Clairvoyant, αναφέρεις πως θα έπρεπε να κράζουμε όποιον έπρεπε να ξέρει, αλλά δεν γνώριζε (αναφερόμενος στους Ράδιο Αρβύλα, όπως εξήγησες μετά). Δεν γνώριζε, αναφέρεις, όχι έκανε πως δεν γνώριζε. Θεωρώ άστοχη αυτήν τη δήλωσή σου, γιατί δεν καταλαβαίνω πώς θα μπορούσα να εγκαλέσω κάποιον για κάτι που δεν γνώριζε πραγματικά, όπως και είναι θολό το πότε και γιατί πρέπει να γνωρίζεις κάτι. Αν θυμάμαι καλά, η όλη φασαρία με τους Ράδιο Άρβυλα δεν έγινε επειδή ο κόσμος θεώρησε ότι δεν ήξεραν, αλλά ότι παρίσταναν ότι δεν ήξεραν. Θυμάμαι χαρακτηριστικά κόσμο να post-άρει ένα παλιότερο video από εκπομπή τους, στο οποίο αναφερόμενοι σε περίπτωση revenge porn, κοιτιόντουσαν μεταξύ τους και χαζογέλαγαν με τον Στάθη, ο οποίος είχε πάρει μία «και καλά» ενοχική, γελοία φάτσα, σε στυλ «το inside joke μας». Ακόμη, θυμάμαι ν’ αναφέρεται και ο παράγοντας του δικαστηρίου που σερνόταν επί χρόνια, πράγμα που έκανε κάποιους να ισχυρίζονται ότι αποκλείεται κάτι τέτοιο να μην είχε περάσει από το αυτί των υπολοίπων (μιας και υπάρχουν συμβόλαια επαγγελματικά κλπ.). Τέλος, εγώ θ’ αναφέρω και την ίδια τη φύση του γεγονότος, δηλαδή του revenge porn: κάτι, δηλαδή, που δεν προσπαθείς να κρύψεις από φίλους και γνωστούς και να κλειδαμπαρώσεις στο σπίτι σου, αλλά το ακριβώς αντίθετο: το δείχνεις, το επιδεικνύεις, νιώθεις περήφανος γι’ αυτό. Κι αν έχεις φτάσει στο σημείο να το κάνεις αυτό σε porno-sites, εύλογα κανείς μπορεί να υποθέσει ότι τα επιτεύγματά σου θα τα έχεις δείξει πριν απ’ όλους στα «φιλαράκια» σου, τους «δικούς» σου, αυτούς που εμπιστεύεσαι κλπ. Δική μου υπόθεση η τελευταία, φυσικά.
Από τη μία, λοιπόν, έχουμε την περίπτωση ενός τύπου που ψόφαγε να επιδεικνύει τα σεξουαλικά του επιτεύγματα, έχουμε μία επαγγελματικά/φιλική σχέση που συναντιόταν σ’ εβδομαδιαία βάση για χρόνια, έχουμε (αν θυμάμαι καλά πάντα) μία δημόσια διαδικασία που ήδη είχε ξεκινήσει, καθώς και βίντεο-ντοκουμέντα που είναι σε φάση «τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια». Αυτά είναι που (ορθώς; Εγώ πάλι μ’ επιφύλαξη θα το πω, αλλά πολύ πιθανόν) έκανε πολύ κόσμο δύσπιστο στη στάση των Ράδιο Αρβύλα.
Από την άλλη έχεις μία περίπτωση (λάθος: συνεχόμενες, επί χρόνια, περιπτώσεις) ενδοοικογενειακής βίας που ο τύπος πάσχιζε με χίλιους τρόπους να κρατήσει κρυφές. Κι έχεις και μία «επαγγελματική» σχέση που (όπως εξηγούν οι υπόλοιποι Neurosis), τα τελευταία 20 χρόνια περιοριζόταν στις περιοδείες και τις ηχογραφήσεις (αραιά και τα δύο στην περίπτωσή τους -οι Neurosis δεν είναι η κλασική μπάντα «βρισκόμαστε συνεχώς στον δρόμο, ηχογραφούμε κάθε τρεις και λίγο, πίνουμε μπύρες κάθε βδομάδα μετά την πρόβα κλπ.» Ούτε πρόβες δεν έκαναν πριν τις περιοδείες, θυμάμαι χαρακτηριστικά να λένε σε παλιά συνέντευξή τους. Και φυσικά όλοι έχουν τις καθημερινές τους δουλειές, οικογένειες κλπ.). Αυτά για εμένα αρκούν ώστε να πω πως όχι, δεν μπορώ να κάνω εύκολα συγκρίσεις.
