Ποιον καφέ ρε ΑΠΑΤΕΩΝΑ!
Ενταξει δεν επινα καφε, λογικα κανα φρουτοχυμο θα επινα ή κανα φρουτ παντς χωρις αλκοολ, αλλα δεν ηθελα να με περασουν για φλωρο. Αν και τωρα τελευταια πινω κατι μακιατο και λαττε κι αλλες τετοιες φλωριες… αλλα ναι, καφε δεν πινουμε 
1 Like
Γιατί ρε ; σε πειράζει στο στομάχι ;
Και πως την παλεύεις με τόσα επικά ξενύχτια που κάνεις ;
Οχι δε με πειραζει, απλα δε μου αρεσει ο καφες.
Οσον αφορα το αλλο:
Διαβάζω σχεδόν όλα τα άρθρα για τους metallica αλλά τώρα αυτό για την καφεΐνη θα φάει γειωμα ! Χαχαχαχαχα .
Βάλε ανάμεσα στο κείμενο τον Hetfield να κάνει yeah yeaaaaaaaaaaah και κάτι γίνεται αλλά πιο πιθανό είναι να ξεμυτισει ο Ellefson και να πουλάει τον καφέ του !
ΥΓ : φλώρο κτλ θα μας πούνε έτσι κι αλλιώς που γράφουμε τόσα post για τους metallica άρα τι για καφέ γράψεις , τι για μπύρες , ουϊσκια κτλ δεν θα αλλάξει κάτι .
1 Like
Το αρθρο για την καφεινη λεει ουσιαστικα οτι αν δεν εισαι εθισμενος στην καφεινη, μπορει να εχεις και ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ενεργεια απο καποιον που πινει 2-3 καφεδες την ημερα, γιατι δεν εχεις πτωση αδρεναλινης.
Αν πινεις καφε και δεν πιεις μια μερα, ναι, τοτε θα υπαρχει προβλημα. Αλλα αν δεν πινεις καφε γενικα, τοτε δεν υστερεις σε κατι.
Κοινως αυτο το “αμα δεν πιω καφε δεν ανοιγει το ματι” ειναι τεραστια μαλακια
1 Like
Δεν διαφωνώ καθόλου . Τα τελευταία 6 - 7 χρόνια πίνω σχεδόν καθημερινά (ήθελε η κώλος μου freddo espresso και cappuccino και τώρα που έχω την δυνατότητα να φτιάχνω σπίτι , το απολαμβάνω ) .
Πιο πολύ παρέα μου κάνει πάρα με ξυπνάει .
Βέβαια αν είχα την κούπα Hardwired μπορεί να άνοιγε και το μάτι και αυτί πιο έντονα ! Χαχαχαχα !
1 Like
Επιτελους το ειπε καποιος…
Halo On Fire γαμησε…
Ειναι και ευκολο τραγουδι και ξεκουραστο οποτε πιστευω οτι θα το εχουν συνεχεια στην λιστα τους…
Πρεπει ομως στο Μεξικο και στην Δανια οπου θα παιξουν πολλες μερες να αλλαξουν αρκετα το σετλιστ ωστε να ακουσουμε περισσοτερα τραγουδια που δεν παιζουν συχνα (Outlaw Torn, Dyers,Eve, Disposable Heroes, To Live Is To Die εδω γελαμε λιγο)
2 Likes
Λοιπόν, είπα να γράψω κι εγώ την άποψη μου μετά από πολλές, πολλές, ΠΟΛΛΕΣ ακροάσεις όλο αυτόν τον καιρό. Γενικά το thread με κούρασε πολύ σε πολλά σημεία, κυρίως γιατί ελάχιστοι ενδιαφέρονταν να γράψουν μία συνολική άποψη για το δισκο, να δώσουν στον άλλον να καταλάβει τι τους άρεσε/τι δεν τους άρεσε, να αναδείξουν αδυναμίες και προτερήματα. Κυρίως υπήρχαν post των 5-10 λέξεων που αναλώνονταν να συγκρίνουν τους Metallica με άλλες μπάντες ή με τον παλιό τους εαυτό, που προσπαθούσαν να πείσουν ότι ο δίσκος είναι καλός/κακός μόνο και μόνο λόγω προσωπικού γούστου (δε μας νοιάζει) και που γενικότερα δε βοηθούσαν κανένα να συγκρίνει τις δικές του σκέψεις σχετικά με το δίσκο, να προβληματιστεί για κάτι κλπ. Κρίμα, αλλά αυτό μάλλον είναι ασθένεια του forum γενικότερα, δεν ξέρω, δεν παρακολουθώ και πολλά threads πλέον γιατί με δυσκολεύει η νέα του μορφή. Anyway, πάμε στο θέμα μας.
