Hardwired----72 Seasons
Moth Into Flame----Shadows Follow
Atlas Rise----If Darkness Had a Son
Halo On Fire----Room Of Mirrors
Spit Out The Bone----Inamorata
2 Likes
Χωρίς περιορισμούς;
Hardwired
You Must Burn
Atlas
Shadows Follow
Moth
Too Far Gone
Halo
Room of Mirrors
Spit
Inamorata
5 Likes
Συμφωνώ σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό
Και το hardwired και το 72 seasons έχουν 12 κομμάτια .
Γιατί μας περιορίζεις στα 10 ; 
2 Likes
Βαζω 12 γιατι το βρισκω πιο δικαιο να κοψω ακριβως τα μισα απο τα 24 τραγουδια.
- Hardwired
- Shadows Follow
- Sleepwalk My Life Away
- Moth Into Flame
- Dream No More
- Halo On Fire
- Confusion
- ManUNkind
- Crown Of Barbed Wire
- You Must Burn!
- Spit Out The Bone
- Inamorata
Κοινως, κραταω τον κορμο του HTSD με 7 τραγουδια, και αντικαθιστω τα Atlas, Rise! , Now That We’re Dead, Here Comes Revenge, Am I Savage? και Murder One με τα 5 τραγουδια του 72 Seasons που για μενα περνανε το πασο.
1 Like
Χωρίς σειρά προτίμησης αυτή είναι η 10δα μου. Αν έβαζα 12, θα έβαζα και τα δύο από το HTSD: το Moth και το Atlas.
- Now That We’re Dead
- Halo on Fire
- Confusion
- Murder One
- ManUNkind
- Sleepwalk My Life Away
- Crown of Barbed Wire
- If Darkness Had a Son
- Inamorata
- Shadows Follow
Βασικά τώρα που το σκέφτομαι, αντικαθιστώ στη δεκάδα το Sleepwalk My Life Away με το Moth Into Flame.
Πωωωω βρηκαν λογο να κανουν κ αλλες λιστες 
11 Likes
Τοποθετήθηκα και στο topic των Metallica αλλά, ας γραψω κι εδώ κάποια σχόλια για τον δίσκο.
Καταρχήν, θα πω ότι είναι ένας δίσκος που δεν σε κερδίζει με την πρώτη, με την έννοια ότι, δεν υπάρχει κάποιο κραυγαλέο σημείο το οποίο να τραβάει την προσοχή απευθείας και νομίζω ότι αυτο οφείλεται στο ότι, δεν έχουν γράψει κάτι επιτηδευμένο, εχω την αίσθηση ότι είναι πηγαία η έμπνευση τους, δεν είναι εκβιασμένη, ολα φαίνεται να βγήκαν αβίαστα και άκοπα. Συνεπώς, η ακρόαση είναι και αντίστοιχη θαρρώ. Ακούγοντας ολόκληρο το δίσκο από την αρχή μέχρι το τέλος, δεν θα έλεγα ότι υπάρχει σημείο το οποίο κουράζει η ενδεχομένως πλατειάζει και φλυαρεί το υλικό.
Έχει αναφερθεί πολύ ότι οι διάρκειες είναι μεγάλες χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Προσωπικά μιλώντας, κυλάνε τόσο ωραία οι ιδέες και οι μελωδίες όπου πραγματικά δεν ένιωσα να μην έχει τελειωμό το κομμάτι. Μην ξεχνάμε βέβαια ότι σε κάποια από τα κομμάτια, ξεφεύγουμε από την κλισέ δομή «Εισαγωγή-Κουπλέ-Ρεφρέν-Κουπλέ-Ρεφρέν-Σόλο» την οποία, βλέπουμε στο συντομότερο κομμάτι του δίσκου, το Lux Aeterna. Γενικά, θα έλεγα ότι στη δομή των κομματιών, έχουν βάλει τα δυνατά τους και νομίζω ότι δεν καταντάνε βαρετά, νομίζω ότι έχουν βρει τον τρόπο να διατηρούν το ενδιαφέρον του ακροατή.
