Είναι σα να διαβάζω όλα τα bits and pieces που έγραψα από χθες συγκεντρωμένα!
Η πρώτη ακρόαση ήταν χωρίς τα τραγούδια που είχαν κυκλοφορήσει λόγο ανυπομονησίας! Οι επόμενες ήταν ολόκληρο το άλμπουμ και τέλος σκόρπια κομμάτια, ειδικά αυτά που δεν ξεχώρισαν στις κριτικές.
Αυτό που νομίζω πως είναι το σημαντικότερο σημείο που αναφέρεις είναι πως πρέπει κάποιος να δώσει ακροάσεις. Ειδικά στο 2ο CD. Ακόμα και μόνο του.
Νομίζω πως το θέμα με τις κριτικές της μίας ακρόασης είναι ότι χάνουν κομμάτια grower (για μένα αυτό ήταν το Dream και δευτερευόντως το ManUNkind), χάνουν και αντίστροφα κομμάτια που θα ξεφουσκώσουν (αν) με τον καιρό.
Συμφωνώ απόλυτα για τον Lars (έγραψα χθες ότι δεν είναι διεκπεραιωτικός αλλά καλός, συμφωνώ και ότι ο Κιρκ αδικήθηκε από τα 3 κομμάτια που έδωσαν σε κυκλοφορία.
Αφήνουν και λίγο το ταλέντο του Rob να αναδειχτεί (και σίγουρα πολύ παραπάνω από μπασίστα από το Black Album κι έπειτα).
Συμφωνώ για το 8-9 (όπως έγραψα χθες).
Μόνη μου ένσταση είναι το έντιτ. Πέρα από το Murder one, δεν είχα κομμάτι που να ένοιωσα να επαναλαμβάνεται (όπως στο DM). Είναι μεγάλα σε διάρκεια αλλά όχι επαναλαμβανόμενα.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το Spit που είναι Thrash όλεθρος 7 λεπτών. Και κυλάει νεράκι.
Το άλμπουμ δείχνει να έχει αυτό που χαρακτηρίζεις οργανική εξέλιξη (χθες το αποκάλεσα λιγότερο forced από το DM). Και νομίζω πως εκεί είναι το κλειδί. Έπαιξαν αυτό που τους έβγαινε, γι αυτό και το αποτέλεσμα ήταν καλό.
Συμφωνώ τέλος πως υπάρχουν 2-3 τραγούδια που στέκονται σε οποιοδήποτε σελιστ τους. Ειδικά τα Spit και Halo.
Μίλησα με αρκετό κόσμο, παλιούς οπαδούς -ακόμα και από αυτούς που δε βρίσκουν το παραμικρό ενδιαφέρον στα Loads- και όλοι είναι ενθουσιασμένοι. Να δούμε αν θα αντέξει και στο χρόνο.
Μόλις τελείωσε η 1η ακρόαση…
Το πρώτο cd μου έδωσε την εντύπωση ότι η συνολική διάρκειά του ήταν κάπου στα 10 λεπτά. Πραγματικά όλα τσούλισαν νεράκι. Μου άρεσαν όλα στον ίδιο βαθμό με το κάθε τραγούδι να δίνει κάτι ξεχωριστό. Θα ήθελα να μην υπήρχαν τα singles και να μην τα είχα ακούσει. Το atlas και το moth θα μου ήταν πολύ μεγάλες εκπλήξεις στη ροή του δίσκου. Στο 2ο cd μου ξεχώρισαν το confusion και το revenge (για το spit out the bone δεν μπαίνω στον κόπο να γράψω κάτι)
ΞΕΝΕΡΩΣΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΑ ΠΟΥΘΕΝΑ ΤΟ ΡΙΦ ΤΟΥ PARKING LOT
Βικ το διάβασα και συμφωνώ πάρα πολύ, το μόνο που έχω να σου προσάψω είναι ότι περιμένεις ακόμα από τους Metallica να βγάλουν ένα album “τέλειο και στα επίπεδα των μυθικών Metallica”, αυτό μας έχει τελειώσει εδώ και χρόνια ρε λέμε . Κατά τα λοιπά, όσο περισσότερο το ακούω, τόσο περισσότερο ταυτίζομαι με αυτά που έγραψες. Φαίνεται πολύ καλός δίσκος. Για δε Metallica του 2016, και γαμώ.
