Το ανέκδοτο που ονομάζεται Lars Ulrich είναι πάντα επίκαιρο.
το “ανέκδοτο” που ονομάζεται Lars Ulrich είναι ίσως ο κύριος υπεύθυνος για την εν γέννει πορεία των Metallica.
Κατά τα άλλα, θεμιτό να μην αρέσει σε κάποιον το αποτέλεσμα (ούτε εμένα με άφησε άφωνο), όχι όμως να προσβάλλει τους υπόλοιπους με αυτή την -και καλά- ψαγμένη προσέγγιση.
Ένας οπαδός των Metallica δεν ξέρει από μουσική, έχει εύκολα και όχι intellectual ακούσματα κ φυσικά οι ίδιοι οι Metallica προσκυνάνε το χρήμα. Αυτό είναι η βάση για κάθε δουλειά τους! Κ εμείς τα θύματα που ακουμπάμε τον οβολό μας…
Όριστε, έγραψα την κετρική ιδέα του ποστ σε 2 σειρές!
2.03 και μετά…
Ένας “ψηφοφόρος του πασοκ σε μέρα εκλογών”
Εντάξει πρίν 30 χρόνια που ήταν παιδάκια τι θές να λέγανε δηλαδή? Και τι μας το μόστραρες σαν απόδειξη ότι δεν ξεπουλιούνται? Μετά το 2:04 δηλαδή τι γίνεται? Μιλάει ο μεγάλος Cliff και όλοι βαράμε προσοχή? Ρε δε ρίχνετε λίγο νερό στα μούτρα σας όλοι?
Όσο για το πόστ του φίλου έχω να πώ ότι είναι κλάσεις ανώτερο και ΠΙΟ ΑΛΗΘΙΝΟ από το review του rocking που έχει μέσα 150 ηλίθιες και ανούσιες λέξεις και εκφράσεις που στην ουσία ισοδυναμούν με την λέξη σκατά γιατί πραγματικά ΚΑΝΕΝΑ ΝΟΗΜΑ δεν βγαίνει, αν δεν μπορείς να εκφραστείς ρε αγόρι μου μην μας λές παπαριές και λέξεις που δεν γράφτηκαν ποτέ, μίλα καθαρά και πές, είναι πατάτα ή είναι αριστούργημα ή είναι αριστουργηματική πατάτα…ώρες ώρες δηλαδή ρε μάγκες τα reviews είναι για όσκαρ ασυνάρτητης μαλακίας, σε ρωτάμε ρε μεγάλε αν είναι ωραία η γκόμενα και μας λές ότι κάνει καλό παστίτσιο…ήμαρτον
Τείνω να συμφωνήσω με τον matia και κατ’ επέκταση να θεωρήσω το ποστ του tsakalias, όσες φορές και να περιέχει τη λέξη σκατά, ανώτερο νοηματικά από το review του rocking… Το οποίο είναι ένας ανελέητος ζουραρισμός και αμπελοφιλοσοφία από αυτές που βλέπουμε στο ΟΛΑ και κοροϊδεύουμε. Νόημα βγαίνει, αλλά κρύβεται μέσα στις πομπώδεις φράσεις και μου δίνει την εντύπωση ότι γίνεται επίτηδες, για να δικαιολογηθεί η αίσθηση ανωτερίλας (-γούστου λόγω θαυμασμού στον Lou Reed) που αποπνέει το κείμενο. Βέβαια ο καθένας δικαιούται να εκφράζεται με το στυλ που γουστάρει και εγώ δικαιούμαι να εκφράσω την άποψή μου. Καλά έκανε ο συντάκτης και το έγραψε, προσωπικά το αξιολογώ ως γραφικότητα 1620 λέξεων, τουλάχιστον το άλλο μοιάζει πιο αληθινό…
Το άλλο έχει και ατακάρες είπαμε.
Ναι δεν αντιλέγω,μαζί με τον κύριο Hetfield ωστόσο,που απέχει απ οποιονδήποτε ανεκδοτολογικό συνειρμό και μια Qprime που όσο να πεις κάτι προσέφερε μωρέ.
Κατά τ άλλα ο Λαρς κατέχει περίοπτη θέση στο πάνθεον του"Καλύτερα να παίζεις,παρά να μιλάς" μαζί με άλλους αγαπημένους μεν,αλλά ανέκδοτα δε του στυλ Gene Simmons,Zakk Wylde,Ted Nugent κτλ κτλ…
Αυτό έπιασες από το post μου?
