Ρε συ, αυτό που λες ισχύει, αλλά εδώ κολλάει και κάτι που έγραψε κάποιος πιο πίσω (δε θυμάμαι ποιός), ότι δε γίνεται από τους Nevermore να περιμένουμε τα ίδια πράγματα με 15 χρόνια πίσω, δηλαδή να βγάζουν δίσκους που να βρίσκονται σ’ ένα τέτοιο υψηλό επίπεδο προοδευτικότητας και φρεσκάδας όπως το Politics και το Dreaming. Μιλάμε για δύο δίσκους-σταθμούς για το μέταλ εκείνης της δεκαετίας για μένα, που ως ένα βαθμό προσδιόρισαν το τί σήμαινε (τότε) αυτό που λέμε “σύγχρονο, προοδευτικό μέταλ” (αν και κατανοώ ότι πολλοί, τους αρέσουν-δεν τους αρέσουν οι Nevermore, θα διαφωνήσουν και μ’ αυτό και θα επιχειρηματολογήσουν ότι αυτά τα πράγματα λίγο πολύ τα είχαμε ακούσει ήδη από Death, Forbidden κτλ., κάτι που επίσης έχει βάση, αλλά ας μην επεκταθούμε σ’ αυτή την κουβέντα τώρα). Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει, κακά τα ψέμματα, οι Nevermore δεν είναι σε θέση να εκπλήσσουν και να προκαλούν στον ίδιο βαθμό όπως τότε. Δεν ισχυρίζομαι βέβαια ότι είναι αδύνατο ένα γκρουπ καταξιωμένο και με πολλά χρόνια στην σκηνή να βγάζει κάτι που θα προκαλεί αίσθηση (το παράδειγμα των Priest με το Painkiller είναι διαχρονικό, ενώ νωπές είναι οι μνήμες από το τελευταίο των Cathedral π.χ. που επίσης κατάφεραν κάτι τέτοιο), αλλά όπως και να χει είναι σχετικά σπάνιο. Από τέτοια γκρουπ αυτό που εγώ θεωρώ ότι πρέπει να περιμένουμε είναι δίσκους που να βρίσκονται σ’ ένα (τουλάχιστον) αξιοπρεπές συνθετικό επίπεδο. Και οι Nevermore από το Dead Heart και μετά όντως βρίσκονται σ’ αυτή τη φάση και προσωπικά κρίνω ότι τα πάνε μια χαρά, ζωή να χουν! Αυτό που λες για το “καλούπωμα” είναι η μία όψη του νομίσματος, η άλλη είναι αυτό που είπα εγώ περί “σταθερής αξίας”. Τίποτα απ’ τα δύο δεν είναι λάθος, έχει απλά να κάνει με το τί περιμένει ο καθένας από το γκρουπ. Ζητώ συγνώμη κιόλας αν αυτά που γράφω χαλάνε τη φαντασίωση όσων έμαθαν να πιστεύουν (έστω και υποσυνείδητα) ότι οι Nevermore στον αιώνα τον άπαντα ΠΡΕΠΕΙ να επαναπροσδιορίζουν το μέταλ με κάθε τους δίσκο, αλλά μάλλον γι’ αυτό δε φταίω εγώ, αλλά… ο Χάκος. Εμένα μου αρκεί να ακούω δίσκους Nevermore με γαμάτα ριφφς, γαμάτες ερμηνείες, τη γνωστή μισο-σκοτεινή/μισο-ψυχεδελο-death τους ατμόσφαιρα και τραγούδια που να μένουν. Θεωρώ ότι και το καινούριο τα έχει αυτά και ανήκει στην ίδια κατηγορία με όλους τους δίσκους τους από το Dead Heart και μετά: εξαιρετικά δισκάκια κι ας μην έχουν τίποτα καινούριο να πουν (και πάλι συγνώμη που γκρεμίζω τον κόσμο κάποιων). Αυτά.
hmm το πρωτοέβαλα χθες βράδυ όταν νύσταζα, κανονικά περίμενα να με ξυνπήσει να με πορώσει να με κολλήσει στον τοίχο βρε αδερφέ, το ότι με πήρε ο ύπνος μετά απο κανένα εικοσάλεπτο δεν το λές καλό Θα δούμε έχει παααρα πολλές ακροάσεις ακόμα αν και από τα όσα διάβασα κάτι σε στιλάκι dead heart δεν μας χαλάει.
