Καταπληκτικό το Imaginaerum! Έχει πολλά φρέσκα στοιχεία και πολύ βάθος. Νομίζω πως είναι ο δίσκος των Nightwish που θέλει τις πιο πολλές ακροάσεις. Επίσης, χαίρομαι που είναι αμφιλεγόμενος. 
πρόκειται για δισκάρα, ίσως λίγο χειρότερο απο το προηγούμενο αλλά σίγουρα δισκάρα. Έχει 1-2 κομμάτια που είναι λίγο easy listening και ρίχνουν την ποιότητα του συνόλου αλλά αξίζουν συγχαρητήρια στη μπάντα επειδή παρουσίασαν νέα στοιχεία και δεν αναμάσησαν μόνο το παρελθόν τους.
Μπερδεμένος.
Την πρώτη φορά που το άκουσα είπα κάτι μεγάλο έφτιαξαν εδώ, ας το προσέξω καλύτερα την επόμενη…
Η επόμενη μου φάνηκε πως οι Nightwish δεν είναι οι Nightwish, αλλά ένα παρόμοιο project του
Holopainen.
Νομίζω πως από την στιγμή που έγιναν super stars, γράφουν μουσική με το μυαλό κι όχι με την καρδιά.
Ίσως ο Tuomas νιώθει την πίεση της εμπορικότητας και θέλει απλά να βγάζει ακριβές παραγωγές. Δυνατότητες για να γράψει soundtracks έχει και μάλιστα πολλές.
Επίσης η Annete δεν είναι κακή τραγουδίστρια, αλλά αυτή την φορά, το concept και οι συνθέσεις ήθελαν τραγουδίστρια μεγαλύτερων δυνατοτήτων.
Παρόλα αυτά υπάρχουν κάποιες σπουδαίες στιγμές. Νομίζω ότι τα Last Ride of the Day και Scaretale θυμίζουν γιατί αγαπήσαμε αυτή την μπάντα.
Ακόμη μπερδεμένος.
Ενταξει, δεν εχω να πω και πολλα.
Μονο να δηλωσω καταευχαριστημενος με την τελευταια πορεια των Nightwish (DPP, Imaginaerum).
Ο δισκος ηταν ακριβως οτι περιμενα. Χαιρομαι παρα πολυ που ειναι κοντα στο DPP σε θεμα ηχου, παραγωγης κλπ. Γουσταρω με χιλια Ανετ, που δεν εμεινε στα στανταρ της και με διαφορες τεχνικες στα κομματια εβγαλε εναν αλλο εαυτο απο το γλυκουλικο υφος της που ειχαμε συνηθησει.
Το Storytime το λατρεψα πιο πολυ και απο το Αmaranth, ειναι το πιο πιασαρικο κομματι που εχει γραψει ποτε ο Τυομας.
Τα τραβηγμενα Scaretale, Rest Calm δινουν την δικη τους ‘παρασταση’, με το πρωτο να ακουγεται αρκετα θεατρικο, ενω το δευτερο, με επιρροες Paradise Lost ή My Dying Bride, ξεπερναει τα κλασσικα μονοπατια των Nightwish.
Το τζαζο- Slow, Love, Slow , το Turn Loose The Mermaids και το The Crow, The Owl and The Dove ειναι αυτα που ριχνουν τις ταχυτητες, προσωπικη αδυναμια το δευτερο, κομματι του Μαρκο το τριτο, που θυμιζει κατι απο Islander και φενεται οτι παει για σινγκλ.
Μ’ενα ριφφ που θυμιζει 90’ς Nightwish ξεκιναει το δυναμικο Ghost River που γινεται ολο και πιο ευχαριστο οσο περναει, οπως και το φολκ I Want My Tears Back με εναλλαγες στα φωνητικα απο Μαρκο και Netie κραταει απολαυστικο το ρεφραιν. Μια σημειωση εδω - καπου ειδα οτι χρησιμοποιηθηκε και ενα μπουζουκι. Πρεπει να ακουγεται ενα εκει λιγο μετα το δευτερο ρεφραιν απο πισω. Τσεκαρετε.
