Πέντε χρόνια μετά την διάλυση των Sleep, οι Al Cisneros και Chris Hakius, δημιούργησαν τους Om.
Συνέχισαν ακάθεκτοι να παίζουν το τεμπέλικο και πωρωτικό τους στόουνερ με έναν πιο πειραματικό τρόπο, αφού τα τρελά ριφ του Πάικ, αντικαταστάθηκαν επάξια από το τρελά παραμορφωμένο μπάσο του Cisneros.
Επίσης άλλαξαν άρδην την θεματολογία τους: Οι ύμνοι στη μαριχουάνα αντικαταστάθηκαν από ταξίδια πέρα από το χρόνο, φέρνοντας έναν αέρα απόλυτης ελευθερίας, που ξεπερνάει καθετί υλικό και περνάει σε άλλο επίπεδο πνευματικότητας.
Η αλήθεια είναι ότι, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, να αποκρυπτογραφήσει κανείς τους στίχους του Cisneros, αλλά νομίζω δεν χρειάζεται κιόλας. Οποιοσδήποτε αφεθεί στις μεταφορικές και σχεδόν ασύντακτες ψαλμωδίες, θα τον ταξιδέψουν από μόνες τους.
Σε αυτή την επταετία έχουν κυκλοφορήσει, 4 άλμπουμ, 2 σπλιτάκια (ένα με τους Current 93 και ένα με τους Six Organs of Admittance), 2 λάιβ άλμπουμ (το Live At Jerusalem αποτελεί ένα απόσπασμα της συναυλίας εκείνης κατά την οποία οι Om έπαιξαν για πάνω από 5 ώρες) και ένα σινγλάκι.
Το 2008 αποχώρησε ο Χάκιους (για προσωπικές μαλακίες) και τον αντικατέστησε ο Εμίλ Άμος των Grails.
Δισκογραφία
Variations On A Theme (2005)
Το πρώτο πράγμα που σκέφτεται κάποιος όταν ακούσει πρώτη φορά το δίσκο είναι σίγουρα: “Σίγουρα δεν έχει κιθάρα αυτό;”
Κι όμως… Το παραμορφωμένο μπάσο σκεπάζει τα πάντα και με έναν τεμπέλικο τρόπο σέρνει το χορό ένω τα ντραμς ακολουθούν προκαλώντας σεισμούς με τέλειο συγχρονισμό σαν σε πρωτόγονο τελετουργικό. Ο Αλ ψέλνει τους θεϊκούς στίχους χρησιμοποιώντας αρκετά δύσκολη γλώσσα με άπειρες μεταφορές σε αρχαία πνεύματα. Τρία κομμάτια που ακούγονται σαν ένα και προκαλούν ντελίριο με έναν πρωτόγνωρο τρόπο.
Conference of the Birds (2006)
Ξεκίνημα με το “At Giza” και δεν υπάρχει πουθενά παραμόρφωση. Με έναν απόλυτα γκρουβάτο ρυθμό που πωρώνει και με λακωνικότητα εξελίσσεται διαρκώς και οδηγεί στην Πτήση του Αετού (Flight Of The Eagle) και όλα πλέον μοιάζουν θολά.
Έπος. Γροθιά στο στομάχι. Η παραμόρφωση στο μπάσο επανέρχεται και συγκροτεί μια σύνθεση που ακόμα και ο πιο δύσκολος ακροατής μπαίνει σε νιρβάνα.
Pilgrimage (2007)
Αν με το COTB οι Om πήγαν την μουσική τους ένα σκαλοπάτι πάνω, με το Pilgrimage την πάνε δέκα. Οι συνθέσεις αποκτούν περισσότερη ποικιλομορφία αποπνέοντας κάτι το τρομακτικό που σε συνάρτηση με τις ψαλμωδίες του Αλ οδηγούν στην παράνοια.
Ξεκίνημα με το ομώνυμο τραγούδι. Παραμόρφωση πάλι δεν υπάρχει, ο Αλ ψέλνει χαμηλότερα από το μπάσο του και η τελετή ξεκινάει.
Το Unitive Knowledge Of The Godhead ενώ ξεκινάει χαμηλά εξελίσσεται σε πόλεμο με τα πάντα να είναι διαπεραστικά εκκωφαντικά και αυτό είναι μόνο η αρχή γιατί το καλύτερο το έχουν αφήσει οι μάγκες για το τέλος.
Στο Bhima’s Theme δεν υπάρχει σωτηρία. Όλες οι αισθήσεις συνομωτούν εναντίον του ακροατή. Σώμα και ψυχή παραδομένα. Άλλοτε σιωπηλό σαν το θάνατο και άλλοτε θορυβώδες σαν τη ζωή. Για μένα ότι καλύτερο έχουν γράψει οι Om στην καριέρα τους, για να μην αρχίσω τις γραφικότητες και επεκταθώ περισσότερο.
Το reprise του ομώμυμου τραγουδιού είναι εξιλεωτικό και λειτουργεί καθαρά ως επιστροφή του ακροατή στη γη.
Ειδική μνεία στον Steve Albini που έκανε την παραγωγή και δεν άφησε τίποτα όρθιο.
God Is Good (2009)
Ο Χάκιους φεύγει, ο Άμος έρχεται. Δεν πρόκειται, απλά, για μια αλλαγή προσώπων, αφού ο νεοαφιχθείς ντράμερ των Grails φέρνει έναν πιο “ινδιάνικο” αέρα και προσθέτει καινοτομίες στην μουσική των Om. Ακούμε φλάουτο, σιτάρ και άλλα ωραία πράγματα.
Το Thebes είναι κομματάρα από τις λίγες και ακούμε τα πάντα σε αυτό. Έχει όλες τις καινοτομίες που χρειάζονται αλλα και τα βασικά συστατικά της μουσικής που πρεσβεύουν οι Om.
Στο ίδιο ύφος είναι και το Meditation is the Practice of Death.
Αυτό όμως δεν ισχύει και για το διπλό Cremation Ghat, που χάνει λίγο σε δύναμη και νεύρο.
Τέλος, από τα σπλιτάκια έχω ακούσει μόνο αυτό με τους Current 93, το Inerrant Rays of Infallible Sun (Blackship Shrinebuilder) (2006), το οποίο γαμάει ασάλιωτα.
Στο Rays Of The Sun/To The Shrinebuilder των Om, το ίδιο γαμηστερό ριφ ακούγεται καθ’ όλη τη διάρκεια του κομματιού, τα ντραμς κεραυνοβολούν και δημιουργείται μια ελαφρώς drone ατμοσφαιρά που μυρίζει πόλεμο.
Στο εφιαλτικό Inerrant Infallible (Black Ships At Nineveh And Edom) των Current 93, πνίγεται ο ακροατής σε μια σάπια, μονολιθική ψαλμωδία και όλα βρωμάνε θάνατο.
