Ο Ντεθστερ μίλησε ορθώς.
ΤΟ τελευαιο δισκακι ειναι οτι καλυτερο εχουν βγαλει.
εχω καταλαβει οτι το τελευταιο δεν αρεσει και πολυ μαλλον λογο οτι εχει τα seventiδικα περασματα τοσο με τα mellotrons οσο και με τα ψυχεδελικα περασματα…και γενικοτερα ειναι πιο ηρεμο…
Αν και όλοι οι δίσκοι τους είναι υπέρτατοι, με το ντεμπούτο να υστερεί ελάχιστα, και δεν μπορώ να ξεχωρίσω με τίποτα κανένα ως αγαπημένο, θα έλεγα το Blackwater Park γιατί το κομμάτι με το οποίο μπαίνει απλά δεν υπάρχει (The Leper Affinity).
Όπως είπε και ο signal…
We entered winter once again 8)
Το ότι το Still Life έχει μόνο 3 ψήφους θα πρέπει να θεωρίται αποτυχία της ανθρωπότητας.
το οτι ο κοσμος δεν εχει αρκετα ακουσματα θα πρεπει να θεωρηθει αποτυχια του ανθρωπινου ειδους…
το still life ειναι οντως απιστευτη δισκαρα,
μυστηριακος και αποκοσμος…
Το οτι το still life εχει 4 ψηφους μονο,σημαινει πως ισως χρειαζεται να χεις καλυτερο μουσικο αυτη απτους υπολοιπους για να το απολαυσεις.Το οτι το black water park εχει τους περισσοτερους,ισως σημαινει πως αμα θες να ακουσεις opeth,πρεπει να αρχισεις απο αυτο το αλμπουμ
Όποιο έχει μέσα το τραγούδι Demon of the Fall…“Silent dance with death. Everything is lost. Torn by the arrival of Autumn”…ακόμα κ οι στίχοι του τραγουδιού είναι σαφώς ανώτεροι από το “we enter winter…”
καλα το
we enter winter once again
δεν αποτελει την τρομερη στιχουργια
απλα ειναι οι εναρκτηριοι στιχοι του αλμπουμ
τωρα τι καθεστε και συγκρινεται
ολα τα αλμπουμ ειναι φοβερα
απο το πρωτο μεχρι και το τελευταιο
απλως το blackwaterpark τουλαχιστον για μενα ειναι το καλλιτεχνικο τους επιτευγμα
η κορυφη τους
ειναι οπως ειπα το δεσιμο των opeth με τον wilson
το τελειο παντρεμα του μεταλ ηχου με τα 70’ς
απο τα εφε της κιθαρας μεχρι τους καταπληκτικους στιχους του harvest
“Into the orchard I walk peering way past the gate
Wilted scenes for us who couldn’t wait
Drained by the coldest caress, stalking shadows ahead
Halo of death, all I see is departure
Mourner’s lament but it’s me who’s the martyr”
Βρισκόμουν ανάμεσα στο Blackwater Park και το Ghost Reveries και τελικά ψήφισα το Damnation 
Ε δε γινόταν να μην το ψηφίσω ρε, είναι μεγάλη δισκάρα.
Μηπως υπάρχει κι αλλό τοπικ για τους Όπεθ? Θυμαμαι να έχω ξαναγράψει κάπου γι αυτούς. :-k
Ανέκαθεν βρισκόμουν ανάμεσα σε Blackwater Park και Ghost Reveries. Αν και το Isolation Years το θεωρώ πολύ βαρετό κομμάτι, το Ghost Reveries κέρδισε τελικά στην αναμέτρηση την ψήφο μου.
Από αυτό ξεκίνησαν όλα τα περί των Opeth για μένα (εντάξει, μπορεί να είχε προηγηθεί ένα λιώσιμο του To Bid You Farewell) και ακόμα το θεωρώ το ιδανικό δέσιμο όλων των χαρακτηριστικών των Opeth (death vocals, μελωδικά solos, ακουστικά περάσματα, μυστήριες συνθέσεις, riff-ατα drums).
