο ροκ θα στο πετάξουν σε σημεία στο τραγούδι και θα αναγκάσουν το headbang να γίνει λίγο πιο απότομο.
Ειδικά από τη μέση και μετά τι να πω… οι εναλλαγές που γίνονται ανάμεσα στους στίχους του Papa με τις γέφυρες και τα σόλο και τα ριφ…
Δεν την λες και ενθαρρυντική την κριτική πάντως. Η πρώτη κιθάρα με καθαρό ήχο εμφανίζεται στην μέση του τελευταίου τραγουδιού… Δηλαδή 70 λεπτά μετά την έναρξη της ακρόασης
Η κριτική αναφέρει αυτό που μάλλον έχει ειπωθεί εδώ αρκετές φορές, ότι δηλαδή λείπει η ποικιλία από τα τραγούδια. Όλα σε αυτό το επιθετικό πλην ψιλομονοτονο ύφος είναι, και δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιο τραγούδι που να ξεχωρίζει, εκτός από το Inamorata. Θα το ακούσουμε σύντομα κι εμείς και θα δούμε. Αυτά τα “καλό είναι για αυτό που θα έπρεπε να περιμένετε” τα ακούω βερεσε μετά το HTSD.
