Έχω παρακολουθησει να γίνονται στο φόρουμ ( κ τώρα κ παλιοτερα) πολλές συζητήσεις σε σχέση με τα 90ς, τους μεταλλαδες στην Ελλάδα κ τις αντιδράσεις σε συγκεκριμένους δίσκους (με αφορμή συνήθως τους Paradise Lost, τους Metallica κ άλλες αντιστοιχες περιπτώσεις συγκροτηματων) που ,ναι, έχουν πολυ μικρή σχεση με την πραγματικότητα.
Δεν ειχα τοποθετηθεί ποτέ μέχρι τώρα αλλά βλέποντας την συζήτηση να εχει ανοίξει ξανά εκρινα οτι ίσως θα ήταν καλό να ακουστεί κ μια διαφορετική αποψη ( ειδικά για τους νεότερους ηλικιακά που δεν τα έχουν ζήσει οι ίδιοι, κ ακουν, διαβάζουν κ σχεδόν προπαγανδιζονται απο μια απίστευτα μονομερή - κ σε πολυ μεγαλο βαθμό ΑΝΑΛΗΘΗ- προσέγγιση της ιστορίας σε ό,τι αφορά τον σκληρό ήχο στην Ελλάδα των 90s/ early 00s).
Παρα πολυ ευστοχη η παρατηρηση του Sevek για τις ηλικιακές ομάδες. Κ αυτη ειναι μια μόνο από τις διασαφηνισεις που οφείλουμε να κάνουμε αν θέλουμε να εχουμε σοβαρή συζήτηση. Προφανώς, κανένας ενήλικας δεν θα κάτσει να παρει στα σοβαρά κοσμοθεασεις του τυπου: “οι μεταλάδες κ οι άλλοι” (λες κ θα δεχτώ εγώ ή ο οποιοσδήποτε να στιγματιστει ολόκληρη η σκηνή του σκληρου ήχου - metal κ μη- από τις γενικεύσεις κ τις ισοπεδωσεις του οποιουδήποτε, ταυτίζοντας έναν ολόκληρο χώρο με μια πολυ συγκεκριμένη μερίδα ανθρωπων- με τους οποίους παιζει να μην έχουμε ουτε ενα κοινό άκουσμα/ βίωμα/συμπεριφορικο αξίωμα, στην τελική.)
Επειδή, λοιπόν, υπάρχει ο κίνδυνος να χαθουμε στην μετάφραση γενικολογώντας, ίσως να βοηθήσει να μιλήσουμε σε λίγο πιο συγκεκριμένες βάσεις.
Ναι, ισχύει ότι μια μερίδα του κόσμου που ασχολουνταν τότε ( οπως κ τώρα) με τον σκληρό ήχο, απαρτιζόταν από ανθρώπους κολλημένους, γραφικους κλπ. Αυτοί ήταν στην ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ τους πλειοψηφία, οι πιτσιρικάδες της εποχής( κ όχι οι γραφικοί μεταλλοπατερες των 80ς οπως υποστηριζει ο μύθος) των οποίων η παρουσια/ βαρυτητα / επίδραση εξαντλούνταν, σχεδόν αποκλειστικά, στην αγοραστική τους δυναμη όσον αφορά τα albums των συγκροτημάτων πρωτίστως ( μιλάμε ακόμα για εποχές που το σιντι, κυρίως, πουλαγε πολυ) κ την παρουσια τους στα λάιβ δευτερευόντως( σε πολλα εκ των οποίων ΔΕΝ ήταν η πλειοψηφία, γι αυτό κ το θέτω ως δευτερευον στοιχείο).
