τι ωραια φραση να διαβαζεις
^χαχαχαχα γελοίε!
Μου αρεσε! Οχι τοσο οσο το Last of Us αλλα πολυ καλο και αυτο, μου αρεσει που η ατμοσφαιρα επιστρεφει στον πρωταγωνιστικο ρολο απ’οτι φαινεται. Εκει που δεν ειχα καμια ιδιαιτερη απαιτηση τωρα τον περιμενω με ανυπομονησια τον δισκο μπορω να πω.
Συμπαθητικο το Extinct, δεν με τρελανε, αλλα ακουγεται πολυ ευχαριστα και εχει ωραια στοιχεια. Το The Last Of Us παρα πολυ ωραιο κομματι, συνθετικα και ηχητικα ειναι καπου στο ενδιαμεσο απο Irreligious και Darkness And Hope με μια τζουρα φρεσκαδας. Το γουσταρω τρελα.
Ποτε δεν μου εκανε κατι ιδιαιτερο το Darkness And Hope, εχει καποια πολυ ωραια κομματια αλλα στο συνολο ειναι καπως ανευρο, νεροβραστο και πολυ HIM… Προτιμω το The Antidote που ειναι πιο σκληρο και σκοτεινο και λατρευω το Memorial που το θεωρω φοβερη δισκαρα. Το Night Eternal εχει μια εντονη πλαστικουρα και τυποποιηση στον ηχο που με χαλαει, αλλα περιεχει πολυ δυνατες στιγμες και το διπλο Alpha Noir / Omega White εχει το 1/3 των κομματιων να ειναι αδιαφορα, το 1/3 κομματαρες και τα υπολοιπα καλα αλλα οχι κατι τρελο. Απο το Memorial παντως εχουν να βγαλουν εναν δισκο που να με πωρωσει ολοκληρος και να τον εχω πολυ ψηλα σαν συνολο.
Δεν θα κάνω κάποιο σχόλιο σχετικά με τα παλιότερα άλμπουμ καθώς με καλύπτουν όλα απόλυτα!
Δεν έχω κανένα παράπονο από την μπαντάρα που λέγεται Moonspell! 8)
Ας επικεντρωθούμε στο νέο δίσκο!
Στο teaser του Road to Extinction γύρω στο 1:15 υπάρχει ένα απόσπαμα του “LA BAPHOMETTE”… πραγματικά ανατριχίλα!
Επίσης ας δούμε μερικά σχόλια του Fernando για το κομμάτι “The Future is Dark”.
Αξίζει να τα διαβάσετε!
“I had a terrible night and I went straight to the studio after my kid?s babysitter arrived.
The other guys were there and they knew I was in a bad place.
I asked Pedro, ?Can you please open a session just for vocals?? and without questioning he did so I sang most of ?The Future is Dark?, just vocals and went as far as making a little vocal structure for it, similar to what it is now.
Turns out Pedro had the perfect song for it so we took it from there. Every time we listened to it while it progressed, we got deeper and deeper into it. We never even talked about it, the message is crystal clear.
Fast forward a month, I am doing vocals for this one, with dimmed lights and all, when I feel a presence behind me. It was Jens and he scared the shit out of me as he is never in the vocal booth, but in the master room and we communicate through the headphones and microphones. I thought, well I must be singing shit, but he started talking and saying that this song is so intense, that it was the best that a goth song could be and that he just needed a break for a minute because it was too much emotion?
That made me proud. To make a restless man, that never gave us a day-off, that didn?t stop until the idea was perfect and the word properly said, he needed a break because of that song, of that emotion. It had never happened to me before”.
