Λοιπόν, σειρά μου, προσπάθησα να μην βρω προφανή, και να πάω με το πρώτο που μου έρχεται, οπότε μερικά δεν τα λες και κλασικά, but who cares. Επίσης, θεώρησα τον κανόνα με τα άρθρα αρκετά ευέλικτο, οπότε τον διαστρέβλωσα αρκετά.
Εδώ να σημειώσω πως η δισκογραφία των Morbid Angel δεν έχει δίσκο από Ι, και αυτό που σκέφτεστε να προσπαθήσετε να το ξεχάσετε 
Τέλος, @Leper_Jesus φίλε, πρώτον ελπίζω όλα καλά, και δεύτερον σε μισώ λιγάκι για μερικές επιλογές σου που τις σκέφτηκα αυτόματα και τώρα έπρεπε να βρω άλλες.
Α Blaze In The Northern Sky - Darkthrone: Να τα ξαναπώ μωρέ, αλλά πόσες φορές ; Tίποτα δεν θα ήταν ξανά ίδιο.
Blood Fire Death - Bathory: Δεν είμαι άξιος, πάμε παρακάτω.
Cut Your Flesh And Worship Satan - Antaeus: Μερικές φορές χρησιμοποιούμε λέξεις όπως “τρόμος”, “κλειστοφοβία”, “παράνοια”, “βδέλυγμα”, για δίσκους επειδή δεν έχουμε ακούσει την ηχητική τους αποτύπωση σε αυτό εδώ, ή επειδή την ξεχνάμε. Ασυγχώρητα και στις δύο περιπτώσεις.
Don’t Break The Oath - Mercyful Fate: Με δείχνει το χέρι αυτή τη στιγμή που γράφω, οπότε από φόβο δεν συνεχίζω.
Enter The Wu-Tang (36 Chambers) - Wu-Tang Clan: Οφείλω κάποια στιγμή να τοποθετηθώ αναλυτικότερα για αυτό το πνευματικό μνημείο, αλλά έως τότε, να προσέχετε το λαιμό σας και αν τολμάτε για εισέλθετε να σας δω…
From Where The Sun Never Shines - Misery: Το “Painkiller” του crust. Ηχάρα, κομματάρες, φρενήρες, ευαίσθητο, επιστροφή που πιάνει και κορυφή. Αδικημένο όμως γιατί δεν του δόθηκε η δέουσα προσοχή. Να το ακούσετε. Mother nature…
Grand Declaration Of War - Mayhem (με την αυθεντική παραγωγή): Από τις καλύτερες και πιο ουσιώδεις αποτυπώσεις της Νιτσεϊκής φιλοσοφίας σε metal δίσκο, αν όχι η κορυφαία.
Hear Nothing See Nothing Say Nothing - Discharge: Πιο προβλέψιμος και από το “Α”, αλλά έτσι πρέπει. Για μένα, ίσως ο κορυφαίος δίσκος με γκιθάρες έβα.
In Darkness There Is No Choice - Antisect: Στίχοι, anarcho-punk κοσμοθεωρία, metal/punk υβρίδιο από τα πρώτα και τα καλά, του crossover το κάγκελο, επίθεση και αντεπίθεση, μια από τις ρίζες του crust, κλασικό στον αιώνα τον άπαντα.
Jane Doe - Converge: Πανεύκολη επιλογή, και μάλλον δεν έχουμε καταλάβει που στέκει αυτός ο δίσκος στη σκληρή μουσική. Από τις σημαντικότερες -core κυκλοφορίες όλων των εποχών.
Kid A - Radiohead: Δεν ακολουθώ ιδιαίτερα την μπάντα και τα πρότζεκτ των μελών, αλλά θεωρώ αυτό εδώ το αριστούργημα, που έφερε τους Autechre και τον Mingus στο rock και το mainstream ως μια από τις πιο ιδιοφυείς κυκλοφορίες έβα, και κυρίως άκρως επιδραστικό, σε απροχώρητο σημείο.
Like An Ever Flowing Stream - Dismember: Επανενώθηκαν ε. Ελάχιστοι έχουν τέτοια δισκογραφία. Κανείς σχεδόν τέτοιο ντεμπούτο στο death metal. Αδιανόητο.
Monotheist - Celtic Frost: Ο καλύτερος metal δίσκος όλων τον εποχώνε για μένα. Και πολλά περισσότερα, που δεν είναι της παρούσης.