Αυτοί οι πιτσιρικαδες λοιπόν, οι δεκαπεντάχρονοι των late 90s , ας πουμε απλουστευτικα για χάρη συνεννόησης, ήταν εκείνοι που έκαναν success story τους Hammerfall κ τους Rhapsody ( κ λιγο μετά τους Nightwish) , κ έκαναν θεο τον Χακο κ το Χάμερ. Τα μόνα λάιβ που παρακολουθουσαν ήταν το τρίπτυχο Stratovarius/Blind Guardian/ Gamma Ray ( δεν αναφέρω τους Iced Earth στην ίδια κατηγορία γιατί, καλώς ή κακώς, τότε αφορούσαν πολυ περισσοτερο κοσμο, από παραδοσιακους μεταλλάδες μέχρι εκκολαπτόμενους κάφρους ντεθοθρασαδες κλπ), κ είναι οι ίδιοι που είχαν πάει να κάνουν συνθημα στις συναυλίες εκείνο το ανεκδιήγητο για τις μανάδες των ρεϊβάδων ( κ που τελικά ΔΕΝ τους περασε γιατί σχεδόν σε όλες τις συναυλίες πλην των παραπάνω εξαιρεσεων ΔΕΝ ήταν η πλειοψηφια, επομένως οι μεγαλύτεροι εξ ημων συχνά τους κράζαμε/ μαζέψαμε/ βάζαμε στην θέση τους, αργά ή γρήγορα).
Ναι, όλα αυτά ισχύουν. Αλλά ισχυουν στις βάσεις που ανέφερα. Σε μια πολυ συγκεκριμένη μερίδα οπαδών, που ουτε αντιπροσωπευτικη της σκηνής της εποχής ήταν, ουτε αποτελούσε την πλειοψηφία των ακροατων.
Το πιο αστείο απ όλα, ειναι οτι πολλοι απ αυτους ειναι οι ΙΔΙΟΙ που λίγα χρόνια μετά ( ή κ πιο συντομα) “διαφωτιστηκαν” κ αποφάσισαν μετά να κηρύξουν Ιερό Πόλεμο απέναντι σε ένα ειδος μεταλλαδων που υπήρξε πρωτιστως στο φαντασιακό τους κ δευτερευόντως στους ίδιους κ τους συνομηλίκους τους που εκείνη την εποχή αποτελούσαν ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ του χώρου. Κ ειναι οι ίδιοι άνθρωποι που κάθονται, ακόμα, 25 χρόνια μετά κ θυμουνται κ σπανε μπάλες για τις βαθμολογίες του Χάμερ κ για τα κραξιματα σε μουσικες στροφές συγκροτημάτων όπως οι Λοστ.
(Oh, the Irony…)
ΩΣΤΟΣΟ,
εκεινη την εποχή, με το ιντερνετ ακόμα απόν από την καθημερινότητα των περισσοτερων εξ ημων, τον πιο πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις κ στην διαμόρφωση της -όποιας- σκηνής τον είχαν οι λίγο ( ή κ πολυ σε καποιες περιπτωσεις) μεγαλυτεροι που προανεφερα. Ανθρωποι που είχαν περάσει την εφηβεία ήδη, μέχρι τα μεσα- υστερα 90s , που είχαν ζήσει την άνοδο του underground κ του tape trading, που μεταπηδουσαν από τις ακροάσεις του The Passage to Arcturo στoυς Coil κ από το Altars of Madness στους the Residents κ στους Στερεο Νόβα.
Κ οχι, δεν ήμασταν λίγοι με τέτοιο ευρος ακουσματων. Δεν ξέρω αν ημασταν πληθυσμιακα περισσότεροι από τους προαναφερθεντες πιτσιρικαδες,κ δεν έχει κ σημασία στην τελική. Για τον απλούστατο λόγο ότι λόγω ηλικίας κ δραστηριοποίησης είχαμε πολυ πιο καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση του χώρου από έναν εφηβο που διάβαζε το Χάμερ στο παιδικο του δωμάτιο , κ νόμιζε ότι έχει εικόνα για την σκηνή.
Οχι.
Η Σκηνή ΔΕΝ βίωνε ζυμώσεις μέσα από την αλληλογραφία του Χάμερ το 1999 κ το 2001,ουτε απο τους διαλόγους που λάμβαναν χώρα στο Rock City.
Το 91 ίσως ναι, να συνέβαινε κ από κει, στο γυρισμα της Χιλιετίας όμως, οχι, ουτε καν.
Όλη αυτη η αλληλεπίδραση πομπου/ δεκτη μέσω του μυνηματος, οσο ρομαντικό/ γραφικό κι αν φαντάζει σε καποιους, ΔΕΝ εκδηλωνόταν ΜΟΝΟ με όρους αγοράς, καταναλωτη κ προιοντος.