όπως τώρα κάποιος γράφει ένα κατεβατό του οποίου η κεντρική ιδέα συνοψίζεται σε “φιλοχρηματοι μουσικοι-ασχετοί fanboyδες ακροατές”, έτσι και τότε κάποιοι τους θεωρούσαν ξεπουλημένους γιατί το KEM το διαδέχτηκαν τα RTL και MOP που “δεν ηταν thrash”…
Και να ξεπουληθούν σε ποιούς ρε φίλε με το Lulu?? Στους avant garde ακροατές του Lou Reed?
Εκτός αν θεωρεί κανείς ότι περίμεναν το Lulu να κονομήσουν!
Έλεος…
Η ισοπέδωση με ενοχλεί. Δεν σ’αρέσει κάτι, πας παρακάτω, χωρίς να χαρακτηρίζεις όλους τους υπόλοιπους, λες κ είσαι ο εκφραστής της μοναδικής αλήθειας…
υγ: Hokam συμφωνώ ως προς τι σηλώσεις του κοντού (που να πάρουν χαμπάρι και τον Kirk ορισμένοι, τι έχει να γίνει!), αλλά κανείς δε μπορεί να προσπερνάει ότι έχει τεράστια συνεισφορά σε ότι πέτυχαν σαν μπάντα, περισσότερο με το πείσμα του, παρά με το όποιο ταλέντο του, έστω…
Γιατί για το 90% (και βάλε) Metallica=James και Cliff. Που δεν είναι έτσι…
Κριτική μεγαλείο, αγγίζει επίπεδα ζαχαρόπουλου.
οι μεταλικα ανεκαθεν ηταν ξεπουλημενοι. λιγο πουλουσε το μεταλ στα 80’ς?
Έχετε τόσο μάθει ορισμένοι στο Ελληνικό λεξιλόγιο των 300 (με το ζόρι) λέξεων, την ανορθογραφία και την έλλειψη συντακτικού -για να μην αναφερθώ και στα Greeklish- που αντί να χαρείτε τα Ελληνικά του Μανώλη, μπαίνετε εδώ για να διαμαρτυρηθείτε κιόλας για αυτά!
Δικαίωμα σας να διαφωνείτε με την κριτική, αλλά δεν θυμάμαι να γίνεται άλλη φορά τέτοιο θέμα με τον λόγο του συντάκτη! Εγώ θεωρώ πως είναι κέρδος για το rocking να φιλοξενεί τέτοια κείμενα και ας μην συμφωνήσω ποτέ με όσα γράφει για τον δίσκο (δεν τον έχω ακούσει ακόμα ολόκληρο, επιφυλάσσομαι!)
Δεν νομίζω ότι πάει για τα φράγκα ο Λαρσούλης. Για να μπει στα αβάν γκαρντ κουλτουρέ σαλόνια πάει. Ψωνάρα είναι, το ψώνιο του κάνει και βρέθηκε ο Λου που γουστάρει τα φώτα πάνω του (με Metallica τα έχεις δεδομένα) που έχει να τα δει από τότε που ήταν ξανά στην σκηνή με τους ίδιους.
Metallica = James + Lars + Cliff + Kirk. Μουσικά, ο Lars είχε τον μικρότερο αντίκτυπο όλων αν και ήταν καλός στο arrangement που είναι σημαντικό. Στο τι ήταν οι Metallica στα μάτια του οπαδού στα 80ς, το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης το φέρει ο Cliff. Όλο το αντισταριλίκι και στα παπάρια μας όλο το μεήνστρήμ από αυτόν πήγαζε.
Ο Kirk έχει κάνει μαλακισμένες δηλώσεις στην ζωή του αλλά πρέπει να φάει πολλά καρβέλια ακόμα για να πιάσει τον Lars.
Α, ο δίσκος είναι μαλακία.
Δεν έχω χρόνο για να λεπτολογήσω αλλά το κείμενο είναι εμετός γιατί αντιμετωπίζει από την πρώτη μέχρι την τελευταία πρόταση αυτόν που θα το διαβάσει σαν αμόρφωτο και ηλίθιο.
