Μεγαλοψυχο σε βρίσκω βάλε κάτω από το μηδέν τσάμπα είναι 
Ενταααξει, το επιεικως το εγραψα για πλακα περισσοτερο. Οπως και η νοοτροπια των βαθμων μικρη σημασια εχει για μενα. Το εγραψα περισσοτερο για να δειξω ποσο γουσταρω τον καθε δισκο συγκριτικα με τους υπολοιπους.
Προς το παρων Plague Within > Tragic Idol, Symbol >>>>>>> Faith-Ομωνυμο-In Requiem
Καλα, με το συμπαθειο, αλλα λες και οτι ο Χολμς ειναι πολυδιαστατος και βελτιωμενος, δηλαδη οκ.
ε είναι πολυδιάστατος αφού τραγουδάει με διαφορετικά στυλ και σίγουρα οι φωνητικές γραμμές έχουν πιο ενδιαφέρον σε σχέση με τα προηγούμενα albums. .
Εμενα μου ακουγεται εντελως μονοδιαστατος, πιο πολυ απο καθε αλλη φορα και χρησιμοποιω αυτο τον ορο γιατι μου φαινεται πως δε πιεζει καθολου τη φωνη του. Χρωματισμοι ανυπαρκτοι, σε μερικες φασεις ακουγεται λες κι ειναι ετοιμος να λιποθυμησει. Δεκτο να σας αρεσει, γουστα κλπ, αλλα αυτο για τη φωνη δε μπορει να το λετε σοβαρα. Οι μονες φασεις που κανει καποια οκ φωνητικα ειναι αυτα τα ‘‘ενδιαμεσα’’ γρεζαριστα.
Προτιμαω τον χολμς σε αυτο το αλμπουμ απο οποιαδηποτε αλλον τραγουδιστη ατμοσφερικο/γκοθο/ντουμντεθ μπαντας που βγηκε την τελευταια 15ετια+.
O Manuel Munoz ξεφτυλιζει Holms αυτου του δισκου, μιας και ηθελες και τραγουδιστη που να πιανει διαφορετικα στυλ.
Ρε παιδιά σοβαρά θεωρείτε τον ΤΩΡΙΝΟ Holmes ΠΟΛΥΔΙΑΣΤΑΤΟ;
Σκεπτόμενοι όλη την καριέρα του, απολύτως.
Καταρχάς όλοι ξέρουμε ότι τα φωνητικά είναι επεξεργασμένα. Το ξέραμε και στο “Tragic Idol” όταν ακούγαμε το “Honesty In Death” και μετά live ήταν έτοιμος να ξεψυχήσει. Άσε που τον περασμένο Σεπτέμβρη ούτε το [I]“Erased”[/I] δεν μπορούσε να τραγουδήσει.
Το θέμα είναι ότι εδώ σε πολλές φωνητικές γραμμές ακούγεται μέχρι και γελοίος και αυτό είναι που με πείραξε περισσότερο στον νέο δίσκο. Η απομυθοποίηση ενός σπουδαίου τραγουδιστή και προσωπικά συμπεριλαμβανόμενου στους αγαπημένους μου.
Εκτός του σπουδαίου Graig, που είναι μεγάλος μουσικός και σπουδαίος κιθαρίστας, αρνητική εντύπωση μου έχει προκαλέσει και ο Erlandson. Από τέτοιον παικταρά και με συμμετοχή σε τόσους σπουδαίους δίσκους περιμένεις να φέρει κάτι παραπάνω από ένα μονοδιάστατο και χωρίς ψυχή παίξιμο.
Στα του δίσκου. Δυστυχώς το αποτέλεσμα δεν είναι καλό. Περίμενα κάτι αδιάφορο σαν το “Faith” αλλά μετά το πολύ καλό “Tragic Idol” και τις αποθεωτικές -να ναι καλά η CENTURY MEDIA, οι επιστροφές στο παρελθόν και όλα αυτά- κριτικές κρατούσα μια πισινή.
Γιατί μπορεί αυτή η μπάντα να είναι αδιάφορη (παθητικά όσο και σε αυτό που εκπέμπει) στα live, αλλά έγινε θρύλος χάρη στις στουντιακές δουλειές της.
