Μιας και το ανεφερες, τσεκαρε αυτο.
4 Likes
Ωραία. Πείτε του να στείλει ένα demo
3 Likes
Α μιας και ζητανε να στειλει το Born ο υποψηφιος, θυμηθηκα κι αυτο.
3 Likes
Προσωπικά μου θύμιζε πάντα ένα μοναδικό mix από Warrel-Zack Stevens-Gildenlow. Δεν ξέρω πώς το κατάφερνε, αλλά συγκεκριμένες στιγμές πότε μου έφερνε στον έναν, πότε στον άλλον.
Άσχετο, αλλά μιας και μιλάμε για τέτοιους τραγουδιστές, δεν έχω ακούσει ποτέ μου Communic (τους θυμάται κανένας;), αλλά θυμάμαι τόσο έντονα τον Καραγιάννη στο Hammer να θάβει τόοοσο πολύ και με κάθε ευκαιρία ότι ο τραγουδιστής είναι σωσίας του Warrel, και πόσο τον αντιγράφει, και πόσο μοιάζουν κλπ. κλπ.
1 Like
Χμ, ναι, το ακούω. Ήταν και παρόμοια παρακλάδια ατμοσφαιρικού prog (του καλού, αν με ρωτάτε)
Καλή χρονιά, λοιπόν, με λίγες λίστες για το καλό/ποδαρικό.
Λοιπόν, για πάμε:
Ranking των album της μπάντας
1. Dead Heart
2. DNB
3. Politics
4. Nevermore
5. ΤGE
6. Enemies
7. Obsidian
15 αγαπημένα τραγούδια από τη συνολική δισκογραφία τους (με χρονολογική σειρά)
“Garden of Gray”
“The Hurting Words”
“In Memory”
“This Sacrament”
“Passenger”
“Beyond Within”
“Dreaming Neon Black”
“Poison Godmachine”
“Inside Four Walls”
“The River Dragon Has Come”
“The Heart Collector”
“Believe in Nothing”
“I, Voyager”
“Sell My Heart for Stones”
“She Comes in Colors”
10 Likes
Σήμερα θα έβαζα:
- Politics
- Dreaming
- Dead Heart
- Τhis Godless
- Enemies
- Nevermore
- Obsidian
Θα απέχω από το 15 τραγούδια χωρίς κανόνες, δύσκολο.
5 Likes
Από άλμπουμς
DNB
Dead Heart*
Politics
Obsidian
Nevermore
ΤGE
Enemies
*Κάποιες μέρες πρώτο
Από κομμάτια, τι να πρώτοδιαλεξεις, αλλά μια πρόχειρη προσωπική δεκάδα
-Seven tongues, sacrament, next in line, και στη σειρά κιόλας ε, τι πετσοκομμα
-DNB ομώνυμο από τα τοπ κομμάτια των 90s, και πάρε και καπάκια ένα deconstruction. Όλο το DNB δηλαδή, τι λέμε τώρα, 10αρι
-The river με καπάκια heart collector, άντε γεια και ένα dead heart στο τέλος, επίσης 10αρι όλος ο δίσκος
-This godless endeavour, έπος
Έτσι για τη φασουλα, το into the mirror black σε μια κοινή λίστα με σανξουαρι θα σκαρφαλωνε στο 4, ακριβώς κάτω από το politics
7 Likes
ΧΑ! Ακριβώς το ίδιο είπα σε ένα φίλο μου προχθές που μιλούσαμε στο μεσεντζερ!
