Αφού ακουσα όλον τον δίσκο μπορώ να πω πως είναι ένας αξιοπρεπές δίσκος… Από τα κομμάτια τώρα ξεχωρίζω το iced honey και το Junior dad το οποίο καλά θα ήταν να τέλιωνε περίπου στο 14ο λεπτό όπως είπε ακόμα ένας συμφορουμίτης! Επίσης το ριφφ του Mistress dread γαμεί και δέρνει αλλά κουράζει πάρα πολύ… 5 λεπτα το ίδιο ακριβώς πράγμα πάει πολύ! Επίσης καλό είναι και το Cheat on me! Τώρα για τα αλλά δεν μπορώ να πω και πολλά… Από τα υπόλοιπα ίσως να κρατήσω το the view…
Δεν κατάφερα να το ακούσω ακόμα ολόκληρο. Ένα τραγούδι τη μέρα ίσως…
Γενικά δεν μπορώ ούτε καν να φανταστώ τι είχαν στο μυαλό τους όταν δούλευαν πάνω σ’αυτό το υλικό. Είμαι μαζί τους σε ότι έχουν κάνει μέχρι σήμερα. Παραμένω ακόμα μεγάλος φαν τους. Αλλά αυτό τώρα δδεεεν… Δε μ’ αρέσει να καταδικάζω καμία προσπάθεια μεγάλου ή μικρού συγκροτήματος. Κάποιος μπορεί να ταυτιστεί να βρει σημεία που τον εκφράζουν, τα γούστα στη μουσική άλλωστε υποκειμενικά είναι, οπότε θα πω απλά ότι μπορεί οι μουσικοί μου ορίζοντες να σταματούν κάπου εδώ. Hail St. Anger λοιπον! :p:lol:
ο λογος που σε αυτο το φορουμ πολλα αλμπουμ-πατατες (εχουν περισσοτερους υποστηρικτες κα ιαπο τα φανερα αριστουργηματα ειναι απλος:
[B][SIZE=“4”]ΞΕΡΟΛΑΣ ΠΑΛΙΟΡΟΚΑΣ.[/SIZE][/B]
Εχω παρατηρησει οτι παρα πολλοι,προκειμενου να ξεχωρισουν το μουσικο τους επιπεδο απο ολων των αλλων εδω μεσα,σνομπαρουν ομορφα τραγουδια απο mainstream μπαντες,αναφερωνται σε μπαντες που τις γνωριζουν συνολικα 3 ατομα στην γη,και τα μονα τραγουδια απο γνωστες μπαντες που δεχονται,ειναι οι “πατατες” τους.Ελπιζω να μην αρχισουν τα εν λογω ατομα να μας βγαζουν ολους ευκολους η σαχλους ακουστες επειδη η αληθεια για αυτο το αλμπουμ ειναι φανερη: Ειναι αθλιο.Τα ακουσα ολα,και πιστευω πως πιο ασυνδετα και αταιριαστα κομματια χωρις ρυθμο η φυσιολογικη ροη δεν εχω ξανακουσει.Δεν λεω,πολλα κομματια-αριστουργηματα θελουν 2-3 ακουσματα για να σου αρεσουν,αλλα αυτα τα τραγουδια ειναι ΑΝΥΠΑΡΚΤΑ στην μουσικη μου αντιληψη.Το ομορφο κομματι ειναι αυτο που σε καποιο σημειο σε κανει να να κουνας το κεφαλι σου περα δωθε,να νιωθεις μια υπεροχη ηδονη,και να τα ξαναπαιζεις ξανα και ξανα.Ενα κομματι που σε κουραζει και σε κανει να πληττεις,χωρς να αφηνει κατι το αξιομνημονευτο στο αυτι σου,ειναι απλα αθλιο.Το να λετε : ακουστε το 4645 φορες,και προσεξτε τις κρυφες ενοιες πισω στα ομορφα λογια του…ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΝ.Ενα κομματι ειναι ολοκληρο το κομματι σαν συνολο,και ακομα και αν ειχε τα πιο σοφα λογια που εχουν γραφτει απο ανθρωπο,αμα η παρουσιαση ειναι απλα προχειρη και ασχημη,ειναι για καδο.
