Πω ρε συ! Και έλεγα, κάπου ξέρω αυτή τη φάτσα στη φωτό! Ο Τσιμπινουδάκης είναι, λολ! Πάντως είναι αξιόλογο όντως.
Και μιας και μιλάγαμε για επικού δίσκους λίγο πιο πάνω ας αφήσω εδώ αυτό. Λογικά οι περισσότεροι γνωρίζετε λόγω Deathmaster
Πωπω αναμνησεις. Τσιμπινουδακης. Πια μεταλ χαμμερ. Να στε καλα
Σε διαφορετικά, πιο
εμπορικά μονοπάτια (και πάλι όχι ιδιαίτερα obscure , απλώς σχετικά άγνωστο), η παρακάτω δισκάρα
Με το καταπληκτικό βιντεο
Τον ήξερα προσωπικά τον Τσιμπινουδάκη, ο τύπος ήταν ‘περιβόλι’ και μέγιστος φιδέμπορας! Αυτά που έγραφε τότε το Χάμερ στο war of words (αν θυμάμαι καλά έτσι την έλεγαν την στήλη με τα μαργαριτάρια), όντως τα περισσότερα τα είχε πει!
Ας μοιραστώ λοιπόν μαζί σας μια από τις απίθανες ιστορίες του: οι Uriah Heep το 1999 γιόρταζαν τα 20 χρόνια καριέρας, και έδωσαν μεγάλη συναυλία στο Λονδίνο στην οποία special guests ήταν οι… Vaal! Όταν του επεσήμανα το προφανές (δεν ήθελα από ευγένεια να ρωτήσω πού σας ήξεραν εσάς τους πουθενάδες!), ότι οι Heep πρωτοδισκογράφησαν το 1970 άρα δεν μπορεί να γιόρταζαν τα 20 χρόνια τους το '99, αντί να πει για να το ‘μαζέψει’ ότι μάλλον γιόρταζαν τα 30 χρόνια και όχι τα 20 ή κάτι τέτοιο, τι μου απαντάει ο θεός; 'Ε, τότε μάλλον θα ήταν το ‘89’!! Και να σκεφτεί κανείς ότι η παραπάνω ‘εξομολόγηση’ έγινε γύρω στο 2005! Ασύλληπτος!
Αγαπημενο ατμοσφαιρικο us metal. Απο σοφιτες κ κελαρια ποτισμενα d&d, ονειρα κ αραχνες
Κ ενα λυρικο προγκ ροκ απο Ελβετια που παραπεμπει κ αυτο σε αλλες εποχες
Θα μπορούσα να μιλάω μέρες για το Meadows of Maseilya. Θα αρκεστώ να πω πως είναι μαγικός δίσκος. Δεν είναι απλά fantasy themed, σε βουτάει και σε πετάει σε άλλη διάσταση. Συγκινητική, ειλικρινής, μεγαλειώδης μουσική. Η άρθρωση και η εκφορά του Shellberg σε συνδυασμό με την ιδιότροπη στιχουργία (δεν θα ακούσετε τυπικά κουπλέ/ρεφρέν, ομοιοκαταληξίες και τέτοια, στα περισσότερα σημεία είναι λες και δεν υπάρχει σαφές “μέτρο”, η γραφή είναι περιπετειώδης και ευφάνταστη, με ονειρικά στοιχεία, η όλη δομή φέρνει σχεδόν σε αυτόματη γραφή) είναι στοιχεία που εκτοξεύουν έναν ήδη υπέροχο δίσκο στην στρατόσφαιρα. Σίγουρα στο μέταλ δεν έχω ξανακούσει κανέναν να τραγουδάει έτσι, επιβάλλεται όποιος ακούσει τον δίσκο να τσεκάρει και στίχους, μόνο και μόνο για να εκτιμήσει την ερμηνεία του ανθρώπου (γιατί περί ερμηνείας πρόκειται, με όλη την έννοια της λέξης). Δεν τα λέω για την φανφάρα όλα αυτά, μου βγήκε γνήσιος fanboy-ισμός, εννοώ κάθετι από τα παραπάνω.