Για να μην αρχίσω να αναλωνομαι σε βιωματικες γραφικότητες για Τρίτες στην Τιθορα, κ Πέμπτες στο Mo Better ( που , ωστόσο, ήταν ένα καλό σημείο για να ξεκινήσει κάποιος/ κάποια, αν ήθελε να δει / βιώσει / διαδρασει κ να " συνομιλήσει" με τον ευρύτερο χώρο) θα πω απλά πως κάθε πολη, κάθε περιοχη, κάθε συνοικία, αποτελούσε κ αποτελεί έναν εν δυνάμει βιότοπο διαδράσεων…
Εκει διαμορφώνεται η σκηνή, οπως κ σε αυτοδιαχειριζομενους χώρους ( στην μυθική πια, Βιλα Αμαλίας, κάποιοι εξ ημων έχουμε ζήσει από λάιβ, ναι κ μέταλ, μέχρι αναγνώσεις Τόλκιν, όσο απίστευτο κι αν ηχεί πλεον στα πιο κολλημένα-σε-στερεοτυπα αυτιά), σε στέκια σε περιοχές της Αθήνας που είχαν ( Κ ΕΧΟΥΝ) διαφορετικη ενέργεια, όπως πολυ ευστοχα αναφέρθηκε σχετικά πρόσφατα από διάφορα παιδια σε άλλο θρεντ, σε προβάδικα, πλατειες, ταράτσες, εγκαταλελειμμένα εργοστάσια ( βλ. Φιξ κλπ), παλιους σταθμους τρενων κ δεν ξέρω κ γω τι άλλο.
Αποκλεισμοί, οχι, δεν έπαιζαν.
Ουτε περιορισμος ακουσματων κ προσβασης σ αυτά. Οχι τόσο λόγω οικονομικης δυνατότητας (σιγά την επαγγελματικη αποκατασταση που είχαμε οι εικοσάρηδες- εικοσιπενταρηδες στα τέλη 90ς- αρχές 00ς) όσο γιατί συνήθως έπαιζε μεγαλυτερο δίκτυο φίλων -γνωστών με γνώσεις κ ενεργή αγορά δισκων, απ ότι σε μικρότερες ηλικιες, κ το tape trading καλά κρατουσε ( ακόμα κι αν οι tdk κασσετουλες είχαν γρήγορα αντικατασταθει από τα σάπια verbatim cdακια).
Δίσκοι σαν το Χοστ είχαν διαδοθεί κ αντιγραφεί σε χρόνο μηδέν σε ΠΑΜΠΟΛΛΑ σπίτια τοτε , κ αυτό ΔΕΝ είναι προσωπικη γνώμη. Είναι απλά γεγονός, που κ γω όπως κ πολλοι άλλοι το θυμόμαστε πολυ καλα γιατί ήταν ένας από τους τρόπους που είχαμε τότε για να βιώνουμε την μουσική. Οχι στην θεωρία, αλλά έμπρακτα.
Μπορεί να ακουγονται οφφ τοπικ ή κ γραφικά πολλα από τα παραπάνω σε κάποιους, αλλά το σημείο καταληξης στην τοποθετηση μου είναι ότι μέσα από τέτοια περιβαλλοντα, δυναμικές κ παραστασεις προεκυψαν χρονια μετα μουσικές που μας απασχολουν μέχρι κ σημερα (από Universe217 μέχρι τους Sarabante κι από τους αδικοχαμένους Human Serpent μέχρι τους Sun of Nothing, για να μείνω σε ελαχιστα εγχώρια references που συνδέονται με τα όσα έγραψα παραπανω), κ αποτελουν ένα πολυ αληθινό (ίσως το πιο αληθινό ) κομμάτι της σκηνής.
Πολλα παιδια εδω μεσα, λόγω ηλικίας κ παραστασεων αγνοουν όλα τα παραπανω κ αντ’ αυτου βομβαρδίζονται διαρκώς από ατάκες για το πανίσχυρο Χάμερ που διαμορφωνε συνειδήσεις (ουτε καν, χεσμένο το ειχαμε οι περισσοτεροι των ηλικιών κ της φάσης που προανεφερα).
