Άρα ο επόμενος θα είναι σαν το One Second???
Εξαιρετικός δίσκος. Lost άρχισα να ακούω πάλι φανατικά 1 χρόνο περίπου πριν. Λατρεύω μέχρι και το Draconian, μετά έρχεται το Tragic Idol. Ο δίσκος όπως είπατε δεν βγαίνει από το repeat εδώ και 4 μέρες (που ήρθα από τη Γκάτζα). Έχουν κάνει τρομερή δουλειά σε στίχο και μουσική. Με την ίδια πώρωση να το πω, άκουγα και το draconian. Αυτό μου αρκεί. Ακούγετε από την αρχή μέχρι το τέλος και σιγά σιγά δεν ξέρω ποια κομμάτι να ξεχωρίσω. Απλά λέω όλα και τελειώνει η υπόθεση.
Τρίχες !
:lol: :lol: :lol:
Ε προφανώς το είπα για πλάκα έτσι? Αν και δεν θα με χάλαγε, αλλά τέτοιος δίσκος μόνο μια φορά μπορεί να βγει
Σημερα μου ρθε και μενα,ποσο γαμαει η συσκευασια ρε?
Άντε να πω κι εγώ τη γνώμη μου. Καταρχήν βρήκα τα περισσότερα post φοβερά υπερβολικά. Το C.D. είναι απλά καλύτερο από το ‘‘Faith divides us- death unites us’’, κατά τ’ άλλα οι Lost συνεχίζουν στον τυποποιημένο ήχο που υιοθέτησαν με το ‘‘In requiem’’. Απλά στο ‘‘Tragic idol’’ τους βγήκε πιο ωραία αυτή η gloomy ατμόσφαιρα που υπήρχε (σε εντελώς διαφορετικό επίπεδο, βέβαια) στα ‘‘Shades of god’’ και ‘‘Icon’’.
Στγιμές ωραίες υπάρχουν αρκετές. Το refrain του ‘‘Honesty in death’’, η doom- ίλα του ‘‘To the darkness’’, το refrain του ‘‘A glorious end’’ κ.ά. Ωραία τραγούδια, ολόκληρα, θα έλεγα μόνο το ‘‘Tragic idol’’, που θύμισε κάτι από το ‘‘Draconian times’’. Δυστυχώς ο Holmes για άλλη μία φορά τραγουδάει ανέμπνευστες μελωδικές γραμμές, τουλάχιστον όχι τόσο χάλια όσο στο ‘‘Faith divides us- death unites us’’. Πάντως ακόματο το βρίσκω σαν το μεγαλύτερο μείον των 3 τελευταίων Lost δίσκων. Ένα καλό είναι ότι ο Mackintosh παράτησε λίγο τα Vallenfyre riffs (ή μάλλον τα έβαλε στο δίσκο τους), μιας και στον προηγούμενο πραγματικά δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήθελε να δείξει με τέτοια riffs στους Lost.
Anyway, ακούγεται ευχάριστα, φυσικά δεν είναι ο δίσκος της χρονιάς, ούτε καν του μήνα, αλλά σε βάζει σε ωραίο trip- άκι. Δυστυχώς, όμως, εκμηδενίζει κάθε ελπίδα για αλλαγή μουσικής κατεύθυνσης στο μέλλον.
Υ.Γ. Το ‘‘Worth fighting for’’ μόνο σε μένα θύμισε Type O Negative σε σημεία;
Υ.Γ.2 Δεν καταλαβαίνω γιατί τόσος ντόρος για το ‘‘Fear of impending hell’’. :-k
Η φωνη της λογικης. Ε το Fear μου αρεσει πολυ εμενα, αλλα ομολογω πως εχει πεσει ενα κλικ σε εντυπωσεις. Για τις μελωδικες γραμμες παντως δε συμφωνω, σε καποια τραγουδια ειναι βαρετες, αλλα στο μισο δισκο κανουν θαυματα. Αντιθετως οι κιθαρες που εχετε γκαβλωσει ολοι μονο και μονο επειδη αμυδρα θυμιζουν Ντρακονιαν ειναι που μου τη σπανε σε φασεις επειδη πιο πολυ “προσπαθουν” (και φαινεται αυτο) να πιασουν εκεινη την εποχη παρα το καταφερνουν. Κι ειναι πολυ ασχημο feeling αυτο ε.
