Μα ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι τα ΕΜΜΕ δε σε κάνουν δημοσιογράφο.
πόσον καιρό έκανες να περάσεις το μάθημα της παναγιωτοπούλου?
τι τραύμα σου έχει μείνει?
άνοιξε την καρδιά σου… 
Λολ, με τη μία τα πέρασα και τα δύο της Ρόης. Δεν έχει να κάνει ρε παλιοχιπστέρι. Εγώ μιλάω κυρίως για τη δουλειά, όχι για τις σπουδές. Οι οποίες βέβαια ναι, είναι για τον πούτσο. Χωρίς να φταίνε απαραίτητα οι καθηγητές μας σ’ αυτό. Τουλάχιστον όχι όλοι.
συμφωνω οτι δεν γινεσαι δημοσιογραφος μονο μεσα απο τα ΕΜΜΕ.ομως ειναι και αυτος ενας τροπος.παντως γενικα πιστευω πως με καποιο τροπο,ναι,θα καταφερω να χωθω.και βλεπουμε εν καιρω…
πάντως όλα αυτά τα χρόνια μπορώ να πω ότι πέρασα από καθηγητές που ένιωθα ότι απλά ερχόντουσαν για να συμπληρώσουν κάποιες ώρες κάνοντας κάτι σαν αγγαρεία και αδιαφορώντας πλήρως για το αν θα μεταδώσουν κάτι στους φοιτητές, αλλά έχω μάθει σίγουρα και κάποια πράγματα, όχι μόνο στον τομέα της αποστειρωμένης εκπαίδευσης, αλλά και σε αυτόν της παιδείας.δεν είναι τόσο χάλια πια.μπορεί όταν βλέπεις την καλαμιώτου να καταριέσαι την ώρα και τη στιγμή που πέρασες σε αυτήν τη σχολή και κάνεις εκεί μαθήματα (:p), αλλά πλέοναποτελεί κομμάτι της ζωής μου.και δεν είναι καθόλου, μα καθόλου κακό.
αν κάποιος θέλει να ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία, είναι μια σχολή την οποία θα του την πρότεινα.αν και ασφαλώς το αντικείμενο είναι τόσο συγκεχυμένο, που δε σου λέει κανείς ότι όταν τελειώσεις θα είσαι δημοσιογράφος.απλά θα βλέπεις τα πράγματα λίγο πιο σφαιρικά.σε ένα-δυο χρόνια θα έχουμε και νέο κτίριο…ποιος τη χάρη μας! 8)
Όχι δε με κατάλαβες Κουίν, εννοώ ότι τα ΕΜΜΕ ΔΕ ΣΕ ΚΑΝΟΥΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ, πώς το λένε, είναι για τον πούτσο, δε σου προσφέρουν τίποτα. Μόνο ένα γαμώχαρτο στο τέλος των 4(+) χρόνων.
Βέβαια ΟΚ, αν επιμένεις να το παλέψεις με τη δημοσιογραφία, δε λέω, πέρνα στα ΕΜΜΕ. Γιατί μπορεί να είναι για τον πούτσο, αλλά απ’ όσο ξέρω το ΕΜΠΟ (Πάντειος) και το άλλο της Θεσσαλονίκης είναι ακόμα πιο για τον πούτσο. Καλά για τα εργαστήρια ας μη μιλήσουμε καλύτερα.
Αν και επιμένω κι εγώ: κάνε κάτι άλλο, πιο ανθρώπινο στη ζωή σου. Όχι αυτό. Προσπαθώ να σε σώσω αυτή τη στιγμή αν δεν το χεις καταλάβει.
:lol::lol::lol::lol::lol::lol:
Όταν ήμουν πρωτοετής, ένας φοιτητής επί πτυχίω (πρόσεξε τί σου λέω τώρα) μου έλεγε μια μέρα ότι αυτό (“σε ένα-δυο χρόνια”) το άκουγε όταν ήταν εκείνος με τη σειρά του πρωτοετής!
Know what I’ sayin’? :roll:
Να φανταστώ όλα αυτά είναι πάααρα πολλά χρόνια πριν ε ; :lol:
Fuck you ρε. 
Εεεε ναι, αυτή η ιστοριούλα είναι από 2002, να σκεφτείς…
Ποοοο τί μου θύμισες τώρα 2002…Γυμνάσιο προς το τέλος φάση. Πού’ναι τα χρόνια, ωραία χρόνιααα…
το εκτιμω γρκαχε:p.αλλα δεν ξερω μου εχει κολλησει,βεβαια σε 3 χρονια μπορει και να εχω αλλαξει γνωμη και να τα δω απο αλλη σκοπια και να ζυγισω αλλιως τα δεδομενα που θα εχω.
