δεν τον άκουσα πολύ, κόλλησα με το moonrise, έπος.
btw, περίμενα πολύ περισσότερα από τη διασκευή στους doors, κρίμας.
Εεεε εγώ δεν το χω αυτό, το θέλω. Πλιιιιιζ;
Moonrise…έπος…τα υπόλοιπα το πρωί μετά από ακροάσεις:):!:
Crystal Ship και Temptation στο myspace του WD 
Όσο αυξάνονται οι ακροάσεις τόσο πιο καλός φαίνεται.
Moonrise, Emptiness Unobstructed, ομώνυμο και Blue Marble ξεχωρίζουν από την αρχή.
Επειδη ειδα αρκετα σχολια που λετε οτι δεν εχετε ενθουσιαστει εγω θα ελεγα να μην βιαζεστε! οι νεβερμορ ειναι απο τις μπαντες που ειναι δυσκολες και κατα την αποψη μου χρειαζονται αρκετες ακροασεις για να χωνεψει κανεις τον δισκο. Η πρωτη μου εντυπωση ειναι οτι μενουν πιστοι στον ηχο τους και το στυλ τους δηλαδη καταλαβαινει κανεις αμεσα οτι αυτο που ακουει ειναι δουλεια των νεβερμορ . Επισης ισχυει απολυτα η δηλωση του loomis οτι αφησε χωρο για τα φωνητικα του βαρελ φαινεται ξεκαθαρα οτι τα τραγουδια χτιστηκαν αρκετα στις φωνητικες γραμμες. Η φωνη του εξακολουθει να ειναι αξεπεραστη και ανατριχιαστικη. Χρειαζονται ακομα και αλλες εντυπωσεις και βεβαια περιμενω και τους στιχους .
Από τα λεγόμενα του Γράκχου είμαι σίγουρος ότι θα είναι στο γνωστό καλουπωτό ύφος από το Dead heart και μετά. “Από μία ριφάρα κλπ. σε κάθε κομμάτι” για μένα δεν είναι αρκετό, παλιά ένα κομμάτι είχε 20 ριφάρες μέσα, από αλλού ξεκίναγε κι αλλού σε πήγαινε.
Διάβασα και τη συνέντευξη του λούμη στο χάμερ, εντάξει σκέτη απογοήτευση, έχεις την αίσθηση ότι πρόκειται περί καραβανά που περιμένει τη σύνταξη. Πολύ μεγάλο λάθος αυτό που έγινε όλα τα χρόνια, ότι έγραφε μόνος του τη μουσική.
Θα του δώσω μια ακρόαση, αλλά χωρίς να περιμένω και πολλά.
agreed
γι’αυτο και σε κατι προηγουμενα μου ποστ ανεφερα
τους 2 καταπληκτικους κιθαριστες που ειχανε στα politics και dreaming
anyway
μου φερνει και λιγο στο μυαλο περιπτωση paradise lost
που γραφει μονος του ο μακιντος τη μουσικη
Κακό πάντως δεν το λες. Σε όσους αρέσουν οι Nevermore του Dead Heart… θα τους αρέσει και αυτό, με την έννοια ότι ο ήχος του είναι πολύ κοντά στο προαναφερθέν δίσκαρο. Τώρα το θέμα είναι οι συνθέσεις, εκεί προκύπτει ένα θεματάκι. Πάντα ήμουν αρνητικός απέναντι σε solo δίσκους που δεν διαφέρουν και πολύ από αυτό που κάνει ο καλλιτέχνης και με την κανονική του μπάντα. Έτσι και εδώ το δισκίο του Loomis ήταν γεμάτο καλές ιδέες που θα μπορούσε να τις χρησιμοποιήσει μια χαρά στο νέο δίσκο των Nevermore. Αισθάνομαι λοιπόν ότι υπάρχει απουσία από κομματάρες που μας είχαν συνηθίσει στις προηγούμενες κυκλοφορίες. Για παράδειγμα ο δίσκος δεν έχει ένα This Godless… ή ακόμα ένα Sentient No 6 ή μια ισοπεδωτική εισαγωγή όπως το Born. Kαι μιλάω μόνο για τον προηγούμενο δίσκο. Δεν το πάω πιο μακρυά γιατί δεν υπάρχει λόγος. Και το κακό της υπόθεσης είναι ότι στα προηγούμενα οι δυνατές συνθέσεις έκαναν μπαμ από την πρώτη ακρόαση ενώ εδώ με την δεύτερη, τρίτη ξεχώρισα 2-3 κομμάτια πραγματικά καλά.