Ρε γαμώτο έχω κάνει μεγάλη προσπάθεια για longings past αλλά δεν. Και σε διαφορετικές εποχές αλλά πάλι δεν. Θα προτιμήσω την προηγούμενη μπάντα τους…
https://www.youtube.com/watch?v=_n_vMIskFNw
Με εφαλτήριο το χτεσινό ποστ μου και πολύ συγκεκριμένους λόγους που οδήγησαν στο συγκεκριμένο λαγούμι, δυο μπάντες με το ίδιο όνομα και (δε θα γινόταν περισσότερο) διαφορετική προσέγγιση και ήχο, ωστόσο πολύ ψηλά ποιοτικά στάνταρ.
70s αμερικανιά, γνήσιο χαρντ ροκ της εποχής. Φωνάρα
80s tech thrash από το Βέλγιο. Αν και σύγχρονο τους, στη φλέβα των Mekong Delta και με παραλληλισμούς στους voivod, coroner.
Φιλε μου Αρειανε τα πες τελεια. Θα σε προσλαβω να περιγραφεις πραματα που μ αρεσουν
Καλα κ αυτο τελειο ειναι. Απλα σε πιο κλασικ μορφη
Τι έπος είναι αυτό ρε…
Υ.Γ. Βάζετε κ μια πληροφορία όμως παραπάνω γιατί να τους βρω στο Μέταλ Αρκάηβς κ έχει βγάλει 20 μπάντες με το ίδιο όνομα.
Κ τα 3 μου άρεσαν, αλλά το κομμάτι των Στίγμα είναι από τα καλύτερα ντεθ μέταλ κομμάτια που έχω ακούσει τώρα τελευταία. Εξαιρετικό.
Ξέχασα και γω να σχολιάσω για στίγμα. Όταν το πρωτοάκουσα πριν καμιά δεκαετία είχα μείνει μαλάκας. Μιλάμε εύκολα για κάποια από τα καλύτερα death μέταλ demo που έχουν ηχογραφηθεί ελλάδα. Απορώ πως χάθηκαν και επίσης απορώ πως δε βρέθηκε κάποιος να τα κόψει ένα βινυλιάκι να γουστάρουμε
Ναι ρε φίλε!!!
Οι ίδιοι είναι νομίζω, με βάση το μέταλ αρκάηβς, άλλαξαν το όνομα σε Στίγμα το 2010.
Ας αλλάξουμε λίγο κλίμα με κάτι που ανακάλυψα πολύ πολύ αργά. Εκπληκτικό συναίσθημα, μελωδίες που σε μεταφέρουν σε βουνά.
https://www.youtube.com/watch?v=YlcVYg-mKDk
Κλασικό. Το είχε βγάλει η Edged Circle Productions, η οποία υπάρχει ακόμα κ έβγαλε φέτος το Demoniac-So it goes.
Μεγάλη αγάπη το Bak De Syv Fjell!
Ξέρω πως δεν θα βρω πολλούς που να ψηθούν, αλλά ας ρίξω εδώ δύο όμορφες μελωδικές προτάσεις. Ιδανικά θα έπρεπε να μην έχουμε όλα αυτά τα στραβά πάνω από τα κεφάλια μας και να τα απολαύσουμε άνετοι σε κάποιον περίπατο ή στο αμάξι (καθώς άνοιξη=καλύτερη εποχή για σεργιάνι).
Anyway, δύο κομματάκια για να γκρουβάρετε, να φτιάξετε λίγο το κέφι σας, να απολαύσετε ένα καφεδάκι στο μπαλκόνι τώρα που άνοιξε ο καιρός:
AOR διαμαντάκι με φωνάρα, απίθανο ρυθμό, ρεφρενάρα, σκέτος εθισμός. Πολύ ωραίος δίσκος γενικά, αρκετά pop σε σημεία, το συνιστώ στους συμφορουμίτες που θέλουν και την τσαχπινιά στην μουσική τους.
Μετά πάμε στην Ολλάνδια στα early 80s, που έβγαλε ένα κάρο μπάντες, και στους The President. Πολύ πολύ funky κομμάτι, στα highlights του δίσκου (ο οποίος αξίζει). Αδύνατον να μην λικνιστεί ο οποιοσδήποτε, αυτόματα μεταφέρεσαι σε παραλία και τρως παγωτάκι, η μουσική που θα παίζω τα βράδια στο beach bar που θα φτιάξω στο μέλλον.
ΥΓ. Βλέπεις κάβουρα να βάζει τζίφρα και όνομα μπάντας “The President”, άντε να πειστείς πως δεν είναι ο Τίγρης frontman. Ξέρω πως είναι αστακός, αλλά έπρεπε να το πω.