Μιλαμε για τους Metallica και τον Lou Reed, κι ουτε ενας δεν εχει βρεθει (ακομα κι εσυ) που να λεει πως τον ενθουσιαζει ενα ολοκληρο κομματι ετσι ακριβως οπως ειναι. Μηπως εσυ εχεις πεσει στη παγιδα του μεγαλου ονοματος; 
Εγώ πάντως βρήκα και από διαβολική σύμπτωση η όχι αυτά που μου άρεσαν (και πόσταρα μερικές σελίδες πίσω) από το άλμπουμ είναι και αυτά που ξεχώρισε και ο συντάκτης στην κριτική του :lol::lol: (δεν ξέρω ποιος είναι από το φόρουμ by the way).
γαμώ το ιντερνετ τα φόρουμ κ τον θάνατο της ελληνικής γλώσσας
αν το lulu είναι σκατά :!:, για τον Χ Ψ Ζ σκύλο τι λέξη θα χρησιμοποιούσατε ???
τρέχουνε όλοι να προλάβουν το "τα λεγα εγώ πρώτος " ΜΠΡΑΒΟ :!:
Αν και συμφωνώ απολύτως με όσα λες και κυρίως με τον τρόπο που εκφράζεσαι, θα διαφωνήσω ότι αυτά τα σημεία που αναφέρεις δείχνουν τέτοια συμπεριφορά. Βάλε όπου “οπαδός των Μετάλλικα” ή “μεταλλάς” τις λέξεις “οπαδός κλασικής μουσικής”. Το νόημα θα είναι το ίδιο αλλά τότε η προκατάληψη ότι μειώνουμε τον οπαδό της κλασικής μουσικής δε θα υπάρχει.
Τι θέλω να πω: Το να τονίζεις τα χαρακτηριστικά ενός ακροατηρίου, που αναντίρρητα υπάρχουν, δε σημαίνει ότι το μειώνεις κιόλας. Να,ι οι μεταλλάδες έχουν μάθει να ακούνε μουσική με έναν συγκεκριμένο τρόπο έτσι ώστε το Lulu να κάνει “τα αυτιά τους να αλληθωρίζουν”. Ναι είναι κωμικό να τους φαντάζεις να πασχίζουν να ακούσουν μέχρι τέλους ένα τέτοιο δίσκο. Το ίδιο θα συνέβαινε αν άκουγαν το δίσκο και κάποιοι της κλασικής μουσικής, ή αν κάποιος που ακούει γενικά classic rock ακούσει Ξενάκη, ένας της soul ακούσει death metal κτλ κτλ. Δεν είναι κακό, είναι απλά εκτός των ήχων του. Θεωρώ ότι αυτό προσπαθεί να τονίσει ο συντάκτης και καλώς το κάνει αφού στον κόσμο του metal εισβάλλει μέσω αυτού του δίσκου ένας τελείως διαφορετικός μουσικός κόσμος που χωρίς αυτόν τον δίσκο δε θα αποκτούσε ποτε μα ποτέ σημείο τομής.
Απλά νομίζω ότι επειδή το metal έχει μία δεδομένη γκετοποίηση (αποτέλεσμα αμφίδρομης πολιτιστική εξέλιξης) πάσχει και από μία παραπάνω ευαισθησία.
Α εγω τα λεω και για τους αλλους δεν εχω θεμα. Ολα κι ολα ομως, το πατος του καδου ειναι μια χαρα παρομοιωση που βαζω και σε κριτικες.
ισχύει, όπως ισχύει και το ότι ζήτησε από τον Reed να κάνει άλλη μια ηχογράφηση των φωνητικών και του απάντησε πως δε μπορεί! Τα πόσταρα κάποιες σελίδες πίσω.
Αλλά και ο James μίλησε με θερμά λόγια για αυτή τη συνεργασία. Επισημαίνοντας βέβαια πως δεν είναι δίσκος των Metallica, και σε όσους δεν αρέσει, θα είναι καλύτερα να περιμένουν τη νέα τους κυκλοφορία… Δε θυμάμαι κάτι διαφορετικό.
