Κοίτα στο θέμα των εταιρειών δεν λέμε και κάτι το τόσο διαφορετικό. Είναι γενικώς αποδεκτό πως κοιτούν την μουσική έχοντας έναν ιδιαίτερο κυνισμό ο οποίος φυσικά και μπορεί να ευεργετήσει το συγκρότημα (με την διοργάνωση περιοδειών, την καλύτερη διανομή του δίσκου, διαφήμιση) αλλά ταυτόχρονα δεν πάει να πει πως όποιο γκρουπ τα έχει αυτά θα αναδειχτεί. Υπάρχουν άπειρες ‘‘αδικημένες’’ μπάντες εκεί έξω που είχαν όσα λέμε τώρα, απλώς η μουσική τους ήταν δυσκολότερο να γίνει αποδεκτή απ’το ευρύ κοινό. Και σε αυτό παίζουν πολλοί παράγοντες.
Δεν λέω, υπάρχουν άπειρα ανεξάρτητα labels που δρουν όπως και μία πολυεθνική (ειδικά την εποχή που διανύουμε έχουμε να αντιμετοπίσουμε μπόλικα διαδικτυακά καθίκια) και ακόμη χειρότερα, μερικά που εδραιώθηκαν στο παρελθόν και έχουν γιγαντωθεί τώρα (βλ Sub Pop, Rough Trade, Matador) έκαναν συμφωνίες με μεγάλους διανομείς και αύξησαν τον ρυθμό παραγωγής δίσκων έτσι ώστε να μην διαφέρουν σε κάτι από τα μεγαλύτερα. Ισως μόνο στο τι δηλώνουν. Πάντως μπορώ να σου παρουσιάσω και μία πλειάδα δισκογραφικών όπου δρουν με σεβασμό στον καλλιτέχνη, μοιράζονται τα κέρδη στην μέση (ή ακόμα και προς όφελος του καλλιτέχνη) και ειδικά στην εποχή του διαδικτύου μπορείς να αγοράσεις τις δουλειές τους με το πάτημα ενός κουμπιού, δεν είναι μη προσβάσιμα δηλαδή ούτε τίποτα ελιτιστές που συνειδήτα αποφεύγουν την δημοσιότητα. Απλώς τυγχάνει να μην έχουν μαζί τους τον τύπο (ηλεκτρονικό και έντυπο). Αυτό δεν πάει να πει πως δεν μπορεί να βρει κανείς στο ρόστερ τους εκπληκτικά συγκροτήματα! Εμπάς περιπτώση για να κλείσω και αυτό το κομμάτι, το αν θα ‘‘σώσει’’ μία πολυεθνική μία μπάντα, γίνεται προφανώς για κερδοσκοπικούς λόγους, οπότε για να δουλέψει μία τέτοια αμφίδρομη σχέση, εσύ σαν συγκρότημα χρειάζεσαι έναν καλό manager, έναν καλό δικηγόρο και πρέπει επίσης να είσαι ένας καλός businessman ή επαγγελματίας αν θέλεις, πράγματα που στην τελική δεν έχουν τόσο μεγάλη σχέση με το αν γράφεις καλά τραγούδια ή όχι. Υπάρχουν μπάντες που κάηκαν γι’αυτόν ακριβώς τον λόγο. Ακόμη και αν θεωρήσουμε πως ένα μεγάλο ποσοστό συγκροτημάτων εγκμεταλεύεται τις δισκογραφικές (το γράφω μην μπορώντας να μην χαμογελάσω, συγνώμη εδώ :p) και πάλι ο ρυθμός εργασίας που θα επιβάλλεις στονν εαυτό σου, δεν έχει να κάνει με την μουσική και καλλιτεχνική σου υπόσταση. Άλλοι γουστάρουν να παίζουν μουσική σε ένα δωμάτιο, άλλοι δεν έχουν κουράγιο να βγουν σε μία περιοδεία ικανή να εδραιώσει το όνομα τους. Ρε παιδί μου μπορεί να μην θέλουν να δουν την μουσική τους καθαρά επαγγελματικά και βιοποριστικά. Τώρα θα μου πεις ναι αλλά γιατί συνεργάζονται. Η απάντηση είναι απλή : πολλές φορές άγνοια, άλλες φορές το νεαρό της ηλικίας και η καύλα και ακόμα πιο συνηθισμένο, οι βλέψεις για μεγαλεία και άλλα διάφορα. Όλα αυτά παίζουν ναι.