Μισό λεπτάκι: άνευρο, νερόβραστο, HIM; ΟΚ, κατανόητη η σύγκριση, καταλαβαίνω γιατί το λες, αλλά παντελώς άκυροι χαρακτηρισμοί. Και αυτό γιατί δεν προσπαθούν να παίξουν μέταλ, αλλά goth rock. Ναι, δεν είναι και Bauhaus ή Joy Division, αλλά το να κρίνεις ένα δίσκο που τείνει προς διαφορετικά μονοπάτια ως νερόβραστο δε δείχνει πως το πολυπιάνεις. Συμφωνούμε για NE και Alpha/Omega (αν και δε θεωρώ πως έχει κομματάρες, εμένα όλα αδιάφορα μου κάνουν), μα προσθέτω και το Memorial στη λίστα.
Πάντως αν θες να είσαι δίκαιος μαζί του, σε συμβουλεύω να ξεκινήσεις την κρίση του με αρχές τους Sisters of Mercy ή τους Fields of The Nephilim, όχι με βάση τα δύο πρώτα ή τον ήχο που πλέον έχει γίνει σήμα-κατατεθέν τους. Με βάση πράγματα που συγκρίνονται ευστοχότερα δηλαδή, γιατί και εγώ αν πάω να συγκρίνω τους Bauhaus με τους Bathory, ε, άκρη δε θα βγεί (Γράκχε ξέρω τι σκέφτεσαι, άστο).
Ασε τους FIELDS στην άκρη καλύτερα, λέω εγώ.
Κατανοητα αυτα που λες αλλα τα 2 πρωτα των Moonspell ειναι δισκοι που ξεχειλιζουν απο παθος και συναισθημα και οταν μετα βγαινει ενα Darkness And Hope που παει να παιξει μπαλα προς τα δικα τους μονοπατια και οχι στα μονοπατια των εξαρχης γνωστο ως πειραματικων Sin/Pecado και The Butterfly Effect, αναγκαστικα το συγκρινω με αυτα και μου φαινεται ανευρο… Το The Antidote δεν προσεγγιζει το υψος των 2 πρωτων αλλα σε πειθει και βγαζει παλι αυτο το σκοτεινο “Moonspell συναισθημα”.
Στο Memorial τι σε χαλαει? Γιατι η παραγωγη ειναι μακραν καλυτερη απο τα 2 επομενα.
Το Memorial για να στο πω κάπως απλούστερα, για μένα είναι η ηχητική αρχή της νέας γενιάς των Moonspell. Απουσιάζει όλη η πολυσυλλεκτικότητα των προηγούμενων δίσκων και, ενώ έχει μια back to the roots λογική, θεωρώ πως αυτή γίνεται επιδερμικά και πολύ πιο καλογυαλισμένα. Έχει και την ατυχία να διαδεχτεί το Antidote που, αν και ετερόκλητος δίσκος, είναι πυκνός και με στίχους πραγματικά σκοτεινούς, ενώ καταφεύγουν και σε εύκολες για τα δεδομένα τους λύσεις και η όλη ατμόσφαιρα μου βγαίνει κάπως πιο επιφανειακή και “προβεβλημένη” αντί για την αντίστοιχη εσωτερικότητα του From Lowering Skies και του Southern Deathstyle ας πούμε. Η παραγωγή σαν “πρόβλημα” ξεκινάει πιο μετά, εδώ απλά περνάμε στη νέα τους φάση που προοικονομεί και τη νέα, πλαστική παραγωγή.
Το D&H μην το συγκρίνεις ούτε με τα προηγούμενα σου λέω, άκου το σαν έναν goth rock δίσκο ξεχωριστό. Όπως δεν μπορείς να συγκρίνεις ηχητικά Sin και Butterfly με το Wolheart, έτσι δεν μπορείς να συγκρίνεις και αυτό με τα προηγούμενα λόγω άλλης προσέγγισης. Είναι πιο straightforward γκοθάδικο και χορευτικό, όχι ανάλατο μα ηθελημένα μελωδικό.
Όσο για το Host (απαντώ εδώ) ΤΟ ORDINARY DAYS ΠΑΤΑΕΙ ΚΑΤΩ ΤΑ ΔΥΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΠΟ ΜΟΝΟ ΤΟΥ.-
(Ας κάνω την αυτοκριτική μου γιατί από τους Bizarre Uproar στους Moonspell κάτι μου δημιουργεί περίεργα συναισθήματα)
Να σας πω πάντως που σήμερα που πρόλαβα να ακούσω το άλμπουμ properly είχα να τους ευχαριστηθώ τόσο από το “The Antidote”.