Τελευταια σημειωση για το επος - Song Of Myself. Εμπνευσμενο απο το ομονυμο βιβλιο του Walt Whitman, o Tuomas εξι λεπτα μετα το ‘κανονικο’ τραγουδι, συνδυαζει υπεροχα την μουσικη με το ποιημα, με στιχους απ’οτι φαινεται μεσα απο το παραπανω βιβλιο.
Imaginaerum. Το φχαριστηθηκα για τα καλα το ταξιδι. 8)
Να τα πω και εγω τα καλα λογια, και εμενα μου αρεσε και μεγαλωνει ακομα περισσοτερο οσο περνανε τα ακουσματα και για καποιο λογο μου θυμιζει τα τελευταια των Sonata Arctica! Εν αναμονη της ταινιας λοιπον, με το Scaretale να παιζει συνεχως στο background…
Ο Tuomas δε διστάζει να πειραματίζεται και το έχει αποδείξει. Μετά τις gospel χορωδίες στο Meadows of Heaven έρχονται κομμάτια, όπως το jazz Slow, Love, Slow και η westernish/ folk / celtic μπαλάντα Turn Loose the Mermaids να σε αφήσουν άφωνο. Τα κομμάτια είναι γραμμένα στη φωνή της Anette, η οποία είναι βελτιωμένη και δίνει ένα θεατρικό χαρακτήρα. Όσο για το αριστούργημα που λέγεται Song of Myself είναι ένα από τα πιο συγκινητικά κομμάτια που έχει γράψει κι αυτό γιατί περιέχει το 6λεπτο ποίημα στο τέλος (που πολλοί το κατέκριναν). Είμαι σίγουρος πως θα είναι πολύ εντυπωσιακό στην ταινία. Οι Nightwish είναι η μπάντα που κάθε δίσκος της είναι ένα σκαλί πάνω από τον προηγούμενο και είμαι περίεργος να δω ποιο θα είναι το επόμενο βήμα.:-k
olo malakies edw mesa
Τα πάντα όλα σε αυτό το ποστ.
Προσωπικά μου άρεσαν πολύ τόσο οι πιο σαουντρακικές (Scaretale) πινελιές που έχει σε κάποια σημεία, όσο και μερικά φολκ περάσματα (I Want My Tears Back, Turn Loose the Mermaids), που φαίνεται ότι τα καθιερώνουν σιγά σιγά στον ήχο τους.
Η Olzon κάνει μερικές από τις καλύτερες ερμηνείες της σ’ αυτό το δίσκο, και σε ορισμένες συνθέσεις δίνει εντελώς αυτό το κάτι παραπάνω, που όπως το βλέπω γω, με την Tarja δε θα γινόταν. Η υπόλοιπη μπάντα σε εξαιρετικά επίπεδα ως συνήθως, με τις κιθάρες και τα φωνητικά του Hietala να ξεχωρίζουν ελαφρώς. Όσο για τα ορχηστρικά/ χορωδειακά μέρη, ο Holopainen έχει κάνει απίστευτη δουλειά, ως συνήθως.
Και επίσης σημαντικό, το αλμπουμ κερδίζει πολλούς εξτρα πόντους από το υπέροχο artwork και γενικά τη δουλειά που έχει πέσει στο εμφανισιακό κομμάτι. Πραγματικά προσεγμένη δουλειά.
Περιμένω και την ταινία τώρα, για να δέσει το πακέτο
Δηλώνω κι εγώ μπερδεμένη.
Την πρώτη φορά που το άκουσα, εκτός από το “the crow, the owl and the dove”, δε μου έκανε κανένα άλλο εντύπωση. Το “slow, love, slow” και το “arabesque” μου φάνηκαν αταίριαστα σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα…Από μουσική σκίζει, αλλά κατά τα άλλα πρέπει να το ακούσω κι άλλες φορές.
Θα δείξει!
Η Ανετ έχει λίγο παιδική φωνή ή είναι η ιδέα μου; Δε τη θυμάμαι καθόλου στο DPP, αλλά είναι αρκετά σημεία στο δίσκο εδώ που απλώς δε μου κάθεται καλά.
Όντως αλλά νομίζω οτι κολλάει η φωνή της με μερικά τραγούδια. Ξεχώρισα Storytime, Rest Calm, Last Ride of the Day και I Want My Tears Back
Μου αρεσει πολυ ο δισκος.
