Επανερχομαι για το New Light Choir γτ το ακουσα ολο. Kαταπληκτικο. Πραγματικα ωρες ωρες απορω με τι μπαντες γινονται γνωστες και πως καποιες αλλες μενουν στην αφανεια.
Οι τυποι παιζουν πραγματικα επικο μεταλ. Εμπνευσμενο, φρεσκο και ιδιαιτερο. Επειδη μ αρεσει να αναλυω και να φιλοσοφω τετοια ανουσια θεματα πολλες φορες αναρωτιεμαι για το πως αντιλαμβανονται, κυριως οι οπαδοι του, το επικο μεταλ. Πολλες μπαντες που θεωρουνται επικες αναπαραγουν απλα καποια κλισε , ειτε σε ιματζ ειτε σε στιχους και μελωδιες, και αυτο αρκει για να τους αποδεχονται με θερμη. Στο μυαλο μου υπαρχουν δυο τασεις. Αυτη που αναπαραγει “επικα” κλισε και εχει ανταποκριση σε εναν κυκλο που εχει αναλογα στανταρντς και που στην ουσια μιλαμε για ενα κλασικιζον χεβυ μεταλ και τιποτα αλλο συνηθως. Δεν λεω, και εγω περναω καλα με αρκετους απο αυτους. Αλλα υπαρχουν και κατι τυποι σαν αυτους εδω που στο μυαλο μου πρωτα εχουν ως ερεθισμα το επος, την φιλοσοφια του, και οτι αυτο συνεπαγεται και πολυ μετα το να ανηκουν σε καποια ομαδα που απλα οικειοποιεται “συμβολα”, ακορντα, συμπεριφορες κτλ. Οι τυποι εχουν πραγματικο οραμα. Για μενα ο ορος επικο ειναι πολυ ιδιαιτερος και αγαπημενος γι αυτο και τον χρησιμοποιω με μερακι. Αυτοι τον παιρνουν με την αξια τους.
Και κάτι λίγο διαφορετικό
Πρεπει αυτος ο δισκος (και το προηγουμενο που ναι λιγοτερο metal αλλα εξισου καλο) να γινει πιο γνωστος.
Eν τω μεταξυ, μεχρι πριν λιγο διαστημα δεν τους βαζανε στο metal archives
Ήμουν σίγουρος πως θα το εκτιμήσεις. Και καλά κάνεις και το φιλοσοφείς.
Σωστά λές πως υπάρχουν δύο τάσεις, καταλαβαίνω τι λες και συμφωνώ. Ωστόσο, νομίζω πως η “πρώτη τάση” που αναφέρεις, γεννήθηκε ακριβώς επειδή λίγο ως πολύ οτιδήποτε περιστρέφεται γύρω από το επικό “feeling” περιχαρακώνεται από κλισέ. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι στο ερώτημα: Τι είναι αυτό, πρακτικά και μουσικά, που διαφοροποιεί αυτόν που αναπαράγει κλισέ και αυτόν που έχει όραμα; Είναι κάτι που μπορώ να απαντήσω παραθέτοντας τραγούδια που θεωρώ και δεν θέωρω epic, αλλά δεν μπορώ να ορίσω επαρκώς με λέξεις. Έχω ακούσει να αναφέρονται π.χ. στους Visigoth σαν epic heavy metal και γελάω, όχι γιατί δεν μου αρέσει η μπάντα (που δεν μου αρέσει), αλλά γιατί δεν έχει καμία σχέση με το epic όπως το έχω στο μυαλό και εκφράζεται από άλλες μπάντες. Αλλά πως το εξηγείς π.χ. σε κάποιον που δεν έχει επαφή με τον ήχο;
Καλά εδώ δε θεωρούν επικούς τους bolt thrower, primordial γτ αφού
Γαμώ, αλλά τα έκαναν ακόμη καλύτερα σαν Wolf. Το Edge of The World είναι για εμένα στους τοπ10 (ίσως 5) NWOBHM δίσκους να πω εδώ.
Πολυ σωστο το παραδειγμα σου για αυτα που χω κ γω στο μυαλο μου. Πχ οι μπαντες που αναφερει ο @Primordial_hordes εχουν αφανταστα πιο επικο χαρακτηρα απο τους Vidigoth.
Δεν εχω σαφη απαντηση αν κ σαν debate με απασχολει απο την εφηβεια κ το χω συζητησει πολλες φορες.
Μια βασικη διαφορα ειναι οτι νιωθω οτι οι μεν ακολουθουν ενα τρενο κ ενα χαηπ, ειτε ηταν στα 80ς, με καλυτερα αποτελεσματα κ ψυχη λογω προσλαμβανουσων, ειτε τωρα που ναι κακεκτυπα των 80ς, κ οι δε αξολουθουν την “ψυχη” τους. Εχουν ανασυχιες κ καημους οι οποιοι βρισκουν διεξοδο στην μουσικη τους. Οποια να ναι κ αυτη σε καποια λογικα πλαισια.
Για την έξτρα cult-ίλα!