Ίδια ηλικία με το Γράκχο; 
Σε είχα για νέα εσένα!
κουην, σαν ασχετος με τη σχολη του Γρακχου, μπορω να σου πω σαν παρατηρητης που ημουν τα 5 χρονια θητειας του πως ο μονος σοβαρος λογος να πας ειναι τα μ@@νια…5 ομορφα Indie ξεκολιδια αναμεσα σε 10 τριχωτες κνιτησες…χμ, κακη αναλογια ε?οπωτε Χ και εδω, ΜΗΝ ΠΑΣ ΚΑΘΟΛΟΥ!
αντιθετως αμα ψησεις κανα ΦΠΨ φιλοσοφικη θα σε χρειαστω μετα να μου γνωριζεις νεαρο κρεας οπωτε χωσου!
νεκρο σκασε, εγω ειμαι μισο χρονο μεγαλυτερος του!
Ποιά ίδια ηλικία ρε καθυστερημένε necro, do the fuckin math :!:
καλα τα λεει ο λουπιν.κανουμε ολη αυτην την αναλυση και δεν μιλησε ουτε ΕΝΑΣ πριν για το σημαντικοτερα πραγμα που πρεπει να λαβω υποψην.
ετσι ρε αδερφε
απλα κι ωραια!
Παρακολούθησα λιγάκι την συζήτησή σας.
Το πρόβλημα με τα όνειρα τύπου “θέλω να γίνω δημοσιογράφος όταν μεγαλώσω” είναι ότι είναι πραγματοποιήσιμα.
Τα ΕΜΜΕ ή τα όποια ΕΜΜΕ σε 4-5 χρόνια τα έχεις τελειώσει - και τα έχεις απομυθοποιήσει σε ακόμα λιγότερα. Οπότε έχεις πρόβλημα.
Μετά μπορεί να γίνεις αυτό που ήταν το όνειρο ζωής σου, οπότε θα έχεις πάλι πρόβλημα (πλην της απομυθοποίησης) - πρέπει να βρεις άλλο όνειρο ζωής.
Ή μπορεί και να μη γίνεις, οπότε εκεί κι άν θα έχεις πρόβλημα, θα είσαι ένας ενοχικός αποτυχημένος.
Either way, τα 28 σου σε βρίσκουν με μία υπαρξιακή κρίση ΝΑ.
Catch 22.
To πιο “λογικό” όνειρο ζωής που έχω διαβάσει σε αυτό το θρεντ είναι ένα του Κρισπ που ξέχασα να κουοτάρω, και περιλαμβάνει απ’ότι θυμάμαι τη Scarlet Johanson και την Jennifer Connelly, ναι.
queen rulez, κι εγώ μέχρι τις πανελλήνιες ήθελα να γίνω ΑΡΔ. (Όχι με αυτή την έννοια βέβαια…)
Μετά τις πανελλήνιες κι ενώ δεν είχα περάσει άρχισε να ξεφουσκώνει. Κάτι οι παρέες στη νέα σχολή, κάτι η -λίγο- πιο κριτική ματιά… το άφησα. Δεν μετάνιωσα λεπτό :!:
Το τι έγινα it’s another story! Να φανταστείς αυτό που σπούδασα δεν μου πολυάρεσε, ειδικά όπως διδασκόταν, αλλά τώρα μπορώ να πω ότι το συμπαθώ. Δουλειά δεν υπάρχει, αλλά (δεν) έχει ο θεός.
Α! Και μη γίνεις φιλόλογος-ιστορικός. Too many!
Δεν ξέρω, βασικά κάνε ό,τι θες.
Ον τόπικ: Να κααααααααθομαι!
Το ξέρετε το ανέκδοτο με τον ψαρά;
Να ένα καλό όνειρο ζωής. Να μη χρειάζεται να δουλέψεις για να ζήσεις. Και δεν εννοώ να είσαι ένα πλούσιο αργόσχολο παράσιτο. Να δουλεύεις μόνο όποτε θες, έτσι για να μη βαριέσαι. Κι όχι για πολλές ώρες, ούτε για πολλές μέρες.
Αλλά αυτό με ξεπερνάει προφανώς, δεν είναι απλό όνειρο ζωής, είναι όνειρο ανθρωπότητας.
To ξερα ότι εσύ θα με νιώσεις :!:
Εμένα αυτό το όνειρο μου χει κάψει τον εγκέφαλο. Δεν μπορώ να περιμένω την ανθρωποτητα για να το καταφέρω . Κάτι πρέπει να γίνει . το 2012 έρχεται.