Γενικά ο δίσκος μου άρεσε, δεν τον περίμενα τόσο καλό, ιδίως μετά από ένα “Death magnetic” που χρόνο με το χρόνο μου φαίνεται ό,τι χειρότερο κυκλοφόρησαν ποτέ οι Metallica (ναι, το “St. Anger” μου αρέσει πιο πολύ και μάλιστα το εκτίμησα ακόμα περισσότερο τον τελευταίο καιρό). Είναι δίσκος καλός που κουβαλάει, όμως, τις γνωστές αδυναμίες των Metallica εδώ και κάποια χρόνια. Θα ξεκινήσω απο αυτές τις αδυναμίες για να καταλήξω στα καλά, ώστε το post να κλείνει με θετικό τόνο. 
Υπερβολικα μεγάλες διάρκειες: ένα κακό που ξεκίνησε με το “St. Anger”, συνεχίστηκε με το “Death magnetic” και υπάρχει και εδώ. Οι Metallica ήταν μία μπάντα που πάντα είχε μεγάλα κομμάτια, τους χαρακτήριζε αυτό σε πολλούς δίσκους. Στους 3 τελευταίους δίσκους, όμως, νιώθω ότι τραβάνε από τα μαλλιά πολλές συνθέσεις, χωρίς νόημα, θα μπορούσαν πολλά κομμάτια να είναι 2-3 λεπτά συντομότερα και να μη χάνουν καθόλου σε αξία. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες για το ποια σημεία είναι αυτά κλπ. κλπ., είναι μία γενική παρατήρηση για το συνθετικό ύφος των Metallica από το “St.Anger” και μετά. Το κακό είναι ότι πληθώρα αυτών των riff είναι κακά και η επανάληψη τους γίνεται, έτσι, ακόμα πιο χτυπητή. Κάπως έτσι πάμε στο δεύτερο μειονέκτημα:
Ανέμπνευστα riff: και πάλι ένα κοινό που υπάρχει και στους 3 τελευταίους δίσκους. Προφανώς και δε λέω ότι ΚΑΘΕ riff είναι κακό, αν ήταν έτσι δε θα μιλούσα για ένα καλό δίσκο στην τελική. Αλλά πολλά riff είναι τόσο μέτρια και ανέμπνευστα που χαλάνε πολύ τα κομμάτια, μιλάμε για riff που πιστεύω ο Hetfield (και ο κάθε Hetfield) βγάζει πραγματικά στο λεπτό, χωρίς πολύ σκέψη. Θα μπορούσε να γράψει 10 τέτοια σε μισή ώρα. Ε, τέτοια riff δεν τα βάζεις σε δίσκο, τα αφήνεις στην άκρη. Θέλω να ακούω riff που να μου μένουν μετά, να μπορώ να τα τραγουδήσω, να θέλω να τα βγάλω στην κιθάρα, όχι διαδικαστικές δουλειές. Τέτοια riff δε βοηθάνε και το Hetfield από άποψη φωνής, κάτι που μας οδηγεί στο επόμενο μειονέκτημα:
Ανέμπνευστες φωνητικές γραμμές: πριν βιαστείτε να με κυνηγήσετε, ναι, ο Hetfield γενικά έχει κάνει καλή δουλειά στο δίσκο, και πολλά κομμάτια ανεβαίνουν level λόγω της φωνής του. Παρ’ όλα αυτά, σε πολλά σημεία επιμένει σε ένα στυλ που υιοθέτησε από το “St. Anger” κι έπειτα, που είναι να “φωνάζει” πάνω από riff (και ούτε καν riff, πολλές φορές είναι απλά σκασίματα) χωρίς ίχνος μελωδικής γραμμής. Το χαρακτηριστικό αυτό μου είχε κάνει πολύ κακή εντύπωση στο “Death magnetic” και δυστυχώς υπάρχει κι εδώ σε αρκετά σημεία. Νομίζω αυτός είναι και ο λόγος που φωνητικές γραμμές όπως αυτή του “Dream no more”, για παράδειγμα, ξεχωρίζουν τόσο πολύ. ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ εκεί ο Hetfield και αυτό σου μένει. Έχει ακόμα ωραία φωνή, σε πολλά σημεία φαίνεται αυτό, αλλά (λόγω riff πιστεύω εγώ) δεν κάθεται να βγάλει ωραίες μελωδίες για τη φωνή του.