Όσο εμπορικό ήταν το clip για το One, άλλο τόσο ήταν ότι πήγαν σε πολυεθνικό label. Να 'χαμε να λέγαμε 
singles είχανε και στο KEM (whiplash, jump in the fire) και στο RTL (creeping death σε 100 εκδόσεις) ρε Vic!
Το ότι το black album γάμησε εμπορικά είχε ως επακόλουθο αυτά που αναφέρεις.
Αφού ήταν δισκάρα…
Άκουγε misfits και discharged, άκουγε και kate Bush και Lou Reed…
Υποθετική κουβέντα κάνουμε, πάντως ο James έχει πεί κατά καιρούς σε συνεντεύξεις του διάφορα για τον Cliff και το τι πίστευε πως θα του άρεσε. Έχει αναφέρει κατά καιρούς Fixxer, Outlaw Torn και όλα τα τραγούδια με epic feeling, όπως είπε.
Τώρα αισθητικά, αν έβαζε ο Kirk eyeliner στο Load, ε ούτε εμένα μου άρεσε, αλλά ζαμαν φου στην τελική, αφού το Load μου αρέσει υπερβολικά!
‘Lulu’ Is ‘One Of The Best Things We’ve Ever Done’ - Oct. 15, 2011
http://www.roadrunnerrecords.com/blabbermouth.net/news.aspx?mode=Article&newsitemID=164708
Οι 100 εκδόσεις του Creeping Death βγήκαν από την Music for Nations, όταν την είχαν κάνει τα παιδιά.
Δεύτερον, τρία singles σε τρεις δίσκους έναντι 3 στο Justice και 7 στο Black Album, για να μην πιάσω τα διαφορετικά εξώφυλλα και τον αχταρμά που ακολούθησε, δείχνουν μια πολύ, πολύ μεγάλη απόσταση. Άσε δε που το Jump in the Fire είναι αρπαχτή Music for Nations με το b-side (αρπαχτή) του Whiplash.
Το MTV brainwashing ξεκίνησε πριν την επίσημη κυκλοφορία του δίσκου. Το One ήταν σίγουρα αρχιδάτη κίνηση (το 7λεπτο για κλιπ) και δεν είχε airplay. Δεν κατηγορώ την μπάντα που παίξανε με τους όρους του παιχνιδιού και με τον διαιτητή υπέρ τους. Απλά να μην συγχέουμε την νοοτροπία της μπάντας με αυτή των 80s, που ήταν από τα πιο κραυγαλέα στοιχεία τους.
Η ευθιξία του μεταλλά είναι όντως αποτέλεσμα της όποιας γκετοποίησης έχει υποστεί όλα αυτά τα χρόνια,αλλά πιστεύω αυτό ίσχυε πολύ περισσότερο παλιότερα που όντως ο μεταλλάς άκουγε μόνο μέταλ, ο κλασικοροκάς μόνο κλασικούρες κτλ.Η ποσότητα και η ποικιλομορφία της μουσικής σήμερα επιτάσσουν την ανοιχτομυαλιά,αλλιώς σε περιθωριοποιούν σαν ακροατή γενικά.Γι αυτό και πολλοί της παλιάς σχολής,φαντάζουν γραφικοί όταν δεν καταφέρνουν να προσαρμοστούν στα σημερινά δεδομένα.Κοινώς θεωρώ τον μεταλλά του 2011 πολύ πιο “εκπαιδευμένο” μουσικά από τον homo metallius των περασμένων δεκαετιών.Και φυσικά ο δίσκος περι ου ο λόγος δεν είναι δα και κανα πειραματικό μνημείο της avant garde,απλά ξύνει την επιφάνεια του πειραματισμού σε επίπεδο"αν βάλω αντζούγιες με φράουλες στην κρέπα λες να βγει νόστιμη?".Ευκολάκι δλδ ακόμα και για τον μεταλλά που διαβάζει Lovecraft και παίζει Pro όπως γενίκευσε ο συντάκτης.(Που μπορεί να γουστάρει και Μπάροουζ,πράγμα καθόλου απίθανο).
