Καταλαβαίνω αλλά αυτο που είπες τώρα, δεν έχει το ίδιο νόημα με αυτο που είπες πριν.
Και αυτο είναι λάθος, γιατί δε θέλει κάποιος ο «ήρωας» του να έχει πολιτική άποψη και να την εκφράζει. Και αυτοί είναι μέλη της κοινωνίας αρα πρέπει να έχουν πολιτική άποψη και να την εκφράζουν. Όταν όμως εκφράζεις μια άποψη θα δεχτείς και την κριτική οποίος κι αν είσαι ο,τι κι αν κανείς. Το πρόβλημα δημιουργείται όταν ο κόσμος δεν μπορεί να διαμορφώσει δικιά του άποψη και ακολουθεί τις αποψεις αυτών που θαυμάζει. Πράγμα το οποίο είναι θεμιτό, γιατί ο καθένας μας διαμορφώνει τις απόψεις του από την αλληλεπίδραση αλλά θέλει προσοχή από ποιους διαμορφώνεις άποψη και πως αυτοί το εκμεταλλεύονται.
Πχ δεν είναι δύσκολο να υποθέσεις πως αν η ζωή του Χετφιλντ κυλούσε διαφορετικά δε θα ήταν ένας δεξιός μαλακας ( που και τώρα πρέπει να είναι, απλά δεν τον νοιάζει ). Όπως δεν είναι δύσκολο και να υποθέσεις ότι πολλοί βλάχο αμερικανοί ακούν Μεταλλικα βλέπουν τον Τζέιμς με τα όπλα και σκέφτονται ότι έτσι είναι το σωστό.
Είναι ολοσωστο να μιλούν και να λένε τις απόψεις τους ως πολίτες, αλλά χρειάζονται μέτρα από το πως διαμορφώνουν συνειδήσεις μέσω του επαγγελματος τους ( που στην ουσία και οι πολιτικοί αυτο κάνουν ).
Είναι και ο Channing δεξιά και κρατάω ένα σχόλιο που διάβασα κάτω από τη φωτογραφία “Happy Kurt”.
To bleach είναι το δεύτερο σιντί που αγόρασα (φυσικά προηγήθηκε το nevermind) και το αγάπησα και αυτό. Είναι πιο ωμό, πιο heavy, πιο τραχύ, πιο “ανώριμο” και μπορεί να μην μνημονεύεται για την παραγωγή του, αλλά είναι κατάλληλη για τα συγκεκριμένα τραγούδια.
Περιέχει ίσως το πιο αγαπημένο μου τραγούδι τους και ο λόγος για το Downer το οποίο κονταροχτυπιέται με το Big long now (Incesticide). Κλέβω λγάκι με το Downer, γιατί δεν υπήρχε στην πρώτη έκδοση και μπήκε στο cd ένα χρόνο μετά, όπως και το Big cheese. Το οποίο downer μπήκε και στο incesticide
Aγαπημένo επίσης και το Scoff και φυσικά about a girl, love buzz και negative creep. To School από την άλλη ποτέ δεν μου άρεσε ιδιαίτερα (άρεσε μάλλον στον Cobain γιατί το παίζανε πολύ συχνά ).
Είχε απαντήσει ο Novoselic μεταξύ σοβαρού και αστείου για τις επιρροές που είχανε για το Bleach: Ότι πριν ακόμα ξεκινήσουν να γράφουν τον δίσκο, είχανε μια κασέτα στο βανάκι την οποία άκουγαν συνέχεια. Η μια πλευρά είχε μια Αμερικάνικη ροκ μπάντα με το όνομα Smithereens και η άλλη πλευρά είχε Celtic Frost…“Yeah, maybe that was an influence” κατέληξε.
Το School είναι τεράστια κομματάρα. Απορώ πώς δεν σου αρέσει. Στο ίδιο live που έβαλες (Live And Loud, Seattle / 1993) το απογειώνουν (αν και είναι κομματάρα από μόνο του).