Στο θέμα των Grohl και Novoselic να τονίσω πως ο Grohl ήταν παλιά καραβάνα στο underground. Επαιζε στους mission impossible και στην συνέχεια στους εκπληκτικούς Scream. Tον σέβομαι γιατί απ’όσο γνωρίζω δεν έχασε ποτέ την επαφή του με τους ανθρώπους τους οποίους συνεργάστηκε αρχικά (απόδειξη το mini-reunion των Scream μετά την αναγκαστική διάλυση των Nirvana καθώς και τα Possitive force benefits που έκανε στην γενέτειρα του την Washington D.C.). Ας έχουμε υπόψη όμως την ποπ υπόσταση των Foo fighters καθώς και την μεγάλη αναγνωρισημότητα που είχε. Στους foo παίζουν και μέλη των Sunny Day Real Estate (emo, indie rock '90ς Sub Pop), άρα ρίχνουμε ακόμη περισσότερα pop elements στους τύπους. Δεν λέω πως δεν δούλεψαν βέβαια τα παλικάρια, απλά ο Κριςτ αν εξαιρέσεις τους Sweet 75 που ΌΝΤΩΣ δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο, έχει βγάλει δίσκο με μέλη των Meat Puppets ενώ τώρα είναι και επίσημα μέλος των Flipper, συγκροτήματα δηλαδή που αν ποτέ αποκτήσουν ευρεία προβολή θα αρχίσω να χορεύω αάμπα μόνος μου επειδή θα έχω τρελαθεί! (μην με παρεξηγήσεις δεν το λέω ελιτιστικά αυτό απλά δες και σύγκρινε : http://www.youtube.com/watch?v=YHRBxDUao-Q). Χαμμένο κορμί δεν θα τον έλεγα πάντως, γι’αυτό και σου παραθέτω αυτά τα στοιχεία!
Κοίτα μην συγχέεις τον όρο ποπ με την πιο γλοιώδη μορφή που μπορεί να έχει πάρει στα μμε. Ποπ είναι καλό πράγμα. Ποπ υπόσταση είναι ακόμα καλύτερο. Και οι Nirvana την είχαν και οι Queen που σου αρέσουν απ’ότι φαίνεται. Ευκολομνημόνευτες μελωδίες είναι. Άλλες φορές έχουν βάθος κάποιες άλλες είναι bubblegum.
Προσωπικά είμαι υποστηρικτής της ποπ κουλτούρας και θεωρώ το 50% των ακουσμάτων μου (ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ) σχετικό.
Το ίδιο πράγμα λέμε ρε συ. Τα τραγούδια τους βασίζονται σε σχετικές μελωδίες όσο και αν μπει η παραμόρφωση ή το ξεσηκωτικό riff/ ρυθμός κτλ.
Το βρίσκω λιγάκι περίεργο πάντως, να βρίσκεις οκ το ποπ σταρς και όχι το ποπ υπόσταση που στην τελική είναι και πιο διακριτικό και περιγράφει ακόμη καλύτερα (πιστεύω) την φιλοσοφία των συνθέσεων τους :-s
καλά τα λέει ο μανσον. και οι Soundgarden ήταν οι πρώτοι που υπέγραψαν σε πολυεθνική. Κάπου έχω δήλωση του Novoselic να λέει πως είχαν φρικάρει όταν είδαν τι ποσό πήρανε
ποπ σταρς το λεω με την εννοια του οτι αν διαβασεις διαφορα κειμενα π.χ πολλα ροκ γκρουπ αναφερονταν ως ποπ σταρς τα μελη τους.
