Για να πω το κοντο μου, το sketches of spain το ειχα κατεβασει αλλα μετα που ακουσα το κονσερτο του αρανχουεζ δεν το προχωρησα, γιατι δεν μου αρεσε ιδιαιτερα και με ειχε ψιλοξενερωσει-νταξ, το εν λογω κομματι ουτως ή αλλως δεν νομιζω πως ειναι για διασκευη απο Miles ή οποιοδηποτε αλλο τζαζιστα κτλ+ του οτι το εχω ακουσει ‘σωστα’ απο πολους κιθαριστες και ορχηστρες πολλες φορες και νταξ, ασυγκριτως καλυτερα-…ισως το ξανακουσω τωρα λοιπον και το υπολοιπο…
εδιτ
btw lol, μαλλον τοχω ακουσει ολοκληρο τωρα που το εχωσα να παιξει λιγο, κατι μου λεει το επομενο-και μου αρεσει αρκετα…γερναω και ξεχναω γμτ…
Πωπωπω μαλάκες μου ήρθε και ένα φοβερό δήθεν ανέκδοτο με έναν δίσκο του Miles…
Αλλά αυτά τα δύο,που ηχογραφήθηκαν και την ίδια μέρα στην Οζάκα,το ένα το απόγευμα και το άλλο το βραδάκι,με τρελαίνουν.
Ακριβώς στην αισθητική μου
σκεψου να εισαι εκει κ να τοn βλεπεις live 2 φορες το ιδιο βραδυ 8O
και μαγκας , γιατι τα 2 album ειναι διαφορετικα μεταξυ τους σε ‘κομματια’ κ mood
καλα ρε καριολη φλουντ ποτε προλαβες κ καηκες ? τον ακους απο παλια ? η εισαι τοσο turbo lsd brain κ καηκες σε 10 μερες τσκ μπαμ ?
πολλα λεφτα ο μπασιστας που κραταει σαν αγκυρα τον ρυθμο
ντραμερ-περκασιονιστας βαζουν την αφρικη μεσα στο μιξ
οι 2 κιθαρες σουπερ (ειδικα ο cosey) ο ενας παιζει παπατζες αλα hendrix κ ο αλλος funk rifs
all-star team
και ο miles διευθυνει.
@floyd δες το κλιπ που εχω υπογραφη κατω απο το ποστ…αντε γεια !!!
Jack Johnson και Agharta δεν υπάρχουν. Τελειότητες και πάλι λίγα λέω.
Το Bitches Brew εκτός από ορισμένα σημεία που παπαδίζει, στο σύνολό του με κούρασε ελαφρώς.
Το On The Corner είναι καμμενιά μεγατόνων και με έχει διχάσει. Δεν έχω αποφασίσει αν είναι αριστούργημα ή δηθενιά ανευ ουσίας.
Έλιωσα λίγο και κάποια παλιότερα του, τα Round About Midnight και Miles Ahead. Δεν με τρέλαναν, αλλά με ηρέμησαν και γούσταρα αρκετά, τελικά.
Παλιότερα είχα λιώσει τρελά τα Kind Of Blue, Sketches Of Spain και In A Silent Way, που με έστειλαν στο διάολο (αν και το Sketches Of Spain κάπου με “έχανε”)
Τώρα λιώνω Pangaea και το σαγόνι είναι στο πάτωμα. Δεν υπάρχουν αυτά που ακούω!
σε βρισκω πολυ σωστο.ακομα κ στο on the corner συμφωνω πως ειναι πολυ περιεργος/δυσκολος δισκος.σκεψου τι του σουραν το 72 που βγηκε ε…
για να μην εχεις διλημματα , δες το OTC σαν ενα ατελειωτο,κυκλικο ριφφ
ακομα κ ο δισκος αμα προσεξεις,το 1ο κομματι ξεκιναει απο το πουθενα σαν ναναι στη μεση του κομματιου…
διαβαζοντας το miles beyond καταλαβα 5 πραγματα γυρω απο την ολη νοοτροπια του OTC κ πλεον το θεωρω πειραματικο μεν αλλα οχι ανευ ουσιας.
σιγουρα το πιο πειραματικο αλμπουμ εκεινης της περιοδου (χιπ-χοπ στα 1972 απο εναν τζαζ μουσικο ? hello ???)
