Σε καθαρά γενικές γραμμές, αν πιάνει νότα είναι ( έστω περίπου, ίσως να υπάρχει και κάποια διαφορά) ίδιο με το να τραγουδάει κάποιος στον τόνο, δλδ να πιάνει την ΛΑ όπως επιτάσσει το κομμάτι πχ και δεν έχει σχέση με την χροιά της φωνής που είναι κάτι ιδιαίτερο και προσωπικό (δυνατή, ψιλή, μπάσα)
O Χολμς έχει ένα παράδοξο: τραγουδάει σχεδόν επίπεδα (δηλαδή δεν πατάει σε πολλές νότες σε μια μελωδία), αλλά το κάνει τόσο καλά που βγάζει φοβερές φωνητικές μελωδίες.
Ακριβώς εδώ είναι και το παραδοξό του, παρόλο που οι μελωδίες του δεν είναι κάτι το ιδιαιτερο να τραγουστούν από κάποιον τραγουδιστή και παρόλο που είναι δεν έχει πολλές διακυμάνσεις, φαίνεται ότι δεν πατάει καλά η φωνή του. Δεν εμπνέει σιγουριά, σε πολλά σημεία παρόλο που δεν χρειάζεται να κάνει κάτι το ιδιαιτερο, του ξεφεύγουν αρκετά.
Πάρε για παράδειγμα το As I Am των Θίατερ στο Budokan. Eνω δεν είναι κάτι τραγικό σαν δυσκολία και ενώ δεν κάνει τρελές παραφωνίες η γριά, είσαι σχεδόν σίγουρος ότι σε κάθε λέξη, θα κάνει λάθος.
Τώρα δεν έχω έρθει εδώ για να κάνω τον note hitler, αλλά δεν μου βγάζει σιγουριά ο Χολμς, όπως επίσης χάνει διάφορα σημεία. Τουλάχιστον όπως τον ακούω εγώ. Απλά με τα τραγούδια που έχουν οι Λοστ, θα περίμενα να είναι αρκετά καλύτερος από αυτό που βλέπουμε.
Δες για παράδειγμα τον Solberg , o οποίος έχει απαιτητικές γραμμές, αλλά βλέπεις ότι η φωνή του είναι δουλεμένη, ξέρει που να πατήσει, ξέρει μέχρι που φτάνει η φωνή του, ξέρει να την χειριστεί. Δες Gildenlow, δες Patton και αρκετούς ακόμα.
Δεν συγκρίνω προφανώς, άλλου είδους τραγουδιστές είναι αυτοί, απλά ήταν παραδειγμα πολυπλοκότητας και δουλεμένης φωνής “versus” απλών μελωδιών και αδούλευτης φωνής.
1 Like
Ο, τι και να δω από φωνητική δεν σκαμπάζω 
Ορολογίες ξέρω, κάτι ξέρω από μουσική αλλά από μουσικά όργανα
Κομματάρα αλλά πραγματικά ο Holmes τα κάνει μαντάρα…
Δε διαφωνω σε κατι ΓΕΝΙΚΑ. Ακομα δεν εχω καταλαβει που τα κανει μανταρα στο Made The Same αλλα απο οτι φαινεται θα μεινω γενικα με την απορια 
Εννοειται δεν συγκρινει κανενας Solberg κτλ με Holmes. Ειδικα ο Solberg, ειναι ανετα ο πιο εκφραστικος και πωρωτικος τραγουδιστης που εχω ακουσει προσωπικα την τελευταια δεκαετια, και τεχνικα απλα αριστος.
Aκόμα και ο πρώτος στίχος που τραγουδάει, ενώ δεν κάνει κάποια τρελή παραφωνία, δεν πατάει σίγουρα, περιμένεις πότε θα του φύγει.