Ο τονισμός των χαρακτηριστικών θεμιτός,αλλά στα πλαίσια της κριτικής μιας mainstream κυκλοφορίας φαντάζει απλό τσουβάλιασμα,που στερείται ουσιαστικής επιχειρηματολογίας.Το ίδιο μπορούσε να γίνει τονίζοντας και τα προτερήματα της μεταλλικής κοινότητας φτάνοντας σε γραφικότητα τα editorial του Χρονόπουλου.Η εμπειρία του καθενός είναι τόσο προσωπική υπόθεση όσο και τα συναισθήματα και οι σκέψεις που γεννά η ακρόαση ενός δίσκου.Η κριτική που στοχοποιεί και “ποινικοποιεί” κατά κάποιον τρόπο τα παραπάνω,ξεφεύγει απ τα πλαίσια του μορφολογικού σχολιασμού και πέφτει στην παγίδα του ακούσιου-ελπίζω-ελιτισμού.
Και πάλι συμφωνώ σε όσα λες αλλά και πάλι θεωρώ ότι το συγκεκριμένο κείμενο δεν υποπίπτει σε αυτά που του καταλογίζεις απλά χρησιμοποιεί γλαφυρά παραδείγματα για να τονίσει το επιχείρημά του: “Προσοχή ο δίσκος δαγκώνει”. Ότι δηλαδή αν θες να τον ακούσεις ετοιμάσου να ξεφυγεις από τα στερεότυπα.
Ας συμφωνήσουμε απλά ότι το συγκεκριμένο κείμενο δεν ξεπέρασε τα δικά μου όρια επί του θέματος τα οποία φυσικά δεν είναι απαράιτητο να είναι ίδια με τα δικά σου. Αν συμφωνήσουμε και ότι ο δίσκος είναι αξιοπρεπής και όχι “σκατά”, “πάτος” και “πατάτα” θα σε κεράσω και μία μπύρα. (το λέω εκ του ασφαλούς γιατί ξέρω ότι είσαι στη Θεσ/κη κι εγώ Αθήνα :p)
Τώρα είναι που την γλίτωσες την μπύρα όπως και να έχει!!!:lol::lol:
Γενικώς θα συμφωνήσω ότι το δεύτερο μισό του δίσκου είναι αρκετά καλύτερο από το πρώτο. Σίγουρα φαίνεται ότι τον δίσκο δεν τον δούλεψαν και πολύ, θεωρώ όμως και πάλι ότι εκεί που το Lulu αποτυγχάνει(όπως και το St. Anger) είναι στις διάρκειες των κομματιών. Αν ήταν μικρότερα σε διάρκεια ίσως να μιλάγαμε για κάτι αρκετά καλύτερο, εδώ είναι ίσως το σημείο που λείπει ένας σοβαρός παραγωγός που θα τους βάλει ένα φρένο. Στο Death Magnetic για παράδειγμα που υπάρχει ο Rubin αν και τα κομμάτια είναι μεγάλα δεν συναντάμε αυτή τη μονότονη επανάληψη των riff.
Τεσπα εγώ αν και είμαι δηλωμένος fanboy και τους βγάζω το καπέλο για ακόμα μια φορά δύσκολα θα με κερδίσει ο δίσκος για να τον ακούσω στο μέλλον. Σίγουρα κάποια τραγούδια μεμονομένα θα με απασχολήσουν αλλά ολόκληρος δίσκος δεν νομίζω.
Vic, για να μην κανω τεράστιες παράθεσεις, γνωστά είναι όσα αναφέρεις. Δεν ήταν όμως όλα αυτά θέμα νοοτροπίας (σε τέτοιο βαθμό) όσο θέμα γιγάντωσης της μπάντας, πράγμα που θεωρώ πως θα συνέβαινε και με την παρουσία του Cliff. Γι’αυτό έφερα και το παράδειγμα του μεγάλου label, στο οποίο ανήκαν από την εποχή του KΕΜ ακόμα, κ δεν έμειναν απλώς στη megaforce. επίσης, για το κλιπ του one που αναφέρεις, κέρδισε τεράστιο airplay στο mtv μετά από τεράστια ζήτηση από το κοινο. γενικά, για να μην μακρυγορώ, η μπάντα μεγάλωσε με τις κυκλοφορίες της. K αυτό γινόταν σταδιακά από κυκλοφορία σε κυκλοφορία, μέχρι που έσκασε η πυρηνική βόμβα του black album.
