Εμενα παντως ενα πραγμα που δε μ αρεσει με τιποτα στο δισκο ειναι τα drums. Για μια αλλη μεταλλομπαντα αυτος ο τυπος drumming θα ηταν σουπερ αλλα για τους Paradise Lost δεν κολλαει. Στο Solitary One που εχουν λιγοτερη εμφαση και τονιζει το Gothic στοιχειο (το δισκο εννοω, οχι το ειδος) βγαζουν το μονολιθικο που χρειαζεται, αλλα σε κατι αλλα κομματια (πχ Worth Fighting For, παρολο που μ αρεσει τρομερα σα κομματι) σα να το παρακανει καπως και μου το χαλαει.
Καλος συνολικα ολος ο δισκος αλλα αυτο το Theories from another world ειναι το κατι αλλο !!!
Το Tragic Idol κομματι μου θυμίζει από b-side εμπνευση και το Τheories from another world… κατι ασυνδετο γινεται μεταξύ 2πλης μπότας και ερμηνείας του Νίκου!
Μπορει να ειναι η ιδεα μου αλλα θεωρώ ότι κατι δε ταιριαζει καλα . To ξανακοίταξα και μπορεί να ηθελε περασματα από μπάσο! 
Γγνωστό δισκάδικο εν Αθηναις θα φέρει βινυλιο, standard και σπεσιαλ με μπονους την δεύτερα (23.04.2012) γύρω στις 12πμ. Με μία μικρή πιθανότητα και για την Παρασκευή αλλά μάλλον χλωμό …Το ήθελα για ΣΚ γαμωτο:(
εμενα μαρεσει πολυ η αλλαγη που γινεται οταν ξεκιναει το ρεφραιν στο in this we dwell
ιδιαιτερα ο νικολακης
για τα drums που ειπε ο angmar
σε μερικα σημεια συμφωνω οτι δεν κολλανε
το worth fighting for απο την αλλη μαρεσει παρα πολυ
και τα τυμπανα που μου φερνουν και στο μυαλο την αρχη του hands of reason
ενα χαρακτηριστικο παντως
που εχουν ολες οι μεγαλες μπαντες που μεγαλουργησαν στα 90ς
ειναι οτι αναποφευκτα δεν μπορουν να ακουστουν οπως τοτε
τοτε τους εβγαινε αυθορμητα αυτος ο ηχος
τωρα επιδιωκουν να παιξουν ετσι
ασχετα απο αυτο
το καινουργιο lost μαρεσει παρα πολυ
και συνθετικα το βρισκω οτι πιο εμπνευσμενο απο εποχης symbol of life
συν το γεγονος οτι πλησιαζουν ηχητικα την καλυτερη περιοδο τους
πραγματικα ειναι ενα αλμπουμ απο αυτα που λες
να δω τη μπαντα λαιβ για να ακουσω τα νεα κομματια
το σετλιστ καλο
θα μπορουσε καλυτερα βεβαια
αλλα το γεγονος οτι βγαλανε last time,say just words
οτι προτιμησανε isolate/symbol of life αντι του erased
και οτι πεταξανε μεσα τις ευχαριστες εκπληξεις του widow και του soul courageous
δειχνει ενα αερα αλλαγης
θα μπορουσανε βεβαια ενα απο τα never for the damned/ash and debris/requiem
στη θεση ή του the enemy ή του praise lamented shade απο αυτο το αλμπουμ
και φυσικα θα μπορουσανε κατι απο gothic ή κατι απο icon που να μην εχουν παιξει λαιβ
αλλα anyway μην ειμαστε και πλεονεκτες…
Και κραταει σωστα τη φωνή του στο in this we dwell.
Καλα και γω προτιμώ το pray nightfall από το isolate αλλα τι να κανουμε. Τα erased,the last time,say just words ειναι χιλιοπαιγμένα! Καλα κανανε κατα τη γνωμη μου.
Αλλα όπως το είπες. Ας μην ειμαστε και πλεονέκτες ! 
Χαίρομαι που αρέσει σε αρκετούς το Worth Fighting For! Δίνει ρέστα ο Greg με τα lead του στο συγκεκριμένο, και τα ντραμς δίνουν μια πολύ σκοτεινή ατμόσφαιρα. Καταπληκτικό.
Τώρα για τους βαθμούς που λέγατε πιο πάνω, όλα είναι υποκειμενικά. Προφανώς το dt είναι δεκάρι ακατέβατο, αλλά τώρα μιλάμε για άλλη εποχή, σχεδόν 20 χρόνια μετά, αυτή η μπάντα συνεχίζει και έχει έμπνευση και αυτό μετράει. Όσο γι αυτούς που λένε ότι ό καινούριος δίσκος είναι διάδοχος του dt, καταλαβαίνω πως το εννοούν. Ηχητικά θα μπορούσε να είχε βγει στην θέση του one second.
Έλεγα να μην τους ξαναδώ Live( τους βλέπω σχεδόν κάθε φορά που έρχονται από το 1997 και μετά) αλλά αυτός ο δίσκος με έπεισε να τους δω(περα από το rockwave)
exactly
ασχετο
ειδες κανει βιντεο απο vallenfyre
τα σπαει ο γρηγορης
Οσο το ακουω πλέον αρχιζει να μου αρέσει και το to the darkness… Στο 2:20 μπαινει σε πιο doomy ρυθμό και μετα σολαρει ο Γρηγορης μεχρι το ρυθμικό και ξανα κι αλλα σολο παραλληλα!.. “Εξυπνο” τραγουδι!