Λατρευω τον Holmes αλλα σε καποιες φασεις οπως και στο συγκεκριμενο live με χαλαει οχι ακριβως η φωνη του αλλα περισσοτερο η προσεγγιση του στα κομματια, τρανο παραδειγμα το VHS-DVD One Second Live που πολλα τραγουδια τα σκοτωνει και καθε φορα που το βλεπω ξενερωνω…
Με αφορμη το post σου ομως μιας και ανεφερες τον Gildenlow ποσο Paradise Lost ειναι η κομματαρα The Taming Of A Beast απο το συγκλονιστικο In The Passing Light Of Day? Ειδικα στην αρχη του ξεχνιεμαι και νομιζω οτι ακουω Paradise Lost.
Αν και θα μας πρήξετε οι hostακιδες …here u go κερασμένο
1 Like
Επικη μπαντα οι Front Line Assembly, τους ακολουθω πανω απο 20 χρονια, ελεω Rhys Fulber και Bill Leeb.
Και φυσικα περιπου 0.1% κοινος ηχος με αυτον του Host. Επος το τραγουδι εννοειται.
Παλιες καλες χρυσες εποχες, τα ακουω και ξενερωνω απειρα με το τι παιζουν τωρα.
1 Like
Αυτό που παίζουν τώρα (άσχετα αν είναι καλό ή όχι, εμπνευσμένο ή μη) είναι ο ήχος των Paradise Lost. Αυτό που μοιάζει και που φέρνει στον ήχο που τους έκανε αυτό που είναι. Το παραπάνω μπορεί όντως να είναι καλό, μπορεί να έχει βρει το κοινό του αλλά επουδενί δεν είναι αυτό που θα έπρεπε να παίζουν ή αυτό που βάζεις σε κάποιον αν σε ρωτήσει τι είναι οι P.L.
Προσωπικά αν έχω να διαλέξω ανάμεσα σε ένα μέτριο Medusa με κακά brutal Holmes και ανάμεσα στα συνθεσάιζερ τύπου Host, η επιλογή είναι πανευκολη. Βασικά δεν υπάρχει επιλογή. Ευτυχώς το έχουν καταλάβει και οι ίδιοι και το περιόρισαν σαν μία…“περίεργη” καμπή στην καριέρα τους.
1 Like
Ελπιζω να το καταλαβαινεις οτι ολα αυτα ειναι εντελως υποκειμενικα και απλα μια οπτικη που βασιζεται σε συγκεκριμενες φορμες στις οποιες εχει συνηθισει.
Δεν υπαρχει κανενα πρεπει στην τεχνη, και αυτο το ηξεραν οι Paradise Lost επι 25 χρονια περιπου, γι αυτο και μας εδωσαν μουσικα διαμαντια σε ολη την καριερα τους, συμπεριλαμβανομενων δισκων οπως το Icon, το Draconian Times, αλλα και και το Host αλλα και το Symbol Of Life.
Το songwriting δεν εχει καμια σχεση με τον ηχο που επιλεγει μια μπαντα να χρησιμοποιησει σε καθε περιπτωση που εχει κατι να πει, και αν ολα οσα γραφεις ηταν μια καποια αντικειμενικη αληθεια την οποια θα επρεπε ολοι να σεβομαστε, τοτε θα μπορουσε να ερθει ο οποιοσδηποτε και να σου πει οτι αυτη η λογικη θα μπορουσε να εφαρμοστει και το 1991 ή το 1992 ή το 1993.
Τοτε ο εκαστοτε φαν του παλιοτερου ηχου των Paradise Lost, θα μπορουσε να ισχυριστει οτι ο ηχος που διαμορφωσε τους Paradise Lost (και ο ηχος που διαμορφωσαν οι Paradise Lost) ειναι για παραδειγμα ο ηχος του Lost Paradise ή του Gothic, και αρα οποιαδηποτε προσπαθεια να παιξουν πιο συμβατικα, οπως στο Draconian ή στο Icon, ειναι ακυρη και δεν τους εκπροσωπει.