Oσοι θελουν ανοθευτο μη “ξεπουλημενο” μετσαλ υπαρχει και το τοπικ των Megadeth που δεν “προδωσαν” το μετσαλ, δεν κουρεψαν το μαλλι τους, δε συνεργαστηκαν με “πουθεναδες, γεροξεκουτηδες, μπεκρηδες” σαν τον Reed και μπλα, μπλα, μπλα… Αποτυχημενο ή όχι, το “Lulu” δεν παυει να ειναι μια εικονα γιατι το ονομα των Metallica ειναι οχι μεγαλο, αλλα τεραστιο. Γιατι ειχαν τα κοτσια να κανουν διαφορετικα πραγματα, ειχαν τα κοτσια να βγαζουν πραγματα που οι οπαδοι τους, θα τα απερριπταν. Μ’αρεσε το “Death Magnetic”, αλλα απο το να ξανακουσω σε δισκο τους μπασταρδα προιοντα του “Fade To Black” και του “One” (“The Day That Never Comes”) μονο και μονο για να μη χαθει το σκληροπυρηνικο fanbase, χιλιες φορες αποτυχημενες προσπαθειες σαν το “Lulu”… Οποιος θελει μια απο τα ιδια μια ζωη, ειπαμε, υπαρχει και το “Thirteen”…
Προς “υπεράσπιση” του συντάκτη: γράφει σε όλες τις κριτικές του έτσι, απλά οι κυκλοφορίες με τις οποίες ασχολείται δεν απασχολούν τους περισσότερους του φόρουμ, γιαυτό βλέπω μια καθολική “ενόχληση” από το ύφος του σε αυτήν την περίπτωση. Κατανοητό ότι είναι love or hate περίπτωση…αλλά: αλίμονο αν δεν του πιστώσουμε ότι δίνει όλο του το είναι στις κριτικές του και ξοδεύει πάρα πολύ από τον χρόνο του για να καλύψει κάθε (μα κάθε) πτυχή ενός άλμπουμ.
Όσο για το άλμπουμ: νομίζω ότι έχει ξοδευτεί πολύ (μα πάρα πολύ) μελάνι και bandwidth για ένα (έστω και αποτυχημένο) προτζεκτ. Οι Mετάλλικα φανς should get over it και ας τελειώνουμε πια με τις μεγαλοστομίες τύπου ξεπεσμού, κατρακύλας, ξεπουλήματος (;;
και άλλα γραφικά. Δεν σας άρεσε, προχωράμε στο επόμενο. Νομίζω ότι στη συγκεκριμένη συνεργασία τελικά τα φώτα έκλεψαν περισσότερο τα …μουσικά συμπλέγματα, οι συγκρίσεις για το ποια από τις δύο μουσικές εκφράσεις (Reed-Metallica) είναι καλύτερη (#-o), και το “πόσο σοδομίζουν το “ιερό” παρελθόν τους οι θεοί Μετάλλικα”. Το καλλιτεχνικό μομέντουμ των Metallica και των κάθε αντίστοιχων Metallica έχει ΠΕΡΑΣΕΙ, τελεία και παύλα. Έχουν δικαίωμα όμως πιστεύω (γιατί είναι τεράστιο συγκρότημα) και να γράφουν μουσική ακόμη, και να δοκιμάζουν νέα πράγματα. Το αν είναι πετυχημένα ή όχι είμαστε εδώ για να το κρίνουμε.
Κότσια και μαλακίες. Όταν είσαι τόσο τεράστιος έχεις την πολυτέλεια να κάνεις ότι μαλακία θέλεις και να βρεθούν και τύποι που να σου πούνε και μπράβο.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα δε, αυτόν τον αντίλογο που λέει “αν δε σου αρέσει τράβα άκου x”, όπου x κάποια τυχαία “μέτσαλ” μπάντα, συχνά οι Megadeth ή οι Maiden. Φίλε, ο δίσκος είναι πίπα, τι να κάνουμε τώρα; Μακάρι να μην ήταν. Και δεν με έχει πείσει ότι το κάνανε γιατί νιώθανε την καλλιτεχνική μούσα να τους φωνάζει. Εγώ την γνώμη μου την είπα τι βγάζει προς τα έξω.
Επίσης, ο Mustaine πρόδωσε το χέβυμέταλ μας με το Risk. Αλλά εντάξει, δεν κουρεύτηκε, οπότε το Endgame είναι καλό.
σιγά μωρη λουλού 
(see what i did there?). Λες και θα άκουγες ποτέ σου καινούργιο άλμπουμ από Megadeth. Είσαι λάθος. Προσωπικά, με τα 4-5 πολύ καλά τραγούδια του νέου Megadeth περνάω πολύ καλύτερα από το να κάτσω να ακούσω το “Lulu” που μπορεί για αυτό που είναι να είναι καλό, αλλά για τα αυτιά μου είναι απλά κουραστικό.