Είναι ένας δίσκος που κλείνει το μάτι πολλές φορές σε όλους τους ακροατές των Metallica, υπάρχει κάτι για όλους σε αυτό το δίσκο. Κλείνει πονηρά το μάτι με πολλά αυτοαναφορικά στοιχεία (εδώ προκύπτει πιο αβίαστα, σε σχέση με την πίεση του Rick Rubin στο Death Magnetic, εκεί είχαν έντονη την ανάγκη να δείξουν ότι μπορούν να το κάνουν, εδώ τους βγαίνει αυτόματα). Γενικά, είναι το απόσταγμα όλης της δισκογραφίας τους, αναδεικνύουν συνεχώς τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, θαρρώ ότι ο δίσκος έχει χαρακτηριστικά γνωρίσματα της μουσικής ταυτότητας του συγκροτήματος. Από όλες τις πλευρές ακούγεται ως δίσκος Metallica, δεν υπάρχει αμφισβήτηση πάνω σε αυτό.
Επίσης, έχω έντονα τα Load/Reload vibes καθώς, νομίζω ότι απλά έγραψαν μουσική που όντως ήθελαν να γράψουν και αυτό φαίνεται και στη δομή των κομματιών. Με εξαίρεση το Lux, όλα τα υπόλοιπα κομμάτια, δεν είναι «πιασάρικα», λογικό αν σκεφτούμε τις δαιδαλώδεις δομές πολλών κομματιών και γενικά, νομίζω ότι θα χανόταν κάτι αν έπεφτε ψαλίδισμα στη διάρκεια κάποιων κομματιών. Αναφέρω τα Load/Reload καθώς, εκεί ήταν πιο γενναιόδωροι με τις διάρκειες των κομματιών, δύσκολα έβρισκες κομμάτι κάτω από 5 λεπτά και γενικότερα, ο καινούριος δίσκος, μου δίνει και στο άκουσμα τα Load/Reload vibes, με πιο heavy αίσθηση βέβαια, νομιζω οτι άνετα θα μπορούσε να κυκλοφορήσει αμέσως μετά τα Load/Reload και οι φανατικοί να έπλεαν σε πελάγη ευτυχίας καθώς, μπορεί να έχει στοιχεία από τους συγκεκριμένους δυο δίσκους, έχει όμως και στοιχεία από όλους τους προηγούμενους δίσκους τους.
Οι μουσικοί μας, είναι ορεξάτοι, αυτό βγαίνει στο παίξιμο τους, κανείς δεν κάνει αγγαρεία, όλοι βγάζουν το κάτι παραπάνω, ακόμα και οι δυο που τρώνε το μεγαλύτερο κράξιμο από όλους. O Hammett πραγματικά δίνει ρέστα και δεν είναι απλά διεκπεραιωτικός, σίγουρα η καλύτερη δουλειά του, έγινε σε όλα τα υπόλοιπα κομμάτια, εκτός από αυτά που ακούσαμε ως singles. O Ulrich θυμήθηκε επιτέλους ότι έχει και αλλά τύμπανα πέρα από το ερμο το snare που είχε ξεπατώσει από το κοπάνημα στο Hardwired, έχει ενδιαφέροντα fills, πιο δημιουργικό παίξιμο. Ο Trujillo επιτέλους δίνει το παρόν του, στα θετικά το ότι το μπάσο είναι παρόν σε αρκετά κομμάτια, ακούγεται και πραγματικά είχαμε καιρό να ακούσουμε το μπάσο να δίνει τόσο έντονα παρόν σε δίσκο τους, γι’ αυτό μάλλον και οι οποίοι συσχετισμοί με το Black Album. Όσον αφορά τον αρχηγό, δίνει ρέστα και με τα riff του αλλά κυριως, με το γρέζι του, ακούγεται αρκετά «αιμοβόρος» και γενικότερα, πιο aggressive, λιγότερο μελωδικός, γαυγίζει κατά κάποιο τρόπο.