Εχω γνωρισει μεσω του επισημου φορουμ της μπαντας, παλικαρι απο Αγγλια (μεγαλωσε μαζι τους στο ιδιο σχολειο και ηταν φιλος τους) που ακουει ΜΟΝΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ απο τους Paradise Lost. Και θεωρει οτιδηποτε εβγαλαν μετα απο αυτο ως μη-γνησιο ηχο Paradise Lost. Μαγκια του ξερω γω… σε μενα η οπτικη που παρουσιαζεις, φαινεται ακριβως το ιδιο με την οπτικη που παρουσιαζει αυτος ο τυπος. Απλα εσυ θετεις το χρονικο οριο μετα απο το οποιο οι Paradise Lost ειχαν διαμορφωσει τον ηχο τους περιπου στο 1996-1997, αυτος το θετει στο 1990.
Εγω προσωπικα δεν θετω καποιο οριο. Και για να απαντησω ευθεως στους ισχυρισμους που κανεις για τον ηχο των PL, εμενα αν με ρωτησει καποιος τι παιζουν οι Paradise Lost, τους βαζω να ακουσουν ενα τραγουδι απο καθε αλμπουμ τους. Και τους εξηγω οτι παιζουν ΟΛΑ αυτα. Και τους εξηγω οτι ειναι γαματοι, γιατι μπορεσαν μεσω φανταστικου songwriting, να κινηθουν σε πολλα μουσικα ειδη και να βγαλουν το ιδιο συναισθημα μεσα απο πολλες φορμες και απο διαφορετικο ηχο.
Αυτη η αποψη του οτι υπαρχει σωστο κοινο για τους PL και υπαρχει και κοινο που εχει βρεθει για αυτους μεσω των πιο ηλεκτρονικων αποπειρων τους, ειναι αρκετα ελιτιστικη κατα την γνωμη μου, και υποδηλωνει οτι υπαρχουν πιο “τρου” φανς και “λιγοτερο γνησιοι” φανς τους. Οι Paradise Lost δεν “πρεπει” να παιζουν κατι συγκεκριμενο. Ας παιζουν αυτα που γουσταρουν, και σε οποιον αρεσει. Δεν υπαρχει πιο “σωστος” ηχος για τους PL και για καμια μπαντα βασικα.
Απλα οποιος δε θελει να ακολουθησει, εχει την επιλογη να μην το κανει. Οπως για παραδειγμα εγω δεν ακολουθω την μπαντα στα τελευταια 2 της αλμπουμς. Δεν πηγα ουτε στο live τους αν και περασα ΑΠΕΞΩ απο τον χωρο στον οποιον επαιζαν πριν λιγους μηνες στη Νεα Υορκη. Γιατι αυτο που παιζουν τωρα προσωπικα δε με εκφραζει καθολου, και το θεωρω αναχρονιστικο και βαρετο. Δε θα τους πως ομως τι να παιξουν, ουτε εχω συγκεκριμενες φορμες στο μυαλο μου για το τι θα επρεπε να παιζουν.
Οσον αφορα το διλημμα που γραφεις μεταξυ μετριου Medusa και Host, εγω δεν εχω τετοια διλημματα. Εχω ομως σοβαρο διλημμα αν με ρωτουσες τι θα επελεγα να ακουσω μεταξυ του Medusa και ηχους απο το Νικ Χολμς να ξερναει στο μπανιο του μετα απο απιστευτο μεθυσι Σαββατοβραδο σε καμια τελειωμενη παμπ του Χαλιφαξ. Η απαντηση ειναι οτι δεν ξερω, γιατι δε θα μπορουσα να ξεχωρισω ποιο ειναι ποιο.
7 Likes
Καλά εγώ το είπα πιο πολύ για τα clean φωνητικά πιο πολύ , και εντάξει όχι και 0,1% σχέση μην τρελαθούμε κιόλας. Και εγώ medusa ψηφίζω το οποίο κυλάει νεράκι . Και σιγα σιγά περιμένουμε νέα για το πότε θα ξεκινήσει η διαδικασία για το νέο δίσκο !
