Επί του θέματος: Καταλαβαίνω πως εννοείς το Struggle within ως filler, αλλά νομίζω είναι άδικο να αναφέρεται ως κακό κομμάτι Metallica, επειδή απλά είναι το χειρότερο του συγκεριμένου άλμπουμ… Δε συμφωνώ για τα άλλα 2 επίσης. Έχουν λόγο ύπαρξης. Μπορεί να μην είναι στην πρώτη γραμμή αλλά αν έλειπαν, νομίζω ότι θα έσπαγαν τη συνοχή του (κάτι σαν τον Δημήτρη τον Βεργίνη όταν ήδη είχαμε ΔΔ, Σπαν, Σάρας, Καλάθη).
Όσον αφορά το άλλο μεγάλο θέμα που πιάνεις, δλδ το πόσες κατηγορίες “δεκαριού” έχουμε, εκεί χάνεται όντως η μπάλα. Κατανοώ τον οπαδό που θα δώσει το δεκάρι στο South of Heaven (που ναι, έχει καινούριο ήχο, συνεργασία με Rick και Deaf Jam και πρώτο δείγμα γραφής του Lombardo ότι δεν κοπανάει μόνο τα ντραμς) αλλά δε δικαιολογείται συνθετικά… Ο μόνος λόγος που θα τους το δώσω είναι επειδή ιστορικά όλες οι μεγάλες μπάντες έχουν ένα σερί καλών δίσκων με 3-4 τουλάχιστον κυκλοφορίες… Εδώ είχαν οι Sepultura, γίνεται να μην το δώσουμε στους Slayer; Ε μα…
Πολύ μου αρέσουν αυτά τα ποστ ακριβώς για τον παραπάνω λόγο.
Ως γνωστόν, παίζει να είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ ever, παρολαυτά συμφωνώ και για τα τρία (ίσως λίγο λιγότερο για το “Through…”) και προσθέτω το “Holier Than Thou” που ποτέ δε χώνεψα.
Η ένστασή μου είναι ότι και στα 70ς/80ς συμβαίνει αρκετά αυτό. Μπορεί να υπήρχε ο περιορισμός των 45 λεπτών του βινυλίου, από την άλλη όμως οι περισσότεροι βγάζαν άλμπουμ κάθε χρόνο, με αποτέλεσμα πολλοί classic δίσκοι να έχουν τα fillers τους.
Έχουν οι PANTERA, είναι το “Vulgar…” (ατομικό οπαδικό είναι το “…Trendkill”).
Οι MAIDEN έχουν τουλάχιστον δύο (“Number…”, “Seventh Son…”) και θα μπορούσα να τσακώνομαι για ώρες και για το “BNW”.
Δεν ξέρω αν είναι δεκάρι το “South…”, αλλά συνθετικά εκεί μέσα βρίσκονται οι καλύτεροι SLAYER.
Ίσως να δεχτώ ότι κάποια κομμάτια προς το τέλος βγήκαν λίγο πιο βιαστικά απ’ όσο θα’πρεπε.
Παρακάμπτω το Number - και βασικά την απορία μου για το πώς μπορεί να θεωρείται δεκάρι ένας δίσκος που αρχίζει με ένα… Invaders - και διερωτώμαι: τι εννοείς μ’ αυτό που λες για το BNW; Ότι για σένα παίζει να είναι το τρίτο δεκάρι των Maiden μετά τα δύο που ανέφερες; Και άρα ότι είναι ανώτερο των Iron Maiden, Killers, Piece of Mind, Powerslave και Somewhere in Time; Ή εγώ κάτι δεν κατάλαβα καλά;
To μόνο δεκάρι των maiden είναι το ομώνυμο και φαίνεται και απτο γεγονός ότι το παιζουν σχεδόν ολόκληρο στα λαιβ εδω και δεκαετίες. Όλα τα κομματια του είναι υμνοι. Τα υπόλοιπα κάποια γαμώ καποια όχι, αλλά όλα έχουν φίλερς.