Συμφωνώ πολύ με το ποστ σου, από την αρχή είπα πως δεν ενθουσιάστηκα, μου φάνηκε εν μέρει επιτηδευμένος ο δίσκος, αλλά με έλλειψη συναισθήματος σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές. Είναι ποιοτικός δίσκος σίγουρα, αλλά δεν νομίζω πως οι αντιδράσεις πολλών ανταποκρίνονται στην πραγματική αξία του δίσκου.
Εγω οσο το ακουω, αλλο τοσο μου αρεσει 
αυτες οι αντιδρασεις προερχονται απο κοσμο που τους ειχε ξεγραψει
απο κοσμο που τα τελευταια τους αλμπουμ τα εβρισκε ετσι και ετσι
απο κοσμο που του αρεσουν ολα τα τελευταια αλμπουμ τους, αλλα αυτο το βρηκαν ακομα καλυτερο
δηλαδη δεν υπαρχει περιπτωση να ειναι οντως τοσο καλος ο δισκος απλα εσενα να μην σου αρεσει??
και δεν το λεω υποτιμητικα
το λεω με την εννοια που υπαρχουν ατομα που δεν τους κανει κλικ το μπλακ αλμπουμ
ή ακομα που δεν βρισκουν το ντρακονιαν ως καλυτερο αλμπουμ των π.λοστ
εδιτ: και οι κιθαρες θυμιζουν ντρακονιαν σε 2-3 κομματια, οχι σε ολο το αλμπουμ
Να πω την αληθεια ολα αυτα δε μου λενε τιποτα. Ουτε οι καλες κριτικες, ουτε οι οποιες αντιδρασεις. Με το IR ειχε γινει διπλος ντορος αν θυμαστε, παιζει και να ημουν απο τους λιγους ανθρωπους που ειχαν πει αρνητικα λογια γιατι μονο αποθεωση θυμαμαι να δεχεται εκεινες τις μερες και τιποτε αλλο. Και τοτε μεγαλη επιστροφη, χαμος, υμνος, υπερδισκαρα και δε συμμαζευεται. Ε απο αποθεωση εμπορικων δισκων που θαβονται δυο χρονια μετα, σας το λεω ειλικρινα, εχω υπερχορτασει.
ε συγγνωμη
αλλα απο σχολια σου στο συγκεκριμενο θρεντ
σου αρεσουν παρα πολυ δισκοι οπως το ομωνυμο και το in requiem
αμα θεωρεις ξεφουσκωμα να σου αρεσει ο μισος δισκος
τοτε υπαρχει προβλημα ορολογιας
και οτι αφορα τις προηγουμενες αποθεωσεις, ηταν φανμποϊστικες
οι τωρινες ειναι πραγματικες
Προφανώς αυτή η περίπτωση υπάρχει, και πάλι την προσωπική μου άποψη εξέφρασα, απλά διαβάζοντας όλα αυτά τα εκθειαστικά περίμενα τον υπερδίσκαρο και δεν μου φάνηκε τοσο φοβερός.
Η αποθεωση του IR (το οποιο ειναι μια χαρα δισκος btw) εν’μερει μπορουσε να δικαιολογηθει απο ενθουσιασμο για την επιστροφη στις ριζες. Δεν ισχυει κατι τετοιο τωρα που το Idol ειναι το 3ο συνεχομενο με αυτον τον ηχο, οποτε μαλλον στον πιο πολυ κοσμο οντως του αρεσε πολυ, γι’αυτο και η αποθεωση.