Επικροτώ το ρίσκο γιατί από αυτό θα προκύψει το κάτι εξαιρετικό, όμως το bottom line είναι που μετράει και από ένα αποτυχημένο στο αποτέλεσμα ρίσκο προτιμώ μια χρυσή μετριότητα όπως αυτή που προσφέρουν οι Megadeth ή οι Motorhead ή οι ACDC, των οποίων όπως λέει και ο amazing_journey το momentum έχει περάσει. Αν οι Metallica συνεχίσουν να “ψάχνονται” όπως έκαναν στο “St.Anger” ή κάνουν στο “Lulu” πιθανόν να καταλήξουν κάπου ψηλά κάποια στιγμή πάλι, αλλά το πιο πιθανό είναι πηγαίνοντας για τα πολλά να χάσουν και τα λίγα.
Εδώ και αρκετές ημέρες έλεγα να γράψω δυο-τρεις αράδες για έναν από τους πιο πολυαναμενόμενους δίσκους της χρονιάς που διανύουμε, η οποία νομίζω πως παίζει να είναι από τις πιο παραγωγικές σε συνολικό αριθμό κυκλοφοριών γενικά και κυρίως από μεγάλες μπάντες ολόκληρου του φάσματος της rock μουσικής, από τα 70s μέχρι σήμερα.
Προχωρώντας στο ψαχνό, δέχομαι συγχαρητήρια για την υπομονή μου να ακούσω το album τρεις φορές και ορισμένα κομμάτια πολύ περισσότερο, προσπαθώντας να πιστέψω τα εκστομιζόμενα λόγια του Reed.
Το ότι δεν είναι επίσημος δίσκος των Metallica δεν αποτελεί καμία δικαιολογία. Στη δισκογραφία τους μια χαρά θα υπάρχει το Lulu, ως συνεργασία, τη λογική της οποίας δεν είχα καταλάβει από την αρχή, αλλά μετά την ολοκλήρωση του δίσκου δημιουργήθηκαν καινούργιοι προβληματισμοί.
Ο Reed επιβεβαίωσε το επίπεδό του ως συνθέτης και εκτελεστής, βασιζόμενος σε ντελίρια random εκφράσεων χωρίς νόημα, ρυθμό και μέτρο. Αυτό που με κάνει να απορώ είναι γιατί θεωρήθηκε απαραίτητο η έκθεση του απόλυτου τίποτα να χρειάζεται μιάμισυ ώρα για να εκφραστεί. Όσο για τους στίχους, που είναι ατελείωτοι, δεν έχω λόγια. Σε σημεία είχα μείνει άφωνος. Αυτή είναι εν έτει 2011 η rock καλλιτεχνική πρόταση. Ωραία, αφού ο ατάλαντος Zappa ήταν ανίκανος και loser, όπως είχε πει ο ίδιος. Φυσικά, αντί να ακούω τα “Hot Rats”, “Uncle Meat”, “The Grand Wazoo”, “One Size Fits All”, από τώρα θα βάζω το Lulu, που με καλύπτει απόλυτα. Με τις μπούρδες που έγραψε και ερμήνευσε μοναδικά ο ίδιος ο Reed, δικαιολογεί το κουότινγκ ως “king of losers” και “commander of the losing side”. Μεγαλύτερο βύσμα στη rock δε νομίζω πως έχει υπάρξει, εξαιρουμένων ελάχιστων στιγμών στην καριέρα του.
Οι Metallica ήταν και είναι μεγάλη μπάντα. Ωστόσο, έχει πλέον αποδειχθεί περίτρανα όταν θέλουν να αναδείξουν τον καλλιτέχνη από μέσα τους, αποτυγχάνουν παταγωδώς, μη μπορώντας να ξεπεράσουν τη metal ταυτότητά τους. Αυτοί που πρώτοι θέλησαν να πετάξουν από πάνω τους αυτήν την ταυτότητα, παίζουν κατά κύριο λόγο thrash και στο Lulu, θυσιάζοντας αξιόλογα riffs και ρυθμικά ξεσπάσματα. Όσον αφορά αυτούς, για μένα δεν υπάρχει θέμα ξεπουλήματος. Ο Hetfield είναι σπουδαίος τραγουδιστής, αλλά ακόμα κι αυτός, όταν τραγουδάει “i am the table”, ακούγεται αστείος.