Ότι και να λέτε όσο και να διαφωνείτε σχετικά με τα προηγούμενα, να ξέρετε ότι η αλήθεια βρίσκεται στο In Memory!
Το αστειο ειναι οτι στο χιτακι του ενος εχουμε το ξεκαθαρο “Believe in Nothing” και στου αλλου ακουμε φρασεις οπως “my search for something more”,“some things just cant be explained” κτλπ.Τι παιχτηκε Warrel?:-k:p
(btw παιζει να το γουσταρω περισσοτερο το καινουριο σα κομματι,πεταξτε ελευθερα ντοματες.Βασικα αν τυχαινε και σκιπαρα ποτε κατι στο dead heart ηταν αυτο)
Σκορπιες σκεψεις:Το πρωτο μισο ακουγεται νερακι(Μοοnrise,Αnd the Maiden Spoke γουσταρω τρελα).Επισης επιασα τις προαλλες τον εαυτο μου να βαζει αρκετες φορες το blue marble να παιζει παροτι δε το θεωρω και καμια κομματαρα(πλην εχει σολαρα).Ε ειναι μαλλον το οτι λαρευω αυτο το κλασσικο αφηγηματικο στυλακι του Dane κι ας μιλαει ας πουμε για το πως περασε τη μερα του.The Day You Built The Wall χαλαρα το χειροτερο του δισκου.Ουτε για το Without Morals σκιζω το μαγιο μου.Το ομωνυμο μπροστα σε ολα τα 00s ομωνυμα(για να το παω σχετικα προσφατα)δε κλανει μια,ισως εκει να ειναι η μεγαλυτερη απογοητευση μου στο δισκο,ασχετα αν απο μονο του ειναι ενα καλο,περιμενα περισσοτερα.Γενικα ειμαι καπου αναμεσα στο “οκ ειναι 2010.Δεν ειναι ασχημος δισκος” και στο “τι?αυτο ηταν?”.Αυτο γιατι οπως και να χει μιλαμε για NEVERMORE…Βεβαια με καθε ακροαση τραβαγε και περισσοτερο το ενδιαφερον μου οποτε επιφυλασσομαι για το ποσο θα το γουσταρω με περαιτερω λιωσιμο…
btw,στο 2:44 του Without Morals,Alexander The Great:tomato:
λοιπόν ύστερα από προσεκτικό άκουσμα του δίσκου αρκετές φορές, η αντικειμενική αλήθεια είναι ότι πρόκειται για μια μετριότητα, που περιέχει σκόρπια πολύ καλές ιδέες σε κιθαριστικό και φωνητικό επίπεδο, θυμίζοντας έντονα εποχές dead heart. δυστυχώς, το τελικό αποτέλεσμα είναι χλιαρόβραστα τραγουδάκια μεταξύ πραγματικά αξιόλογων, όπως το moonrise, emptiness unobstructed και το ομόνυμο με την ξαφνική επιτάχυνση του tempo που ενδεχομένως να πρόκειται και για την μοναδική στιγμή που σου έρχεται κάτι εκεί που δεν το περιμένεις. εν ολίγοις, νύστα επι τω πλείστον.
πσ: για εσάς τους τρελαμένους, που νιώθετε ότι η μουσική συνέβει για πρώτη φορά με το obsidian conpiracy και δεν μπορείτε να ελέγξετε τον ενθουσιασμό σας, υπάρχουν και χειρότερα, εδώ άλλοι θεώρησαν κάποτε το 10.000 days αρχή και τέλος του κόσμου.
Μιας και έχω ξεπεράσει τις 15 με 20 ακροάσεις (το έβαλα και στα mp3 που κουβαλάω μαζι μου πάντα) μπορω με κάπως μεγαλύτερη σιγουρία να πω πως τελικά το άλμπουμ ειναι η χειρότερη στγμή των Nevermore. Νομιζώ θα μείνει ως ένα απλά συμπαθητικό άλμπουμ και αυτό που θα ακους στο πιο χαλαρό.Εχει μερικές πολύ καλές στιγμές (moonrise, she comes in colors) αλλα λίγες κατα την γνώμη μου. Μάλλον κάπου ο Loomis τα έδωσε όλα στο προσωπικό του άλμπουμ και άφησε ελάχιστα για αυτό εδω.
Κακό άλμπουμ δεν το λες αλλα μάλλον θα μπει στις απογοητεύσεις της χρονιάς.