Καλό είναι, απλά δεν με τρελαίνει τόσο όσο κάποια άλλα του δίσκου και ναι live απογειώνεται.
Fun fact: To ριφ γράφτηκε όσο πιο στερεότυπα μπορούσαν (A stereotypically ‘Sub Pop’ riff το αναφέρουν) με σκοπό να χλευάσουν την σκηνή του Σιάτλ που μόλις είχαν εισχωρήσει και ο Cobain τότε την θεωρούσε κλισέ και κολλημένη. Μάλιστα είχε γράψει στον Dale Crover, ότι ένιωθε σαν να ξανα γύρισε στο γυμνάσιο, μια φράση δηλαδή που δεν απέχει πολύ από αυτήν που χρησιμοποίησε για τους ελάχιστους στίχους του τραγουδιού. Αργότερα όμως ο Cobain είχε δηλώσει ότι μπορεί να ξεκίνησε σαν αστείο, αλλά κατέληξε να είναι ένα πολυ ωραίο τραγούδι.
Για εμένα πάντως είναι το πιο Soundgarden τραγουδι τους.
Ισχύει κάτι τέτοιο; ο Cobain είχε καλές σχέσεις με Staley, Cantrell κ Cornell και του άρεσαν οι μπάντες τους (Alice, soundgarden). Αντίθετα δεν του άρεσαν οι Pearl jam αλλά με τον Eddie είχαν επίσης καλές σχέσεις. Δεν διάβασα πουθενά αυτό που έχεις γράψει (μπορεί και να ισχύει βέβαια δεν λέω😉)
Εγώ το μόνο που ξέρω για Staley/Cantrell/Starr/Cobain ήταν ότι στο live στη Βραζιλία (αρχές 1993;) ήταν που όλοι μαζί πήραν τις ντρόγκες τους με αποτέλεσμα να πιει από υπερβολική δόση ο Starr και να πάρει κόκκινη κάρτα και να φύγει από τους AIC.
Το είχα διαβάσει σε ένα άρθρο (αν θυμάμαι καλά από το αγγλικό χαμερ) που έλεγε για το πως γράφτηκε κάθε τραγούδι μαζί με το νόημα των στίχων, τους λόγους κλπ. Δεν ήταν άρθρο γνώμης αλλά λόγια παρμένα και από τους τρεις τους από διάφορες συνεντεύξεις.
Έγραφε λοιπόν ότι ΤΟΤΕ την θεωρούσε κολλημένη, δηλαδή όταν άρχισαν να γράφουν το bleach.
Θα ψάξω να το βρω και να το ποστάρω γιατί έχει αρκετό ενδιαφέρον το background κάθε τραγουδιού από το bleach.
Ωραίες πληροφορίες. Κάποιες δεν τις ήξερα, παρ’ ότι Nirvan-ομανής από μικρό παιδί.
Το “Bleach” ποτέ δε μου άρεσε ιδιαίτερα -βασικά ήταν μεγάλη η απογοήτευση μου όταν το άκουσα μετά το “Nevermind” (με εξαίρεση του “School”, “About a girl” και κάνα 2-3 άλλα). Περίεργο που ο καθένας μας ανέφερε εντελώς διαφορετικά κομμάτια ως αγαπημένα.
Πράγμα που επιβεβαιώνει 100% αυτό που λέω για τον δίσκο. Μπορεί να μην είναι ο σούπερ ουαου δίσκος αλλά δεν είναι και καμιά μετριότητα. Δεν υπάρχουν δυνατά κομμάτια και βαρετά κομμάτια. Όλα είναι κοντά μεταξύ τους και μπορείς να έχεις για αγαπημένο το οποιοδήποτε. Γνώμη μου…
Για πείτε αγαπημένα b-sides, ακυκλοφόρητα και διασκευες…
Τα πρώτα που μου έρχονται στο μυαλο, χωρις να κοιτάξω την λίστα (δεν είναι και λίγα ε ) είναι τα εξής :
Verse Chorus Verse (aka "In His Room) (Πολύ Nevermind)
Sappy (Ηχογραφήθηκε 2 φορές, μια για το Nevermind και μια από τον Αlbini για το In Utero και κόπηκε και τις δυο φορές…το πιο ποπ-πανκ τραγούδι τους).