Nightmares - From Ashes Rise: Όταν εκεί πριν 20 χρόνια έκανε μπαμ το neo-crust, υπήρχαν μερικοί δίσκοι που επηρέασαν, όρισαν, και έγραψαν τους κανόνες. Ένας από αυτούς. Υγρά μάτια σε κάθε ακρόαση.
Ond Spiritism - Armagedda: Modern classic του black metal στον 21ο αιώνα. Αν νομίζετε πως είναι απλά ένας καλός σουηδικός bm δίσκος, να το ξανακούσετε. Έριξαν ταχύτητες και επανέφεραν το αρχέγονο αίσθημα με τρόπο που όλοι ζήλεψαν, ορθόδοξοι και μη. Αβίαστα. Και μετά διαλύθηκαν. Μέχρι πρόσφατα.
Paracletus - Deathspell Omega: Καλώς ή κακώς, δίσκος που τα έκανε όλα τέλεια. Από αυτούς που είναι σπονδυλωτοί, ευέλικτοι, και παίζουν άριστα με το θύμα τους.
Quintessence - Borknagar: Η πρώτη πλευρά είναι 10/10, ο δίσκος όχι τόσο. Αλλά έχει ΤΟ τραγούδι μέσα, και είναι μέρος ενός παραγνωρισμένου σερί. Πρέπει να τα έχουμε ξαναπεί σε σχετικό νήμα.
Rebel Extravaganza - Satyricon: Ισάξιο άλλων δίσκων που έσκασαν μύτη εκείνη την εποχή, και παραγνωρισμένο θα πω. Supersonic Journey. Η πιο τοξική κυκλοφορία μιας ολόκληρης σκηνής.
The Shape of Punk To Come - Refused: To “666 International” του hardcore. Ένας από τους 20 αγαπημένους μου δίσκους όλων των εποχών. ΤΟ άλμπουμ. Η δήλωση. Η αυτοεκπληρούμενη προφητεία και κατάρα. Avant-garde, μανιφέστο, δίσκος που διαμορφώνει συνειδήσεις.
To The Nameless Dead - Primordial: Ο καλύτερος δίσκος τους για μένα. Και δεν ήθελα να βάλω το Thorns. Heathens…
A Umbra Omega - DHG: Το τελευταίο 10/10 που έβγαλε το metal για μένα. Ο αγαπημένος μου δίσκος των τελευταίων 15 ετών, μουσική που ακόμα την εξερευνώ και ακόμα με ταξιδεύει, in a place called reality.
Vengeance - Tragedy: Τι έλεγα πιο πάνω για το “Nightmares”; Ε, εδώ επί δύο. Κλασικό. Άφθαρτο. Συγκλονιστικό. Πόλεμος.
The Work Which Transforms God - Blut Aus Nord: Κανείς δεν έβαλε το industrial έτσι στον ακραίο ήχο. Ναι, Οκ, Ministry και Godflesh επηρέασαν και συμφωνώ, αλλά εδώ μιλάμε για αστικούς εφιάλτες και έναν δίσκο που, όσο και εάν έχει εκτιμηθεί, δεν παύει να γέρνει βαριά τη σκιά του στο πως ορίζεται το avant-garde metal, στο τι εστί πρόοδος.
X - Krvvla: Φετινός δίσκος από Λευκορώσους μύστες, dissonant black metal που συνδυάζει το γαλλικό black/death με εξόχως τεχνοκρατικές αρετές.
You Will Never Be One Of Us - Nails: Φυσικά και δεν είναι ο καλύτερός τους. Κάποτε θα επιστρέψουν όμως και τότε θα έχουν να αναμετρηθούν με αυτό εδώ το μακελειό, με αυτή την αποτύπωση ηχητικής βίας, με άλλη μια κορυφή τους. Και ας είναι η πιο προσιτή (μην γελάτε).
(Zoso) - Led Zeppelin - τι όχι;
Ζos Kia Cultus - Behemoth: Το δεύτερο που μου ήρθε στο μυαλό, από την εποχή που για μένα είχαν κάτι να πουν ουσιαστικό και με ενδιαφέρον, και ένα από τα αγαπημένα μου δικά τους, παρά την τρίγκα.
Αυτά από μένα.
ίσως κάνω edit αργότερα)…λοιπόν:
)