Αρκούν, όμως, ώστε να πω ότι οι υπόλοιποι Neurosis πέσανε από τα σύννεφα (όπως πάσχιζε με υπερβολικό τρόπο να μας πείσει ο Κανάκης;); Όχι, και μάλιστα ούτε οι ίδιοι οι Neurosis ισχυρίζονται κάτι τέτοιο. Η έκφραση που χρησιμοποιούμε είναι πως το 2019 ο Kelly «crossed a line». Για να ξεπεράσεις, λοιπόν, μια γραμμή, σημαίνει ότι βήμα-βήμα έφτασες εκεί. Δεν πιστεύω ότι οι Neurosis έμαθαν ό,τι έμαθαν το 2019 και είπαν «πω-πω, δικέ μου, τι πάθαμε, τι πρόσωπο είναι αυτό που μας έκρυβε ο Kelly, πώς δεν είχαμε χαμπάρι τίποτα τόσα χρόνια, άγιος ήταν ο άνθρωπος, αρνάκι». Όχι.
Κυκλοφορούσε πριν καμιά 15-άρα χρόνια μία ελληνική συνέντευξη του Kelly στο Electric Requiem, η οποία, δυστυχώς, δεν μπορεί να βρεθεί πουθενά. Εξηγούσε εκεί ο Kelly τις συνθήκες της ζωής του: drugs, αυτοκτονίες, άσχημες καταστάσεις γενικά, δυσλειτουργικά περιβάλλοντα. Είχα κρατήσει για δική μου χρήση το παρακάτω απόσπασμα, το οποίο το διαβάζω τώρα και ανατριχιάζω:
το πάθημα γίνεται μάθημα γενικά, οπότε κάνεις πολλά λάθη και έτσι κάνεις λάθη και με τα παιδιά σου και είναι πολύ δύσκολο αυτό… όποιος έχει παιδιά ξέρει, πως ό,τι και να γίνει στα παιδιά σου, είναι κάτι που θα σε πειράξει περισσότερο από όλα. Αν τα παιδιά σου είναι χαρούμενα, είσαι ο πιο χαρούμενος άνθρωπος στο κόσμο, αν τα παιδιά σου είναι λυπημένα, είσαι ο πιο γαμημένα λυπημένος άνθρωπος στο κόσμο. Οπότε τα παιδιά για εμάς ήταν, είναι και θα είναι, η φωτιά που έχουμε μέσα πολλές όλα αυτά τα χρόνια και σημαίνει πάρα πολλά για εμάς, δεν ξέρω… Τα δικά μου παιδιά, πιστεύω ότι με έσωσαν… γνωρίζοντας ότι είναι πάντα εκεί και ότι με αγαπάνε πέρα από το τι έχω κάνει και… γενικά πολλές φορές που…
Στα αποσιωπητικά δεν έχω κόψει τίποτε. Αυτός έκοβε ενώ μιλούσε, προφανώς.