το ακουσα και δεν τρελαθηκα
δεν ξερω.μου φαινοταν πολυ περιεργη αυτη η συνεργασια
γιατι δεν ειναι του στυλ τους
Tώρα το άκουσα…
Δεν ξέρω,σαν να μην μπορώ να καταλάβω τι ήθελαν να πετύχουν ο Reed και οι Metallica με αυτήν την συνεργασία.Δεν μου βγάζουν κάτι από το οποίο μπορώ να πιαστώ.
Δεν μου άρεσε καθόλου,ούτε καν το feeling
Φιλε μου σε θεματα μουσικης και γουστου αντικειμενικη και πανανθρωπινη αληθεια δεν υπαρχει. Εμενα με αγγιζει ο ηχος των Metallica σε οτι εχουν κανει τωρα (εξαιρεση το St. Anger), με αγγιζει η φωνη του Hetfield, οι στιχοι τους και το γενικοτερο feeling που βγαζει η μουσικη τους. Δεκτη η αποψη σου, αλλα οσο προσπαθεις να μας πεισεις οτι θα πρεπε να ειναι και η αποψη των αλλων ανθρωπων, τοσο χανει τη βαρυτητα της. Οι εκφρασεις τυπου ξερολας παλιοροκας κτλ δεν πιανουν δυστυχως. Δεν ακουω ουτε το 10% της μουσικης που ακουνε οι “ψαγμενοι” γιατι προτιμω να βρισκω 15-20 αλμπουμ το χρονο και να τα λιωνω, παρα να ακουω 100 αλμπουμ και να ξερω το καθε b-side της καθε ανερχομενης μπαντας.
Εμενα προσωπικα, κοντρα στις προβλεψεις που ειχα για το αλμπουμ αυτο, δε με αγγιζουν σχεδον καθολου τα πιο συμβατικα κομματια τα οποια βγαζουν ενα γενικοτερο feeling Load εποχης kai southern ατμοσφαιρας, αλλα εχω παθει την πλακα μου με 4 τραγουδια, τα οποια τα ακουω στο repeat και δεν τα βαριεμαι καθολου. Cheat On Me, Frustration, Dragon, Junior Dad. Δε συμφωνω με πολλους που γραψανε οτι ειναι απιστευτα κουραστικο το αλμπουμ, εγω το αφηνω να παιζει και σπανιως να μην το ακουσω ολοκληρο. Αναλυσεις επι αναλυσεων δεν εχει νοημα να κανω, ειναι αυτο που ειναι. Αν το αντιμετωπισει κανεις ως παρανοικο soundtrack σε καποιο θεατρικο εργο, μπορει να το συνηθισει στο αυτι και να το εκτιμησει πραγματικα, κι οχι επειδη “πρεπει”. Αν περιμενει κανεις να ακουσει κατι σε κλασικες φορμες rock/metal, δε θα βρει τιποτα σαυτο το αλμπουμ φυσικα.
σαχλοι ακουστες λοιπον
To Cheat On Me το λένε ίσα με 50 φορές στο τραγούδι … Μέχρι που δεν άντεξε ο James και είπε μμμμμμμ…I Cheat On Meee!!:lol:
http://www.rockoverdose.gr/news_details.php?id=6902#.TqXr446JPLI.facebook
[U]edit[/U]
Ο χρήστης Karpathoulas λέει (3:35 μμ):
ena tragoudi akousa kai o lou reed tragoudaei san souromenos stin omonoia
Δεν το εχω ακουσει ακομα, θα γινει τις προσεχεις μερες. Ακουσα μονο το Junior Dad και δεν μου αρεσε. Θα το ακουσω ολο και βλεπουμε. Παντως τα φωνητικα του Reed ειναι πολυ μονοτονα.