Το The Grand Conjuration είναι μαζί με το Deliverance το καλύτερό μου τραγούδι από Opeth (ακολουθουν τα Bleak, Benighted, Demon of the Fall, To Bid You Farewell, Closure, σε λίγο τα γράφω όλα…) 
. Στο Baying of the Hounds συναντώ το σκοτεινό μου μισό (sucking you into its pandemonium) :twisted:, στο Ghost of Perdition ξυπνάει ο κάφρος μέσα μου :x, αλλά εξιλεώνομαι στο μελωδικό του μέρος O:) και τελικά το Harlequin Forest, στο σημείο που πέφτουν οι τόνοι, με ταξιδεύει μεθυστικά σε κάποιο δάσος.
Τι να πω τώρα, οι άνθρωποι δεν παίζονται. :bow2: :respect:
Damnation χαλαρά αν και το morningrise μου άρεσε λόγω του black rose immortal που είναι απλώς απίστευτο!
Αν υπάρχει μία τεράστια κομματάρα στο ghost reveries αυτή είναι εύκολα το ghost of perdition
Βασικα υπαρχουν αλλα δυο,ενα στο Groups & Artists κι ενα στο Επικαιροτητα για το νεο τους δισκο.
Και το To Bid You Farewell ρε ειναι πολυ ομορφο :roll: .Εμενα μ αρεσει πιο πολυ απο το Βlack Rose Immortal και ειναι και πιο κοντα στο υφος του damnation.
Και το Baying Of The Hounds.Mα τι riff ειναι αυτο στην αρχη… :roll:
Το To Bid You Farewell ειναι το αγαπημενο μου απο Opeth. και θυμαμαι ειχα πρηξει κοσμο φωναζοντας το.συγνωμη παιδια. και οι προσευχες εισακουστηκαν!!!
Καλυτερος πιστευω ειναι το BlackWater Park αν και προσωπικο αγαπημενο μου ειναι το STill LIfe!
Το Ghost Reveries είναι απλά αριστούργημα, όπως και όλα τα παλιότερα…
Ακόμα και τα κομμάτια που λειτουργούν ως fillers στο όλο concept (βλ. Atonement, Hours of Wealth) που συνθέτουν τα μεγαλύτερα έχουν κα-τα-πλη-κτι-κές μελωδίες που μου θυμίζουν τα κεριά του εξώφυλλου κάθε φορά που τις ακούω. Και η προσθήκη του Wiberg φαίνεται να άξιζε και με το παραπάνω! Όσοι τον έχουν δει λίγο περισσότερο μάλλον έχουν καταλάβει πόσο μεγάλος πληκτράς είναι…
Όλα άψογα σ’αυτόν τον δίσκο, τι να πεις…
Και στο Morningrise όλα είναι απίστευτες συνθέσεις απλά σε αρκετά πρώιμο style σε σχέση με αυτό που έχουν σήμερα…
γιατι ρε…το ριφ του By The Pain I see In Others δεν ειναι ριφαρα?? και μπαινει μονοφωνικα κστο βαθος σιγα σιγα δυναμωνει,φωρτωνει και ΜΠΑΜ!!! μπηκε!!! πο ρε φιλε τι κομματι!!!
Την πρώτη φορά που άκουσα Opeth δεν άκουγα και πολύ extreme metal, οπότε δε συμπάθησα την περίοδο πριν το Still Life… Πάραυτα, τελευταία ξανάκουσα το “Morningrise” και μου άρεσε αρκετά! Τελικά παίζει ρόλο και το πότε θ’ακούσεις ένα δίσκο… Βάζω πλώρη για “Orchid” και “My Arms Your Hearse” και ξανάρχομαι να πω εντυπώσεις 