4 Likes
Είναι εκεί έξω παίδες…
2 Likes
για να δούμε…
ψιλοχαοτική η φάση πάντως…αρκετά πιο δύσκολο αποσο περίμενα…
Πρώτες ακροάσεις, μεγάλη δισκάρα…
Ότι καλύτερο από Watershed και μετά.
Θέλει πολλά ακούσματα εννοείται, είναι δύσκολος δίσκος αλλά σαν πρώτη εντύπωση εδώ έχουμε κάτι πραγματικά σημαντικό που με έχει κάνει ήδη να ξεχάσω το In Cauda Venenum.
Δεν το έχω ακούσει ακόμα, θα το ακούσω φυσικά.
Αλλά ως fan της κλασικής περιόδου και όχι της post-Watershed περιόδου, μια παρατήρηση θα ήθελα να κάνω: όταν λέμε για δίσκο Opeth τότε στο κεφάλι μου ΕΙΝΑΙ δύσκολο και θέλει ακροάσεις.
Διαφορετικά είναι δίσκος που ίσως δε με αφορά.
Επος είναι το ρημάδι ! Το 6 και 7 μου έχουν πάρει το μυαλό !
Δεν το περίμενα τόσο καλό με τις κριτικές που είχα διαβασει.
Στις κριτικές έχει σαρώσει πάντως…κάτω από 8/10 δεν έχω δει καπου και έχει αρκετά 9αρια και πάνω.
Ναι έτσι όπως το είπα είναι λες και μελέτησα κάθε κριτική. Η αλήθεια είναι πως άκουσα δύο κριτικές, πολύ νωρίς, από άτομα που είναι τρελοί φαν των 90s Οπεθ.
Και λέγαν και οι δύο " δεν είναι κακό" θέλει ακροάσεις. Ενώ περίμενα να ουρλιάζουν που οι “κανονικοί” Οπεθ επέστρεψαν
Δε μου άρεσε καθόλου αυτη η αντίδραση και από τότε είπα δεν ξανακουμπαω κριτική, θα το ακούσω όταν βγει.
Υ.Γ Έχω μείνει μαλακας με το δεύτερο μισό του
Αυτό το 7 ρε!
Ο δίσκος γ@μησε.
3 Likes
Ελπίζω τουλάχιστον να είχε πάρει τις… κατάλληλες προφυλάξεις!
(Θα το ακούσω και περιμένω να επαληθευτούν τα όσα ενθουσιώδη γράφετε, μιας και μου φαίνεται ότι είχαν τελματώσει λίγο ποιοτικά στα τελευταία τους οι Opeth)
1 Like
Ας γράψω κι εγώ μερικά πράγματα τώρα που η γάτα βγήκε απ’ το σακούλι, και κρίνει καθένα με το γούστο του. Σοβαρό disclaimer ότι είμαι μέγας Opeth fanboys, οπότε ναι, έχω περάσει πολύ καλά με το δίσκο, οπότε όσα ακολουθούν δεν γίνονται για να πω “πώς την ακούτε αυτή τη μπαρούφα”.
Οι Opeth λοιπόν, επέστρεψαν στα growls, αλλά όπως είχα ξαναπεί, δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Μέγας λάτρης του Heritage, και με αρκετή εκτίμηση στα επόμενα (ακόμη και στο βιαστικό Sorceress), θεωρώ ότι οι Opeth δεν ήταν ποτέ (μόνο) τα growls του Mikael, οπότε το να επιστρέψουν δεν σημαίνει αυτόματη αναβάθμιση. Τουναντίον, υποψιαζόμουν - μετά φόβου - ότι μπορεί να είναι κίνηση να σωθούν κάποια προσχήματα.