Μιας και πιάσαμε τα NWOBHM να ποστάρω και αυτό που βγήκε το 2012 (πρώτος δίσκος για μπάντα που παίζει από το 1989). Εξαιρετικές μουσικές
Ουσιαστικά καταλήγουμε στο (κλισέ μα είναι αλήθεια) ότι έχει σημασία η μπάντα να παίζει πρώτα απ’όλα για τον “εαυτό” της. Και οι Ungol και οι Manowar και οι Doomsword και οι Kodex και όλοι όσοι αγαπάμε σε αυτό που λέμε “epic metal” προφανώς και είχαν συγκεκριμένες επιρροές αφού παρθενογέννεση δεν υπάρχει και προφανώς βρέθηκαν τη σωστή στιγμή στο σωστό μέρος για να μπορέσουν να υλοποιήσουν το όραμά τους αλλά το έκαναν με τον τρόπο τους. Τα 80ς αποτέλεσαν εύφορο έδαφος για να παίξουν π.χ. οι Manowar όσα έπαιξαν αλλά είχαν κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό τους όταν έγραψαν τα Έπη τους, κάτι που τους έδωσε ταυτότητα και το εκλαμβάνουμε σαν “προσωπικό ήχο”.
Συνεπώς, αυτό που διαχωρίζει το “true” epic από το “false” epic (ελπίζω να με πιάνετε, δεν πουλάω τρουίλα) είναι η προσωπικότητα. Ο καθένας μπορεί να γράψει στίχους για μάχες, πολέμους κτλ και ίσως και πετυχημένα αλλά το πραγματικά επικό συναίσθημα το επιτυγχάνουν καλλιτέχνες που πάνε να γράψουν μουσική έχοντας έναν στόχο και θέλουν πραγματικά να μεταβιβάσουν όλες τις προσλαμβάνουσες που μπορεί να έχουν (από επική λογοτεχνία μέχρι θέατρο μέχρι προσωπικά βιώματα) με απώτερο σκοπό να μεταφέρουν όσο πιο πιστά το επικό αίσθημα στην μουσική τους, όπως τουλάχιστον το εκλαμβάνονται αυτοί. Εκεί έγκειται νομίζω η βασική διαφορά. Ότι οι κάθε Visigoth νιώθω/πιστεύω πως μπαίνουν στο στούντιο και λένε “Ας παίξουμε σαν τους Χ ήρωές μας” (και καλά κάνουν ε) και καταλήγουν κακέκτυπα ενώ π.χ. όταν ακούς Atlantean Kodex όσο και να νιώθεις τις επιρροές τους, ε είναι ηλίου φαεινότερο πως τα παιδιά μπήκαν να γράψουν μουσική και ήθελαν να εκφράσουν κάποια πράγματα και είχαν οραματιστεί κάποια συγκεκριμένα ηχοτοπία, κάτι δικό τους. Στο κάτω κάτω, αν μου έβαζες ένα κομμάτι από το Course of Empire πριν βγει, χωρίς φωνητικά, θα σου έλεγα μέσα στο λεπτό πως αυτό είτε είναι Atlantean Kodex είτε κάποιος που τους μοιάζει υπερβολικά. Αν μου έβαζες ένα κομμάτι από τους (όποιους, απλά με αυτό το παράδειγμα ξεκίνησα) Visigoth σε ανύποπτο χρόνο, θα σου έλεγα πως “α κάποιο heavy/power είναι, κάτι μου λέει, δεν θυμάμαι μπάντα”.
Σχετικό/άσχετο. Για αυτό λατρεύω να ψάχνω μπάντες του “ύστερου” nwobhm ή έστω δίσκους κλασικών nwobhm συγκροτημάτων αλλά πιο μεταγενέστερους. Το 79-83 ήξερες τι θα ακούσεις στην Αγγλία μέσες άκρες και αυτό ήταν μια μορφή κινήματος, ένας ήχος που εξαπλώθηκε στη χώρα. Το “μετά το 83” έχει πάντα ενδιαφέρον, γιατί το μέταλ άνοιξε σαν ήχος και γιατι το ροκ/μεταλ γνώρισε εμπορική ακμή. Άρα όλοι αυτοί οι μουσικοί έπρεπε να διαλέξουν μονοπάτι και αυτό είναι το ιντριγκαδόρικο, γιατί άλλοι προσπάθησαν να γίνουν φίρμες με εμπορικούς δίσκους (Tygers, Diamond Head), άλλοι έμειναν αμετανόητα underground χεβυμεταλάδες (Satan, Angel Witch), άλλοι τράβηξαν το δικό τους δρόμο και αυτό το γουστάρω πολύ (Holocaust, Demon). Οι δε μπάντες που έσκασαν ετεροχρονισμένα, εκεί στα μέσα με τέλη 80ς είναι λες και δεν τις έχει αγγίξει ο χρόνος και πολλοί έπαιζαν κάτι εντελώς ιδιόμορφο και διαφορετικό (όπως οι Full Moon που πόσταρα εγώ ή οι Βρετανοί Omega που ποσταρίστηκαν πιο πάνω και έβγαλαν τεράστιο δίσκο).