Το θέμα είναι ότι δεν θυμάμαι πόσο αδιάφορο ήταν το “Faith” ώστε να το συγκρίνω με αυτό, γιατί βαριέμαι να ξανακούσω αυτούς τους δύο δίσκους.
Συγκεκριμένα:
Καλά τα [I]“No Hope in Sight”[/I], [I]“Victims of The Past”[/I] (με φωνητικά αλα Icon θα μετρούσε άσχημα, χτυπάνε άσχημα τα φωνητικά εδώ), [I]“Return to the Sun”[/I].
Το [I]“Eternity of Lies” [/I] προσπαθεί να έχει τις προδιαγραφές για να γίνει κλασικό, ήδη το φαντάζομαι στα live με τα προηχογραφημένα γυναικεία φωνητικά στο ρεφραίν. Το [I]“Faith Divides Us…” του δίσκου. [/I] Καλό ξεκίνημα αλλά μόνο αυτό στο [I]“Punishment”[/I] (θυμίζει τα [I]“Theories”[/I] και [I]“In This Dwell”[/I] του προηγούμενου δίσκου χωρίς να είναι κακό αυτό, ειδικά το δεύτερο είναι κομματάρα). To [I]“Βeneath the Broken Earth”[/I] τώρα το θεωρώ ένα default κομμάτι που μπορούν να γράψουν κάθε μέρα από ένα τέτοιο. Έχει την ατμόσφαιρα αλλά μπορείς να πάρεις το προϊόν σε πολύ καλύτερη ποιότητα από κάποιον που το κάνει καλύτερα.
Κακά κομμάτια συνολικά τα [I]“Terminal”[/I], [I]“Sacrifice The Flame”[/I] (πολύ κακός ο Holmes εδώ), [I]“Flesh From Bone”[/I] (σώζεται κάπως με το ρεφραιν), [I]“Cry Out”[/I] αλλά και πάλι κάποια σημεία σώζονται.
Γενικά δεν υπάρχει ένα κομμάτι να σε οδηγήσει στο repeat όπως είχε ο προκάτοχος. Διαφωνώ ότι θεωρείτε τον καινούργιο δίσκο καλύτερο αλλά γούστα είναι αυτά.
Γενικά για πρώτη φορά αμφισβητώ τις ικανότητες του (τωρινού και στουντιακού) Holmes πίσω από το μικρόφωνο. Σαν το “Faith” , δεν είναι χάλια ο δίσκος αλλά δύσκολα θα ξαναπαίξει ή θα μου κινήσει το ενδιαφέρον.
Τρομερά δύσκολα και το θέτω κομψά, θα εντυπωσιάσουν το κοινό στα live με αυτά τα κομμάτια. Εδώ δεν το εντυπωσιάζουν με αριστουργήματα θα λέγαμε ακόμη αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα…
Μέχρι τον επόμενο πόνημά τους λοιπόν και θα τους λατρεύουμε παντοτινά.
Καλε μου ανθρωπε. Και νομιζα οτι τοσες μερες εχω ακουσει αλλο δισκο. Στο μονο που θα διαφωνησω ειναι οτι το θεωρω χειροτερο απο το Faith και θα σου πω γιατι. Σε αυτο υπαρχουν καλες στιγμες σε ολο το δισκο, ακομα και σε κομματια που δε μ αρεσουν σαν ολοτητα θα βρω καλα σημεια. Τραγουδι ομως στο οποιο να κανουν την υπερβαση και να πω οτι θα το βαλω στο repeat δεν υπαρχει εκει μεσα.
Το Faith αντιθετως εχει ενα σωρο κομματια που δεν ακουγονται για κανενα λογο. Σε ενα δυο ενταξει εχει καποια ωραια σημεια, αλλα εχει και τεσσερεις κομματαρες που θεωρω οτι ειναι αυθεντικα Paradise Lost κομματια. Τα δυο εχουν ψεγαδια (As Horizons End, In Truth), τα αλλα δυο ειναι τελεια οπως ειναι (Faith ομωνυμο, Last Regret το οποιο ειναι απο τα καλυτερα που εχουν γραψει εδω και χρονια), τεσσερα σε συνολο που οσο να ναι το σωζουν καπως. Απλα οταν το βαζω παταω σκιπ, σκιπ, σκιπ. Το νεο δε νομιζω να παιξει και ποτε.