για αυτο που ειπες στην πρωτη προταση σου ακομη και μπλακ μεταλ μπαντες σε μια μελωδια βασιζουν ολο το τραγουδι τους.επισης υπαρχουν πολλοι αξιολογοι ποπ καλλιτεχνες,απλα τιποτα στους foo fighters νομιζω δεν τουσ δινει ποπ υποσταση
μα εξαρτάται ρε συ την μελωδία. ωραίες μελωδίες υπάρχουν παντού και φυσικά δεν λέω κάτι τέτοιο. Και κάθε ‘‘ωραία’’ μελωδία (και το βάζω σε εισαγωγική το ωραία, ας πούμε πιασσάρικη) πρέπει να έχει έναν συγκεκριμένο τρόπο ανάδειξης, και στην ποπ κουλτούρα βλέπεις πως ο συνηθισμένος τρόπος σύνθεσης είναι κουπλέ, ριφρεν, κουπλέ, ριφρεν κτλ. Υπάρχουν και εξαιρέσεις όμως και πάλι, δεν καταλαβαίνω γιατί θεωρείς βαρυά την λέξη υπόσταση. Όταν ένας δίσκος είναι εύκολα προσβάσιμος ακούγεται pop-pier. Γενικεύω αλλά πιστεύω σε μία συντριπτική πλειοψηφία ισχύει. Και προσωπικά μιλώντας ναι μπορεί και ένας black metal δίσκος να έχει ποπ υπόσταση στα αυτιά μου (δεν μου έχει τύχει κάτι τέτοιο βέβαια λόγω επιδερμικής ενασχόλησης με το ιδίωμα). Μου έχει τύχει σε punk, thrash, noise rock και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς.
Εύχομαι να σε κάλυψα στο πως χρησιμοποιώ την λέξη γιατί πιστεύω θεώρησες πως το είπα υποτιμητικά.
Μέρες βλέπω αυτό το θρεντ και δεν ξέρω τι να πρωτο γράψω για τους Nirvana. Θα μπορούσα να γράφω ώρες γι’ αυτούς…σελίδες δηλαδή Όταν είχε φέρει ο αδελφός μου το Nevermind στο σπίτι, το άλμπουμ αυτό δεν είχε γίνει γνωστό ακόμη. Αγόρασε τον δίσκο επειδή του άρεσε το εξώφυλλο χωρίς να έχει ιδέα για το συγκρότημα. Δεν ήταν ακόμη γνωστοί. Μόλις το άκουσα το άλμπουμ τρελάθηκα! Το ίδιο και οι υπόλοιποι και έψαξε για να βρεί το πρώτο τους άλμπουμ το Bleach αλλά αδύνατον να το βρει τότε.
Λίγο καιρό αργότερα ΟΛΟΙ μιλούσαν γι’ αυτούς…
Όπως και ο bleedin έτσι και’γω ακόμη θυμάμαι την ημέρα που έμαθα ότι ο Kurt αυτοκτόνησε. Με πήρε τηλ. μια συμμαθήτριά μου από το σχολείο και μου το είπε και στην αρχή δεν την πίστεψα. Οκ. λέω φήμες είναι…
Την επόμενη μέρα στην ώρα της προσευχής έρχονταν ένας-ένας για συλλυπητήρια (εγώ φορώντας μαύρα εννοείται). Όλοι ήξεραν το κόλλημά μου με τους Nirvana και τον Kurt.8) Ήταν οι αγαπημένοι μου μαζί με Joy Division, Wipers και Pixies.
Ένοιωθα ότι οι Nirvana είχαν έναν παλμό, μια αμεσότητα, φρέσκοι και ταυτόχρονα “καταραμένοι” και αυτό τους έδινε μια επιπλέον γοητεία. Αυθεντικοί. Καθόλου στημένοι.
Δεν πιστεύω ότι κάποιος πρέπει απαραίτητα να έχει τις τρελές γνώσεις στην μουσική για να φτιάξει καλή μουσική. Χρειάζεται πάθος, φαντασία και αμεσότητα, να έχεις κάτι να πεις. Πιστεύω ότι ήταν αρκετά ταλαντούχος και έκανε αυτό που έκανε. Το ότι δεν είχε φοβερές γνώσεις πάνω στην μουσική ή ότι δεν ήταν η καταπληκτική φωνή δεν μου λέει απολύτως τίποτα. Έγραφε φοβερούς στίχους με αντίστοιχες μελωδίες.