Κακά solo: νομίζω αυτό είναι το μοναδικό που θα συμφωνήσουν οι περισσότεροι. Τόσες ακροάσεις από το Νοέμβρη και δυστυχώς κανένα solo δε μου έμεινε, κανένα solo δε θυμάμαι όταν μπαίνει, κανένα δε θυμάμαι όταν τελειώνει. Εντελώς διαδικαστικός ο Hammett.
Γενικά το κακό με το “Hardwired… to self-destruct” είναι ότι δεν υπάρχουν πολλά, από την αρχή μέχρι το τέλος, καλά κομμάτια. Υπάρχουν πολλά βαρετά σημεία που χαλάνε αρκετά τη ροή των κομματιών. Skip δεν κάνω, κι αυτό λέει πολλά, αλλά η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές βρίσκω τον εαυτό μου να περιμένει σημεία. Πιο συγκεκριμένα, τώρα, για τα δύο δισκάκια:
Disc 1: νομίζω το χειρότερο κομμάτι του δίσκου γενικά (και ίσως το μοναδικό που θα έκανα skip, πλέον) είναι το “Now that we 're dead”. Η εισαγωγή μ’ αρέσει, τα toms μου θυμίζουν Anthrax εποχής “The sound of white noise” (απορώ που δεν το παρατήρησε κανείς), αλλά από κι έπειτα το χάος. Δε μου αρέσει τίποτα σε αυτό το κομμάτι. Αντίθετα, αυτά που ξεχωρίζουν, προφανώς, είναι τα “Dream no more” και “Halo on fire”. To πρώτο έχει αυτήν την τέλεια Reload-ική φωνητική γραμμή, θυμίζει κάτι από “Sad but true” με “Devil’s dance” με “The thing that should not be” και κυλάει πολύ ωραία. Το δεύτερο ξεχωρίζει ως το πιο μελωδικό του δίσκου, αν και απορώ πώς δεν έχει γαμηθεί το σύμπαν με φωνές για στυγνό κλέψιμο του “Fragile dreams” στο τέλος -πραγματικά γέλαγα όταν το πρωτοάκουσα. ΟΚ, το πιο πιθανό είναι να μην το έχουν ακούσει καν οι Metallica, αλλά, ρε παιδιά, δηλαδή lol, είναι ίδιο riff, δεν μπορώ να μην το σκέφτομαι κάθε φορά που το ακούω. Anyway, και τα δύο κομμάτια είναι ωραία γιατί έχουν μπόλικες ενδιαφέρουσες ιδέες, σε αντίθεση με άλλα που βαριέσαι σε σημεία. Π.χ. “Atlas, rise!” τέλειο refrain και δισολίες, αυτό μόνο. “Moth into flame” ωραίο riff που θυμίζει “Broken, beat & scarred” (κομματάρα), ωραίο refrain αλλά σε σημεία χάνει. Το ομώνυμο,τώρα, είναι ο ορισμός της φτωχής riff-ολογίας αλλά σώζεται λόγω της μικρής του διάρκειας, θα έπρεπε να γίνει μάθημα αυτό στους Metallica. Ενώ όταν είχε πρωτοβγεί μου είχε φανεί απαράδεκτο (βασικά δεν έχει riff της προκοπής), τώρα το ακούω ευχάριστα γιατί ξέρω ότι είναι ένα σύντομο thrash metal κομματάκι, ταιριαστό για air-drumming που θα τελειώσει όταν πρέπει να τελειώσει.
