Λίγες σκέψεις για τη συναυλία, από έναν όχι ιδιαίτερα τρελαμένο με το είδος
Καταρχήν είχε πάρα πολύ λίγο κόσμο, κάτι που βέβαια αναμενόταν με βάση τις πολλές συναυλίες του μήνα, το ψιλοτσιμπημένο εισιτήριο, το γεγονός ότι ήταν Πέμπτη κτλ κτλ. Αν δεν ήταν 100, σίγουρα δεν ήταν πάνω από 140-150. Για τους Insidead δε θέλω να μιλήσω, γιατί έχοντας βγει με ένα τεράστιο χαμόγελο από το Αν μετά τη συναυλία, δε θέλω να πω κακιά κουβέντα για κανέναν. Μουσικά πάντως, το είδος του μέταλ που παίζουνε ήταν εντελώς άσχετο με το ύφος της βραδιάς.
Από τους Ensiferum έχω ακούσει μόνο λίγα σκόρπια τραγούδια. Αποφάσισα όμως να πάω να τους δω γιατί νομίζω ότι οι φολκ/επικές μελωδίες τους είναι τόσο πιασάρικες που δε χρειάζεται να έχεις ακούσει ούτε ένα τραγούδι για να περάσεις καλά σε μια συναυλία με τέτοια μουσική. Η μουσική αυτή μπορεί να είναι γενικά εύκολη, ίσως και απλοϊκή, μπορεί ακόμα και να μη γίνεται να την ακούσεις για πάνω από λίγες ώρες προτού αρχίσει να χάνει τη γοητεία της, αλλά βλέποντας μέσα από τους καπνούς να ξεπροβάλουν τέσσερις ημίγυμνοι Βίκινγκς φορώντας φούστες στα χρώματα της Φινλανδίας, τη στιγμή που πορωμένοι οπαδοί κραδαίνουν τσεκούρια και σπαθιά κινγκ σάιζ, κατάλαβα πως θα είχε χαβαλέ απόψε. Από τη στιγμή εκείνη απολαύσαμε 1 ώρα και 40 λεπτά μιας καταιγιστικής σκανδιναβικής μουσικής επέλασης, κι αφού ήπιαμε μαύρο κρασί από τα κρανία των εχθρών μας και γυαλίσαμε τις ασπίδες μας, στο τέλος είμασταν όλοι πρόθυμοι να παρατήσουμε γυναίκες και παιδιά και να μπαρκάρουμε στο ντρακάρ αναζητώντας μια καλύτερη τύχη στις ομιχλώδεις ακτές της Βόρειας Θάλασσας, κυνηγώντας με τους συντρόφους τη δόξα, τη νίκη, την αιωνιότητα…
Μπάι δε γουέι, το άσχετο δίλημμα που μου γεννήθηκε - μυώδεις, ψωισμένοι μανογουοριστές από το σολάριουμ βέρζους πλαδαροί κατάχλωμοι Φιλανδοί μετεφηβικής ηλικίας με μπογιές και φούστες - τελικά είναι άκυρο. Και τα 27 ευρώ τους τα κερδίσανε. Τρου μέταλ είναι ό,τι κάνει τη γροθιά σου να σηκωθεί ψηλά χωρίς να το έχεις προσχεδιάσει. Και εις ανώτερα:)