Τελικά όντως.
Αυτό είναι το ΜΝΗΜΕΙΟ τους.
Κλάψτε.
Yπέροχα όλα, αλλά κόβω φλέβες και τις περνάω κορδόνι με τα εξής 4:
Times of Grace
Silver in Blood
Sun that never sets
Souls at zero
(Η σειρά αλλάζει καθημερινά)
Γιάννη κλάψε:
Ποτε θα παμε παλι εξω ειπαμε;
Aφού τους άκουσα όλους από 2 φορές (προβλέπεται νέο κάψιμο βέβαια μέσα στο καλοκαίρι), ξεχωρίζω Through Silver in Blood και The Word as Law.
- [FONT="]∞[/FONT]
Αλυσοδένομαι από τώρα. Και είμαι αρκετά ελαφρύς για να με σύρετε παλιοτσιλιβιθρόνια.
Αnother bites the dust…
πολλή αγάπη…
για πείτε εσείς που τους λατρεύετε… γιατί τους λατρεύετε; γιατί είναι θεοί κ.λπ.; αρκούν τα ριφφς και η σαπίλα; το όλο κόνσεπτ γύρω από την μπάντα; ποιο είναι αυτό το κόνσεπτ; τι σημαίνουν για εσάς;
να’τος ο φλεημερ! 
Εγω προσωπικα τους λατρευω πολυ απλα για τα ριφς και την απιστευτη ατμοσφαιρα και ενταση που βγαζουν οι δισκοι τους.
μη ψαρωνετε. το ερωτημα μπουμερανγκ ειναι: εσυ γιατι ακους SAVAGE GARDEN και ROYKSOPP;
Δε ψαρώνουμε.
Πέραν αυτών που λέει ο μπλίντιν, την μαγική ατμόσφαιρα (που προσωπικά θα την παρομοίαζα με δωμάτιο εξομολόγησης όπως σε ταινίες, αν και άθεος), εγώ προσωπικά δε νομίζω ότι υπάρχει πιο ειλικρινής μπάντα στον κόσμο. Ότι έκανε το έκανε στηριζόμενη στα δικά της ποδάρια. Και η μια κυκλοφορία είναι πιο καλή από την άλλη.
Eπίσης, κάτι άλλο - oι κύριες επιρροές τους όπως δηλώνουν οι ίδιοι έχουν ως εξής:
Ηank Williams, Jimi Hendrix, Pink Floyd, Black Sabbath, King Crimson, Black Flag, Joy Division, Rudimentary Peni, Celtic Frost, Melvins, Die Kreuzen, Amebix, Voivod.
8 στις 10 τις λάτρευα πριν αρχίσω να ακούω Neurosis. Mέσα τους διακρίνω πολλά από τα στοιχεία που αγάπησα στους παραπάνω. Είναι ποτέ δυνατόν να μην αγαπούσα κι αυτούς?
Ναι, δεν ψαρώνετε! Κατευθείαν πόστ.:!:
Ντάξει, ο καθένας θα χει και κάτι άλλο να πεί, αλλά βασικά είναι ο συνδυασμός των παραπάνω.
Εκεί που έχει το βαρβάτο riff που είναι βαρύ και ασήκωτο, μπαίνουν οι ατμόσφαιρες, τα φολκς! και τα πιο experimental περάσματα, που τους καθιστά μοναδικούς. Times Of Grace βασικά.
Ε, ήρθε και το επίσης τέλειο A Sun That Never Sets και οι ερμηνείες, σε συνδυασμό με τις υπερRIFFάρες απλά τους καθιέρωσε. Και τέλος πάντων Doorway, Tide κτλ.
