Αυτός ο δίσκος κατάφερε να κάνει κάτι που θεωρούσα ότι δεν υπήρχε πια περίπτωση να συμβεί: να με κάνει να ξανασχοληθώ, σε σημείο που να πορωθώ με τους Paradise Lost μετά από χρόνια… πολλά χρόνια! Από όλα τα ποστ που προηγήθηκαν πρόσεξα ιδιαίτερα εκείνο του Έλλανορ που λέει (απ’ ότι κατάλαβα) ότι ακόμα κι αν του αρέσει τελικά ο δίσκος θα τον χαλάσει κάπου που πλέον έχουν αφήσει πίσω τους την “πειραματική” τους φάση. Εγώ πάλι το βλέπω αρκετά διαφορετικά το θέμα: δε με νοιάζει τόσο αν ο τάδε δίσκος των Paradise Lost θα είναι “συντηρητικός”, η ουσία είναι να ακούς κάτι που λέει απ’ έξω “Paradise Lost” και να πείθεσαι ότι ναι ρε πούστη, αυτό είναι ΟΝΤΩΣ Paradise Lost, εδώ αναγνωρίζω ακριβώς τη μπάντα που κάποτε αγάπησα παθολογικά, τη μπάντα του Icon και του Draconian Times, του Gothic και του Shades of God (σόρι, εγώ αυτά μόνο θεωρούσα πραγματικά κορυφαία albums από τους Lost). Ας πούμε το In Requiem δεν το λες ούτε “διαφορετικό” δίσκο για Lost (μάλλον συντηρητικό σύμφωνα με όσους για λόγους που οι ίδιοι ξέρουν προσκυνούν One Second, Host κτλ.), αλλά ούτε και πειστικά “Paradise Lost” δίσκο. Περισσότερο κάτι σαν μετέωρο βήμα ήταν, μια προσπάθεια επανεφεύρεσης της μαγικής ουσίας της τετραετίας ‘91-‘95 αλλά με πολλά υπολειπόμενα “κουσούρια” από τις μεταγενέστερες περιόδους τους, αλλά εν τέλει χρήσιμο δίσκο για να φτάσουμε στο ποθητό (για μένα) σήμερα, αυτό πια φαίνεται από το γεγονός ότι το διαδέχτηκε ένα Faith Divides Us Death Unites Us που σου αφήνει μια γεύση του στυλ “ρε, κάτι πάτε να κάνετε ρε, έεεεεελα, έεεεεελα, σφίξου, λίγο ακόμα ρεεεεεεε”, και σήμερα πια μ’ ένα Tragic Idol λες ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ρε μάγκα, το βρήκες! Αυτό ήταν. Ούτε πολλά-πολλά πλήκτρα, ούτε χορωδίες και ορχήστρες, ούτε μπλιμπλίκια και μπίτια, έτσι, μόνο κιθάρες και σκίσιμο της φωνής - Paradise Lost από τα παλιά και σε όποιον αρέσουν. Πώς μ’ αρέσει αυτό το πράμα, έτσι, πότε-πότε μια αγαπημένη μπάντα από το παρελθόν να κάνει κάτι εντελώς παλιομοδίτικο και “καταστροφικό” ως προς το θέμα “εξέλιξη του ήχου της”, που όμως να σου βγάζει τον ουγκαούγκαλο εαυτό σου. Paradise Lost μου, δε θα σας ζητήσω συγνώμη που σας είχα ξεγραμμένους τόσα χρόνια, γιατί δεν αλλάζω γνώμη, ΜΑΛΑΚΙΕΣ βγάζατε τόσα χρόνια, οπότε καλά σας έκανα - σας ευχαριστώ όμως που με κάνατε να ξανανιώσω όπως τότε, το καλοκαίρι του 2002, που σας είχα ανακαλύψει με το Icon και το Draconian και έλεγα δεν είναι δυνατόν να έχουν βγει τέτοιες μουσικάρες που να μου μιλάνε τόσο παραστατικά και καίρια. Μπράβο σας και ας μην ξαναβγάλετε ποτέ δίσκο της προκοπής - τώρα τουλάχιστον μου έφυγε το απωθημένο. Γαμώ την πουτάνα μου. Ουγκ.