Οχι, απλα ειναι metal. Αμιγως metal. Αυτο ηθελε ο κοσμος και του το εδωσαν, απλο. Λεγεται εξυπνο marketing, οχι γραφω γαματο δισκο.
μαρκετινγκ λεγεται οταν γραφεις ενα πιασαρικο κομματι για να το προωθησεις σαν χιτακι (δεν το κανανε τωρα, το κανανε στο παρελθον)
μαρκετινγκ λεγεται οταν υιοθετεις συγκεκριμενο ιματζ (δεν το κανανε τωρα, το κανανε στο παρελθον)
μαρκετινγκ λεγεται οταν εμβολιαζεις τον ηχο σου με μοντερνα στοιχεια για να προσελκυσεις αυτους που ακουν αυτο που πουλαει σημερα (δεν το κανανε τωρα, το κανανε στο παρελθον)
μαρκετιγνκ λεγεται οταν κανεις μαρκετινγκ πριν κυκλοφορησει το αλμπουμ (αν εξαιρεσουμε μια δηλωση του greg για το πως θα ηχει ο δισκος και την ακυρη επιλογη του crucify ως πρωτο δειγμα δεν επαιξε τιποτε αλλο)
ο κοσμος που ηθελε να ακουσει τους lost να παιζει ετσι
ειναι οι οπαδοι του παλιου τους ηχου που ειναι πολυ λιγοτεροι σαν αγοραστικη δυναμη απο τους οπαδους που κανανε την τελευταια δεκαετια που πανε στα λαιβ και παραλληλουν με erased/the enemy/say just words
οπωτε για να εχει τετοια επιτυχια ο δισκος
ειναι πραγματικα ΓΑΜΑΤΟΣ
συγγνωμη αλλα δεν καταλαβαινω τι εννοεις…
οτι ο δισκος δεν ειναι γενικα καλος η τοσο καλος , αλλα ο κοσμος τον αποθεωνει επειδη ειναι αμιγως μεταλ???
αρα ειμαστε τοσοι πολλοι ανθρωποι ολοι θυματα του μαρκετινγκ ???
δν ξερω, αλλα φαινεται οτι προκαλει αρνητισμο ακομα και το γεγονος οτι εβγαλαν εναν δισκο που εχει αποδοχη…
εγω προσωπικα δεν την βρισκω σωστη μια τετοια αποψη…μου φαινεται οτι ανακυκλωνεται μια διχως νοημα μιζερια…
Εγω αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι το πως μερικοί έχουν σχηματίσει την πεποίθηση ότι ντε και καλα οι λοστ δεν γουστάρουν να παιζουν μεταλ αλλά το κάνουν μονο και μόνο για τα λεφτα ?? Εκτός και εάν το ΤΙ σας φαίνεται προκλητικά επιτιδευμένο και ψευτικο οπότε πάω πάσο …οχι ότι συμφωνω βέβαια. Συνθετικά δεν ξέρω πολλές “γκρουπάρες” να έχουν βγάλει στο 13ο δίσκο τους τραγούδια σαν το ομωνυμο του tragic idol
αυτά
Παιδιά μην το πάτε μακριά το πράγμα, μας αρέσει επειδή είναι paradise lost, επειδή με αυτή τη μπάντα μεγαλώσαμε, επειδή ρισκάρανε στην καριέρα τους όσο καμια άλλη μπάντα(και οι metallica αλλάξανε αλλά δεν παίξανε και electro) και γυρίσανε τουλάχιστον θριαμβευτικά σε αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα από οποιονδήποτε σε αυτή τη σκηνή. Μην το ψάχνετε πολύ χάνετε την ουσία…
Ένα ρισπέκτ από μένα στον signal, πραγματικά τα είπε ΟΛΑ.
Ανγκμαράκο, σ’ αγαπώ σ’ εκτιμώ και το ξέρεις, αλλά λες μαλακίες.