Ο Μπαντιλακις/Devon Graves πληροί όλα τα κουτάκια
Βετεράνος, με Ε ιστορία, δισκογραφία πίσω του, ηλικιακά είναι πάνω κάτω σαν τιγσ άλλους αν και λίγο μεγαλύτερος
Γράφει στιχαρες,έχει φωνάρα, έχει την θεατρικότητα και τον βιωματικό τρόπο ερμηνείας, το μάτι γυαλίζε παλιά αν και τώρα έχει λιιιγο ηρεμήσει
Και το σημαντικότερο για εμένα θεωρώ ότι και ο buddy και οι psychotic waltz ήταν επιρροή για τον warrel και τους Nevermore. Όλη η ψυχεδελική μαστουροατμοσφαιρα και θεματολογία στιχουργικά του politics για εμένα είναι καθαρά επιρροή από psychotic waltz
Ο μοναδικός που μου έρχεται στο μυαλό ότι μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων
Συν ότι διατηρεί την φωνή του σε πολύ καλή κατάσταση. Προπερσι στα ακουστικά σόου που είχε δώσει ήταν εξαιρετικός, και πάρα πολύ φιλικός ομιλητικός μετά να κουβεντιάσει με όσους πήγαμε να τον δούμε, αβίαστα όχι γιατί πρέπει
Γκρίνια πάλι θα πέσει προφανώς αλλά λιγότερο
Προσπάθησα να κάνω reply στον drfeelgood αλλά δεν τα κατάφερα
2 Likes
- Dead Heart
- Dreaming…
- Godless…
- Politics…
- Nevermore
- Enemies…
- Obsidian…
Από τραγούδια, το αγαπημένο μου θα είναι πάντα το ομώνυμο από το Dreaming…αν και σε αυτόν τον δίσκο είναι δύσκολο να διαλέξεις, από κει και πέρα σίγουρα το This Godless…με το επικό τελείωμα, Passenger από το Politcs…Lost και όπως είπε και ο Rider η πρώτη του τριάδα. Τι να λέμε τώρα.
Μην ξεχάσουμε και ΟΛΟ το In Memory !
9 Likes
Πολύ ωραία τα είπε ο Van στο post του και με συγκροτημένο/ψύχραιμο λόγο.
Πρώτη λίστα 2025 
αλλά αντί για κατάταξη, προτιμώ να σχολιάσω κάθε άλμπουμ τους με 2-3 προτάσεις.
- Nevermore: ετερόκλητο, ακούγεται σα συρραφή κομματιών (βασικά… είναι :P) αλλά η ποιότητα και τα πρώτα δείγματα μεγαλείου, φαίνονται. Σίγουρα όχι στα must listen της δισκογραφίας τους.
- In Memory EP: Πετάνε απότομο μπόι… ΕΡ διαμάντι. Ο δίσκος τους που ακούω πιο συχνά κι εύκολα από την αρχή μέχρι το τέλος. Αν έπρεπε να προτείνω έναν δίσκο της μπάντας σε κάποιον που δεν τους έχει ξανακούσει, θα ήταν αυτός. Το ομώνυμο κομμάτι είναι η πρώτη κορυφή της καριέρας τους.
- The Politics of Ecstasy: Η εναρκτήρια τριάδα βάζει τον Loomis στους καλύτερους μεταλ κιθαρίστες της γενιάς του. Τα εξηγώ ωραία; Ο πιο death metal δίσκος τους και ίσως κι ο πιο τεχνικός (?).
- Dreaming Neon Black: Το έπος του Warrel. Υπό τις κατάλληλες συνθήκες, τον θεωρώ το κορυφαίο έργο τους. Απλά είναι ψυχοφθόρο να τον ακούσεις από αρχή μέχρι τέλους, οποιαδήποτε μέρα. Μην τα ξαναλέμε: Η ερμηνείες του Dane και η ατμόσφαιρα των υπολοίπων, είναι ανεπανάληπτες.
- Dead Heart in a Dead World: Το breakthrough τους και ο δίσκος που - λόγω παιξίματος Loomis - ενέπνευσε τόσους νέους κιθαρίστες να παίξουν όπως αυτός με την 7χορδη (πχ Ola Englund των Haunted ή τους All that Remains). Ίσως κάποιους να τους χαλάσει η τόσο ψηφιακή παραγωγή του Sneap… Κι αυτός υποψήφιος για καλύτερος δίσκος καριέρας και, σίγουρα, πιο εύπεπτος από τον προηγούμενο.
- Enemies of Reality: Είχε απογοητεύσει όταν είχε κυκλοφορήσει, λόγω κακής παραγωγής. Προσωπικά, μου άρεσε εξαρχής. Στοχευμένος, δεν πρωτοτυπεί αλλά συνεχίζει να μεγαλώνει το όνομά τους.