Είναι μεγάλη μπάντα και θα τους δώσω το χρόνο που πρέπει αλλά για πρώτη φορά μετά από 13 χρόνια που τους ακούω δηλώνω ότι δεν είμαι και τόσο ενθουσιασμένος.
πες τα ρε φιλε…!!
στον προσωπικο δισκο του Loomis υπαρχουν κατι κιθαρες που σε πιανουν απο τον λαιμο…!
οταν ειχα ακουσει τον δισκο αναρωτιόμουνα τι θα γινοταν αν ειχαν και φωνη μερικα κομματια απο αυτα…
ή εστω καποια σημεια να εμπαιναν σε δισκο των nevermore…
@Red Rum
Ρε συ, αυτό που λες ισχύει, αλλά εδώ κολλάει και κάτι που έγραψε κάποιος πιο πίσω (δε θυμάμαι ποιός), ότι δε γίνεται από τους Nevermore να περιμένουμε τα ίδια πράγματα με 15 χρόνια πίσω, δηλαδή να βγάζουν δίσκους που να βρίσκονται σ’ ένα τέτοιο υψηλό επίπεδο προοδευτικότητας και φρεσκάδας όπως το Politics και το Dreaming. Μιλάμε για δύο δίσκους-σταθμούς για το μέταλ εκείνης της δεκαετίας για μένα, που ως ένα βαθμό προσδιόρισαν το τί σήμαινε (τότε) αυτό που λέμε “σύγχρονο, προοδευτικό μέταλ” (αν και κατανοώ ότι πολλοί, τους αρέσουν-δεν τους αρέσουν οι Nevermore, θα διαφωνήσουν και μ’ αυτό και θα επιχειρηματολογήσουν ότι αυτά τα πράγματα λίγο πολύ τα είχαμε ακούσει ήδη από Death, Forbidden κτλ., κάτι που επίσης έχει βάση, αλλά ας μην επεκταθούμε σ’ αυτή την κουβέντα τώρα). Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει, κακά τα ψέμματα, οι Nevermore δεν είναι σε θέση να εκπλήσσουν και να προκαλούν στον ίδιο βαθμό όπως τότε. Δεν ισχυρίζομαι βέβαια ότι είναι αδύνατο ένα γκρουπ καταξιωμένο και με πολλά χρόνια στην σκηνή να βγάζει κάτι που θα προκαλεί αίσθηση (το παράδειγμα των Priest με το Painkiller είναι διαχρονικό, ενώ νωπές είναι οι μνήμες από το τελευταίο των Cathedral π.χ. που επίσης κατάφεραν κάτι τέτοιο), αλλά όπως και να χει είναι σχετικά σπάνιο. Από τέτοια γκρουπ αυτό που εγώ θεωρώ ότι πρέπει να περιμένουμε είναι δίσκους που να βρίσκονται σ’ ένα (τουλάχιστον) αξιοπρεπές συνθετικό επίπεδο. Και οι Nevermore από το Dead Heart και μετά όντως βρίσκονται σ’ αυτή τη φάση και προσωπικά κρίνω ότι τα πάνε μια χαρά, ζωή να χουν! Αυτό που λες για το “καλούπωμα” είναι η μία όψη του νομίσματος, η άλλη είναι αυτό που είπα εγώ περί “σταθερής αξίας”. Τίποτα απ’ τα δύο δεν είναι λάθος, έχει απλά να κάνει με το τί περιμένει ο καθένας από το γκρουπ. Ζητώ συγνώμη κιόλας αν αυτά που γράφω χαλάνε τη φαντασίωση όσων έμαθαν να πιστεύουν (έστω και υποσυνείδητα) ότι οι Nevermore στον αιώνα τον άπαντα ΠΡΕΠΕΙ να επαναπροσδιορίζουν το μέταλ με κάθε τους δίσκο, αλλά μάλλον γι’ αυτό δε φταίω εγώ, αλλά… ο Χάκος. Εμένα μου αρκεί να ακούω δίσκους Nevermore με γαμάτα ριφφς, γαμάτες ερμηνείες, τη γνωστή μισο-σκοτεινή/μισο-ψυχεδελο-death τους ατμόσφαιρα και τραγούδια που να μένουν. Θεωρώ ότι και το καινούριο τα έχει αυτά και ανήκει στην ίδια κατηγορία με όλους τους δίσκους τους από το Dead Heart και μετά: εξαιρετικά δισκάκια κι ας μην έχουν τίποτα καινούριο να πουν (και πάλι συγνώμη που γκρεμίζω τον κόσμο κάποιων). Αυτά.
