Και μια που το θυμήθηκα, και πριν πάω να αυτομαστιγωθώ για παραδειγματισμό, να αναφέρω τον αγαπημένο μου δίσκο έβερ από one album group:
[B]Lamented Souls - The Origins of Misery[/B]
Κατά έναν περίεργο τρόπο είμαι ταυτόχρονα οφφ τόπικ και ον τόπικ: οφφ τόπικ γιατί το συγκρότημα είναι ενεργό και μάλιστα έχει ανακοινώσει ότι ετοιμάζει δεύτερο δίσκο, αλλά και ον τόπικ γιατί αυτοί οι μαλάκες Νορβηγοί είναι τόσο τεμπέληδες και αψυχολόγητοι τύποι, πηγαίνοντας (είμαι σίγουρος) από αναβολή σε αναβολή, που δε θα μου κάνει εντύπωση αν δε βγει και ποτέ αυτός ο δεύτερος LS δίσκος. Βέβαια δε θέλω να σκέφτομαι αυτό το ενδεχόμενο, αλλά ακόμα και να μην ξαναβγάλουν ποτέ τίποτα άλλο, θα έχουν αφήσει ως παρακαταθήκη έναν από τους καλύτερους doom metal δίσκους στην ιστορία, την ιδανική μείξη ανάμεσα στο “κλασσικό” ξερό doom ύφος των Saint Vitus και τη doom επικούρα των Candlemass και Sorcerer και με ΤΗΝ φωνή όπως έχουμε ξαναπεί, την Αυτού Μεγαλειότητα, τον Simen “ICS Vortex” Hestnaes.
Πωπωω,πεσανε πολλα ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ στο τραπεζι.Μονο αυτους τους 20 δισκους που εχουν γραφτει ηδη,να εχεις ακουσει απο μουσικη,μπορεις να περηφανευτεις οτι εχεις ζησει μια καλη ζωη:p
Απλά οι θρασούδες, σύζυγοι πλέον οι μισές των Petrucci, Portnoy & Myung, που πριν πιάσουν την κουζίνα έβγαλαν ένα δίσκο διαμάντι που τον λιώνω ανέκαθεν.
Ακόμη μια προταση με γυναικεια φωνητικα (ναι, παλι ) Είναι οι φοβεροι παουεράδες messiah force, με τον τρομερο δισκο the last day του 87, πάλι με διπλό εξωφυλλο (και το πρώτο σπανιοτατο παρακαλω)
και ένας δίσκος στον οποιο σκονταψα πριν κάτι μέρες και με κολλησε ο ρυθμος του, λίγο γκλαμ, λίγο φανκ κι ελαχιστες πληροφορίες γι αυτούς υπάρχουν, οι κύριοι king of the hill με τον ομονυμο δίσκο. (χωρις γυναικεια φωνητικα αυτη τη φορα :Ρ)
Πρόκειται, όπως πολλοί ξέρετε, για το γκρουπ που είχε ο Leif Edling πριν ακριβώς σχηματίσει τους Candlemass. To άλμπουμ κυκλοφόρησε το 1984. Με τον ίδιο στο μπάσο και τα φωνητικά, αλλά και σαν συνθέτη φυσικά, βγήκε αυτό το διαμαντάκι που αν εξαιρέσουμε τον χάλια ήχο (αλλά αρκετά καλτ με τα σημερινά δεδομένα) είναι πολύ καλό και φαίνονται καθαρά οι συνθετικές δυνατότητες του Edling. Μίξη πρώιμου doom metal με κλασικό heavy metal.
Πολλά από τα συγκροτήματα με ένα και μόνο album έχουν μία (κοινή) ιδιαιτερότητα: ακούγονται μοναδικά, λες και σκοπός της ύπαρξής τους ήταν όντως να παραδώσουν ένα και μόνο έργο και μετά να εξαφανιστούν. Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά και εντοπίζονται σε όλα τα ρεύματα της rock μουσικής. Το συγκεκριμένο post αφορά μία από τις αγαπημένες μου γαλλικές prog μπάντες με τo μοναδικό τους album να είναι εντελώς εκτός της εποχής κυκλοφορίας του:
[B]ARACHNOID - Arachnoid [1978][/B]
Η μουσική των Arachnoid είναι σκοτεινό συμφωνικό prog rock, μία μίξη των King Crimson του “Larks’ Tongues In Aspic” με τους Univers Zero και γαλλικές συμφωνικές prog μπάντες, όπως οι Ange, οι Pulsar και ίσως ακόμα περισσότερο οι Shylock στο δεύτερο δίσκο τους (ο οποίος κυκλοφόρησε επίσης το 1978 :-k). Το μεγαλύτερο μέρος του album είναι instrumental, με πρωταγωνιστικό το δίδυμο των πλήκτρων και τις οξείες fuzzy κιθαριστικές φράσεις. Τα φωνητικά είναι άλλοτε επιθετικά και άλλοτε αφηγηματικά, προσθέτοντας μεγάλες δόσεις θεατρικότητας στην εκκεντρική μουσική τους.