Γιατί όπως ειπώθηκε ήδη, οι Lost δεν το ξαναγυρίσανε στο “αμιγές metal” έτσι ξαφνικά. Το ότι τα In Requiem και Faith Divides Us έχουν πλήκτρα, χορωδίες, ορχήστρες, κάποια λίγα ηλεκτρονικά στοιχεία κ.ο.κ., σημαίνει ότι δεν είμαι metal δίσκοι; Για μένα οπωσδήποτε όχι. Metal είναι και μάλιστα εμένα μου φαίνονται και πιο βαρείς δίσκοι από το Tragic Idol.
Η διαφορά είναι, κι εδώ θα διαφωνήσω με τον midnight g, ότι ΔΕΝ σηματοδότησαν επί της ουσίας την πολυπόθητη (αλλά και πάλι, όπως είπε o signal, όχι και για τόσο πολλούς πια όσο νομίζετε) επιστροφή στις ρίζες.
Το μεν In Requiem, τον τελευταίο καιρό που το ξανάπιασα επ’ ευκαιρία του λιωσίματος στο τελευταίο και κατάφερα επιτέλους να το εκτιμήσω σαν δίσκο, ηχεί στα αυτιά μου ως ένας πολύ πλούσιος και ολοκληρωμένος metal δίσκος, αλλά, επιμένω, πολύ μικρή σχέση έχει με Icon/Draconian Times.
Το δε Faith Divides Us όπως ξανάγραψα πριν λίγες μέρες θυμίζει κάπως περισσότερο την εν λόγω περίοδο των Lost (άλλωστε σε σημεία θυμίζει ακόμα και τις εποχές του Shades of God, με κάτι αναπάντεχες Trouble αναφορές που έκαναν την εμφάνισή τους από το πουθενά!), αλλά ως σύνολο, παρ’ όλο που έχει κάποια καταπληκτικά κομμάτια, είναι μπερδεμένος δίσκος, πολύ περίεργα πράγματα συμβαίνουν εκεί μέσα, από ξεκάρφωτα black metal περάσματα μέχρι κάτι απαράδεκτα “σκληρούτσικα” σημεία που θυμίζουν περισσότερο “μοντέρνες” αμερικανιές παρά το κλασσικό gothic metal των Lost, μέχρι και κομμάτι όπου οι Lost για κάποιον ανεξήγητο λόγο προσπαθούν να ακουστούν σαν κάτι ανάμεσα σε Down και Corrosion of Conformity υπάρχει εκεί μέσα για όνομα του Θεού και της Παναγίας.
Αντίθετα το Tragic Idol ακούγεται (σε μένα τουλάχιστον) εντελώς πηγαίο, αβίαστο και φυσικό σαν άκουσμα, κι αυτό φαίνεται απ’ το γεγονός ότι οι περισσότερες συνθετικές ιδέες που υπάρχουν εδώ είναι σχετικά απλές, χωρίς αυτό να μειώνει την πόρωση. Δηλαδή πώς να το πω. Αν σε κάποιον το Tragic Idol ακούγεται επιτηδευμένο, εγώ θα του ανταπαντούσα ότι τόσα χρόνια ήταν που οι Lost έβγαζαν λίγο-πολύ επιτηδευμένους δίσκους προσπαθώντας να ακουστούν σαν κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που πραγματικά είναι, είτε κινούνταν σε metal χωράφια είτε σε electro είτε σε κάτι ενδιάμεσο, και φέτος τρόπον τινά “απελευθερώθηκαν”, σταμάτησαν να σκοτίζονται υπερβολικά για το ποιά καινούρια εκδοχή του εαυτού τους θα σκαρφιστούν αυτή τη φορά και είπαν “ρε μήπως απλά να ξαναπαίξουμε δυνατά, με συναίσθημα και χωρίς πολλές φιοριτούρες, όπως τότε;” Και έγινε επιτέλους το Θαύμα.
Το ατμοσφαιρικό metal δε θέλει κόπο. Θέλει τρόπο. Ακόμα και οι Paradise Lost το κατάλαβαν, καιρός ήταν.