Φυσικά το πρόσωπο που πάντα κερδίζει το ενδιαφέρον είναι ο Lars, ο ένας και μοναδικός, ο main man, ο οποίος στο Lulu έχει ακολουθήσει τον Reed στον κατήφορο της αρρυθμίας και του τυχαίου παιξίματος (σε κάποια σημεία ούτε ο ίδιος πρέπει να θυμάται τις εμπνεύσεις του).
Νομίζω φίλε μου πως ο συγκεκριμένος είναι καλύτερα να μασάει (όπως και κάνει με το “πειστικό” άγριο ύφος του που θέλει να σου πει: “πωπω φίλε τι μουσικάρα παίζω τώρα”), παρά να παίζει, γιατί από drumming τα τελευταία σχεδόν 20 χρόνια δεν πολυπάει η δουλειά.
Συνολικά, καλύφθηκα σε μεγάλο βαθμό από τα γραφόμενα του hokam και του νέοπα tsakalia, ο οποίος είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κανείς με το ύφος (σε σημεία τα δεύτερο δεν πολυπαίζει και το ξέρουμε όλοι νομίζω), προσέφερε μεγάλες δόσεις αλήθειας και γέλιου. Όχι φυσικά μεγαλύτερες από τον Reed, σε κάποια σημεία του ατελείωτου preaching του.
[SPOILER][B]We’re Only In It For The Money [1968][/B]
Δίσκος διαχρονικός και εν προκειμένω (αν μη τι άλλο) επίκαιρος. Κρίμα που δεν τον ακούει ο σοβαρός Lou Reed.[/SPOILER]
Δεν ειπα ποτε οτι ειναι καλος δισκος, εχει καποια ενδιαφεροντα πραγματα, εχει τα κουσουρια του και γενικα ειναι κουραστικος. Ειναι κατι που δε με ενδιαφερει να εχω στη δισκοθηκη μου. Αλλα ο σεβασμος μου για τους Metallica ανεβηκε και αλλο μετα απο αυτο το project, μονο και μονο που τολμησαν κατι τετοιο. Και για να να γινω και λιγο πιο εριστικος… τι ειναι πιο “ξεπουλημα”? Η συνεργασια με τον Reed και οι κινδυνοι που περιεχει (Οι αντιδρασεις εδω ειναι ενα μικρο δειγμα) ή ένα καλό αλλά ΥΠΕΡSAFE αλμπουμ σαν το “Death Magnetic”? Οι Metallica έγιναν μεγαλοι την περιοδο 1982-1988 αλλά τεραστιοι την περιοδο 1991-εως σήμερα, γιατι πολύ απλά έκαναν του κεφαλιού τους, με εξαίρεση το “Death Magnetic” και τις προσφατες περιοδειες (που ειναι τιγκα στα παλια κομματια)
Όλη η ουσία εδώ είναι.
Πιθανότατα. Το ίδιο ψώνιο είχε και όταν χωρίς μπάντα έπειθε τον Slagel να τους συμπεριλάβει στη Metal Massacre, όταν δεν ήξερε τα βασικά στα ντραμς (“γιατί τώρα τα ξέρει” θα πεταχτεί κάποιος! ) και έκλεινε παγκόσμιες περιοδείες κ.ο.κ.
Δεν είναι κάτι καινούργιο αυτό.
Αλλά γιατί θεωρούμε ότι ο Lars τους οδήγησε σε αυτή τη συνεργασία και όχι ο James πχ? Που και το ένα ισχύει και το άλλο.
Άρα ο Cliff είναι ο βασικός υπεύθυνος για τη μετέπειτα πορεία τους (Load, S&M, Lulu για παράδειγμα), χάρη ακριβώς σε αυτή τη νοοτροπία που μετέδωσε και στους υπόλοιπους (και χάρη στις επιρροές του, θα προσέθετα). Κάνουμε αυτό που γουστάρουμε κ δεν πα’ να λένε. (Γι’αυτό ακριβώς έβαλα κ αυτό το απόσπασμα από το γιουτχιουμπ φίλε matia).
Ο Kirk έχει κάνει πολύ πιο μαλακισμένες δηλώσεις, απλά ο Δανός είναι love to hate προσωπικότητα.
Συμφωνώ, αν και τον βρήκα λιγότερο κακό απ’ όσο περίμενα μετά το δείγμα του The View.