Υπάρχουν μουσικοί με καταπληκτικές φωνές και απίστευτες γνώσεις μουσικά και φτιάχνουν σκουπίδια. Τι να το κάνω;
Επίσης το ότι έκλεβαν ή επηρεάστηκαν από άλλους επίσης δεν μου λέει κάτι. Συγγνώμη…υπάρχει παρθενογένεση στην μουσική; Μα ποιός δεν έχει επηρεαστεί από κάπου; Όχι δεν είναι επιχείρημα αυτό!! Στην δεκαετία του ’ 90 κάτι καινούριο που υπήρξε ήταν το grunge. Με επιρροές από '70’s, Punk κλπ δεν έχει σημασία. Ήταν κάτι διαφορετικό. Παζλ από άλλα είδη αλλά φτιαγμένο με έναν τρόπο που ήταν κάτι διαφορετικό. Τώρα δεν μπορώ να διακρίνω κάτι τέτοιο στις μέρες μας.
Ο Cobain σαφώς ήταν εύθραυστος/ρομαντικός/ευαίσθητος και σίγουρα δεν άντεξε όλο αυτό που είχε γίνει γύρω από τ’ όνομά τους. Δεν συμφωνώ με το αν δώσεις στον Ράμπο ναρκωτικά θα γίνει ευαίσθητος γιατί το να ξεκινήσεις να μπεις στο τρυπάκι να παίρνεις drugs προϋποθέτει μια αδυναμία/ευαισθησία από πριν κλπ. σσ Αυτό το λέω γιατί αναφέρθηκε πιο πάνω.
Σίγουρα το γεγονός ότι ο Cobain πέθανε, αμέσως ντύθηκε με το πέπλο του μύθου. Μα έτσι έχει γίνει με όλους. Π.χ ο Lennon αν δεν είχε πεθάνει θα ήταν ακόμη ένας πολύ σπουδαίος μουσικός αλλά όχι μύθος. Όπως θεωρείται ο David Bowie. Αν είχε πεθάνει θα ήταν χαλαρά κι αυτός μύθος.
Υπερεκτιμημένοι όχι απαραίτητα. Σίγουρα όχι τυχαίοι.
αυτο που λες δεν στεκει
γιατι οπως δεν βρισκεις εσυ κατι διαφορετικο στις μερες μας
ετσι και ενας οπαδος που ακουγε σχετικη μουσικη το 80 δεν θα βρηκε κατι διαφορετικο τοτε στο grunge
ολα ειναι σχετικα
το οτι κανανε την επιτυχια που κανανε
δεν οφειλεται μονο στο οτι ητανε αμεσοι, ή οτι ηταν κατι διαφορετικο ή ή ή
ειναι πολυ οι παραγωντες που μεσολαβουν ωστε μια μπαντα να μπορει να κανει μαζικη επιτυχια
δηλαδη δεν σημαινει οτι οι nirvana ειναι αυτοι που ητανε επειδη ητανε οι “καλυτεροι”
και για να ριξω λιγο λαδι στη φωτια
αν ο κομπειν δεν ηταν γκουντ λοοκιν
και ηταν ενα κτηνος 150 κιλων, καραφλος με αγριοφατσα,γενια και χνωτα που να βρωμανε
όχι αλλά και τι μαυτό? Αυτό ισχύει για όλες τις μπάντες…Εμένα αυτό που με εκνευρίζει πιο πολύ στην όλη συζήτηση είναι η μεταλχαμεροθρεμμένη αντίληψη του ότι οι Nirvana κατέστρεψαν το μέτσαλ. Μπαντάρα οι Νιρβάνα, από τις πλέον σημαντικές περσόνες του σύγχρονου ροκ ο Κομπέιν. Όποιος το αμφισβητεί ας κλειστεί στη γυάλα του και ας κάτσει να ζητωκραυγάζει ακούγοντας το speedy’s coming
Και αυτό που λες εσύ όμως άκυρο είναι. Ίσως να μην είχε την ίδια απήχηση αλλά αυτό δεν θα σήμαινε κάτι, οι φαν θα συνέχισαν να υπάρχουν. Άλλωστε οι περισσότεροι που γουστάρουν Nirvana δεν το κάνουν γιατί είναι ωραίος ο Κομπέιν. Ίσως να μην είχαν την ίδια προώθηση και ίσως να μην τους ήξερε και η κουτσή μαρία. Στους ροκ κύκλους όμως που ασχολούνται και ψάχνονται το ίδιο μέγεθος θα παρέμεναν.
