Σίγουρα δεν θυμίζει Paradise Lost πάντως! Κάτι stoner μου φέρνει κι εμένα στο μυαλό.
Το cry out είναι το πιο παράξενο κομμάτι, ακόμα δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν μου άρεσε τελικά ή όχι.
Το άλμπουμ γενικά είναι συμπαθητικό. Μάλλον καλύτερο από αυτά που είχαν δείξει τα πρώτα δείγματα. Αλλά ταυτόχρονα είναι μάλλον και το πιο αδύναμο από εποχής believe in nothing. Συνολικά δεν θυμίζει και τόσο Shades of God όσο φάνηκε ίσως αρχικά. Η δομή μάλλον είναι η κλασική Icon/Draconian που χρησιμοποιούν εδώ και καιρό, με εξαίρεση 1-2 κομμάτια (cry out και flesh from bone το δεύτερο δεν μου άρεσε καθόλου). Ο Mac βασικά είναι σε κέφια, ο Holmes όμως δεν τραβάει με την καμία και όχι μόνο στα brutal που είναι τέρμα επίπεδα και αδιάφορα.
Θα πέσουν μερικές ακόμα ακροάσεις αλλά το βλέπω να μένει σχετικά γρήγορα στην άκρη.
Kαι εγώ πολύ γρήγορα θα το βάλω στην άκρη …κοντά στα χριστούγεννα το κόβω ή όταν βγάλει νεο δίσκο ο danzig !
Έχεις δίκιο … beneath broken earth, punishment, terminal κλασσικες icon/dt πατέντες
Τι κομματάρα το Fear The Silence!!! Μας κάνουν πλάκα έτσι;;;;
Πολυ καλο οντως και αρκετα διαφορετικο απο τον υπολοιπο δισκο, εχει μια αυρα απο Paradise Lost (το αλμπουμ).
Το Fear of Silence ειχε οντως δυνατοτητες αλλα ο Χολμς καταφερε ακομα και αυτο να το βαλτωσει. Τον ακουω αρκετα το δισκο αυτες τις μερες γιατι θελω να βεβαιωθω, 2-3 κομματια εχουν καλυτερεψει αισθητα (μετα απο καμια 20ρια φορες που το χω ακουσει ξερωγω).
Που θα πάει στο τέλος θα λυγίσεις!
Ωραιο το Fear Of Silence, θυμιζει οντως εποχες PLX. Πληρως αδιαφορο το Never Look Away, με ριφφακι Μεταλλικα και αισχρα φωνητικα.
O δισκος εχει φαει σκονη και παμπολλα skip στα μισα τραγουδια δυστυχως. Return To The Sun το μονο κομματι που σωζεται.
Δυστυχώς έτσι είναι. Με βάση τις τελευταίες τους δουλειές το περίμενα εδώ που τα λέμε. Δεν έχουν το συνθετικό οίστρο που είχαν κάποτε (σε αντίθεση με τους Sodom ας πούμε που μας ξετίναξαν με το Epitome of Torture). Πολύ καλά τραγούδια τα “No hope in Sight” και “Fear of Silence” αλλά γενικότερα ο δίσκος κινείται από μέτρια έως αρκετά μέτρια επίπεδα. Για μένα ο τελευταίος τους πολύ μεγάλος δίσκος είναι το Symbol of Life. Τρομερές κομματάρες όπως “Isolate”, “Erased”, “Perfect Mask”, “No Celebration” και γενικότερα το επίπεδο των συνθέσεων είναι πολύ υψηλό. Δεύτερο αγαπημένο άλμπουμ μετά το Draconian Times.
Ευτυχώς για εμάς που οι εποχές Symbol Of Life έχουν περάσει πλέον. Πολύ καλός δίσκος δεν λεώ αλλά ότι γράψανε από και εκεί και έπειτα για εμένα προσωπικά το ξεπερνάει … Πραγματικά να λές κακούς δίσκους τα faith, tragic και plague …εντάξει ψιλοανέκδοτο μου φαίνεται και δεν είμαι και κανένας που εντυπωσιάζεται έτσι απλά επειδή άκουσα μπρουταλ φωνητικά .
Ε ρε τι διαβαζουμε βραδιατικα…
Μετα απο αρκετα ακουσματα τελικα δεν ειναι αυτο που ηθελα απο τους P.L. η ποιοτητα εχει πεσει και δεν εχει σημασια αν τα brutal φωνητικα ειναι συνειδητη επιλογη η βεβιασμενη. Μετριο το album, παμε παρακατω.