κοίτα, θεωρώ πως γενικότερα με μπάντες τύπου isis, neurosis κ.λπ. παίζει ταιράστια αποθέωση, αλλά ελάχιστος ουσιαστικός σχολιασμός, πράγμα που δεν τους αξίζει, γιατί όντως φαίνεται να έχουν βάθος και όραμα σε αυτό που κάνουν. αλλά να σου πω την αμαρτία μου, θεωρώ πως αυτό το βάθος, πόσο μάλλον όταν αυτό συνοδεύεται από μουσική που δεν είναι για κάθε μέρα με τον φραπέ, θέλει τον χρόνο του να το ανακαλύψεις. και από εκεί που μέχρι να βγει το the eye τους άκουγαν 15 άτομα, τώρα βλέπω απαξάπαντες να αποθεώνουν δισκογραφίες (και είναι και 15 δίσκοι ε, πόσοι είναι τέσπα). μου κάνει λίγο κενή αυτή η αποθέωση. αν πραγματικά είναι κάτι τόσο βαθύ, πως γίνεται να το χωνέψεις σε αυτό το χρονικό διάστημα;
βέβαια τις περισσότερες φορές δεν μπορείς να ξεχωρίσεις το χάηπ από την πραγματική εκτίμηση για μια μπάντα, οπότε οι παραπάνω ερωτήσεις μου είναι κυρίως για δικό μου καλό* κι όχι για να δείξω ότι ο οποιοσδήποτε μένει στην επιφανεία. εγώ τους άκουσα πρώτη φορά γύρω στα τέλη του 2005 (με το eye), όταν η πλεηλιστ μου αποτελούνταν από us metal, poser και λίγο προγκ… όπως ήταν λογικό δεν μου είπαν πολλά. ή καλύτερα, μου φάνηκε ενδιαφέρουσα μπάντα αλλά όχι για μένα. από κει αι πέρα, όπως κάνω και με όλα όσα μου φαίνονται ενδιαφέροντα αλλά δεν τα πιάνω με τη μια, τους πιάνω ανα μερικούς μήνες ακούγοντας κάποιον δίσκο τους. αγόρασα και 4-5 δισκάκια και σίγουρα τους εκτιμώ περισσότερο από την αρχή τώρα αλλά ακόμα δεν μου έχουν κάνει το ταιραστιο κλιλ, ώστε από το ενδιαφέρον κονσεπτ να περάσω στη λατρεία και στο ότι “είναι μπάντα που χρειάζομαι, η τέχνη τους είναι σημαντική για μένα - aka είναι θεοί κ.λπ.”
τέσπα, όποιος θέλει κι έχει όρεξη απαντάει, υποθέτω δεν είναι τόσο δυσάρεστο να εμβαθύνεις λίγο σε αυτά που λατρεύεις.
εντιτ: γαμημένο νομιστεράκι μη σπαμάρεις.
Κυριως ομως, η ΤΙΤΑΝΟΘΕΟΡΑΤΗ ΜΟΡΦΗ που λεγεται Steve Von Till!
:papas:
Σ’ αυτά που είπα για ειλικρίνεια, να προσθέσω άλλο ένα σημείο. Εκτός από το Josh Graham που αποχώρησε αλλά ακόμα εμπλέκεται με τους Neurosis,αν δεν κάνω λάθος δεν έχουν αλλάξει ποτέ μέλος. Η μπάντα έχει ιστορία κοντά 25 χρόνων! Νομίζω δε μιλάμε για συγκρότημα, μιλάμε για φυλή (tribe).
Όσον αφορά σ’ αυτό που λέει ο σομν για λιγότερο σχολιασμό, νομίζω ότι απλά τυχαίνει. Όπως έχει αλλάξει η σκληρή μουσική τα τελευταία χρόνια, νομίζω είναι καλύτερος ώρες ώρες. Δηλαδή δε μπορώ να φανταστώ διαμάχες σαν πχ ποιο είναι το καλύτερο μέλος των Μaiden, όπου βγαίνουν μαχαίρια, με αναγωγή σε Neurosis, Isis κλπ. πχ. Scott Kelly vs. Steve Von Till.
Επί της ουσίας δεν έχει άδικο να αναρωτιέται ο Somnabulist, αλλά θεωρώ ότι όλο αυτό το hype και η αποθέωση απλά εντάσσονται στο γενικότερο πλαίσιο, το οποίο κινείται η μουσική πλέον. Οι Neurosis προφανώς και δεν βγήκαν τώρα να πουλήσουν μούρες και να το παίξουν γεννήτορες κάποιου μουσικού παρακλαδιού, αλλά από την άλλη, οι ολοένα και περισσότερες μπάντες που τους θεωρούν επιρροή και θεούς και όλα αυτά, τους προσέδωσαν ένα στάτους που τέλος πάντων προσδίδει κάτι στην αναγνώριση της ποιότητάς τους.