Ρε παιδια δεν σας κρυβω οτι τα σχολια που βλεπω να κανετε μου φαινονται λιγο υπερβολικα. Ενταξει πραγματι και σε εμενα δεν μου αρεσαν ολα τα τραγουδια του δισκου το ιδιο και κυριως τα μπαλαντοειδη τα οποια ειναι καπως πιο βαρετα αν τα συγκρινεις με παλιοτερα μπαλαντοειδη τους, παραυτα δεν νομιζω οτι ποιοτικα ο δισκος ειναι τοσο ασχημος. Το γεγονος οτι το στυλ συνθεσης εχει αλλαξει και τα τραγουδια ειναι λιγοτερο περιεργα και “εσωστρεφη” με ξεκαθαρα μερη ρεφραιν σολο γεφυρες κτλ ισως να φαινεται περιεργο οταν το συγκρινεις με αυτα που μας εχουν μαθει . Παραυτα η ποιοτητα η ομοιομορφια η πορωση και ο συναισθηματισμος δεν νομιζω οτι λειπουν. Γιαυτο εχω την εντυπωση οτι χρειαζονται ακροασεις μεχρι να χωνεψεις τον δισκο. Και τελος νομιζω και εγω οτι προφανως και δεν γινεται να γραφεις αριστουργηματα συνεχεια αλλα αν εισαι μεγαλη μπαντα ενα υψηλο επιπεδο τον κρατας σε καθε σου δουλεια εστω και αν αλλαζεις μουσικη προσεγγιση παραγωγη ακομα και στυλ .
Eγώ δεν έχω κατασταλλάξει ακόμα. ¨Οταν ξεκινάω την ακρόαση και έχω στο μυαλό μου την εικόνα ενος ακόμα σουπερ νεβερμορ αλμπουμ κάπου απογοητέυομαι. Όταν το ακούω με αρνητική δίαθεση με κέρδιζει εύκολα στο τέλος.:-s Οπότε η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Και μάλλον είναι το προφανές δηλαδή ότι δεν έχει το αλμπουμ την ποσότητα “εμπνευσμένων / πρωτότυπων” στιγμών που είχαν προηγούμενα αλμπουμ και αυτό πιθανον να οφείλεται και στα 2 προσωπικά αλμπουμ που κυκλοφόρησαν τα 2 κύρια μέλη της μπάντας όπως επίσης και στην έλλειψη δεύτερου κιθαρίστα. Χαλαρά δηλαδή μη τρελαίνεστε πιθανά με το επόμενο να επιστρέψουν στα προηγούμενα αριστουργήματα.
Επίσης μετά από τόσες αλμπουμαρες προτείνω η αντίδραση των οπαδών να είναι αντίστοιχη των βάζελων στη φετεινή απώλεια του Ευρωπαικού τροπαίου στο μπασκετ. Τουτέστιν στηρίζουμε την ομάδα απόλυτα!
Εμενα ο δισκος μου αρεσει…Στην πρωτη ακροαση δεν μου αρεσαν ολα,ορισμενα αρχισα να τα συνηθιζω απο την τριτη φορα και μετα.Επειδη δεν ειμαι ο πιο πορωμενος φαν των Nevermore,ισως γι’αυτο να μου αρεσει.Επειδη δηλαδη τον ειδα απλα σαν ενα νεο δισκο και εβαλα να ακουσω κατι καινουργια κομματια και οχι σαν “[SIZE=“3”]τον νεο δισκο των θεων!!Ουαου![/SIZE]”. :lol::lol:
Αγαπημενο μου κομματι το “The Blue Marble and the New Soul”.
Τον ακούω πολύ εύκολα-άνετα αυτόν τον δίσκο, και ξέρω ότι θά’ναι παρέα μου σένα ταξίδι για παράδειγμα:):!:
Αυτό από μόνο του είναι καλό, εάν και εφόσον του χρόνου τέτοιες μέρες συνεχίσω να ακούω με την ίδια ευχαρίστηση τον δίσκο, κάτι που γίνεται μετά από τόσα χρόνια, με το Dead Heart In A Dead World:):!:
Να πω κι εγώ τη γνώμη μου. Ντάξ, ο δίσκος είναι καλύτερος του αδιαφορου, “This godless…” αλλά η παραγωγή, δεν τον βοηθάει. Πολυ μικρότερα γκρούπ έχουν πολύ πιο διαυγείς παραγωγές.