Γενικα εχει ωραιες μελωδιες και αλλαγες και τα κινηματογραφικα σημεια ειναι πολυ προσεγμενα.
Θα ηθελα τον ξανθοψειρα λιγο πιο πολυ στα φωνητικα.
Το scaretale ειναι σημειο αναφορας για μενα σε ολο το δισκο.
Μουσικα ειναι πολυ δουλεμενο και θυμιζει σε σημεια παλιες εποχες Annihilato. H Anette λιγο που αλλαξε το στυλ της φωνης της εδωσε αλλη χροια.
Ελπιζω σε live η Anette να μπορει να τα βγαλει περα.
…τώρα τον ακούω για πρώτη φορά τον δίσκο, και είναι σε αρκετά θετικό πρόσημο
…μαρέσουν που ξεπετάγονται εδώ και εκεί κάποια ριφς, και τα χοροδιακά που υπάρχουν είναι υπέροχα…η φωνή της Όλσον, και εμένα μου φαίνεται παιδική, αλλά εδώ αυτό δείχνει να κολλάει καλά
:):!:
Μετα απο συνεχεις ακροασεις κατεληξα οτι εκτος απο 4τραγουδια συμφονικης μτεταλ τα αλλα ειναι απο soundtrack ταινιας μεχρι μπαλαντουλες. Ενταξει την επομενη φορα να βαλουν και μπουζουκι να το κανουν greek imaginaerum! Πλεον το βλεπω σα soundtrack παρα για νεο δισκο nightwish.sorry αλλα ςτσι το βλεπω.
Συγγνώμη που θα σου το πω, αλλά παίζει μπουζούκι ο Troy Donockley. Αυτό ήθελαν να πετύχουν από την αρχή. Να βγάλουν δίσκο κινηματογραφικού περιεχομένου, αν και η ταινία θα περιέχει το original score (αυτό θα είναι το soundtrack της ταινίας) από τον Petri Alanko. Η μπάντα θα εμφανίζεται μόνο σε 2 κομμάτια και θα παίζει όπως στο album.
Δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιοι αναφέρουν την λέξη soundtrack με απογοήτευση… περιμένουμε συγκεκριμένα πράγματα από κάποιους καλλιτέχνες, κι αυτό είναι μέσα στην φύση των Nightwish. Δεν μένουν στάσιμοι και προσφέρουν κάτι εντυπωσιακό, κι ας μην είναι το Wishmaster 2.
Και sorry αλλά το Imaginaerum δεν περιέχει καμιά “μπαλαντούλα”.
Παίδες μια ερώτηση… ξέρετε αν έχει κυκλοφορήσει στα καταστήματα, στην Ελλάδα ;
Sorry αλλα το Turn Loose the Mermaids αν δεν ειναι φινλανδικη μπαλαντα τοτε εγω γίνομαι παπας ! Πολυ ορχηστρα λιγότερη metal ουσια!
Το “Rest Calm” ειναι απο τα καλύτερα κομματια της μπαντας και με απογοητευσε που ειναι μονο αυτο! Απο πολυ καλο ενθουσιασμο μεχρι απογοητευση το αλμπουμ! Αν θελει να παραμείνει να είναι symphonic metal ας μη τα ξινει ο κιθαριστας !
Συνιστω να σκεφτειται λιγο ψύχραιμα!Και οχι οπαδικα! Ευχαριστω για τη προσοχη σας !
Ενταξει εχουν μπερδεψει τα αυγα με τα πασχαλια και το κανουν αχταρμα…Ενα βημα προς τη σαλατα!! #-o
Δεν είναι όλα τα slow κομμάτια μπαλάντες, και σίγουρα το “Turn Loose the Mermaids” δεν είναι “μπαλαντούλα” με το υποτιμητικό ύφος που χρησιμοποιείς. Αν για σένα μόνο το metal είναι ουσία, τότε θα απογοητεύεσαι συχνά από τους καλούς μουσικούς.
Δεν είναι “οπαδικό” το ζήτημα, δεν είναι υπεράνω κριτικής οι Nightwish, αυτό που με ενοχλεί είναι η νοοτροπία πως τα συγκροτήματα πρέπει να παραμένουν metal του ίδιου ύφους για πάντα.