Για παράδειγμα, παρόλο που τα δύο τελευταία τους άλμπουμ δεν είναι και τα καλύτερά τους, φαίνεται όμως ότι τότε έγινε το μπαμ και με την παράλληλη έκρηξη των Isis και οι Neurosis μαζί με την εκτόξευση του διαδικτύου, blogs μπλα μπλα μπλα απογειώθηκαν και μπήκαν και αυτοί στο παιχνίδι.
Τώρα ο καθένας τι γουστάρει στην μουσική των Neurosis, είναι τελείως υποκειμενικό, αλλά τα περισσότερα συγκλίνουν στην τρομερή και πετυχημένη μετάβασή τους, σε συνθέσεις δαιδαλώδεις από ΤΟ riff στην πλήρως ατμοσφαιρική προσέγγιση, που φέρνει σε κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που άκουγες πριν. Τα έγχορδα, οι ερμηνευτικές ικανότητες, το όλο πακέτο ρε παιδί μου, αν μεταφερθείς στα τέλη των 90’s-αρχές 00’s θα δείς ότι έπαιξε μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωση του συγκεκριμένου ήχου.
Όπως από την άλλη, τα διάφορα projects δεν αγγίζουν αυτό το επιτυχημένο μοτίβο και την καλλιτεχνική ποιότητα των Neurosis ώστε να δικαιολογεί αυτήν την όντως τεράστια αποθέωση - ελάχιστο ουσιαστικό σχολιασμό που αναφέρεις, αλλά τα’ παμε παραπάνω.
Aκουσα Neurosis για πρωτη φορα το 2006 και αφου ειχα περασει μια διετια μην ακουγωντας νεα πραγματα.
Ειχα ακουσει Isis (κυριως Oceanic & Panopticon).Eνας καλος φιλος μου ειχε δωσει κανα δυο dvd με mp3’s.
Στον φακελο Neurosis τον οποιο μου ειχε να προσεξω ειχε τα The Eye Of Every Storm,Times Of Grace και
The Sun Than Never Sets.Στο πρωτο ακουσμα με ειχαν ξενισει αρκετα,ακομα δεν μπορω να τους ακουσω ολες
τις ωρες (το οποιο το βρισκω θετικο για μια μπαντα).
Να απαντησω και στο ερωτημα του Somnambulist.Μ’αρεσουν μουσικα για παρα πολλους λογους.
Μεγαλες και οχι βαρετες συνθεσεις,βαρια και ασηκωτα ριφφς,ιδιαιτερα και ξεχωριστα ηρεμα περασματα,
απιστευτα φωνητικα,αψεγαδιαστες παραγωγες και artwork.Γενικα ηχος [SIZE=“2”]Neurosis[/SIZE] 
Τι στο διαολο ρε αδερφε αν δεν μας αρεσει μια τοσο πρωτοπορα,ιδιαιτερη και ποιοτικη μπαντα,ε καλυτερα
να το κοψουμε το αθλημα.
Το οτι σκαλιζοντας ανακαλυπτεις και ολα τα αλλα ωραια που ισχυουν για αυτους μονο να τους αγαπησεις
παραπανω σε κανει.
ρε μαν, δεν μου κάνει εντύπωση που σας αρέσει η μπάντα, μου κάνει εντύπωση που ενώ σας αρέσει ΤΟΣΟ, δεν λέτε κάτι παραπάνω παρά μόνο για το πόσο γαμάνε τα ριφφς, ενώ προφανώς οι neurosis δεν είναι ΜΟΝΟ τα ριφφς. για αυτά τα ωραία που λες στο τέλος ότι ανακαλύπτετε γιατί δεν κάνετε λόγο; οι στίχοι τους, η στάση τους (πέρα από το ότι θέλουν να παίζουν σε καλούς χώρους), η φιλοσοφία τους, το όραμά τους, πώς αντιλαμβάνεστε το άρτγουωρκ, πού βλέπετε Die Kreuzen επιρροές, κάτι τέσπα… πού είναι όλα αυτά; δε σας λέω να κάνετε αναλύσεις επί αναλύσεων για τους SAVAGE GARDEN και τους ROYKSOPP, για τους neurosis τους οποίοιυς υπεραγαπάτε και προφανώς έχουν το κάτι παραπάνω σάς το ζήτησα (όχι υπερανάλυση προφανώς, κάτι ουσιαστικό όμως). Εκτός αν όντως τους λατρεύετε απλώς για τα ριφφς ή αν βαριέστε να επεκταθείτε.