Το “Last Will and Testament” είναι εν πολλοίς ένας ωραίος δίσκος. Έχει πολλή πληροφορία, έχει ωραία (μέχρι πάρα πολύ ωραία) σημεία, και έχει και κάμποση απ’ την ατμόσφαιρα του παρελθόντος. Η ιδέα να πάνε full-on στο rock opera στυλ δίσκων όπως το The Wall, ή το The Lamb… γίνεται κατανοητή απόλυτα όταν δούμε τις επιρροές του Μιχάλη, αλλά και αν συνυπολογίσουμε ότι ανέκαθεν του άρεσαν οι ιστορίες. Είχε και πρόσφατη την εμπειρία του soundtrack για το Clark, ε δεν θέλει πολύ ο άνθρωπος.
Τα κομμάτια είναι πολυδιασπασμένα, κι αν ήμασταν στα 70’s πιστεύω θα είχαν διασπαστεί σε δίλεπτα και τρίλεπτα, πιο κοντά στους δίσκους που προανέφερα.
Λίγο πολύ σε κάθε κομμάτι θα βρω κάτι που να μ’ αρέσει, μία μουσική φράση, άψογα παιξίματα, κοκ. Δεν τίθεται θέμα ευχαρίστησης. Το πρόβλημά μου είναι περισσότερο σε τρεις άξονες: συρραφή / υποανάπτυξη / επιτήδευση.
Συρραφή: οι Opeth πουλάνε πολύ το γεγονός ότι ο δίσκος έχει ελάχιστες επαναλήψεις, πρακτικά δεν ακούς ούτε ρεφραίν, ούτε καν την ίδια φράση δύο φορές. Such prog, much wow. Από ένα σημείο και μετά, όμως, υποφέρει απ’ αυτή τη λογική, και δεν αφήνει τα κομμάτια να εδραιωθούν σαν “σκηνές”. Συγκεκριμένο παράδειγμα το “4”, που έχει τα φόντα να είναι ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ, αλλά έχει εναλλαγές τόσο σύντομες, που οι καλές ιδέες δεν πάνε πουθενά.
Υποανάπτυξη: οι φωνητικές γραμμές του Akerfeldt έχουν πάθει κάτι, και δεν φταίει η δραματική/θεατρική φύση του νέου άλμπουμ, διότι και στο προηγούμενο τις είχε. Ακούγονται παράξενες, σαν να τις βγάζει επιτόπου, και απλά να τις ραφινάρει μετά. Έχει πολλές ακροβασίες, κάπου πετυχαίνουν, κάπου όμως όχι. Επίσης, τα σόλο του Akesson αφήνουν υποσχέσεις αλλά σπάνια τις ικανοποιούν. Τρανό παράδειγμα το “Lovelorn Crime” απ’ το προηγούμενο άλμπουμ, που απλά επαναλάμβανε την φωνητική μελωδία. Μπορεί να γίνει εντυπωσιακός όταν σρεντάρει, αλλά θυμάστε πραγματικά κάποιο σόλο του;
Επιτήδευση: τέλος, αυτό που χτύπησε πιο άσχημα στο άλμπουμ, είναι οι στίχοι. Νιώθω σαν να έδωσαν τους δίσκους των Opeth σε ένα ChatGPT και του είπαν “γράψε έτσι”. Δεν ξέρω γιατί μου χτυπάει τόσο εδώ και όχι στα παλαιότερά τους, ίσως παλιότερα να έμοιαζε πιο ειλικρινές, και τώρα να μου μοιάζει σαν κόπια του εαυτού τους, γεμάτο γλωσσικές υπερβολές. Οκ, γαμάει το “Twins, ursurper strands of flesh” αλλά δεν μπορώ να το πάρω στα σοβαρά. Μπορεί να φταίει η ιστορία, που πλάκα έχει, έχει και τα twists της, αλλά σίγουρα δεν έχει την κρισιμότητα των προηγούμενων δίσκων τους. Στο “Still Life” λες “ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΛΙΝΤΑ”, και εδώ λες “α, κουλ, πέθανε ένας και τρώγονται για τα κληρονομικά”, κάθε ελληνική οικογένεια έχει και μία τέτοια ιστορία.