Εντάξει και το “Piece Of Mind” μέσα, δεκτό, άλλωστε μάλλον εκεί βρίσκεται το αγαπημένο μου MAIDEN κομμάτι (“Revelations” αν και το προτιμώ στην “Live After Death” εκτέλεση).
Τα δύο πρώτα τα λατρεύω (εξ’ ου και καμια φορά πετάω καμιά τρολιά περί “πραγματικού τραγουδιστή των μέηντεν”) αλλά επειδή προσπαθήσαμε να πούμε για “αντικειμενικά δεκάρια” (συζήτηση δηλαδή που προφανώς δεν θα βγάλει πουθενά αλλά πάντα είναι απολαυστικότατη), βρίσκω πως ο νεανικός τους ενθουσιασμός σε στιγμές στερεί κάτι από το συνθετικό μεγαλείο που έφτασαν αργότερα. Λογικό και τ’ αγαπάμε γι αυτό που είναι.
To “Powerslave” έχει μέσα ΕΠΗ αλλά έχει και τα “Duelists”/“Back In The Village” τα οποία τα βαριέμαι ΘΑΝΑΣΙΜΑ.
Το “Somewhere In Time” ποτέ δεν κατάλαβα γιατί θεωρείται από τα κορυφαία τους. Προφανώς κι αυτό έχει τις κορυφές του αλλά το βρίσκω αρκετά άνισο.
To “Brave…” είναι απλό, έχει μέσα 60 λεπτά μουσικής και αν εξαιρέσουμε ένα μέτριο “Fallen Angel”, παίζει από επίπεδα κάβλας έως επίπεδα ονείρωξης.
την ώρα που έκανα το ποστ ήμουν σίγουρος οτι κάπως έτσι θα απαντήσεις.
καμία παρεξήγηση αλλά το bnw γαμεί αφάνταστα . είναι οπαδικο άλμπουμ που αν εξαιρέσεις κάποια “φάλτσα” σε μερικά ρεφρέν (ποιος μαλάκας αντέγραψε κακή ποπ λογική στο Dream of Mirrors ρε παιδιά…?) μιλάμε για άλμπουμ που την βγάζεις και την παίζεις απλά.
αμα έβγαζαν τώρα δίσκο της μισής αξίας του bnw θα έβγαινα γυμνός στους δρόμους .
Και γαμώ το Χόλιερ Δαν Δάου ρε. Γενικώς το Μπλακ Άλμπουμ είναι ιστορικός δίσκος, με τρομερές τραγουδάρες και τρομερό ήχο, αλλά σαν άλμπουμ είναι κάτω από το Μάστερ για μένα. Το Μάστερ είναι το απόλυτο δεκάρι των Μετς.
Για μένα το Reinventing (δεν το γράφω στα ελληνικά αυτό, βαριέμαι :p) είναι το προσωπικό μου δεκάρι και αυτό που ακούω ακόμα και σήμερα μονορούφι. Εκπληκτική δισκάρα χωρίς φίλλερς. Τραγούδι από εκεί έχει παιχτεί σε επεισόδιο του Μπομπ Σφουγγαράκη (Ντεθ Ραττλ, επεισόδιο πριχαϊμπερνέϊσον γουίκ που ο Μπομπ και η Σάντι τρέχουν να κάνουν διάφορα πριν η Σάντι πέσει σε χειμερία νάρκη).
Εντάξει τι να πω, μου κάνει τεράστια εντύπωση πόσο ψηλά το έχετε το Brave New World. Κι εγώ το θεωρώ εξαιρετικό δίσκο και πολύ άνετα το καλύτερο Maiden απ’ το Seventh Son και μετά, αλλά ούτε που διανοήθηκα ποτέ να το βάλω έστω και δίπλα στα πρώτα έξι, πόσο μάλλον ακόμα πιο πάνω.
Βέβαια εσείς είστε και οπαδοί του One Second ξέρω γω :!:
Είμαι διαλυμένος μεταξύ αγάπης και μίσους για αυτό το ποστ. Που φυσικά κατάλαβα περί τίνος πρόκειται μόλις άνοιξα το πρώτο spoiler μιας και αυτή η περιοδεία με έχει στοιχειώσει.