Πρώτον δεν είπα ότι μ’αρέσει σε αυτό το άλμπουμ λόγω διαφορετικών στυλ. Εννοούσα ότι τα μέτρια πλέον φωνητικά του χολμς ακούγονται πολύ καλύτερα από όλους τους generic τραγουδιστές του ιδιώματος που βγήκαν τα τελευταία 15και χρόνια. Και αυτό κυρίως της “προσωπικότητας” που διαθέτει ο χολμς.
Όσο αφορά των munoz, αν εννοείς την δουλειά του στους odt, για να μην πω τραγικά αδιάφορος, θα πω απλά της σειράς.
9.5/10 χαλαρο και ο καλυτερος χολμς της 15ετιας. Ανετα.
Εγω πιστευω οτι ειναι καλυτερος και απο το Draconian Times βασικα. Λολζ για Munoz οτι ειναι της σειρας, τεχνικα και μονο να το παρεις, μονο ο Ακερφελντ σε ολο το ατμοσφαιρικο μεταλ εκανε τοσο καλες εναλλαγες απο καθαρα σε βρουταλ. Αμα δε σου κανει η χροια του αυτο ειναι αλλη υποθεση.
Angmar υπάρχει ένα θέμα με την “κριτική” σου ΔΕΝ γουστάρεις τον ήχο των λοστ από το symbol και μετά. δεν κρίνεις τη μουσικη κρινεις τη κατευθυνση ΄πως το λενε ρε παιδί μου ότι και να έβγαζαν με αυτό τον ήχο θα το έθαβες. Άρα τι νόημα έχει η κριτική σου ; Είναι σαν να κρίνεις μπαντα που δεν γουστάρεις . Το plague είναι όντως 9,5 ασάλιωτο και το flesh from bone κόβει κώλους
και παλι σου λεω, δεν μιλω για ικανοτητα εναλλαγων απο καθαρα σε μπρουταλ.
Μιλαω για προσωπικοτητα, χαρακτηρα, χροια (οπως ειπες), υφος.
Για μενα αυτα κανουν πιο ενδιαφερον εναν τραγουδιστη.
Ολοι μπορουν να γκαριξουν. Το θεμα ειναι να το κανεις με εναν τροπο που να ξεχωριζει.
Ε, ο χολμς το εχει αυτο το ταλεντο.
Οι μονοι που θα μπορουσα να πω, τραγουδιστες που ξεχωριζουν για μενα, και δεν ανηκουν στην παλια σειρα, ειναι ο Joutsen των Amorphis, ο Jensen των Saturnus και ο London των Virgin black.
Kαι κάτι ως προς την ειλικρίνεια για τη στροφή του ήχου : τη μουσική ποιος τη γράφει ? για να ξεκαβλώσει αυτός που γράφει τη μουσική τι συγκρότημα έφτιαξε χωρίς να έχει καμία ιδιαίτερη εμπορική προοπτική ? τι μουσική παίζει εκεί επειδή απλά γουστάρει ? Ε άμα γουστάρει να παίζει - για τη κάβλα του - ότι παίζουν οι Vallenfyre δεν [B]απολύτως ειλικρινές[/B] να προσπαθεί αυτό το κάτι να το περάσει στο φιλτρο των λοστ ?
Οχι ρε και οι vallenfyre ηταν μερος της σκευωριας για να μας πείσει οτι και καλα γουστάρει αυτόν τον ηχο.
Ανγκμαρ το ντρακονιαν ειναι 10 αρα δεν ειπα πουθενα οτι το τελευταιο ειναι καλυτερο.
Να και μία δημοσιουπαλληλική χθεσινή εκτέλεση του γκόθικ με χάλια (καμία σχέση με το δίσκο γκόθικ) φωνητικα holmes . Χάλια μαυρα σου λεω
Μαλάκες ο Νικόλας έχει κέφια!
Τα φωνητικά είναι τίγκα στο εφέ και πάλι υπερμέτρια.
Πρέπει να του αναγνωρίσουμε ότι προσπαθεί πάντως.
Οι υπόλοιποι πάντως δίνουν ρέστα, πολύ καλή εκτέλεση.