Σόρρυ για το σεντόνι, ειδικά αυτό με το έπικ με έχει απασχολήσει και εμένα αρκετά. Back on topic:
Ύμνος και αγαπητό εφταράκι:
Συμφωνω σε ολα οσα ειπες, αν και με το nwobhm δεν εχω ασχληθει τοσο ρε γαμωτο. Εκει καπου μπαινουν και οι δικες μας προσλαμβανουσες και που κλικαρει με τι και η δικη μας αισθητικη.
@Primordial_hordes Ρε τι ωραίο που ακούγεται το Trappazat, είμαι στο δεύτερο κομμάτι και βγάζει ωραία γούστα ήδη ο δίσκος. Θενξ!
Πάμε λίγο στα ντόπια. Πρώτος σταθμός, βαρβάτο σπιντοπάουερ αμερικανοθρεμμένο. Κορυφαίο κομμάτι, βιντεοκλιπάρα.
Δεύτερος σταθμός, μια αδικοχαμένη death/thrash μπάντα, οι Stigma. Μας πρόσφεραν κάποια demos πριν εξαφανιστούν, πολύ καλή μουσική. Ειδικά σε αυτό το ντέμο έχουν και αξιολογότατη παραγωγή και σαν κομμάτι το Epitaph τα έχει όλα, θεοσκότεινη ατμόσφαιρα, ριφάρες, αλλαγές τέμπο, όγκο, τούμπανο λέμε.
Τρίτος σταθμός, οι Fates του Κάμπου, οι Λαρισαίοι Denial Price. Ελάχιστες μπάντες τόλμησαν να προσεγγίσουν την μουσική των πρώιμων FW, το ότι το προσπάθησαν Έλληνες στα 80ς με επιτυχία είναι πραγματικά παράδοξο. Οπαδοί του USPM και των FW που δεν κατέχουν, θα εκτιμήσουν.
στα όρια του οφ τοπικ, δεν είμαι σίγουρος αν είναι αρκετά obscure για το επίπεδο που παίζετε. Θεωρώ όμως πως κολλάει στην παραπάνω συζήτηση αναφορικά με το nwobhm και την εξέλιξή των μπαντών μετά την πτώση του κινήματος, καθώς ο συγκεκριμένος δίσκος αντικατοπτρίζει στα μάτια μου το μικρό χρονικό παράθυρο που άνοιξε ως άλλη παραδοξότητα ανάμεσα στην παρακμή του nwobhm και την έκρηξη του thrash. Ιδιαίτερη λεπτομέρεια που δίνει διαφορετική αξία: ο θρύλος λέει πως στο εξώφυλλο το χέρι που κρατά το κερί/νεκροκεφαλή/wtf είναι του quorthon.
Κάτι ελληνικό που ανακάλυψα κι εγώ πολύ πρόσφατα και είναι πραγματικά αξιόλογο:
Για πραγματικά αξιόλογο δεν γνωρίζω, αλλά οι Burning Blood ήταν το πρώτο κεφάλαιο στην…πολυκύμαντη πορεία του Γιώργου Τσιμπινουδάκη στην ελληνική metal πραγματικότητα των eighties
Σύμφωνα με το ένθετο που συνόδευε το επετειακό 100ο τεύχος του Metal Hammer, και αναδημοσίευε εν είδει αφιερώματος κάποιες παλιότερες δηλώσεις εγχώριων σχημάτων, μετά τους Burning Blood, σειρά είχαν οι Vaal, οι οποίοι, όπως δήλωναν κατά καιρούς ήταν είτε “θέλημα διαβόλου” ή “αδιαφορούσαν για την θρησκεία την αντιθρησκεία και τα σχετικά”, ενώ ιστορική ήταν η ανταπόκριση από συναυλία τους που εκθείαζε τον ανωτέρω αναφερόμενο τραγουδιστή τους και την υπέγραφε… ο ίδιος! Χώρια τις ανά διαστήματα προαναγγελίες για τον επερχόμενο δίσκο που ακόμα τον περιμένουμε !
Μετά την από σκηνής αιφνιδιαστική ανακοίνωση της διάλυσης των Vaal από τον εν λόγω, επόμενο project ήταν οι Meanland, που είχαν στείλει φωτογραφία στο περιοδικό όπου κάποιοι εκ των εικονιζομένων “είχαν έξτρα ζωγραφιστά μαλλιά, ρετουσαρισμένα με στυλό από τον ίδιο τον Τσιμπινουδάκη”!
Ας επαναλάβω πως μεταφέρω ότι είχα διαβάσει σε εκείνο το ξεκαρδιστικό ομολογουμένως αφιέρωμα, στο πλαίσιο των εορτασμών για τα 100 τεύχη ΜΗ, που απλώς αναδημοσίευε παλιές δηλώσεις – δεν είμαι τόσο αρχαίος για να τα έχω προλάβει από πρώτο χέρι!
εκπληκτικό ποστ
Cavan Ireland 1982