Είναι ένας δίσκος ο οποίος επ’ουδενί είναι για τον Καιαδα, δεν είναι βέβαια και 10αρι ακατέβατο. Είναι ειλικρινής δίσκος, είναι κατά τη γνώμη μου ότι ακριβώς περίμενα να ακούσω από τους Metallica στην παρούσα φάση, μπορώ βέβαια να πω ότι εκπλήσσομαι, κυριως με το ότι παρόλη την ηλικία τους, βγάζουν ορμητικότητα και απίστευτη όρεξη. Μπορεί να περιμέναμε καμπόσο για νέο υλικό τους, άξιζε όμως τον κόπο, δεν φάνηκε να κάνουν αγγαρεία, ίσως γι’ αυτό ακούγονται ορεξάτοι.
Στα της παραγωγής, είναι εντάξει σε γενικές γραμμές, σε στιγμές, νιώθω ότι οι κιθάρες και τα φωνητικά ίσως είναι ελαφρώς σε δεύτερο ρόλο και γενικά, ο ήχος, έχει μια θολούρα, δεν είναι τόσο διαυγής έχω την εντύπωση. Επειδή άκουσα και το Hardwired στα καπάκια, εκεί όλα ήταν πεντακάθαρα και τζαμί, εδώ κάτι συμβαίνει. Σε φάσεις, έχω την εντύπωση ότι το hi-hat, δεν ακούγεται τόσο καθαρό όπως θα περίμενα, είναι λες και το ακούω από το YouTube όπου ήδη έχει συμπιεστεί, γενικά, δεν μου ακούγεται πολύ καθαρός ο ήχος, ακούγεται κάτι σαν «φύσημα», νομίζω τα hi-hat είμαι το θέμα. Επίσης, μπορεί να ακούω το μπάσο, δεν το νιώθω όμως, δε νιώθω για παράδειγμα τη μπότα να χτυπάει αρκετά, την ακούω, δε τη νιώθω όμως.
Πάντως, όπως και με τα Load/Reload, έτσι κι εδώ, χρειάζεται χρόνος για να μας «κάτσει» ο δίσκος και κυριως, πολλές ακροάσεις. Δεν φαίνονται με την πρώτη τα δυνατά στοιχεία, χρειάζονται πολλαπλές ακροάσεις για να αναδειχθούν όλες οι λεπτομέρειες και τα πραγματικά δυνατά σημεία του δίσκου, δεν υπάρχουν πιασάρικα ρεφρέν η riff που τραβάνε με την πρώτη την προσοχή μας, θέλουν χρόνο τα κομμάτια για να μας «μιλήσουν», γι’ αυτό και οι εκτενείς διάρκειες. Είναι σαν να θέλεις να γράψεις έκθεση αλλά δεν έχεις αρκετό χώρο στο χαρτί, δεν θα γράψεις απλά για να καλύψεις το χώρο, θα πάρεις ένα καινούριο χαρτί, έτσι απλά ….
4 Likes
εγω πάντως προτιμω ενα άλμπουμ που εχει μεσα 3-4 κομματια που με πορωνουν παντα οταν τα ακούω (πχ Death Magnetic/HWTSD) παρα ενα που εχει καλες στιγμής και “ακούγεται ωραια στο συνολο”.
Εαν δε σε πορωνουν επι μερους κομματια τι να το κανεις το συνολο;
3 Likes
Υπάρχουν πορωτικά κομμάτια και σε αυτό τον δίσκο.
1 Like
Για μενα οχι αλλα ειναι θεμα γουστου.
4 είναι τα πορωτικά κομμάτια στο δίσκο.