Και τα singles του Black Album δεν τα έβγαλαν οι Metallica ρε παιδιά, η εταιρεία τα έβγαλε όπως και όλα τα προηγούμενα. Προφανώς όμως το Black Album πούλησε(και πουλάει) τόσο πολύ που η προώθηση του πήγε μακριά.
Ε, κύκλους θα κάνουμε τώρα. Σε μεγάλο label ήταν από την εποχή του RTL και βιντεοκλίπ έβγαλαν αφού πέθανε. Επίσης στα χρόνια του δεν έκαναν ποτέ φωτογράφηση σε studio εκτός από μία φορά (για το RTL) που κατά τον Ross Halfin ήταν και το πιο awkward πράγμα.
Υπάρχει αισθητή διαφορά στην στάση της μπάντας απέναντι στο ροκσταριλίκι των βίντεο/φωτογραφίσεων/προωθήσεων, μετά που πέθανε, η μπάντα σαφώς μεγάλωνε, μεγάλωνε με τους δικούς της, ιδιαίτερους όρους. Οι οποίοι πήγαν στράφι μετά. Βεβαίως και ήταν θέμα νοοτροπίας. Απλά δεν έχει νόημα τώρα να υποθέτουμε τι θα γινόταν ΑΝ ζούσε, δεν θέλω να το κάνω εγώ λέγοντας ότι εννοείται ότι ποτέ δεν θα είχαν γίνει μέηνστρημ αγαπούλες, πού να ξέρω αλλά σίγουρα ακόμα περισσότερο δεν μπορούμε να πούμε ότι ήταν αναπόφευκτη συνέπεια της πορείας τους. Και πολύ περισσότερο να λέμε ότι η 90ς πορεία τους χαρακτηρίζεται από Μπαρτονική νοοτροπία, δηλαδή τον κάναμε τον πεθαμένο λάστιχο να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα.
δεν λέω αυτό.
Πόσες φορές έχεις ακούσει όμως πως “με τον Cliff αυτό δεν θα κυκλοφορούσε ποτέ” κλπ? Εγώ δεν ξέρω τι θα γινόταν στην μετέπειτα πορεία τους.
Πιθανολογώ πως δεν θα είχαμε ποτέ ενα Black Album, θα είχαμε ένα διαφοροποιημένο Justice, σίγουρα όχι τόσο σκοτεινό και ίσως να κυκλοφορούσαν πιο “πειραματικά” άλμπουμ νωρίτερα.
Ούτε εκείνες τις εποχές έζησα, ούτε ήξερα προσωπικά το μακαρίτη. Μέσα από όσα έχω διαβάσει κάνω τις όποιες αναφορές και εικασίες.
Όσο για τα υπόλοιπα, για να μην κάνουμε κύκλους ας δούμε πως ξεκίνησε η κουβέντα μας. Εγώ λέω πως δεν περίμεναν το Lulu για να κονομήσουν και πως σχεδόν ανέκαθεν υπήρχαν κάποιοι που τους θεωρούσαν ξεπουλημένους. Και στηρίζω την άποψη μου αυτή, στο γεγονός πως (αν όχι από το ΜΟP, τότε σίγουρα από το AJFA) ήταν σούπερ εμπορικά επιτυχημένοι (και εκτοξεύτηκαν σε απρόσιτα ύψη μετά το black album) και στο απόσπασμα που ανέβασα, όπου μετά την κυκλοφορία του MOP αναφέρουν κατα λέξη “πολλοί θεωρούν ότι ξεπουληθήκαμε επειδή ανήκουμε σε μεγάλο label ή επειδή δεν παίζουμε συνέχεια με 100 μίλια την ώρα”.
Δεν είναι κάτι καινουργιο αυτή η κουβέντα.
Τώρα σε απόψεις του στυλ “έβγαλαν 7 singles και βαφόταν με eyeliner” υπάρχει και η απάντηση ότι αντί να παίξουν το King Nothing στα βραβεία του Mtv, ανέβηκαν και έπαιξαν το So What και το Last Caress… Τίποτα δεν είναι απόλυτο και ο καθένας κρατάει αυτό που τον καλύπτει! Δεν υπάρχει μπάντα που να αποφεύγει την επιτυχία. Ούτε οι Metallica του 85 το έκαναν…
Ξεφύγαμε από τα του άλμπουμ και βγήκαμε αρκετά offtopic!