All in all, διασκεδαστικό αλμπουμάκι, χαίρομαι που οι Opeth ψάχνονται ακόμη και δεν μένουν στάσιμοι, αλλά το “Last Will…” κάνει λιγότερα απ’ όσα διατείνεται, κι αν δεν είχε τα growls μπορεί να περνούσε κι απαρατήρητος. Δεν τον συγκρίνουμε με το τι παίζει εκεί έξω, δεν έχουν ξεπέσει οι Opeth, αλλά αν το κρίνουμε με τα αυστηρά στάνταρ που οι ίδιοι έθεσαν, τότε ο δίσκος περνάει απλά τη βάση. Κατά τ’ άλλα, η αλήθεια βρίσκεται στο “5” που είναι ό,τι πιο κοντά έχουν (ξανα)γράψει στο “The Devil’s Orchard”
6 Likes
Απόλυτα σεβαστή η άποψη σου εννοείται αλλά τα growls δεν είναι τόσο σημαντικός τομέας.
Είμαι βέβαιος ότι και χωρίς αυτά ο δίσκος θα ήταν εξαιρετικός (πολύ πιο πάνω από την βαση 
) γιατί πολύ απλά έχει τόσα πράγματα να ακούσεις, τόσες ωραίες στιγμές.
Είναι σκοτεινός, έχει μεγαλειώδεις στιγμές σε συνδυασμό με τα πλήκτρα, έχει πράγματα που μου είχαν λείψει τα τελευταία χρόνια αν και δίσκοι όπως το Pale Communiiοn και το Sorceress μου άρεσαν αρκετά.
Εδώ όμως βλέπω αυτή την σκοτεινή, haunted ατμόσφαιρα που λατρεύω σε αυτή την μπάντα.
Αν έχω ένα παράπονο είναι ότι δεν έχει ένα εξαιρετικό ήρεμο κομμάτι. Τύπου Burden, Faith in Others, Elysian Woods, Harvest, Hex Omega, Wilde Flowers, Coil κτλ (και όλο το Damnation εννοείται).
Το τελευταίο κομμάτι είναι απλά καλό χωρίς όμως να έχει την μαγεία των πιο πάνω, δεν μου δίνει κάτι ιδιαίτερο.
3 Likes
Ωραίες στιγμές, μεικτά συναισθήματα για το όλον, στα λόγια μου έρχεσαι
Ναι, το “A Story Never Told” έχει τρομερή εισαγωγή (αυτές οι συγχορδίες λίγο μου είχαν λείψει), και έχει ωραίο στίχο (There is a road that leads to home / In stories never told), αλλά εν τέλει προκύπτει κάπως άνευρο
Προσυπογράφω μέχρι και τα σημεία στίξης.
3 Likes
Φαντάζομαι εννοείς το Lines In My Hand.
Το αλμπουμ για να το κρίνω θέλει πολλές ακροάσεις ακόμα, αλλά εχω μια πρώτη γεύση και θα σταθώ στα αρνητικά.
Αν πάσχει σε τομείς αυτοί είναι εξής:
- To ίδιο πρόβλημα που εντοπιζόταν και στον προηγούμενο δίσκο. Το γεγονός ότι ο Akerfeldt πατάει πολύ πάνω στις κιθάρες/πληκτρα για τις μελωδίες φωνής, το οποίο αν γινόταν επιλεκτικά θα ήταν ίσως και εντυπωσιακό. Για να είμαι δίκαιος βέβαια, εδώ είναι αρκετά μειωμένα αυτά τα σημεία.
- Πάει πακέτο με το προηγούμενο θέμα, αλλά προσθέτει κιόλας: ο φίλος πληκτράς ακολουθεί υπερβολικά πολύ τις κιθάρες. Κατά συνέπεια έχουμε ένα wall of sound, το οποίο αν στο δίνουν κάθε 3 και λίγο, σταματάει να σε εντυπωσιάζει και σε κουράζει. Ενώ μπορεί να κάνει θαυματάκια (δες “main” riff του $1), προτιμά να ακολουθεί (πχ 4ο λεπτό του $5) από το να οδηγεί ή να δίνει άλλο χρώμα(δες 6ο λεπτό του $5). Αυτό το “unisound” ίσως περισσότερο κουράζει, παρά δίνει.