Δυσκολεύομαι να αντιληφθώ από που προκύπτουν τόσες αρνητικές κριτικές για το δίσκο. Μάλλον εγώ θα είμαι ο περίεργος. 
Προσωπικά, έχω ακούσει κάμποσες φορές το “The Plague Within” και τα περισσότερα κομμάτια του ακούγονται με μεγάλη ευχαρίστηση. Ιδίως τα τέσσερα πρώτα τραγούδια είναι απολαυστικά (“An Eternity of Lies” αριστούργημα κατ’ εμέ), το “Beneath Broken Earth” είναι ένα πολύ καλό doom κομμάτι, αλλά θα πρέπει να είμαι στο mood για να το ακούσω, ενώ από εκεί και πέρα ο δίσκος κυμαίνεται από καλά έως ανεκτά επίπεδα. Ακόμα και το Cry Out, που έχει δεχθεί τις περισσότερες επικρίσεις, θεωρώ ότι στέκεται μια χαρά.
Γενικά μου αρέσουν σχεδόν όλες οι “μουσικές εκδοχές” των Paradise Lost και πιστεύω ότι για μια μπάντα που κυκλοφορεί τον 14ο της δίσκο, είναι πολύ μεγάλη υπόθεση το συγκεκριμένο αποτέλεσμα.
Γίνεται ο επόμενος δίσκος τους να βασιστεί αποκλειστικά στον ήχο του Flesh From Bone. Δεν ξερω αν είναι κακό ή καλό death metal, δεν με ενδιαφέρει καν δηλαδή, αλλά ναι είναι η κομματάρα του δίσκου.
Η κομματαρα του δισκου δε θα το λεγα, αλλα εχει τα πιο Paradise Lost riffs, εχει κι αλλα πραγματα μεσα, αλλα μερικα σημεια ειναι καρφι Gothic. Γενικα αυτο, το No Hope In Sight και το Terminal ειναι τα μονα που μ εχουν κερδισει μεχρι στιγμης.
Μεγάλη ζημιά αυτό το An Eternity of Lies…
Δεν έχω αφιερώσει ακόμα όσο χρόνο θέλω στο δίσκο, ακόμα και έτσι όμως πολύ δύσκολα θα ξεπεράσει το Tragic Idol. Τα φωνητικά επίσης θέλουν εξοικείωση, δεν μου αρέσουν προς το παρόν.
Εδω διαβασαμε οτι το Plague ειναι 2/10 αυτο σε πειραξε?
Δεν το εχω ακουσει ακομα, περιμενω να το αγορασω την επομενη εβδομαδα και να το ακουσω οπως πρεπει με την προσωπικη μου τελετουργια, αλλα μου κανει εντυπωση που υπαρχουν τοσο εκ διαμετρου διαφορετικες αποψεις, απο την αλλη ομως δεν θα επρεπε, κατι τετοιο ειναι συνηθισμενο σε κυκλοφοριες των Paradise Lost. Θα επανελθω οταν το ακουσω.
Η αληθεια ειναι πως κι εγω δυσκολευομαι να κατανοησω πως γινεται να αρεσει σε καποιον τοσο πολυ μια παρωχημενη μετριοτητα οπως το Plague Within, αλλα δε θα κατσω να το κανω θεμα γιατι πολυ απλουστατα περι ορεξεως κολοκυθοπιτα.
Το πως καθεται στον καθενα μας ενας δισκος ειναι αποτελεσμα δεκαδων αν οχι εκατονταδων παραγοντων, οποτε δε θα επρεπε να αποτελει εκπληξη το να παιρνει αρνητικες κριτικες ο εν λογω δισκος πιστευω. Λιγοι ειναι οι δισκοι για τους οποιους ειναι ψιλο-αστειο να υπαρχουν μομφες (Draconian Times ας πουμε), και αυτος δεν ειναι ενας απο αυτους.
Γιατί είναι ψιλοαστείο δλδ? Αναιρείς αυτά που λές. Για μένα το Draconian Times ήταν [SPOILER]η αρχή της παρακμής των Lost :naughty:.[/SPOILER]
Σύμφωνα με τα λεγόμενα σου, φαίνομαι το ίδιο αστείος με σένα που αποκαλείς το Plague παρωχημένη μετριότητα, με το οποίο συμφωνώ παρεπιπτόντως…