Αυτό που θέλω να πω με τα παραπάνω είναι οι υπόλοιποι Neurosis προφανώς μάλλον ανέχτηκαν πράγματα όλα αυτά τα χρόνια -ίσως και προ-20ετίας, όταν ήταν και πιο κοντινοί (δικές μου υποθέσεις αυτές από διάφορες συνεντεύξεις που διάβαζα πριν χρόνια και τώρα βαριέμαι να ψάχνω). Αν αυτό αρκεί για εσένα να πεις «γαμιέστε, Neurosis, τον συγκαλύπτατε», το καταλαβαίνω, παρ’ όλο που θεωρώ ότι μία τόσο σκληροπυρηνική στάση δεν γνωρίζει διαβαθμίσεις (στην ανοχή, στην ελπίδα για αλλαγή, ακόμα και στη βία) και για να είναι συνεπής με τη λογική της μάλλον θα μοιράζει κατάρες από εδώ κι από εκεί με χαρακτηριστική ευκολία. Καλώς ή κακώς, μάλλον υπάρχουν διαβαθμίσεις στο τι ανεχόμαστε και τι όχι, πότε θα μας εξοργίσει κάτι και πότε όχι, πότε θεωρούμε, στην τελική, ότι «η γραμμή ξεπεράστηκε». Για εσένα και για εμένα μπορεί να ήταν και μόνο το γεγονός ότι ένας ναρκομανής μεγάλωνε παιδιά σε τέτοιο περιβάλλον, σε κάποιον άλλον η λεκτική βία, στον τρίτο η σφαλιάρα ή δεν ξέρω εγώ τι. Δεν ξέρω αν θα συμφωνούσα με το τι (υποθέτω πως) έκαναν γαργάρα οι Neurosis στα 90’s και τα 00’s, αλλά αναγνωρίζω το ανθρώπινο χαρακτηριστικό του να το κάνουν αυτό, και αναγνωρίζω στο να έχουν τα δικά του standards διάκρισης καταστάσεων. Περισσότερα δεν ξέρω ώστε να μπορώ να κρίνω.
Θέλω να πιστεύω ότι αυτήν τη στιγμή δεν λειτουργώ σαν fanboy. Πιστεύω ότι αν ήμουν fanboy θα έτρεχα, πρώτα απ’ όλα, να μιλήσω για το πόσο «γενναία» ήταν η κίνηση του Kelly (όπως κάνανε διάφοροι, απ’ ό,τι κατάλαβα από τα συμφραζόμενα). Ή θα έτρεχα να post-άρω την ανακοίνωση της μπάντας όχι με διστακτικότητα (όπως έγραψα), αλλά με διθυράμβους σε στυλ «δείτε εδώ ρε, πώς ξηγιούνται οι σωστές οι μπάντες, α ρε Neurosis, τελικά δεν πετάμε τα μπλουζάκια σας» κλπ. κλπ. Όχι, το post-άρα αναφέροντας ότι προσωπικά είναι ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει σε αντίστοιχες περιπτώσεις, από την άποψη ότι συνήθως παίζουν συμπεριφορές συγκάλυψης, μετριασμένης αποστασιοποίησης, λιτών δελτίων Τύπου κλπ. Εκτίμησα το γεγονός ότι δεν δίστασαν να έρθουν σ’ ευθεία σύγκρουση όχι τόσο με τον Kelly, όσο και με κομμάτι των ίδιων τους των οπαδών που τάχθηκαν με το μέρος του. Εκτίμησα με πόση διακριτικότητα αναφέρθηκαν στον αντίκτυπο των πράξεών του στο θύμα, αλλά και στο συγκρότημα και τη συλλογική, πολιτισμική κληρονομιά τους. Εκτίμησα το ότι δεν περιορίζουν το συμβάν αυτό στην προσωπική τους περίπτωση, αλλά με αφορμή αυτό προτείνουν/αναδεικνύουν τρόπους αντιμετώπισης για όποιον/α τυγχάνει παρόμοιας αντιμετώπισης.
Αυτά, κι ελπίζω να μη φαίνεται ότι έχω κάποια κάψα να γίνω δικηγόρος μιας αγαπημένης μπάντας. Όπως έγραψα εξαρχής στα Μικρά Νέα, ό,τι και να φανερωθεί, όσο και να πέσουν στα μάτια μου, η μουσική τους και ό,τι πήρα από αυτούς πριν χρόνια δεν μπορούν να αλλάξουν ή να χαθούν. Ασχέτως σιχασιάς για το από εδώ και πέρα -είτε για τον Kelly, είτε για την μπάντα αν κάτι αλλάξει.