- Ενωση μερών. Εδώ σε μερικά σημεία, γίνεται αυτό που γίνεται στους Opeth της ύστερης περιόδου (και όχι της πρώτης). Δηλαδή τα απότομα κοψίματα (δες 2:10 στο $1), τα οποία μπορεί να είναι ακόμα και συνέχεια φράσης του προηγούμενου σημείου, αλλά για κάποιο λόγο δεν δένουν όμορφα. Τι νόημα έχει το προαναφερθέν κόψιμο? Πάμε στο ίδιο κομμάτι, στο 2:45 και ακούμε ακριβώς το ίδιο σημείο με κιθάρες και κάθομαι και αναρωτιέμαι πόσο καλύτερο θα ήταν το κομμάτι αν απο το 2:10 πήγαίνε κατευθείαν στο 2:37. Εν πάση περιπτώση, this is Opeth που λεν και στο χωριό μου και αυτό το θέμα υπάρχει σχεδόν σε όλους τους δίσκους από το Heritage και μετά (δεν είναι τυχαίο που ο πληκτράς είναι ο ίδιος).
- Χωρισμός των κομματιών. Θα μπορούσε να έχει γίνει καλύτερα, καθώς τα $1 και $2 θα μπορουσαν να είναι μικρότερα και να ενώνονται με ένα interlude, οπότε αυτομάτως γίνονται και πιο εστιασμένα.
Από την άλλη ακούγεται ότι δεν είναι ένα κλασσικός δίσκος, θέλει διαφορετικό αυτί (θέμα του ακροατή αν θέλει να το δώσει και καλά θα κάνει επίσης αν δεν θέλει να το δώσει).
Δεν υπάρχουν συγκεκριμένες δομές και μου αρέσει αυτή η λογική (και τολμηρό για μια μπάντα του status των Opeth) - κάποιες επαναλήψεις υπάρχουν και σου θυμίζουν που βρίσκεσαι. Ενώ σαν δίσκος δείχνει χαμένος με πολλές αλλαγές, βγάζει κάτι κινηματογραφικό, το οποίο το βρίσκω τρομερά θετικό καθώς δεν θυμίζει κάτι, είναι Opeth 100%.
Δεν μπορεί να κριθεί με τα ίδια κριτήρια με τους υπόλοιπους δίσκους της δισκογραφίας τους, καθώς είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Αν κάποιος θέλει τραγούδια με αρχή μέση και τέλος, δεν θα το βρεί εδώ. Υποπτεύομαι ότι η μουσική πάει χέρι-χερι με την ιστορία (ή τουλάχιστον αυτό θα ήταν το ιδανικό - δεν έχω στίχους), το οποίο με την σειρά του δίνει ένα περισσοτερο νόημα στις αλλαγές, αλλά αυτό είναι κάτι που φαντάζομαι και δεν γνωρίζω αν ισχύει.
Αυτό που έχει βελτιωθεί 100% είναι ο ήχος της κιθάρας, που ακούμε επιτέλους σωστό ποσό παραμόρφωσης από τα ηχεία μας (πόσο καλύτερο θα ήταν το Devil’s Orchard με τον απαιτούμενο όγκο).
Ενώ έχει φανερές αδυναμίες, τον βρίσκω εθιστικό.
1 Like
Το Devil’s Orchard εννοούσα, αλλά έχεις κι εσύ δίκιο. Γενικά, το “Heritage” στο σύνολό του πες
Εγω θα πω παντως πως μετα απο χρονια παλι απολαμβανω ολοκληρο δισκο Opeth… θελει παρα πολλα ακουσματα αλλα με εχει κερδισει μεχρι τωρα
3 Likes