Disc 2: μάλλον είμαι από τους λίγους που ο δεύτερος δίσκος τους αρέσει περισσότερο από τον πρώτο. Ίσως να παίζει ρόλο ότι τα 3 κομμάτια απ΄’ το πρώτο τα ξέραμε ήδη, ίσως να παίζει ρόλο ότι εδώ οι Metallica έχουν τις πιο μελωδικές/πιασάρικες ιδέες τους, έτσι μου φαίνεται εμένα. Πραγματικά σε αυτά τα κομμάτια βρίσκω πολύ πιο ενδιαφέρουσες ιδέες, και από μουσική και από φωνή. Το “Confusion”, κι ας αντιγράφει “Am I evil?” στην εισαγωγή έχει ωραίες μελωδίες, το “Manunkind” εντυπωσιάζει με την εισαγωγή (που δυστυχώς δεν αναπτύσσεται καθόλου και φαίνεται ξεκομμένη -κακή κληρονομιά του “Death magnetic” αυτό) και τις φωνητικές γραμμές του refrain και της γέφυρας, το “Here comes revenge” έχει αυτήν τη γαμάτη industrial-ίζουσα εισαγωγή και πετυχημένο couplet (αλλά άθλιο refrain), το “Am I savage?” αποτελεί το πιο Megadeth κομμάτι των Metallica κι έχει αυτό το απίστευτο Pantera-style riff στη μέση, το “Murder one” είναι hit-aki από τα λίγα και απορώ γιατί δεν αρέσει (ίσως ακριβώς γι΄αυτό βασικά, χεχε) ενώ το “Spit out the bone” προφανώς και είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου για τον απλούστατο λόγο ότι δείχνει όλες τις παραπάνω αδυναμίες που ανέφερα. Εδώ οι Metallica κάνουν σεμινάριο για το πώς φτιάχνεται ένα ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟ πορωτικό κομμάτι. Τέλεια εξέλιξη, όλα θα τα θέματα ενδιαφέροντα, πρώτα σε πορώνουν οι μποτιές, μετά το bass solo, μετά η lead μελωδία στο 4ο λεπτό, σε πορώνει το ότι κάθε riff κολλάει με το προηγούμενο και έχει λόγο ύπαρξης, γενικά τα 7 λεπτά περνάνε χωρίς να το καταλάβεις. Ε για μένα αυτό κάτι λέει, δε γίνεται να το νιώθω αυτό το αίσθημα μόνο σε ένα κομμάτι σε όλο το δίσκο. Όλα τα άλλα κομμάτια έχουνε και αδυναμίες, άλλα λιγότερα, άλλα περισσότερα. Πάντως το πρόσημο παραμένει θετικό, ξαναλέω, γιατί πολλές ιδέες είναι όντως ενδιαφέρουσες και ανυπομονείς να τις ακούσεις (ιδίως στο δεύτερο δισκάκι), οπότε κάνεις γαργάρα τα βαρετά riff ή τις βαρετές φωνητικές γραμμές. Επίσης πολύ σημαντικό ότι ακούω το CD πολύ ευχάριστα ακόμα, κάτι λέει κι αυτό. Αναγνωρίζω τις αδυναμίες του, αυτά που ανέφερα παραπάνω, αλλά μου αρέσει αρκετά και το ακούω, σε αντίθεση π.χ. με το “Death magnetic” που από την αρχή του ο αδυναμίες του μου φαίνονταν τόσο μεγάλες που δε με άφηναν να ευχαριστηθώ το δίσκο. Ε, αυτό εδώ δε συμβαίνει, οπότε καλά είμαστε, ευχαριστημένοι. Θα ήθελα στο μέλλον να είναι ακόμα λιγότερο επιτηδευμένοι οι Metallica, να μην τους νοιάζουν οι διάρκειες, το πόσο heavy πρέπει να είναι, το πόσο metal πρέπει να είναι. Εδώ απελευθερώθηκαν λίγο και τους έκανε καλό, θα ήθελα ακόμα παραπάνω.
4 Likes
Σου εκανα like λογω της πληρους και εμπεριστατωμενης αποψης σου για τα παντα, μονο που θα τονισω οτι ΟΛΑ οσα εγραψες παραμενουν η δικη σου προσωπικη αποψη (και δε θα μπορουσε να ειναι αλλιως), αρα κανεις κι εσυ αυτο που εχουμε κανει και ολοι εμεις στα προηγουμενα 2000 ποστς. και το οποιο ας πουμε καπως αναφερεις με επικριτικη διαθεση στην αρχη του ποστ σου.
Τα περι ανεμπνευστων φωνητικων γραμμων και ριφφς ας πουμε ειναι εντελως υποκειμενικα, και με καποια εγω προσωπικα συμφωνω, με καποια αλλα οχι. Τωρα για το Death Magnetic, εγω το θεωρω σκαλες ανωτερο του St. Anger και γενικα δε με ενοχλουν οι διαρκειες παρα μονο σε 3 συγκεκριμενα κομματια (Broken Beat and Scarred, The Day That Never Comes, Cyanide). Ολα τα υπολοιπα τα βρισκω ακριβως οπως θα επρεπε να ειναι, ακομα και το Judas Kiss που μου πηρε κανα 2 χρονια να το εκτιμησω, αλλα τωρα αποτελει ενα απο τα 3 αγαπημενα μου εκει μεσα.