Οπότε, εν κατακλείδι( επιτέλους!),
προφανώς υπάρχει μεγάλη δόση σχετικότητας σε τέτοιου είδους συζητήσεις ( να μια εννοια που πολλοι αγνοουν, όσο αναλώνονται φανατικά σε διπολα τυπου υποκειμενικοτητα/ αντικειμενικότητα) , αλλά προς επίρρωση του παραπανω ισχυρισμου μου για συγκεκριμένους δίσκους, θα αναφέρω το πλέον προφανες επιχειρημα: οι περισσοτεροι δίσκοι για τους οποίους γινεται λόγος , ανάμεσα τους κ το host για να μην κριθω κ ΕΝΤΕΛΩΣ off topic,
πέρασαν κ δεν ακούμπησαν όχι μόνο στους μεταλλαδες, αλλά, ΚΥΡΙΩΣ, στους χώρους στους οποίους απευθυνθηκαν.
Κ ναι, πολλοι θα επικαλεστούν την αγορά κ την αδυναμία απήχησης του εκάστοτε brand name σε άλλο κοινο,για να εξηγήσουν την αποτυχια των συγκεκριμένων δίσκων, αλλά η αληθεια ειναι οτι ο οπαδός των Depeche Mode ή των Cure, ή των Monster Magnet αντίστοιχα, δεν φάνηκε να συγκινειται ιδιαίτερα με το Lydia κ το Another Day ή με το Ronnie κ το 2x4 κ αυτο εντελώς ανεξάρτητα από το όνομα του συγκροτήματος.
Ε αυτό αποτελεί κ εναν δείκτη προσληψης της ποιοτητας ενος δίσκου από μεγάλη μερίδα του κόσμου, πως να γίνει τώρα;
Σορρυ αλλά αυτό είναι ένα ψευδοδιλλημα που δεν είδα να τίθεται απο κανέναν
( btw, για οποιον εχει αποριες κ μπερδευεται, ΑΥΤΟ ειναι το strawman.
Αντιθετως, το να επαναδιατυπώνεις τους - κατ εξακολουθηση - ισχυρισμούς του συνομιλητή σου χρησιμοποιώντας παρομοιώσεις κ παραδείγματα που στηρίζονται στην υπερβολή, προκειμένου, στη συνέχεια, να καταστησεις πιο εύκολα σαφές το σημείο διαφωνίας, ώστε να το αντικρούσεις, λέγεται - hold breath- αντεπιχειρηματολογηση. Πάντως όχι strawman.
Γενικά,ίσως θα ήταν καλό κάποιοι να κρατήσουν τις τάσεις τους για διδακτισμό σε ζητήματα που άπτονται των θετικών επιστημών, στην περίπτωση που αυτό είναι το αντικείμενό τους, αντί να υπεισέρχονται σε ζητήματα ρητορικής κ διαλεκτικής,που ολοφάνερα δεν κατέχουν - λέω εγώ τώρα).
Το Endorama, ναι έχει μελωδιαρες
σε απειρα σημεία του. Σορρυ εμείς που ο Mille , όσο φωνάρα έχει στις θρασιλες του, τόσο δεν μπορουσε να υποστηρίξει φωνητικά το συγκεκριμένο υλικό ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΑΣΤΕΙΟ, με αποτελέσματα τραγελαφικα. Ας έπαιρνε τραγουδιστη, αν ήθελε να συνεχισει έτσι, να στηρίξουμε.
Κάπου να κοιτάμε κ το αποτέλεσμα όταν μιλάμε για τεχνη ε;
Όχι μονο την θεωρία κ τις προθεσεις.
Όταν μπόλιασε πολλες μελωδίες αντιστοιχων ηχοχρωματων στους επομενους δίσκους, με φωνητική προσεγγιση που ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΕΙ, πολλοι ήμασταν αυτοί που γουστάραμε ( κ γουστάρουμε ακόμα, απέθαντη αγάπη οι Kreator κι ας έχουν γίνει πλεον οι Accept του extreme χώρου).
.
. Οι Smashing Pumpkins δεν αλλάξανε τον ήχο τους στο Adore; Τον αλλάξανε. Γαμάει; Ναι. Τους κράξανε; Ναι, αλλά όχι και όπως τους Metallica. Οι Radiohead δεν αλλάξανε τον ήχο τους μετά το υπερεπιτυχημένο OK Computer; Τον αλλάξανε. Τους κράξανε; Δε θα το έλεγα, είχαν πάντα μια αποδοχή. Οι Porcupine Tree δεν αλλάξανε τον ήχο τους; Σίγουρα. Τους κράξανε; Εγώ λίγο ναι, το ομολογώ 