Σε πληροφορώ ότι πολλοί που άκουγαν 80’ς βρήκαν κάτι καινούριο στο grunge, κι’ ας μην άρεσε σε κάποιους. Δεν είναι υποχρεωτικό να αρέσει μια μπάντα σε όλους…το ξέρουμε αυτό.
Όσον αφορά για το ότι οι Nirvana είχαν επιτυχία, [SIZE=“4”]εσύ σε ποιους άλλους παράγοντες αναφέρεσαι[/SIZE][SIZE=“4”]; [/SIZE]εγώ αυτούς τους παράγοντες εισέπραξα και αυτούς είπα. ΝAI στο είδος μουσικής που έφτιαξαν ήταν οι καλύτεροι μαζί με Pearl Jam.
Τέλος για το γεγονός ότι ο Cobain ήταν ομορφούλης (ναι μ΄άρεσε το παραδέχομαι) ο ίδιος δεν το έπαιξε ποτέ γκόμενος. Η εικόνα του ήταν τελείως χύμα. Πάλι αυτό το επιχήρημα δεν μου λέει κάτι, διότι των Pixies ο frontman χοντρούλης/καραφλός είναι και είδες τελικά πόση απήχηση είχαν και έχουν. Τώρα αν ήταν και γκόμενος φαντάζομαι θα ήταν ακόμα καλύτερα τα πράγματα γι’ αυτούς. Η δύναμη της εικόνας βλέπεις.
ε ναι ρε φιλε
αυτο εννοω
ειπα πουθενα οτι δεν αξιζουν ???
ειπα οτι αν ειχαν ασχημο τραγουδιστη δεν θα ειχαν την ιδια απηχηση που ειχαν
@stray cat
οσο αφορα την ομορφια
δεν εχει και τοση σημασια το αν το παιζει καποιος γκομενος
εχει σημασια να αρεσεις στο ακροατηριο σου
ο coverdale,ο michaels,και ολοι οι αλλοι αρεσανε στο κοινο των 80ς
ετσι και ο κομπειν αρεσε στο ροκ κοινο του πρωτου μισου των 90ς
για τους παραγωντες που λες
αναφερομαι στην μαζικη επιτυχια που κανανε
και οχι για το ποσο αξιζανε σαν μπαντα
γιατι οσα αναφερεις για αυτους τα ειχανε και αλλες μπαντες
απλα ετυχε οι nirvana να γραψουν το smell like teen spirit την καταλληλη στιγμη
να το μυριστει την καταλληλη στιγμη η geffen
να το προωθησουν οσο καλυτερα μπορουνε σε ενα κοινο που ψαχνωτανε για κατι καινουργιο να ακολουθησει ( μιας και το 80ς χαρντ ροκ ειχε παρει την κατιουσα)
και φυσικα η χρονικη στιγμη του θανατου του κομπειν βοηθησε σε υπερβολικο βαθμο τη φημη της μπαντας
σε αντιθεση με το χαμο του staley 8 χρονια μετα οπου η μπαντα ηδη χασει το status της.
anyway
ολα ωραια και καλα
αλλα νταξ
υπηρχαν και αλλες μπανταρες και προσωπικοτητες που ετυχε να μην τις προωθησουν οι εταιρειες και τα media
ας οψεται η Bryn Bridenthal
γκρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρ
Είπα πουθενά ότι οι μπάντες αυτές ήταν άγνωστες ή underground?
Είπα ότι η εμπορική επιτυχία που κάνανε στα 90’ς οφείλεται εν μέρει στο εξάπλωση του grunge μέσω του Nevermind.
Καλώς ή κακώς αυτό ήταν που έφερε κόσμο στη σκηνή.