Halo και Moth τα βρισκω αψεγαδιαστα προσωπικα. Οπως και το Spit που ειπες. Θα μπορουσα δηλαδη να γραψω εντελως παρεμφερεις περιγραφες και για αυτα τα δυο τραγουδια.
ΤΕΡΑΣΤΙΑ αληθεια
1 Like
like γιατι μιλατε σαν ανθρωποι.
Διαφωνω σε καποια σημεια και με τους δυο και σε αλλα συμφωνω.
Η τελευταια παραγραφος αυτο δηλαδη που εχει σημειωσει και ο quintom ειναι ολο το ζουμι,
Νομιζω οτι αν ειναι να ξαναβγαλουν δισκο ολοι περιμενουμε αυτο το παραπανω που λετε και οι δυο!
Δεν θα έχω καμία απαίτηση από τους σχεδόν 60αρηδες (όταν και εφόσον βγει ο καινούριος δίσκος) Metallica για κάτι παραπάνω. Το peak τους το πιάσανε και η εποχή αυτή πέρασε. Οι ανέμπνευστοι καρμπόν μονόλογοι του hetfield, ο σταρχιδισμός του Χάμμεττ, το σχετικά σταθερό σετλιστ και γενικά πολλά “κακα” που αναφέρονται είναι λογικό να υπάρχουν και έχουν να κάνουν και με το προχωρημένο της ηλικίας. Οι άνθρωποι είναι χορτάτοι. Την κάβλα τους κάνουν και δεν θεωρώ πως ακούγονται επιτηδευμένοι στο HTSD. Πιστεύω πως απλά έτσι τους βγαίνει.
Για να σχολιάσω αυτά που είπε ο Leper πιο πάνω τα riff και οι μελωδίες του Hetfield είναι για εμένα το πιο δυνατό σημείο του δίσκου, ενώ και ο Χάμμεττ σίγουρα δεν έχει κάνει την τοπ δουλειά, αλλά all in all είναι τίμιος. Solo που σου τα τραγουδάω τώρα αν το ζητήσει κάποιος είναι αυτά του Now We "re Dead και Halo On Fire και αν το ψάξω λίγο θα βρω κανα 2 ακόμα.
Έχω ταξίδι πάλι αυτή τη βδομάδα και στο πήγαινε ή το έλα θα τιμήσω μετά από καιρό το HTSD. (ακούω πολύ καινούριο Overkill και Kreator αυτή την εποχή). Ο δίσκος δεν έχει χάσει καθόλου την αίγλη του μετά από τόσο καιρό. Σίγουρα είναι νωρίς ακόμα αλλά δεν το βλέπω να ξεφουσκώνει σε βάθος χρόνου
1 Like
Αυτοι ειναι χορτατοι , εμεις ειμαστε αχορταγοι με δαυτους! χε χε χε χε !!
οπως εγραψα και αλλου ενω ειναι σοβαρη η μουσικη τους (οχι μονο τωρα και απο τις πολυ αρχες τους) εχουν ενα feel good συναισθημα.
To εχει πει και στο Hall of Fame o Ray Burton.
“You see them play in person and you just get immediately a big smile on your face” .
fixxxed
λιγo νωριτερα στο Πεκινο ειχαμε και την πρεμιερα του Confusion !
1 Like
1 Like
1 Like
ωωωωΩΩΩΩΩωωωωΩΩΩΩ ωωωωΩΩΩΩΩωωωωΩΩΩΩ στο One, οι Maiden θα είναι περήφανοι 
1 Like
δεν ειναι και η πρωτη φορα που θα ειναι περηφανοι . Εχει και ωωωωωωωωωω , εχει και δισολιες , απ’ολα εχει (καντε ρε διασκευη το Revelations Που ειναι γεματο, yeah )!!!
Αυτη η εκτελεση μου αρεσε περισσοτερο απο εκεινη του 2014.
Θα τους πηγαινε να κανουν ενα Live που θα παιζουν τα καινουργια κομματια με συνοδεια συμφωνικης (χωστε και κανα δυο απο το St. Anger να γελασουμε και λιγο)!