Μια λίστα με 20 δίσκους του 2014. Και άλλους που δεν άκουσα. Γραμμένο επαγγελματικά στο πόδι.
το blog μου με μουσικές προτάσεις, μόλις το ανανέωσα! http://inhaledeepexhale.blogspot.gr/
αν έχει κανείς ιδέα για φωτογραφία να μου στείλει.
Για τον μέγιστο Paul Baloff.
Ωραιος που ανεφερες το κομματι του ill bill
^^ Θενξ!
Λοιπόν, στις 8 Μαρτίου έρχονται οι Wolf, δηλαδή ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα, για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Και επειδή δεν κουνιέται φύλλο και no fucks are given, το πήρα πάνω μου να προσπαθήσω να πείσω τον κόσμο γιατί αυτή είναι η συναυλία της χρονιάς και γιατί οι Wolf είναι ΜΠΑΝΤΑΡΑ. Ξεκινάω με αυτό:
…και εντός των επόμενων ημερών θα ακολουθήσει παρουσίαση της δισκογραφίες και άλλα. Θα παρακαλέσω όποιον βρίσκει ότι είναι ενδιαφέρον και ότι μπορεί να ενδιαφέρει κανέναν χεβυμεταλλά φίλο του να το προωθήσει. Ντάνκε!
Α, και περί ντεμπούτου:
Για το Black Wings.
Για το Evil Star.
Το πρήξιμο και η ερωτική εξομολόγηση συνεχίζονται και αποκορυφώνονται στο magnum opus των Wolf, The Black Flame:
Μονότερμα. Πέμπτος δίσκος Wolf, Ravenous, άλλη μία δισκάρα.
Έκτος δίσκος, δεν τον λες και δισκάρα:
Τελευταίος δίσκος (και μάλλον τέρμα και το σερί/κόλλημα), πάλι δισκάρα.
μ’ αρεσε
Μιας και συμπληρώθηκαν δύο χρόνια από το θάνατο του τεράστιου Jeff Hanneman.
Είναι το άρθρο που είχα γράψει για το Metal Hammer τότε.
Thanks! 2 μήνες ήταν πολλοί!
δεν είναι δικό μου blog, απλά κάνω μια γκεστ εμφάνιση
Mε αφορμή (άλλη) μια κουβέντα για τους Iron Maiden καλή ώρα, το κείμενο που είχα γράψει στο Χάμερ περί σοβαρής βαθμολόγησης.
Να κάνεις και άλλες γκεστ εμφανίσεις μπάσταρδε. Και σόλο εμφανίσεις. Γαμάτο κείμενο.
Όταν λέει “[I]δίσκοι-φαινόμενα που σε κάνουν να παραβλέψεις κανά Struggle Within (τυχαίο παράδειγμα)[/I]” τι εννοεί ο ποιητής;
Ναι, θέλει μια επεξήγηση αυτό μην παρεξηγηθεί.
Εννοώ κομμάτια fillers, κομμάτια που αν έλειπαν θα ανέβαινε ο λόγος ποιότητας/διάρκειας, κομμάτια που κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν θα έβαζε στο τοπ 10 (ούτε καν 5) του δίσκου. Σε μια κουβέντα με φίλο για το θέμα 10άρι είχαμε μια διαφωνία για το αν ο δίσκος πρέπει να είναι άψογος, τέλειος για να πάρει τέτοιο βαθμό και η κουβέντα πήγε στο Black Album που είναι φαινόμενο δίσκος αλλά δεν είναι στα κόκκινα το γαμηστερόμετρο μονίμως. Λέω το Struggle Within ως προφανές παράδειγμα (δεν έχω συναντήσει κανέναν που να μην το παραδέχτηκε ως filler), προσωπικά θα έβαζα ως σαφώς υποδεέστερο σε σχέση με τον μέσο όρο του άλμπουμ (που είναι στα κόκκινα, ασχέτως προσωπικών προτιμήσεων στο ύφος τους) και το Don’t Tread On Me και το Τhrough the Never (αν και τα θεωρώ αρκετά καλά κομμάτια, στο 7 ας πούμε - με την καλή έννοια!).
Τέτοια άλμπουμ παρεμπιπτόντως είναι περισσότερα στην δεκαετία του 90, θύματα του CD format που οι εταιρείες πίεζαν με το ζόρι για τουλάχιστον 12-13 κομμάτια, ωριαίες διάρκειες με το ζόρι (να δικαιολογήσουν τις απαράδεκτα υψηλές τιμές), ασχέτως αν οι ίδιες μπάντες προηγουμένως κυκλοφορούσαν σωικούς 45-48λεπτους δίσκους.
Το Black Album για μένα είναι δεκάρι. Απλά στο κείμενο που έπιασα και ποτέ δεν τελείωσα εξηγούσα ότι αυτός ο έξτρα βαθμός που υποδηλώνει “κύριοι, έχουμε θέμα” μπορεί να τον τσιμπάει ο δίσκος για ιστορικούς, για επιδραστικους λόγους, κλπ. και το Black Album μόνο έτσι το τσιμπάει αλλά παρόλα αυτά πολύ εμφατικά. Όλα αυτά φυσικά δεν είναι μαθηματική επιστήμη και προσφέρονται για υπέροχες βραδιές καψίματος με φίλους που διαφωνούν αν κάποιοι δίσκοι δικαιούνται αυτό το έξτρα πονταλάκι, αν τα Ιμαλάια κομμάτια αρκούν για να παρασύρουν τις μπορούχες κομμάτια κλπ.
Άλλο παράδειγμα είναι το Into Glory Ride που ξεκινάει με το Warlord ας πούμε, αστείο σχεδόν σε σχέση με αυτό που ακολουθεί. Αντί να ξεκινάει με το Defender και να μην μπορεί να πει κανείς τίποτα. Το South of Heaven είναι επίσης ένα ενδιαφέρον παράδειγμα, μιας και για μένα δεν είναι δεκάρι, μόνο οπαδικά το παίρνει. Άλλη κουβέντα αυτή, το οπαδικό δεκάρι, αλλά το οπαδικό δεκάρι που το παραδέχονται όλοι ως τέτοιο (μπορείς να πεις έτσι και το Black Album).
Παράδειγμα δίσκου τελειότητας σε κάθε επίπεδο θεωρώ ένα Master of Puppets, ένα Painkiller, ένα Abigail που η βελόνα δεν πέφτει ποτέ κάτω, κάθε κομμάτι έχει το φανατικό κοινό του (“το καλύτερο του δίσκου”) ή σε πιάνει μια μανία για ένα κομμάτι συγκεκριμένα μια περίοδο (από όλο το tracklisting) ή έστω το songwriting δεν πέφτει κάτω από το 8, Το Operation Mindcrime διεκδικεί την ίδια τελειότητα, το Transcedence, το Epicus Doomicus, για να πω προσφιλή μου παραδείγματα.
Όλη αυτή η κουβέντα βέβαια για τα βράδια καψίματος με αντίστοιχα πρεζάκια της μεταλλοκουβέντας (ή μουσικο-κουβέντας γενικά). Έχουν οι Pantera ατόφιο μουσικό δεκάρι ή μόνο ιστορικό ή οπαδικό; (δεν έχουν) Οι Maiden; (ω, καταστροφή συζήτηση, ειδικά αν κρίνω από το άλλο θρεντ που βλέπω δεκάρια και 9άρια στα post-reunion).
Πάντως, είναι προφανές πιστεύω ότι όλη η φάση δεν αναλύεται σε 700 λέξεις. Έχει και άλλες προεκτάσεις πάντως (στο κεφάλι μου!)