Πιο ενδιαφέροντα είναι αυτά από το album
Εγώ δεν μιλάω για ξεπούλημα. Αν ξεπουλήθηκαν κάπου, αυτό είναι στο Black Album, με την έννοια ότι πέσανε με τα μούτρα στο commercial παιχνίδι, σε πλήρη αντίθεση με την γραμμή που είχαν επί Burton. Μουσικά τους πιστεύω ότι είχαν μπουχτίσει με την πολυπλοκότητα και φρονώ ότι αυτό συνέβη διότι δεν υπήρχε και ο Burton να την εμπλουτίζει και να την ισορροπεί. Δεν είναι τυχαίο που το αγαπημένο μου κομμάτι μακράν στο δίσκο είναι το to Live is to Die (με Blackened και One να ακολουθούν). Πάει αυτό. Ξεπουλημένους τους λέγανε τα ίδια άτομα που τους θεωρούσαν φλώρους για το Fade Black εν αντιθέσει με τους Slayer, που ξεπουλήθηκαν εν μέρει στο reign in blood όταν πήγαν στην εταιρεία με τους ραπάδες και γυαλίσανε τον ήχο τους. Οι μαλάκες δηλαδή.
Εγώ πάντως συνοψίζω το αντεπιχειρήμά μου στο ότι μετά το Black Album πάψανε να κάνουνε ότι τους λέει το μουσικό κεφάλι τους. Όταν γίνεσαι ΓΙΓΑΣ, όπως έγιναν, αρχίζουν όλες οι δεύτερες σκέψεις για το πού πρέπει να πάμε, τι κάνουμε, “πώς το βλέπετε εσείς κ. Mensch, εσύ Bob;” κλπ. Ενθυμούμαι και συνέντευξη Lars το 1993 στο Milton Keynes που έλεγε στην Βανέσα ότι φοβάμαι τόσο που μας έχουν φάει στην μάπα ότι θα μας σιχαθεί ο κόσμος. Γενικά, μου βγάζει ο Δανός που φανερά πήρε τα ηνία της γραμμής και κατεύθυνσης (με σύμμαχο τον Bob - πάλι κατά ross halfin αυτά, εκτός από το μάλλον προφανές του πράγματος), ότι έχει μεγάλο calculation κάθε κίνηση.
Η μπάντα προηγουμένως δεν το σκεφτόταν. Έκανε. Έτσι το βλέπω εγώ. Και τώρα που είδα πρόσφατα στο γιοτιούμπι μια Χακοσυνέντευξη με τον James σε μαλακάσα, που τον ρώταγε για το Puppets, αν το καταλάβαιναn τι έκαναν, αυτός απαντάει απλά, “όχι, εμείς απλά γράφαμε την μουσική που μας άρεσε”. Ε, τώρα δεν μου το βγάζουν αυτό και η Lulu είναι ένα τρανό παράδειγμα που πάνε με τα μούτρα κάπου για άλλους λόγους (ποια προφανή συνεργασία και πίτσες) και τρώνε και τα μούτρα τους (αμφότεροι).
πράγματι είναι πιό ενδιαφέροντα, ίσως έπρεπε να κάνουμε αυτή τη συζήτηση στο τόπικ της μπάντας!
Ας είναι όμως!
Για το black album έχω διαβάσει αρκετές συνεντεύξεις τόσο του James, όσο και του Lars, που έλεγαν πως μπούχτισαν με την πολυπλοκότητα του AJFA και ήθελαν να παίξουν κάτι εντελώς straight (ο Lars θυμάμαι χαρακτηριστικά πως έλεγε πως είχαμε 100 ιδέες και έπρεπε να τις χωρέσουμε όλες, αναφερόμενος στο justice). Φυσικά, ούτε στο black album (όπως στο MOP που σωστά αναφέρεις), δεν είχαν ιδέα τι θα επακολουθήσει, γιατί δεν υπήρχε προηγούμενο τέτοιας αναγνώρισης και εμπορικής επιτυχίας οποιασδήποτε metal μπάντας.