Λοιπον.
Τους Neurosis τους εμαθα με το A Sun That Never Sets και τους αγαπησα με το The Eye of Every Storm, δισκος που με εχει συντροφευσει σε πραγματικα τρικυμιωδεις στιγμες της ζωης μου. Αυτα τα δυο ειναι μαλλον και τα αγαπημενα μου. Απο εκει και περα, Times of Grace, Through Silver In Blood και Given To The Rising. Θα μου πεις γιατι δεν βαζω τα παλαιοτερα; Δεν ξερω, δεδομενου της φυσης του παραπανω ερωτηματος, μου φαινεται πως ισως δεν πρεπει να συμπεριλαβω δισκους που δεν εχω απορροφησει πληρως, αυτη τη φορα τουλαχιστον. Τι αγαπαω στους Neurosis λοιπον. Δυσκολη ερωτηση, απο τις πιο δυσκολες που εχω κληθει (κατα καποιο τροπο) να απαντησω. Εκφραζουν κατι πολυ εσωτερικο κι ενδομυχο.
[I]to burrow my way through death and flesh
all beasts i let out ú ill buried untold
to lock my cage ú unleash the fallen
fear eyes contain light in my soul
feral snakes collide burn in my skull
freeing the circles ú that night i saw a burial train
all thieves i bludgeon
from ice i burn breathe astral plane
greyed eye enclosed ú seer east is gone
from now on, farther on
i’m nailed to the crossroads searching for the piece of me
that wasn’t mine, blood dripping from my hands
my end has seen the figure of my lightkeeper
standing in the doorway[/I]
Κατ αρχην, οι στιχοι τους ειναι τελειοι, απο τα τελειοτερα (ισως) στιχουργικα δειγματα που μπορει να συναντησει κανεις στη μεταλλικη μουσικη. Ακομα και στις φασεις που μοιαζουν ιδιαιτερα abstract, κρυβουν νοηματα, ή και συναισθηματα που δυσκολα κατανοει καποιος, εαν δεν τα εχει βιωσει. Κατι που γενικοτερα ισχυει στη μουσικη, αλλα και σε αλλες μορφες της τεχνης, βεβαια.
[I]A sun that never sets burns on
New light is this river’s dawn
When to speak of a word so old
is to relearn what is known
A time to think back and move on
Rebuild the loves of lives long gone
The blood that flows through me is not my own
The blood is from the past, not my own
The blood that leads my life is not my own
The blood is strength, I’m not alone[/I]
Το ολο concept και γενικα, την τρελα που εχουν με τον χρονο, τη γη και την ιστορια για να ειμαι ειλικρινης δεν την εχω κατανοησει πληρως, μαλλον επειδη τα οποια βιωματα παιζουν ρολο. Ισως ακουγεται λιγο πομπωδες αυτο που λεω, αλλα οι Neurosis και συγκεκριμενα ο Scott Kelly φαινεται να ειναι ανθρωπος που εχει πονεσει πολυ στη ζωη του κι ολο αυτο το βγαζει στη μουσικη. Κατι που εκανε καραμπαμ στην ακουστικη εμφανιση που εδωσε στην Αθηνα, καθως ο ιδιος μας ειπε μεσα στις ακρες ποσο σημαντικα ειναι καποια πραγματα γι αυτον. Και μη ξεγελιεστε, τα βιωματα του εκαστοτε μουσικου ειναι καμια φορα το Αλφα και το Ωμεγα, οσον αφορα την καλλιτεχνικη του ταυτοτητα και καπως ετσι το concept της μπαντας περιεχει ενα σεβασμο, ευλαβεια, αλλα και δεος για το παρελθον, με μια εννοια οτι καποια πραγματα μενουν για παντα στους ωμους μας.