Η μπάντα, ανακυκλώνει το ύφος, αρκετα ρίφφ και μέρη και ενώ καταφέρνει να έχει όμορφα σημεία τα κομμάτια, στο σύνολο, χωλαίνουν κάπως. Ακούγεται σχετικά ευχάριστα, αλλά μέχρι εκεί. Στα πλήν ο κουρασμένος σχετικά Dane, που ναι μεν στέκεται και έχει εμπειρία, αλλά δεν προκαλεί ανατριχίλα ή έστω δέος.
“Ο νέος δίσκος των θεών και κουραφέξαλα”, είναι πράγματα που θα πεί ενα 15χρονο, ή ένας ανθρωπος με λογική 15χρονου. (no offense στα 15 χρονα, απλά εννοώ απαίδευτος…) Εύκολα, δίσκος του μήνα στα γνωστά αγνωστα έντυπα, πράγμα που δείχνει πόσο μηχανικά και φτιαχτά είναι όλα… δυστηχώς.
Παιδια ο δισκος ειναι πολυ μετριος.Εχει καπιες σκορπιες καλες ιδεες αλλα τιποτα το ιδιαιτερο.Τα κομματια γινονται βαρετα,οι κιθαρες ειναι μεν καλα παιγμενες,αλλα ειναι ανεμπνευστες και οι στιχοι γινονται γελιοι ωρες ωρες.Α ρε Warrel!!!τα κομματια που ξεχωριζω ειναι το emptiness unobstructed,που ειναι πιασαρικο και χοροπηδιχτουλι,το The Marble…,που εχει πιανακι και ερωτιαρικο σολακι,και το ομωνυμο το οποιο ειναι καλουτσικο,αλλα μου φαινεται πωσ ειναι πολυ dead heart wanabe.Τι να κανουμε… τα εχουν και οι μπανταρες αυτα…καιρος ηταν να κανουν και κανα κακο δισκακι γιατι ολα τα αλλα ηταν απιθανα.
Ακόμα και το “Godless Endeavor” μπροστά σε αυτό το άλμπουμ, φαίνεται εμπνευσμένο και έχει κάτι να πεί. Το καινούριο, μετά από 5-10 ακροάσεις δεν έχει τίποτα αξιομνημόνευτο και απλά παρουσιάζει μια μπάντα κουρασμένη και χωρίς σοβαρές ιδέες, να ανακυκλώνει τα ίδια riffs και να βγάζει την υποχρέωση με ένα άλμπουμ. Από κει και πέρα, όσοι γουστάρουν Nevermore χωρίς παρωπίδες, ήδη βλέπουν τους διθυράμβους που ετοιμάζονται και γελάνε.
Και από την άλλη, reunion Sanctuary λέει. Ό,τι να 'ναι.
[SPOILER]Για τσεκάρετε αυτό και μετά το τελευταίο nevermore !!!
παντως περα απο τις σχετικα μετριες συνθεσεις του νεου αλμπουμ μου χουν λειψει και οι ζωντανες,“παχιες” παραγωγες του Kernon…αμαν πια με αυτην την αψυχη πλαστικουρα του Sneap
Μετριοτατος δισκος,ενα-δυο αξιολογα σημεια,αλλα γενικα ανακυκλωση των ιδιων και των ιδιων…οχι οτι μπορουσαν να κανουν κατι διαφορετικο βεβαια,αλλα οκ,δεν σημαινει αυτοματα οτι αυτο που βγηκε πρεπει να το αναγνωρισω σαν καλη προσπαθεια λη δεν ξερω γω τι κιολας…
τεσπα,ψιλο-υπνος σχεδον ολα(τα 4 που ακουσα αρχικα ήταν για μαπες,με το ομοτιτλο να ειναι η αποθεωση της πλαστικουρας ),blue marble και The Day You Built The Wall επικ φεηλ κομματια,αλλα και απο τα υπολοιπα,σημεια τους μοναχα ξεχωρισα και οχι καποιο ολοκληρο…αναμασηματα για να βγει ενας δισκος που ‘‘πρεπει να βγει’’…
Περιμενω crandleofmaiden κριτικη,που τους ειχε πιστεψει απο τις δηλωσεις τους:p
Θα δούμε έχει παααρα πολλές ακροάσεις ακόμα αν και από τα όσα διάβασα κάτι σε στιλάκι dead heart δεν μας χαλάει.
[/SPOILER]