Ακούω ΤΩΡΑ για πρώτη φορά το Now That We’re Dead. Κάποιος το ανέβασε στο youtube (αν και σε λίγο θα του το κατεβάσουν). Το riff ΘΕΡΙΖΕΙ. Air drumming και τα σχετικά!
κατι αντιστοιχο θα μπορουσε να συμβει μονο αν επαιρναν ενα παραγωγο που να ειναι απο αλλο ειδος ωστε να μην ψαρωνει με το ονομα και το μεγεθος των Metallica , ειτε εαν παρουν εναν καπως “σκληροπυρηνικο” παραγωγο που να εχει συγκεκριμενο πλανο στο μυαλο του και να ειναι ετοιμος να τσακωθει μαζι τους.
Θα σου πω τη γνώμη μου επ’ αυτού. Φανταστικός δίσκος και νομίζω το μοναδικό παράδειγμα τεράστιου δίσκου από metal συγκρότημα μετά την πρώτη του νιότη. Αλλά βγήκε το 1990, όταν οι Priest ήταν 40 χρονών (όχι κοντά 55 που είναι τώρα οι Metallica - μεγαλώσανε κι αυτοί κι εμείς ρε!) και είχαν βγει από μια πολύ ψυχοφθόρα δίκη, μετατρέποντας την οργή τους σε μουσική και βγήκε αυτός ο τεράστιος δίσκος. Τους βοήθησαν και οι συνθήκες δηλαδή. Οι Metallica νομίζω ότι έχουν μεγαλώσει πια για να βγάλουν το δικό τους Painkiller και μακάρι να μην αντιμετωπίσουν κάτι τόσο άσχημο όπως η υπόθεση που αντιμετώπισαν οι Priest.
Το DM είχε μερικα αρκετά καλά στοιχεια, καποια δυνατα κομμάτια αλλά το πρόβλημα πέραν της παραγωγής ήταν ότι κατέληγε σε έναν αχταρμα από ριφς και αλλαγές, τα κομμάτια κρατούσαν περισσότερο απ’ότι επρεπε και στο τέλος χανοταν μαλλον η ουσία.
Αυτό δεν το βλέπω τώρα, οκ και τώρα έχουμε μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια αλλά στα αυτιά μου ακούγεται αρκετα πιο στιβαρός, πιο μεστός δισκος με αρχή μέση και τέλος στα τραγούδια του.
Αν ήταν και ο Hammett πιο δημιουργικός στα σόλος του…
Βγαζει περισσοτερο νοημα το divine νοηματικα, μαλλον εχεις δικιο.
Ξεχασα και να γραψω σωστα την παραλλαγη στο τελευταιο ρεφρεν αν και την ειχα ακουσει σωστα:
“OUR future supreme”
“YOUR man overthrown”
Ωραια η κριτικη του Vic σε γενικες γραμμες αν και δε συμφωνω με αρκετα σημεια. Το γιατι πρεπει να τονιζει καμια δεκαρια φορες ποσο τον ενοχλησε η 90ς περιοδος των Metallica δειχνει οτι εχει τα θεματα του Σε μια κριτικη ενος δισκου του 2016 θα ηθελα να διαβασω περισσοτερα για τον ιδιο το δισκο παρα για το παρελθον τους. Απο κει και περα γιατι να βγαλουν το Painkiller τους οι Metallica οταν εβγαλαν το Hardwired τους, που ειναι καλυτερο?
Άρα και το St.Anger μπορεί να είναι για σένα καλύτερο από το Painkiller.
Ήθελα να πω και κάτι ακόμα για τον δίσκο. Γενικώς έχω μια εντύπωση, μια προκατάληψη ίσως, πως όταν ανεβαίνουν οι ταχύτητες μάλλον γίνεται γιατί λείπει λίγο η έμπνευση και τα γκάζια θεωρείται ότι θα καλύψουν αυτό το κενό. Το Spit Out The Bone με διαψεύδει πανηγυρικά. Το κομμάτι θερίζει, τρομερό.
. Κατά τα λοιπά, όσο περισσότερο το ακούω, τόσο περισσότερο ταυτίζομαι με αυτά που έγραψες. Φαίνεται πολύ καλός δίσκος. Για δε Metallica του 2016, και γαμώ.
Σε μια κριτικη ενος δισκου του 2016 θα ηθελα να διαβασω περισσοτερα για τον ιδιο το δισκο παρα για το παρελθον τους. Απο κει και περα γιατι να βγαλουν το Painkiller τους οι Metallica οταν εβγαλαν το Hardwired τους, που ειναι καλυτερο?