[I]The water’s deep here
The less of me I show to you
The more I get to get me through
The stain of my eyes
Burnt deep within
Who will fall?
I asked not to know
I’m sealed away, you can’t touch me now
Wheel and fire return to me
Let them come
Be my eyes, lead me on
Lift me out, tear me up, spark to fire
Whatever comes through me I will be
I had three signs thrown down on me
Fate frees my heart
Whatever comes through me I will be
Digging a hole so I can rest
No tears from no river to take me home
The seeds in my way, roots to the core
Of a rising sun falling through the wind to the soil
As my body leaves me
I cling to a tree in a dream
I’m screaming to you
Whatever comes through me I will be[/I]
Ειλικρινα δε νομιζω να εχω διαβασει πιο ειλικρινες ερωτικο τραγουδι, επειδη γι αυτο προκειται. Και οι Neurosis ειναι μπαντα περα για περα ειλικρινης, οχι προς το ακροατηριο, ουτε προς τη μουσικη τους. Προς τους εαυτους τους, θαρρω. Κι ολα αυτα ειναι συναισθηματα που εμπεριεχονται στο ‘‘γιατι’’ τους αγαπω, επειδη ομολογουμενως εχουν μια ξεχωριστη ταυτοτητα, ενα ιδιαιτερο υφος που εχει επηρρεασει παμπολλες μπαντες της λεγομενης whatever σκηνης (λολ). Αλλα. Και προς τι το αστειο θα μου πειτε. Οι Neurosis εχουν κατι ξεχωριστο που πραγματικα δεν εχω συναντησει σε καμια αλλη μπαντα. Ειναι εσωστρεφεις, διχως να καταντουν ελιτιστες. Δεν εχουν αναγκη κατι τετοιο, επειδη ο ελιτισμος που συνανταται σε παμπολλα εσωστρεφη ακουσματα (λεμε με black metal, το πλεον ευκολο παραδειγμα) εχει αλλου τις ριζες του. Κι οι Neurosis δεν ειναι μπαντα. Ειναι μια προσωπικη υποθεση, πολυ βαθια και πολυ ανθρωπινη. Πραγματικα, αδυνατω να τους φανταστω με καποιο νεο μελος να αντικαταστα καποιο παλιο. Ολοι ειναι εξ ισου σημαντικοι, επειδη αυτη ειναι η πεμπτουσια της μουσικης τους, κατι που μαζι με τα προαναφερθεντα τους κρατα ψηλα με οποιον τροπο θελετε. Ως μουσικους, μπαντα, ανθρωπους. Κι η εσωστρεφεια αυτη λοιπον, για να κλεισουμε οσον αφορα το μουσικο, στιχουργικο κι εννοιολογικο κομματι της υποθεσης ειναι αναλογη ενος ανθρωπου που εχει ζησει, αποδεχεται και προχωρα. Τιποτα λιγοτερο, τιποτα περισσοτερο.
Δεν ξερω αν ζητουσες αυτο βεβαια. Απλα οταν με ρωτανε ‘‘τι σημαίνουν για εσάς;’’ κατι τετοιο μου ρχεται στο μυαλο κι αδυνατω να κολλησω σε αναλυσεις περι του ποσο αξιοθαυμαστα μενουν οι μελωδιες (κι η ολη ταυτοτητα) αναλλοιωτες παρα τις οποιος διαφορες και το περασμα του χρονου. Τα χουν κι αλλες μπαντες αυτα δηλαδη, δεν ειναι κατι το τοσο απιστευτο.
Edit: Χμου, δεν ειχα δει το post της προηγουμενης σελιδας. Καλα το πιασα τελικα.
http://www.play.com/Music/CD/4-/10828108/Through-Silver-In-Blood/Product.html
:!:
έχουν ξαναβγάλει επανέκδοση οι neurosis?
Δεν βρήκα κάποια πληροφορία για το reissue πουθενά, και δεν γράφει από πια δισκογραφική είναι στο play.