Right way, there’s a wrong way
And there’s no way…
Δεν ισχύει επουδενί!! Το ότι το Icon και το Draconian είναι διαμάντια, αυτό είναι αντικειμενικό. Είναι διαμάντια. Τέλος! Το έχει δεχθεί η πλειοψηφία του κόσμου ως διαμάντια, και τα έχει κρίνει και η ιστορία. Το ότι το Host ή το BiN τα θεωρώ εγώ ή εσύ ως διαμάντια αυτό είναι ξεκάθαρα υποκειμενικο. Διότι όσο και να χτυπιόμαστε εμείς οι δύο, διαμάντια ΔΕΝ είναι. Τόσο απλά. Παραδείγματα? Πολλά…το Seventh Son είναι διαμάντι. Αντικειμενικά! Δεν χωράει συζήτηση. Συζήτηση χωράει στο αν είναι καλύτερο π.χ από το SIT. Εκεί μπαίνει το γούστο και είναι υποκειμενική η επιλογή. Όπως επίσης αν εγώ καυλώνω με την σούπα του Virtual 11 και τα φάλτσα του Bayley και θεωρώ το άλμπουμ το σημαντικότερο όλων, γιατί πειραματίστηκαν και “προχώρησαν” τον ήχο τους, κι αυτό είναι ξεκάθαρα υποκειμενικο. Γιατί αντικειμενικά το άλμπουμ είναι σκουπίδι.
Συμφωνώ για την επιλογή τραγουδιών από κάθε δίσκο προκειμένου να δώσεις στον άλλο να καταλάβει τι παίζουν… Σε αυτό όμως ελλοχεύει ένας κίνδυνος…οι Lost δεν συνέχισαν στο μοτίβο Host και επιλέγουν συνειδητά να πηγαίνουν στα κλασσικά για αυτούς μονοπάτια. Όταν του βάλεις λοιπόν του άλλου το Fader και καυλώσει, θα του πεις ότι ξέρεις μεγάλε…οι τύποι δεν την παλεύουν με αυτό το στυλ, το έκαναν μια μικρή (ευτυχώς) περίοδο και δεν είναι αυτό αντιπροσωπευτικό δείγμα για να παρακολουθήσεις την μπάντα??? Άστον να το ακούει αυτός και χιλιάδες άλλοι στο αμάξι τους, στο mp3 κλπ κλπ όσο θέλουν. Ούτε κουμάντο στα αυτιά κανενός δεν προσπαθούμε να κάνουμε, ούτε το ρόλο του μουσικού μπάτσου έχουμε. Όμως Paradise Lost δεν είναι το Host ούτε το BiN. Αντικειμενικά!
Χωρίς να θέλω να παρέμβω ιδιαίτερα στη συζήτηση σας, δεν μπορώ να αντισταθώ και να μη σχολιάσω ότι ό,τι αναφέρεις ως “αντικειμενικό” είναι ο δικός σου τρόπος (και πολλών άλλων, ενδεχομένως) να ερμηνεύεις τη μουσική (και τη λογοτεχνία, και την ιστορία, και την πραγματικότητα γύρω σου). Και η πλειοψηφία του κόσμου είχε δεχθεί την Britney Spears ως βασίλισσα της pop και τα ωραία album-άκια των 90’s κι αυτά τα έκρινε η ιστορία, τι σημαίνει αυτό; Μπερδεύεις την αποδοχή του κόσμου, την ιστορικότητα ή ό,τι άλλο με μία γενική έννοια της “αντικειμενικότητας” που δεν υπάρχει. Προφανώς και λέει πολλά ότι το “Dark side of the moon” έχει πουλήσει τα κέρατα του, ενώ οι Eloy όχι, αλλά το να μιλάς για “αντικειμενικούς όρους”, πέρα από χαζό, είναι και αδιάφορο. Έχει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον να μελετήσεις ΓΙΑΤΙ έγινε αυτό. Ποια χρονική περίοδο μελετάμε, τι άκουγε ο κόσμος τότε, ποιες οι διαφορές του ενός και του άλλου, κλπ. κλπ.