καλα το ακουσα σημερα δεν ξερω καν πως εφτασα μεχρυ το τελος…
ειναι σαν να ακου μασ απ λου ρηντ και μεταλικα 
ανετα το χειροτερο σι ντι που ακουσα φετος
[B]Lou Reed & Metallica: Full “Lulu” EPK[/B]
Όταν μαθαίνεις πως δύο τιτάνες σαν το Lou Reed και το Lars Ulrich θα συνεργαστούν μουσικά,τότε περιμένεις το πόνημα της συνεργασίας τους με ιδιαίτερο ενδιαφέρον,καθώς το αποτέλεσμα αναμένεται να είναι το λιγότερο συναρπαστικό.Και πως να μην είναι,καθώς πρόκειται για δύο πολύ ιδιαίτερους καλλιτέχνες,αλλά και ανθρώπους.
Κατ’ αρχάς ο Lou Reed.
Η καριέρα του και η προσφορά του στη μουσική είναι,λίγο-πολύ,γνωστή σε όλους.Μέλος των Velvet Underground,ήταν από τους πρώτους καλλιτέχνες που έσπασαν το κατεστημένο της εποχής που ήθελε τους μουσικούς να έχουν ταλέντο για να κάνουν καριέρα.Με την μοναδική εφευρετικότητα που πάντα τον διέκρινε,τελειοποίησε και έκανε σήμα κατατεθέν του το στυλ “ημι-απαγγελίας” στην ερμηνεία των τραγουδιών,καλύπτοντας έτσι την ανικανότητά του να τραγουδήσει σωστά.Ως κιθαρίστας,επινόησε το κούρδισμα που είναι γνωστό ως “the ostrich chord”,φέρνοντας τα πάνω-κάτω στον ήχο και την τεχνική της ηλεκτρικής κιθάρας.Σε αυτό το κούρδισμα,οι χορδές κουρδίζονται όλες στην ίδια νότα.Έτσι,με αυτόν τον τρόπο,o Lou Reed δε χρειαζόταν πια να κουράζει τα δάχτυλά του σέρνοντάς τα στα τάστα.Μπορούσε να παίζει τις συγχορδίες του χρησιμοποιώντας μόνο το δείκτη,ένα αναπτήρα,ή ένα δονητή.
Από την άλλη o Lars Ulrich.
Ο ηγέτης,ο εγκέφαλος,ο καπετάνιος του πλοίου που λέγεται Metallica.Κολλημένος σαν μεταλλάς,πονηρός και καταφερτζής σαν νεοέλληνας,βολεμένος σαν υπάλληλος της ΔΕΗ.Οι Metallica,έχοντας εξαντλήσει τη σημασία του όρου "heavy metal band"στα πρώτα τους album,ξεκίνησαν να αναζητούν το κάτι διαφορετικό.Και ο καλός καπετάνιος Lars,με όπλο την άσβεστη δίψα του για χρήμα και πυξίδα του τη μουσική ασχετοσύνη του,οδήγησε και οδηγεί τους Metallica σε μουσικά μονοπάτια γεμάτα λάσπες και σκατά.
Ως drummer,έχει προσδώσει άλλη διάσταση στον όρο “drummer”,καθώς,όσο περνάνε τα χρόνια,το παίξιμό του γίνεται όλο και πιο minimal (σε αντίθεση με την κοιλιά του) ενώ έχει καταφέρει με ένα μοναδικό,σχεδόν avant-garde τρόπο να βάλει “το λάθος στο παίξιμό του”.