το doomy σημειο του to the darkness ειναι γαματο - θυμιζει λιγο εποχες shades…
αλλα και η lead μελωδια ειναι γαματη, αυτη που μπαινει εναμιση λεπτο πριν το τελος
και δεν ξερω αν ειναι η ιδεα μου, αλλα η αρχη του κομματιου δεν θυμιζει την αρχη του sweetness???
Δεν είναι η ιδεα σου … Και τα δύο (sweetness, to the darkness) πρεπει να ξεκινανε με το ίδιο εφε( phaser-το πιο πιθανο- ή flanger)! 
Γενικοτερα ο δισκος εχει αρκετα τετοια σημεια, αλλα ευτυχως τα πολυ κραχτα ειναι στα κομματια που δε μου κανουν κλικ. Δεν εκπλησσομαι παντως, το Living With Scars εχει ολοκληρο σημειο Gojira αυτουσιο μεσα, ενω το αρχικο ριφφ του Crucify ξανα μου θυμιζει κατι που δεν ειναι δικο τους. Απλα το αυθεντικο δεν groovαρει τοσο και δυσκολευομαι να το αναγνωρισω.
Παντως οσο κι αν φαινεται πως θαβω το δισκο, δεν το κανω. Θαβω την αποθεωση, εχει μεγαλη διαφορα. Το μισο album μ αρεσει τιγκα.
Μιλώντας προσωπικά η όποια αποθέωση εδράζεται στο γεγονός ότι ακούγοντας τον δίσκο πρώτη φορά είπα ότι “ναι, αυτόν τον δίσκο θα τον ακούω και τα επόμενα χρόνια”. Πράγμα που δεν έγινε με τα 3 προηγούμενα, πού πλέον δεν τα αγγίζω καθόλού. Πιθανώς τελικά να συμβεί και το ίδιο και με το Tragic Idol, αλλά νιώθω πραγματικά ικανοποιημένος αυτή τη φορά. Προφανώς δεν αγγίζει τα μεγαλεία του παρελθόντος, προφανώς δεν τον χαρακτηρίζει καμία πρωτοτυπία, προφανώς σε σημεία ανακυκλώνουν χαρακτηριστικά τον εαυτό τους, αλλά αυτή τη φορά τουλάχιστον το έκαναν πραγματικά καλά. Είναι ένας πολύ καλός PL δίσκος, ο καλύτερος μετα το symbol of life, τελευταίος τεράστιος δίσκος τους. Βασικά μετά το symbol of αυτό το άλμπουμ ήθελαν να βγάλουν, αλλά για κάποιο λόγο τους βγηκε σταδιακά γιαυτό και τα προηγούμενα σε σημεία είναι λίγο τραβεστί άλμπουμ.
Καλυτερο κι απ’ το ομωνυμο; Θα ελεγα να ακουσετε ξανα τον ομωνυμο δισκο και το In Requiem κι εκει θα λυθουν ολες οι αποριες. Εγω αυτο εκανα δλδ.
To ομώνυμο μαζί με το “Host” είναι με διαφορά τα PL αλμπουμς που δεν θέλω να ακούω πια. Με την εξαίρεση του [I]“Laws Of Cause”[/I].
Βασικά το ομώνυμο, μαζί με το προηγούμενο θα έλεγα πως είναι τα “λιγότερο καλά” (για να το θέσω κομψά), μετά τον “επαναπατρισμό” τους στο metal.
Δεν βρίσκω καν δόκιμη τη σύγκριση μεταξύ του νέου και του ομώνυμου.
Ναι και το ομώνυμο είναι πραγματικά καλός δίσκος, όμως κάπως άνισος. Έχει φοβερά κομμάτια όπως τα Don’t Belong, Over The Madness, έχει όμως και κατώτερα όπως το Forever After, Grey. Εντάξει εύκολα το καινούριο είναι πολύ καλύτερο.
Egkfalikgfdhjjko.
To Grey ειναι απ τα αγαπημενα μου μαζι με το All You Leave Behind, Over The Madness, Don’t Belong, ACCEPT THE PAIN, τι λετε μια χαρα δισκος ειναι. Και γενικα ολα του τα κομματια στεκονται απο ενα επιπεδο και πανω, ενω στα επομενα δε μπορω να το πω αυτο.
Όλα που είπες μου αρέσουν! Νομίζω ότι ο καινούριος δίσκος είναι πιο focused (πσσσ) Ενώ από το ομώνυμο μέχρι το προηγούμενο(λιγότερο) προσπαθούσαν να ταιριάξουν τους παλιούς με τους νέους εαυτούς τους.
Το ομωνυμο ηταν λιγο ανευρο, ενω αυτο πολυ καλογυαλισμενη μεταλλια. =/ Δεν ξερω. Συμφωνω οτι σε καποια πραγματα ειναι πιο focused αλλα για μενα δεν εχουν βρει ακομα τη συνταγη. Για να μην ειμαι τοσο γκρινιαρης παντως θα πω οτι το Solitary One ειναι το πιο σκοτεινο τραγουδι που εχουν γραψει εδω και πολλαααααα χρονια.