Ζμπούτσαμ. 
Όσοι έχουν καταλάβει ότι κάποια ποστ τα κάνω επίτηδες τεράστια ώστε να τα διαβάζουν μόνο εκείνοι που έχουν υπομονή, έχει καλώς.
έλα, καλοπροαίρετα το πόσταρα, μην αρπάζεσαι. <3
Ο στρατός τον έχει κάνει οξύθυμο.
Δείξτε κατανόηση, με τόσα γκαβάδια που τρώω στη μάπα κάθε μέρα, πώς να μην έχω γίνει μη μου άπτου.
Εγώ δείχνω, γι αυτό και δεν σχολίασα τις αρλούμπες σου για το “One Second”. :razz:
And the flame begins… :roll:
Όχι σοβαρά τώρα, όχι άλλο κάρβουνο ε.
flame ξεflame , εχει δίκιο.
ο μονος λογος που θα προτιμουσα να κυκλοφορησουνε κατι κοντα στο one second
ειναι οτι θα μπορει να το τραγουδησει ο holmes live…:lol::lol:
Λοιπόν πολύ καιρό είχα να κολλήσω τόσο άσχημα με ένα και μόνο άλμπουμ. Μόνιμος κάτοικος του mp3 που έχω για το δρόμο πλέον ενώ σπίτι βγαίνει για να πάρω μερικές τζούρες από καμιά άλλη κυκλοφορία και ξανά προς τη δόξα τραβά.
Γενικά μάλλον είναι ολίγον φανμπους με τους Lost. Τα 2 προηγούμενα με είχαν ενθουσιάσει (ναι και faith…) αλλά θα συμφωνήσω με αυτούς που έγραψαν πως αυτά τα άλμπουμ απλά μας προετοίμαζαν για αυτό εδώ το έπος. Εγώ δεν βλέπω να υπάρχει σε αυτό το άλμπουμ κάποιο filler, ακούγεται με άνεση από την αρχή μέχρι το τέλος με το repeat πατημένο. Τους βγαίνει πολύ φυσικά ρε γαμώτο, σε αυτό μου θυμίζει πολύ draconian και εκεί αυτό είχα θαυμάσει με τον καιρό. Για κομμάτια που ξεχωρίζουν τα είπαμε και πιο πριν ενώ έριξα και την ψήφο στο poll.
Πραγματικά είμαι πολύ περίεργος τι θα ακολουθήσει μετά από αυτό.
στα ριπιτ και για μενα.το worth fighting for κανει πλακαρα σε οτι ατμοφαιρικο τραγουδακι εχει κυκλοφορησει εκει εξω τα τελευταια χρονια.
Εύκολα όμως! 
Μετά από λίγο καιρό ψήφισα κι εγώ. Κάποια κομμάτια ξεφούσκωσαν λίγο με τον καιρό, αλλά παραμένει ένας πολύ δυνατός δίσκος. Πιθανότατα όχι κλασικός, αλλά πολύ δυνατός.
Επιστροφή στους εξαιρετικούς δίσκους 5 χρόνια μετά. Συστατικά καλλιτεχνικής επιτυχίας το ύφος του προηγούμενου δίσκου με πολλές αναδρομές στο παρελθόν και επιτέλους ένας πορωμένος Ηolmes χαρίζει μεγάλες ερμηνείες.
Για μένα ο δίσκος έχει τρία μέρη.
Εξαιρετική επιλογή το Gothic-ιζον [I]“Solitary One”[/I] για εναρκτήριο κομμάτι, καταπληκτικά τα ρεφραιν (και γενικώς πολύ καλά κομμάτια) στα [I]“Crucify”[/I] & [I]“Honest in Death” [/I](το αγαπημένο μου είναι στον δίσκο αν και όχι το καλύτερο αντικειμενικά), μεγάλο κομμάτι και καλύτερο του δίσκου το [I]“Fear of Impending Hell”[/I].