Μετά από πολλές και προσεκτικές ακροάσεις του ΠΟΝΗΜΑΤΟΣ που ακούει στο όνομα “Lulu”,οφείλω να πω ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
Ευχαριστώ γιατί τα συναισθήματα που βίωσα,από αηδία μέχρι κανιβαλική χαρά,είναι ανεπανάληπτα.Ευχαριστώ,γιατί άκουσα τους Metallica να ξεφτιλίζονται για άλλη μια φορά στο όνομα της τέχνης (και του χρήματος) που υπηρετούν.Ευχαριστώ για τα ρίγη συγκίνησης που μου χάρισε η ερμηνεία του Lou Reed,που,ακούγοντάς τον,σχεδόν ένιωθα τα σάλια του να πετιώνται και τη σούφρα του να συσπάται από το δράμα που βίωνε μπροστά στο μικρόφωνο.Μα πάνω απ’όλα,ευχαριστώ γιατί άκουσα κάτι που είναι ΣΚΑΤΑ με τόσο αυθεντικό τρόπο,που αυτόματα το κάνει αριστούργημα.
Ζηλεύω πραγματικά τους οπαδούς των Metallica που θα έχουν την ευκαιρία να αποθεώσουν τα δύο αυτά ιερά τέρατα μαζί στη σκηνή.Εκείνους που,πιστοί και ευλαβείς,σαν ψηφοφόροι του πασοκ σε μέρα εκλογών,θα ακουμπήσουν (για άλλη μια φορά) τον οβολό τους για να παρακολουθήσουν το “εφάμιλλο του The Wall” υπερθέαμα.Και είδικά για εκείνη τη μαγική στιγμή όπου ο Lars Ulrich θα βομβαρδίζει το set του με εκείνα τα-σήμα κατατεθέν του-random drum solos μασώντας την αιώνια τσίχλα του,ως άλλος sir Alex Ferguson,ενώ ο Lou Reed,ετοιμόρροπος και έχοντας (πιθανόν) κάτι στον κώλο του θα αλυχτά “spermless like a girl” στο όνομα της Τέχνης!
Το καλύτερο ποστ που έχω δει εδώ και καιρό στο φορουμ.
(όχι γιατί απαραίτητα συμφωνώ μαζί του, αλλά είναι τίγκα στις ατακάρες).
Σε αυτο το σημειο,προετοιμασα τον εγκεφαλο μου για τις κουλτουριαρικες παπαρολογιες που θα ακολουθουσαν με σκοπο να μην καουν νευρωνες απο την αηδια.
Λιγες σειρες αργοτερα συνειδητοποιησα οτι αυτο ηταν το πιο ομορφο post που εχω διαβασει εδω και καιρο,ενα post που ο raccoon θα θελε πολυ να ειχε την υπογραφη του απο κατω.
οσο καιρο ειμαι στο φορουμ ειναι το πιο θεαματικο πρωτο ποστ που εχω δει.μαλλον το δευτερο μετα απο αυτο το αξεχαστο anisixo ποστ.
καλως ηρθες και να ποσταρεις συνεχεια!
Εγω απτην αλλη, ανεξαρτητως μουσικου γουστου και αποψεων, μονο κατι φαεεναμαλακα μπορω να συγκρινω στο κομπλεξ και στο δηθενισμο με κατι τετοια ποστς. Δεν αντεχω τοση αηδια μαζεμενη σε ενα ποστ, κι ας εχει “ατακαρες”.
ναι σαφώς, χρησιμοποιεί την λέξη “σκατά” πιο συχνά από βοθρατζή #-o #-o #-o
βαριέμαι να υπερασπίζομαι τους metallica, αλλά αυτό το αστείο με τον ulrich και τα drums που δεν ξέρει, δεν τελείωσε κάπου εκεί στα 90s ? εκτός αν απευθύνεται σε 14χρονους που το ακούνε πρώτη φορά :? [-X
http://www.rocking.gr/reviews/album/Lou_Reed_&Metallica-_Lulu/3816/
Νομίζω πως το ανέκδοτο με τον Λαρς και τα τύμπανα ξεκίνησε στα 90s, πριν μια χαρά ήταν.
Σιγα καλέ, 2 “σκατά” μέτρησα εγώ με μια βιαστική ματιά :Ρ