Μόλις ολοκλήρωσα την πρώτη ακρόαση. Με μία λέξη: Ενθουσιασμένος!
Νόμιζα ότι θα κάνω κριτική ψύχραιμα και θα βάλω και βαθμό στο τέλος, αλλά δεν βλέπω πως θα γίνει κάτι τέτοιο μέσα στις επόμενες μέρες… Θέλω πολλές ακροάσεις για συνέλθω, ξύπνησε το οπαδικό που ήταν θαμμένο χρόνια!
Μια μικρή εισαγωγή για να καταλάβετε για ποιο πράγμα μιλάω:
Ο πρώτος δίσκος που πρόλαβα να δω να κυκλοφορεί ενώ είχα επίγνωση του τι εστί Metallica ήταν το Load και ακόμα και αν αργότερα κατάλαβα την αξία του, προφανώς εκείνη την εποχή μου είχε ξενίσει, ειδικά αν αναλογιστείτε ότι μέσα σε 4-5 χρόνια είχα ακούσει όλα μαζί τα 5 πρώτα τους. Από τότε, δε θυμάμαι να έχει βγει δίσκος τους και να ενθουσιάζομαι. Για το Reload η αντίδραση ήταν η ίδια. Για το St. Anger παγωμάρα. Για το Death Magnetic ένα “μπράβο ρε” αλλά με σφιχτό χαμόγελο, λες και οι απαιτήσεις από αυτούς ήταν περιορισμένες.
Επιτέλους εδώ είπα: “Ναι ρε, αυτό είναι Metallica!” Και δεν το είπα επειδή αυτό έχει να κάνει με την κατέυθυνση που πήραν, αλλά επειδή το αποτέλεσμα είναι πραγματικά αυτό που ταιριάζει στους κορυφαίους της σκηνής!
Το αστείο/περίεργο είναι ότι αν με ρώταγε κάποιος πως θα φανταζόμουν ένα δίσκο που θα κυλούσε σα νεράκι και θα με κάλυπτε (στην ηλικία που είμαι και με αυτά που έχω ακούσει τόσα χρόνια), παντρεύοντας πολλά από τα στοχεία για τα οποία μου αρέσει αυτό το φάσμα του σκληρού ήχου, δεν ξέρω αν θα έβρισκα πολλές καλύτερες απαντήσεις από αυτόν τον δίσκο. Και πόσο μεγάλη ικανοποίηση νοιώθω όταν τον δίσκο αυτόν, τον βγάζουν οι Metallica!
Είναι σα να έδωσαν τα φώτα σε όλα τα συγκροτήματα εκεί έξω, να έπεσαν σε μια μικρή χειμερία νάρκη εσωστρέφειας και χαμηλής αυτοπεποίθησης και τώρα να επανέρχονται έχοντας φιλτράρει με τον δικό τους τρόπο όχι μόνο όσα εξέλιξαν αυτοί που τους είχαν ως ινδάλματα αλλά προσθέτοντάς και οι ίδιοι τη σωστή αναλογία από το πως θα έπρεπε (άποψή μου) να ακούγονται τώρα, 35 χρόνια μετά τη δημιουργία τους.
Τέλος, πόσο ωραίο αυτό το απρόβλεπτο που υπάρχει σε κάποια κομμάτια; Μπορούσε να τραγουδήσει έτσι ο Hetfield; Να γράψει τέτοια riffs; Και αν ναι, γιατί δεν το έκαναν τόσο καιρό ; Ελπίζω πάντως, μετά από τέτοιο boost αυτοπεποίθησης που αναμένεται - δίκαια - να πάρει από αυτό το δίσκο και τις περιοδείες του, να έχουμε πιο σύντομα νέο δίσκο, εξαργυρώνοντας και την φόρμα στην οποία βρίσκεται αλλά και τη νέα αυτή κατεύθυνση που έχει πάρει η μπάντα, μη ενδιαφερόμενη για το πως πρέπει να ακουστεί ο εκάστοτε δίσκος της.
Από τραγούδια δεν μπορώ να ξεχωρίσω ακόμη (ΟΚ κατά πάσα πιθανότητα το Halo είναι το κορυφαίο) αλλά σίγουρα το πρώτο CD μου ακούστηκε καλύτερο ενώ στο 2ο είχα τις πρώτες στιγμές όπου έπεσε ελάχιστα ο ενθουσασμός αλλά παροδικά. Επίσης δεν βαρέθηκα σχεδόν καμμία στιγμή από τις διάρκειες των τραγουδιών.
Long live the kings!