Even In His Youth (Το πιο πιασάρικο ρεφρέν τους)
D-7 (Sorry Wipers το απογειώσανε)
Oh, the Guilt …Πέρα από το ίδιο το τραγούδι, είναι και ότι πάντα προσπαθούσαν να αναδείξουν και μπάντες που αγαπούσαν οι ίδιοι με πολλούς τρόπους και ένας από αυτούς ήταν αυτό το σπλιτ που κυκλοφόρησαν όταν ήταν ήδη μεγάλο όνομα. Όχι με κάποιο άλλο μεγαθήριο αλλά με τους Jesus Lizard που σχηματίστηκαν από τις στάχτες των Scratch Acid (έχουν ένα ωραίο ep), οι οποίοι ήταν μια από τις μεγαλύτερες επιρροές του Cobain. Κυκλοφόρησαν το σπλιτ από το μικρό label που ήταν οι Jesus Lizard.
Καλά οι διασκευές σε Meat Puppets, ΓΑΜΑΝΕ όλες! Και τα σολάκια που έπαιξε ο ένας Kurtwood (πάντα τους μπερδέυω), αλλά ακόμα περισσότερο τα φωνητικά του Cobain στο Lake Of Fire π.χ. φοβερά.
Τώρα νόημα έχει να πω ποια ΔΕ μ’αρέσουν τόσο πολύ :
Anorexorcist
Bambi Kill
Beans
Αυτά είναι τα 3 χειρότερα. Σε αυτά κάποιος που δεν ξέρει καλά τα χρονικά θα νόμιζε πως είναι ο Cobain σε κάποια απ τις μετέπειτα μαστούρες του (90-94) και πως τα ηχογράφησε ενώ είχε πάρει ντρόγκες.
Αλλά αυτά ήταν από τα πρώτα τραγούδια που ηχογράφησε παραδόξως!
Επίσης λένε πως από 85-88 ο Cobain ήταν εναντίον των ναρκωτικών.
Α βάλε και το Live ονόματι «Alcohol», που τραγούδησε ο Cobain μια μέρα, όταν ήταν σε περιοδεία με τους TAD (σε ευρωπαικό σκέλος νομίζω) και ο χοντρός των TAD ήταν αρρωστος και δεν μπορούσε να τραγουδήσει.
Ειδική μνεία σε Old Age από «ακυκλοφόρητα», ενώ απορώ που κανείς δεν ανέφερε Mr. Moustache, Swap Meet και Floyd The Barber από το Bleach.
Γενικά τα 3 χειρότερα τραγούδια από Nirvana που κυκλοφόρησαν σε δίσκο, θεωρώ πως είναι τα ΒΑΡΕΤΑ:
Something In The Way
Stay Away
Breed
Aν τα 2 τελευταία ήταν ένα λεπτό μικρότερα θα ήταν ότι πρέπει.
Το Bleach είναι τεράστια αγάπη αφού ήταν και μέσα στα δύο πρώτα cd που αγόρασα ποτέ (το άλλο ήταν το 9 πληρωμένα τραγούδια και τα δυο σε προσφορά τότε κάπου στις 6000 δραχμές πρέπει να έσκασα). Έχει μέσα τραγουδαρες και είναι πολυ ευχάριστο που εν έτη 2020 έρχονται μπαντες όπως οι thou και κάνουν εξαιρετική δουλειά πάνω σε αυτά τα τραγούδια δείχνοντας ουσιαστικά πως αυτά τα ίδια τα τραγούδια επηρέασαν τα τελευταία 30 χρόνια.
Για μένα από bsides παντα αγαπημένο μου θα είναι το aneurysm παρόλο που όλα τους τα single είχαν μεσα διαμαντακια όπως το marigold.
).