:roll:
hmm το πρωτοέβαλα χθες βράδυ όταν νύσταζα, κανονικά περίμενα να με ξυνπήσει να με πορώσει να με κολλήσει στον τοίχο βρε αδερφέ, το ότι με πήρε ο ύπνος μετά απο κανένα εικοσάλεπτο δεν το λές καλό 
Θα δούμε έχει παααρα πολλές ακροάσεις ακόμα αν και από τα όσα διάβασα κάτι σε στιλάκι dead heart δεν μας χαλάει.
Ότι και να λέτε όσο και να διαφωνείτε σχετικά με τα προηγούμενα, να ξέρετε ότι η αλήθεια βρίσκεται στο In Memory!
Το αστειο ειναι οτι στο χιτακι του ενος εχουμε το ξεκαθαρο “Believe in Nothing” και στου αλλου ακουμε φρασεις οπως “my search for something more”,“some things just cant be explained” κτλπ.Τι παιχτηκε Warrel?:-k:p
(btw παιζει να το γουσταρω περισσοτερο το καινουριο σα κομματι,πεταξτε ελευθερα ντοματες.Βασικα αν τυχαινε και σκιπαρα ποτε κατι στο dead heart ηταν αυτο)
Σκορπιες σκεψεις:Το πρωτο μισο ακουγεται νερακι(Μοοnrise,Αnd the Maiden Spoke γουσταρω τρελα).Επισης επιασα τις προαλλες τον εαυτο μου να βαζει αρκετες φορες το blue marble να παιζει παροτι δε το θεωρω και καμια κομματαρα(πλην εχει σολαρα).Ε ειναι μαλλον το οτι λαρευω αυτο το κλασσικο αφηγηματικο στυλακι του Dane κι ας μιλαει ας πουμε για το πως περασε τη μερα του.The Day You Built The Wall χαλαρα το χειροτερο του δισκου.Ουτε για το Without Morals σκιζω το μαγιο μου.Το ομωνυμο μπροστα σε ολα τα 00s ομωνυμα(για να το παω σχετικα προσφατα)δε κλανει μια,ισως εκει να ειναι η μεγαλυτερη απογοητευση μου στο δισκο,ασχετα αν απο μονο του ειναι ενα καλο,περιμενα περισσοτερα.Γενικα ειμαι καπου αναμεσα στο “οκ ειναι 2010.Δεν ειναι ασχημος δισκος” και στο “τι?αυτο ηταν?”.Αυτο γιατι οπως και να χει μιλαμε για NEVERMORE…Βεβαια με καθε ακροαση τραβαγε και περισσοτερο το ενδιαφερον μου οποτε επιφυλασσομαι για το ποσο θα το γουσταρω με περαιτερω λιωσιμο…
btw,στο 2:44 του Without Morals,Alexander The Great:tomato:
ρε μαγκες τι καθεστε και αναλυετε?ο δισκος ειναι νεβερμορ 100% με απιστευτες κομματαρες.ελεος πια.ξεβουλστε και λιγο τα αυτακια σας.
λοιπόν ύστερα από προσεκτικό άκουσμα του δίσκου αρκετές φορές, η αντικειμενική αλήθεια είναι ότι πρόκειται για μια μετριότητα, που περιέχει σκόρπια πολύ καλές ιδέες σε κιθαριστικό και φωνητικό επίπεδο, θυμίζοντας έντονα εποχές dead heart. δυστυχώς, το τελικό αποτέλεσμα είναι χλιαρόβραστα τραγουδάκια μεταξύ πραγματικά αξιόλογων, όπως το moonrise, emptiness unobstructed και το ομόνυμο με την ξαφνική επιτάχυνση του tempo που ενδεχομένως να πρόκειται και για την μοναδική στιγμή που σου έρχεται κάτι εκεί που δεν το περιμένεις. εν ολίγοις, νύστα επι τω πλείστον.