- If Darkness Had a Son
- Inamorata
- Crown of Barbed Wire
- Shadows Follow
Το Sleepwalk My Life Away είναι συμπαθητικό, και τα υπόλοιπα από μέτρια ως αδιάφορα.
1 Like
Γενικά, είναι ένας δίσκος που δεν σε κερδίζει με την πρώτη αλλά νομίζω ότι εξαρχής δεν γράφτηκε με αυτό το γνώμονα. Ακόμα και σε αυτό μοιάζει με Load/Reload, μπορεί εξαρχής να μην τραβάει το ενδιαφέρον, με πολλαπλές ακροάσεις όμως, ωριμάζει μέσα μας. Συνεπώς, τα κομμάτια υπάρχουν, απλώς, θέλουν την ευκαιρία για να αναδειχθούν και αυτή η ευκαιρία, δίνεται μετά από επανειλλημμένες ακροάσεις.
Από το σημείο που μου φάνηκαν λίγο αδιάφορα τα περισσότερα κομμάτια, ξαφνικά 3-4 είναι τα όσα δεν με έχουν κερδίσει ακόμα συνεπώς, εκ πρώτης δεν φαίνεται να υπάρχει κάτι πορωτικό, θέλει όμως το χρόνο του, χωρίς φυσικά να έχω πρόθεση να πιέσω η να αλλάξω γνώμες και γούστα σε άλλους συναδέλφους….
1 Like
Κι εσύ δάσκαλος Φυσικής?
1 Like
Αν μαζέψω το τι έχει αναφερθεί σαν αγαπημένο κομμάτι από τον καθένα, στην τελική λίστα θα δούμε ότι υπάρχουν μέσα όλα τα κομμάτια του δίσκου. Κάτι δείχνει αυτό.
3 Likes
Όντως, του εκπαιδευτικού συστήματος κι εγώ, άλλης ειδικότητας όμως. Παιδιά, πραγματικά όσο ακούω τον δίσκο, τόσο περισσότερο πωρώνομαι, δεν ξέρω. Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει αλλά με μια πολύ μεγάλη επιφύλαξη, θα έλεγα ότι ο δίσκος, μου θυμίζει αρκετά το Death Magnetic, το οποίο, ενδεχομένως έχω αδικήσει ως δίσκο.
Το είχα ακούσει απλά για να έχω μια άποψη, ακούγοντας όμως τον καινούριο δίσκο, νομίζω ότι υπάρχουν αρκετές ομοιότητες καθώς, στον καινούριο δίσκο, οι Metallica, μας δείχνουν ποια είναι αυτά τα στοιχεία που τους καθορίζουν, μας συστήνονται κατά κάποιο τρόπο, κάτι το οποιο είχε γίνει και με το Death Magnetic.
Βέβαια, εκεί, η προσέγγιση να «βρούν τις ρίζες τους», ήταν πιο εκβιαστική και, φάνηκε ότι δεν ήταν αυθόρμητη, ότι ήταν επιτηδευμένη, είχαν ανάγκη να το δείξουν ότι μπορούν ακόμα. Στο τώρα όμως, ήδη έχουν βρει το βηματισμό τους, δεν χρειάζεται να αποδείξουν κάτι συνεπώς, είναι πιο αυθόρμητη η προσέγγιση τους.
Οσο τον εχω ακουσει δεν με εχει πιασει απο τα μαλια (οπως ειχε γινει με κατι Halo on fire η Spit out the Bone πχ) αλλα κυλαει ομορφα, δεν εχω παραπονο προσωπικα. Εχει και πολυ καλα κομματια μεσα, γενικα προτιμω τις πιο mid-tempo στιγμες του απο τις πιο γκαζιαρικες που τις ψιλοσκιπαρω νοητα, δεν ξερω αν τον βαζω πιο πανω απο το DM η λιγο πιο κατω αλλα για καπου εκει. Κατωτερο απο το Hardwired αλλα μια χαρα δισκακι για εμενα.
5 Likes