Κλειστοφοβικό, απόκοσμο, εσωστρεφές, όμορφο και σε σημεία λυρικό, το “Arachnoid” αναπτύσσεται και σχηματοποιείται περισσότερο με κάθε άκουσμα. Όλα τα παραπάνω αποτυπώνονται στο εναρκτήριο “[B]Le Chamandere[/B]”, ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια από τη γαλλική prog σκηνή.
Μετά το album αυτό, τα ίχνη των μελών των Arachnoid χάθηκαν, με μοναδική εξαίρεση (απ’ ότι γνωρίζω) τον μπασίστα Patrick Woindrich (μετέπειτα στους Hydravion και τους Charles De Goal).
να αναφέρω και εγώ άλλες 2 μπάντες που μας πρόσφεραν μόνο από μία ολοκληρωμένη δουλειά:
οι Yatha Sidhra έβγαλαν μόνο το Meditation Mass, ένα album πολύ ταξιδιάρικο και μυσταγωγικό, που βασίζεται κυρίως στο φλάουτο και δευτερευόντως στην κιθάρα και στο ηλεκτρικό πιάνο, από τα must της Γερμανίας!
οι Khan, οι οποίοι αποτελούνταν από μέλη κορυφαίων Canterbury σχημάτων, κυκλοφόρησαν μονάχα το Space Shanty. κάμποσα space, jazz, και hard rock στοιχεία, όμορφα συνδεδεμένα μεταξύ τους, συναντιούνται σε αυτόν τον κορυφαίο δίσκο!
Ωραίο αυτό το γκομενάκι στο εξώφυλλο του Written in Waters των Ved Buens Ende, απορώ που δεν την είχα προσέξει ποτέ αυτή τη λεπτομέρεια!
Πέρα απ’ την πλάκα, όντως πολύ σωστή αναφορά. Δίσκος-Ιστορία. Βέβαια οι VBE έχουν βγάλει επίσης το Those Who Caress the Pale και το live με τον Σίμεναρο (γιου-χου), αλλά αυτά δεν πρέπει να είναι full-lengths, οπότε (αν δε θυμάμαι λάθος) είσαι ον τόπικ.
διαμαντάκι εξ ιταλίας (τι περίεργο). δε θυμάμαι να έχουν βγάλει άλλο οπότε πιστεύω ότι είμαι μέσα. όποιος δε το έχει ακούσει ας του ρίξει μια-δυο αυτιές, αξίζουν οι (προ 13ετίας) πιτσιρικάδες.
Οι Brimstone είναι μια heavy/power μπάντα, μας έρχονται από τη Σουηδία και το 1998 κυκλοφόρησαν το δίσκο που βλέπεις από πάνω. Μην περιμένεις μια τυπική power μπάντα με ψηλά φωνητικά και πλήκτρα γιατί αυτό που θα βρεις είναι βαρβάτες heavy κιθάρες να εναλλάσσουν το ένα ριφ μετά το άλλο και τραχιά -σχεδόν death metal θα έλεγα- φωνητικά να γρυλίζουν επικούς στίχους. To Carving a Crimson Career άνετα μπαίνει ανάμεσα σε κλασικούς heavy metal δίσκους απλά για την αμεσότητα του και για την έκπληξη που σου προκαλεί καθώς το ένα κομμάτι διαδέχεται το άλλο. Αναμφισβήτητα ένα από τους αγαπημένα μου άλμπουμ που στέκουν περήφανα στη δισκοθήκη μου. links και λοιπά δε βάζω, το άλμπουμ ακούγεται ολόκληρο από την αρχή μέχρι το τέλος και μετά παίρνεις σπαθί και τόξο και τρέχεις στο βουνό.