πσ: για εσάς τους τρελαμένους, που νιώθετε ότι η μουσική συνέβει για πρώτη φορά με το obsidian conpiracy και δεν μπορείτε να ελέγξετε τον ενθουσιασμό σας, υπάρχουν και χειρότερα, εδώ άλλοι θεώρησαν κάποτε το 10.000 days αρχή και τέλος του κόσμου.
moonrise θυμίζει narcosynthesis στην αρχή κάπως ε.
Μιας και έχω ξεπεράσει τις 15 με 20 ακροάσεις (το έβαλα και στα mp3 που κουβαλάω μαζι μου πάντα) μπορω με κάπως μεγαλύτερη σιγουρία να πω πως τελικά το άλμπουμ ειναι η χειρότερη στγμή των Nevermore. Νομιζώ θα μείνει ως ένα απλά συμπαθητικό άλμπουμ και αυτό που θα ακους στο πιο χαλαρό.Εχει μερικές πολύ καλές στιγμές (moonrise, she comes in colors) αλλα λίγες κατα την γνώμη μου. Μάλλον κάπου ο Loomis τα έδωσε όλα στο προσωπικό του άλμπουμ και άφησε ελάχιστα για αυτό εδω.
Κακό άλμπουμ δεν το λες αλλα μάλλον θα μπει στις απογοητεύσεις της χρονιάς.
Ρε παιδια δεν σας κρυβω οτι τα σχολια που βλεπω να κανετε μου φαινονται λιγο υπερβολικα. Ενταξει πραγματι και σε εμενα δεν μου αρεσαν ολα τα τραγουδια του δισκου το ιδιο και κυριως τα μπαλαντοειδη τα οποια ειναι καπως πιο βαρετα αν τα συγκρινεις με παλιοτερα μπαλαντοειδη τους, παραυτα δεν νομιζω οτι ποιοτικα ο δισκος ειναι τοσο ασχημος. Το γεγονος οτι το στυλ συνθεσης εχει αλλαξει και τα τραγουδια ειναι λιγοτερο περιεργα και “εσωστρεφη” με ξεκαθαρα μερη ρεφραιν σολο γεφυρες κτλ ισως να φαινεται περιεργο οταν το συγκρινεις με αυτα που μας εχουν μαθει . Παραυτα η ποιοτητα η ομοιομορφια η πορωση και ο συναισθηματισμος δεν νομιζω οτι λειπουν. Γιαυτο εχω την εντυπωση οτι χρειαζονται ακροασεις μεχρι να χωνεψεις τον δισκο. Και τελος νομιζω και εγω οτι προφανως και δεν γινεται να γραφεις αριστουργηματα συνεχεια αλλα αν εισαι μεγαλη μπαντα ενα υψηλο επιπεδο τον κρατας σε καθε σου δουλεια εστω και αν αλλαζεις μουσικη προσεγγιση παραγωγη ακομα και στυλ .
Eγώ δεν έχω κατασταλλάξει ακόμα. ¨Οταν ξεκινάω την ακρόαση και έχω στο μυαλό μου την εικόνα ενος ακόμα σουπερ νεβερμορ αλμπουμ κάπου απογοητέυομαι. Όταν το ακούω με αρνητική δίαθεση με κέρδιζει εύκολα στο τέλος.:-s Οπότε η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Και μάλλον είναι το προφανές δηλαδή ότι δεν έχει το αλμπουμ την ποσότητα “εμπνευσμένων / πρωτότυπων” στιγμών που είχαν προηγούμενα αλμπουμ και αυτό πιθανον να οφείλεται και στα 2 προσωπικά αλμπουμ που κυκλοφόρησαν τα 2 κύρια μέλη της μπάντας όπως επίσης και στην έλλειψη δεύτερου κιθαρίστα. Χαλαρά δηλαδή μη τρελαίνεστε πιθανά με το επόμενο να επιστρέψουν στα προηγούμενα αριστουργήματα.
Επίσης μετά από τόσες αλμπουμαρες προτείνω η αντίδραση των οπαδών να είναι αντίστοιχη των βάζελων στη φετεινή απώλεια του Ευρωπαικού τροπαίου στο μπασκετ. Τουτέστιν στηρίζουμε την ομάδα απόλυτα! 