εμενα προσωπικα μου αρεσει.δεν το ακουω οσο ακουω τα jack johnson/pangaea/agharta αλλα θα το βαλω μια στο τοσο κ απλα θα αφησω αυτο το ανελεητο funk jam του να μου ‘καψει’ τους λεκεδες στο μυαλο
(μεχρι ινδους εχει χωσει σε αυτο το αλμπουμ που παιζουν ταμπλα κ σιταρ…καιλα uber alles)
για agharta/pangaea τι νω πω…εθιστικα οσο δεν παει…βγαζεις το ενα,βαζεις το αλλο.κ παλι απο την αρχη.
Αυτό.
Γνώριζα κάποια πράγματα,και κυρίως λόγω του Rick Wright από το γενικό μου κάψιμο με Floyd,αλλά οκ,λόγω του μικρού της ηλικίας μου,17 χρονών παιδάκι γαρ,δεν είχα ακούσει και εμβαθύνει ΤΟΣΟ πολύ.
Έχω και εσένα που μου στέλνεις και μου λες,ε κάηκα και εγώ.
Φέρεις τον τίτλο “Δάσκαλος” και εσύ
Τον ήχο του;; Δεν ξέρω, δεν ήταν και ένας ο ήχος του. Αλλά αν διάλεγα κάτι, θα ήταν κάτι που είναι ξεχωριστό/διαφορετικό π.χ. The Ex, κάτι από ECM η ACT (π.χ. E.S.T. , Anouar Brahem, Youn Sun Nah, Garbarek, Jarrett, Micus, Abercrombie) ,Kazuki Tomokawa, Aziza Mustafa Zadeh,Trilok gurtu, Hadouk Trio, Anthony Braxton, την συνεργασία του Tony Allen με τον Jimi Tenor, κάτι από ινδία γενικότερα εκεί παίζουν ωραία πράγματα.
Ευχαριστώ, είσαι πολύ ευγενής. Θα φτιάξω και θα σου στείλω ένα prive message σήμερα η αύριο με λεπτομέρειες/links για τα τραγούδια/video κλπ που νομίζω πως είναι καλά ως εισαγωγή σε τέτοιες μουσικές. Μόνο στείλε μου άμα είναι τι ξέρεις μην γράφω τζάμπα. Electric Fusion δεν τα λες, όμως έχουν τον δικό τους “χαρακτήρα”, τι νόημα/αξία θα είχε άλλωστε να είχαν τον χαρακτήρα του Miles Davis;;
Το συγκεκριμενο ακομα κι αν δεν εχετε πικαπ,παρτε το σε βινυλιο για το ΜΥΘΙΚΟ και ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ του artwork,που για να μπορεσεις να το δεις ολοκληρο το ανοιγεις στο πατωμα για να το απολαυσεις οπως πρεπει.Ενα ψυχεδελικο ταξιδι σε εικονες με"θρησκευτικο-πνευματικο"περιεχομενο,με τα “φτερα” της υπερμπαντας του μπαρμπα Καρλος.Ολα τα λεφτα το δισκιο και οντως στο ιδιο"πνευμα"με τα αναφερομενα αριστουργηματα του Miles.
Ρε ιερόσυλε αγουέηκ εγώ θα έρθω στο λάιβ του για να τον αξιολογήσω καλύτερα, αλλά μην τα γράφεις αυτά έτσι απότομα πρωί-πρωί και με αγριεύεις! :lol:
Πολλά από αυτά που σου γράφει ο Yojimbo, π.χ. Τrilok Gurtu, EST, Abercrombie, είναι κοντά στο πνεύμα του Miles αλλά ευτυχώς εν ακούγονται σαν αντιγραφές του.
Υοjimbo πόσταρε ελευθερα ό,τι θέλεις να προτείνεις στο φόρουμ. Αν δεν θέλεις να ξεφύγεις εδώ στο θρεντ του Miles, πήγαινε στην ενότητα Κυκλοφορίες/rockipedia/Jazz & Fusion όπου μπορούμε να ποστάρουμε ό,τι γουστάρουμε για jazz.
Για μένα από σύγχρονους μουσικούς, ως προς τον ήχο/τεχνική στην τρομπέτα αυτός που μου θυμίζει περισσότερο Miles είναι ο Terence Blanchard που παίζει και αυτός στην Αθήνα το Νοέμβριο! Μου θυμίζει Miles του 58-60.
Ως προς το πνεύμα τώρα την προσέγγιση στον αυτοσχεδιασμό κλπ. ο πρώην συνεργάτης του ο κιθαρίστας John Scofield. Στη συναυλία του τον περασμένο Μάιο για μερικές στιγμές έλεγα “αυτό θα έπαιζε εδώ ο Miles Davis!” 8)