Η safe κίνηση θα ήταν οτιδήποτε στο ύφος των 3 προηγούμενων άλμπουμ τους.
Το τι επακολούθησε είναι προς συζήτηση.
Στο Load είναι γνωστό σε όλους, ότι ήταν μια κατεύθυνση που επιθυμούσαν κατά κύριο λόγο ο Lars με τον Kirk, ο James απλά ακολούθησε και ο Jason ήταν αντίθετος.
Και εκεί ξεκίνησε και η ρήξη μεταξύ του Jason και του James.
Όσον αφορά τον Burton, η στάση ζωής του ήταν κόντρα σε καλούπια. Από τα tattoo και τις καμπάνες (για τα μεν tattoo ο James είχε πει ότι ήταν αντίθετοι σαν μπάντα γιατί παρέπεμπε σε hair metal, μέχρι που εμφανίστηκε ο Cliff με το Misfits στο χέρι), από τις μουσικές επιρροές του μέχρι το παίξιμο του.
Γι’αυτό και μου φαίνεται δύσκολο (έχοντας διαβάσει και δεκάδες συνεντεύξεις που αναφέρονται σε αυτόν) να ήταν αντίθετος με τη μουσική κατεύθυνση του Load ή με εγχειρήματα τύπου S&M και Lulu (πρόσεξε, δεν αναφέρομαι στο αποτέλεσμα, αλλά στο εγχείρημα καθ’ αυτό).
Θεωρώ με λίγα λόγια πως ο James ήταν πιό αγύριστο κεφάλι από τον Cliff, με τον Lars να είναι ο μεγαλύτερος υποστηρικτής της commercial κατεύθυνσης που αναφέρεις (ίσως και λόγο του ψώνιου του για αναγνώριση).
Ελπίζω να μην κουράζουμε τους υπόλοιπους!
Δεν ισχύει αυτό. Ίσα ίσα που αυτοί οι δίσκοι έχουν φαρδιά πλατιά την σφραγίδα του Hetfield τόσο στιχουργικά(δεν θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς) όσο και μουσικά. Τα υπόλοιπα στο τοπικ των Metallica.
Διαβαζω το τοπικ ανελλιπως στις τελευταιες σελιδες γιατι επιτελους γινεται μια σοβαρη συζητηση και μας λες οτι μας κουραζετε?? Καντε δουλεια σας παιδια,υπαρχουν ατομα που γουσταρουμε σεντονια με επιχειρηματα κλπ μην αγχωνεσαι:wink:
αν έχεις τη δυνατότητα, δίαβασε τη “round table” συνέντευξη τους στο SoWhat! το 1999.
Εκεί σε κάποιο σημείο ο Jason αναφέρει πως δεν ήταν άνετος με αυτή την κατεύθυνση, τόσο ηχητικά, όσο και σαν image. Στο σημείο εκείνο Hetfield λέει ότι “there are certain parts in the life of Metallica where certain members come to the surface more than others” μιλώντας ουσιαστικά για τον Lars και τον Kirk.
Φυσικά, αναφερόμενος ουσιαστικά στον Jason συμπληρώνει ότι “Some people worry too much aboun consequence: we don’t.”
Παρακάτω λέει ο Kirk ότι ήταν σε μία κατάσταση όπου οι 3 “τραβούσαν” τον Jason προς αυτή την κατεύθυνση, τον διορθώνει ο Hetfield, και επανέρχεται ο Kirk λέγοντας two and a half (όσον αφορά το image τους περισσότερο).
Στην ίδια συνέντευξη φαίνονται κ τα πρώτα σημάδια της ρήξης του Hetfield με τον Jason (δημοσίως τουλάχιστον).
Φυσικά και ο ήχος των Metallica σε εκείνα τα άλμπουμ ήταν σήμα κατατεθέν του Hetfield.
Μιλούσαμε όμως για τη γενικότερη στροφή/στάση της μπάντας κ όχι αποκλειστικά για τον ήχο της.
υγ: το πόσταρα εδώ για να υπάρχει μία συνέχεια, αν κρίνουν οι admin, ας το μεταφέρουν στο τοπικ της μπάντας!