Μετά πάμε στα επίσης δυνατά [I]“Theories from Another World”[/I], με την εισαγωγή Amon Amarth και με τους Holmes / Graig / Adrian να δίνουν βροντερό παρών, το [I]“In This Dwell”[/I] είναι εξαίρετο με φοβερή δομή, leads, ντραμς, φωνητικά, ρεφραίν, από τα αγαπημένα μου στον δίσκο, γίνομαι βαρετός να πω ότι και το [I]“To The Darkness[/I]” είναι ένα πάρα πολύ ωραίο κομμάτι, πιστεύω ότι δεν τους έχω ξανακούσει στο ύφος του κομματιού έτσι, δεν θυμάμαι τουλάχιστον., έτσι να “τρέχουν”.
Τέλος, ειδική μνεία στο ομώνυμο, πιστεύω ότι είναι το κατάλληλο κομμάτι να συστήσεις την μπάντα σε κάποιον, γιατί πέρα από εξαιρετικό και ήδη κλασικό, περιέχει σε 4 λεπτά όλη την ιστορία τους. Κομμάτια από Icon, Draconian, ομότιτλο, Believe in Nothing, όλα μαζί σε ένα κομμάτι. Το “Worth Fighting For” είναι καλύτερο από το αντίστοιχο Tων Judas Priest οπότε τι άλλο να πούμε, και μετά το φοβερό και 100% Paradise Lost “Glorious End” με την μεγάλη ερμηνεία του Nick.
Γενικά δεν θα μπω σε σύγκριση με τα υπόλοιπα της δεκαετίας, αν εξαιρέσεις τον προκάτοχο, το καθένα έχει την ομορφιά του. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι πρόκειται για έναν εξαιρετικό δίσκο, με μεγάλα ατού τις καταπληκτικές ερμηνείες του Holmes και μετέπειτα την σειρά των κομματιών, πιστεύω παίζει μεγάλο ρόλο.
Αυτό που έχουν να κάνουν είναι να μην βαρεθούν στα λαηβ, να παίξουν επιτέλους πάνω από 75’ και να νιώσουν τι περιμένουν οι οπαδοί από αυτούς. Και έλεγα να μην τους ξαναδώ, ίδωμεν.
Νομιζω το μεγαλυτερο ατου ειναι ο Γκρεγκ. Αυτος ανεβασε ενα επιπεδο πιο πανω το παιξιμο του και κατεπεκταση τον δισκο, αλλα και ο Χολμς κανει καλη δουλεια, την οποια ομως συνεχιζει απο τα προηγουμενα αλμπουμ. Χωρις να λεω οτι δεν ηταν καλος ο Μακιντος στα προηγουμενα αλμπουμ. Απλα εδω βρηκε τη συνταγη φαινεται.
αυτο το ειχα πει και εγω.βεβαια τους εχω δει μονο 2 φορες που και τις δυο ηταν καλοι.αλλα δεν αρκουν μονο τα καινουργια τραγουδια.γιατι παλι τα erased,say just words και τα λοιπα?αλλα λογια να αγαπιομαστε θα μου πειτε,παντα ετσι ηταν.αλλα αφου ξεκινησατε που ξεκινησατε να παιζετε widow,βαλτε και κανα dying freedom να γινει σφαγη.
επισης ο χολμς κουρευτηκε σαν το one second(ανεβασε φωτο στο φεισμπουκ)και ειναι ΦΛΩΡΟΣ:p
χαχαχαχα
κρατησε ομως τη γενειαδα!!!
Περιοδεία για Tragic Idol, καινούριος δίσκος στα γρήγορα σε ίδιο ύφος τώρα που είναι σε φόρμα και επετειακή περιοδεία για τα 20 χρόνια του Icon. Ε; Ε;
Και ο ντραμερ κουρεύτηκε! Ο μόνος με μακρυα μαλλια απο τη μπαντα ειναι πλεον ο Greg!