-
This Godless Endeavor: Εγώ θα το πω
Πολύ καλός δίσκος, αλλά τα έχουμε ξανακούσει όλα αυτά από τους ίδιους. Απλά εδώ συνοψίζουν όοοτι έχουν βγάλει, όλον αυτόν τον χαρακτηριστικό ήχο αλλά με σούπερ παραγωγή και όρεξη. Για αυτό και ξανακερδίζουν νέους οπαδούς… - Obsidian: Τον έχω ακούσει ελάχιστα και προτιμώ να μην πω πολλά, ελπίζω να βρω όρεξη να τον ξανακούσω. Θαμμένος ήχος, δεν άκουσα κάτι που δεν ξέραμε ήδη…
16 Likes
Στα των φωνητικών, ένας ακόμη (ίσως και ο καλύτερος όλων) που θα σφράγιζε με τον εαυτό του την επανέναρξη των Nevermore, είναι ο Jon Aldara. Θα το πήγαινε αλλού ο τύπος… και θα μπορούσε να μας στείλει όλους, κυριολεκτικά.
Στα των δίσκων:
- This Godless Endeavor - η επιτομή των επιτομών ή αλλιώς, το metal της δεκαετίας εκείνης.
- Dreaming Neon Black - Γοτθικό metal δεν είναι (μόνο) οι Paradise Lost και μια ολόκληρη σκηνή της Αγγλίας. Είναι η έκφραση πένθους υπό το πρίσμα της δημιουργίας, που ενοχλεί το θάνατο.
- The Obsidian Conspiracy - Είναι ψηλά για μένα, επειδή τον έζησα πολύ έντονα με το που κυκλοφόρησε. Τον κατέβαζα μονορούφι και το ξανακάνω. Και υπάρχουν οι φορές, που τον απολαμβάνω αργά αργά, όπως έλεγε η γιαγιά μου να κάνω με τον φυσικό χυμό πορτοκάλι.
- Nevermore - Αγνό και γεμάτο με ορμή. Η εξέλιξη του US Power είναι μεταβατικά προοδευτική και οι ερμηνείες του Warrel είναι άρωμα που δεν ξεχνιέται.
- Dead Heart in A Dead World - Το δικό τους παιδί του “σωλήνα”. Καθαρό, ανόθευτο και ερχόμενο από μία ανοδική πορεία, που δεν είχε φτάσει ακόμη στο κύκνειο άσμα της.
- Enemies of Reality - Ο πιο thrash δίσκος τους. Είτε με κακή, είτε με καλή παραγωγή είναι άκρως επιθετικό και κυρίως, NEVERMORE.
- The Politics of Ecstacy - Ποτέ μου δεν μπόρεσα να συνδεθώ μαζί του. Εννοείται, ότι με το “Passenger” κάναμε και κάνουμε ανέκαθεν πολύ καλή παρέα, αλλά γύρω από αυτό, απλές χαιρετούρες.
9 Likes
Communic! Μου άρεσε το ντεμπούτο τους, με το συγκεκριμένο κομμάτι να θυμίζει υπερβολικά Nevermore και γενικά το είχα ψιλολιώσει τότε, σε μια εποχή που η πρόσβαση στη μουσική ήταν λιγότερο εύκολη.
3 Likes
Με την καλή έννοια, γιατί καμιά φορά τα gifs είναι παρεξηγίσιμα.
2 Likes
Κάπως έτσι αντέδρασα κι εγώ βλέποντας τα #5 και #7
2 Likes
Eγώ το #7 και #3. Αλλά οκ… Σεβασμός στην διαφορετική άποψη…
2 Likes
Να λέτε και ποιος ήταν ο πρώτος δίσκος που ακούσατε στην ώρα του όταν βγήκε. Θα λυθούν αρκετές απορίες έτσι 
2 Likes
Όχι για όλους. Εγώ π.χ. το πρώτο καινούργιο τότε που άκουσα όντας φαν της μπάντας ήταν το Enemies of Reality. Που σίγουρα δεν είναι μέσα στα καλύτερά μου (αν και το αγαπώ κι αυτό).
2 Likes
Eγώ με το Politics τους πήρα πρέφα, αλλά ολοκληρωμένη δουλειά τους που άκουσα πρώτα είναι το Dreaming. Ωστόσο…
Το καλύτερο τους για εμένα αν και αλλάζει συχνά θέση με Dreaming Neon Black και This Godless Endeavor αναλόγως καιρού.
1 Like
Εγώ σαν οπαδός άκουσα το Dead Heart πρώτο.