Ευχάριστη έκπληξη για μένα.
Κάποια περισσότερα σχόλια? Σε γενικές γραμμές…
Δεν θα μπω στην διαδικασία αν οι Moonspell έκαναν καλά αυτό που έκαναν ή όχι, διότι είναι μια ποιοτική μπάντα γενικά, αλλά εμένα οι τελευταίοι δίσκοι μου έβγαζαν μια επιτήδευση, σαν να ήθελαν πρωτίστως να ευχαριστήσουν το target group τους. Μπορεί να κάνω και λάθος, γιατί δεν μπήκα στη διαδικασία να τα κρίνω σε βάθος, αλλά δεν με έπειθαν.
Εδώ, ο Fernando έχω την αίσθηση αξιοποιεί καλύτερα τα καθαρά φωνητικά και γενικά υπάρχουν πιασάρικες ιδέες, αρκετά ανατολίτικα περάσματα (πχ “Medusalem”), διαφοροποιημένες συνθέσεις όπως το τραγούδι που κλείνει το άλμπουμ κλπ. Γενικά, πιο “εμπορικές” συνθέσεις, με την καλή έννοια.
Να αναφέρω πως αγαπημένο μου άλμπουμ τους να πω εδώ ότι είναι το “Sin/Pecado” και επίσης ότι εκτιμώ πολύ το “Darkness & Hope”.
Ειναι πιο καλογυαλισμενο το Memorial απο το The Antidote αλλα το καλογυαλισμενο δεν σημαινει απαραιτητα οτι ειναι πιο επιφανειακος δισκος. Προσωπικα τον ευχαριστιεμαι καθε φορα και μου βγαζει συναισθηματα που μου βγαζουν μονο τα 2 πρωτα και το The Antidote.
Στα του Darkness And Hope ναι ειναι πιο γκοθαδικο και μελωδικο, αλλα στα αυτια μου ανευρο οπως και να 'χει, ισως εχουμε διαφορετικες απαιτησεις απο την μπαντα, οποτε δεχομαστε διαφορετικα την καθε κυκλοφορια τους εχοντας ως βαση μας την ικανοποιηση αυτων των απαιτησεων.
Αυτο που λες για το Host πραγματικα μου φαινεται εξωφρενικο ειδικα απο την στιγμη που μου βαζεις στην εξισωση το εξαισιο για εμενα Tragic Idol και το επισης υπεροχο Faith Divides Us ? Death Unites Us, αν θες το συνεχιζουμε στο thread των Lost.
http://rockhard.gr/reviews/albums-reviews/13133-moonspell-extinct-napalm
Ενθαρρυντικοτατο ριβιου, οπως και του ροκιν, αντε να διαρρευσει.
cool!
thanks! 8)
3o κομμάτι από το άλμπουμ!
Το opening track… Breathe (Until We Are No More)…
8)
H κυκλοφορία του άλμπουμ θα γίνει με βιντεάκια στο youtube; :-s
Το καλύτερο απ’ τα 3 για 'μένα. Τζιτζί τα βιολιά, τζιτζί οι ανατολίτικοι ρυθμοί. Το μόνο που του έλειπε να γίνει τέλειο είναι τα D να τα έλεγε δου και όχι ντου, όπως παλιά.
Φαίνεται πως έχουμε να κάνουμε με έναν σοβαρό δίσκο…
Αν και στο τέλος νόμιζα ότι από κάπου θα πεταχτεί ο ΛεΠα!
Όντως είναι περίεργο προς το τέλος, αλλά γενικά μπορώ να πω πως αυτή η “εμπορικούρα” μου αρέσει ιδιαίτερα…
Πωω κομματαρα ρε, αντε να βγει!