Την αντικειμενικότητα ας την αφήσουμε για αυτούς που θέλουν να το παίζουν “επιστήμονες” ή να λήγουν κάθε κουβέντα με ένα απλό “έληξε! Είναι αντικειμενικό”.
4 Likes
Σχετικά με την αναφορά στους Maiden ως παράδειγμα υπο/αντι-κειμενικότητας συμφωνώ μαζί σου, αλλά γιατί είναι π.χ. το Icon αντικειμενικό διαμάντι; Εγώ το βρίσκω άνισο ας πούμε, με μια μεγάλη κοιλιά στη μέση, απλώς η αρχή και το τέλος είναι τόσο τέλεια που τραβάνε όλο το άλμπουμ προς τα πάνω.
Τώρα το “Colossal rains” ή το “Poison” δε θυμάμαι καν πώς πάνε κι έχω ακούσει το δίσκο δεκάδες φορές. Αντιθέτως, θυμάμαι όλα τα κομμάτια με τη σειρά στο Draconian, το One Second και το Host - τις 3 από τις 4 κορυφές τους για μένα (4η το Paradise Lost του 2005). Το αν την παλεύουν με το Host δεν το ξέρεις. Εγώ μπορώ να υποστηρίξω ότι δε συνέχισαν ή γιατί εξερεύνησαν αυτό τον ήχο και καλύφθηκαν ή γιατί έφαγαν το κράξιμο και είπαν να το παίξουν πιo safe. Δηλαδή αν ο “ήχος” των Paradise Lost είναι οι ανέμπνευστες γκαρίκλες των τελευταίων 2 άλμπουμς, κρίμα για μια τόσο καλή και πρωτοποριακή μπάντα. Εγώ πιστεύω ότι απλώς κολλάνε ένσημα πια, οπότε παίζουν αυτά που θέλουν οι οπαδοί.
2 Likes
Βγάλτε ρε το αντικειμενικό από την κουβέντα και όλα θα έχουν νόημα ξανά. Η καθολική αποδοχή είναι απλά πολλές υποκειμενικές γνώμες μαζί, αντικειμενικη γνώμη δεν υπάρχει, είναι άτοπο.
Δεν πειράζει ρε, αυτοί χάνουν 
1 Like
“αυτο που θελαν οι οπαδοι” (εδω και εσυ βεβαια παραδεχεσαι εμμεσα οτι ο ηχος Draconian-Icon ειναι ο χρακτηριστικος τους) ειναι ο ηχος του Tragic Idol (που ειναι δισκαρα), τα τελευταια 2 ειναι πιο πισω. Αμα ηταν θεμα να ικανοποιησουν τους οπαδους μεναν στον ηχο του Tragic Idol που και τον “εχουνε” και τον γουσταρει ο κοσμος και καθαριζαν. Ο,τι γουσταρουν αυτην την εποχη κανουν παιδια (και φαινεται απο τα προτζεκτ τους κιολας) και το να λεμε “μα μεγαλωσαν τωρα θυμηθηκαν το Doom” μοιαζουμε με κατι γιαγιαδες του στυλ "οταν μεγαλωσεις δεν θα ακους αυτα τα πραματα, γιατι δηλαδη ειναι δυσκολο να το πιστεψουμε οτι το γουσταρουν δεν καταλαβαινω.
Για το αν το αποτελεσμα ειναι καλο ο καθενας εχει την γνωμη του, εμενα μου αρεσει, του Κουντομ οχι και παμε παρακατω.
1 Like
Το Poison είναι ΕΠΟΣ…συνεχίστε
1 Like
Δεν στηριζεις την αποψη σου σε κανενα επιχειρημα απολυτως, κι ετσι δε γινεται διαλογος. Το Icon και το Draconian Times τα θεωρεις ΕΣΥ διαμαντια. Και καμποσοι αλλοι. Το παλικαρι που ανεφερα ως παραδειγμα που γουσταρει death και doom και μεγαλωσε μαζι τους στο Halifax, λατρευει το Paradise Lost, γουσταρει αρκετα το Gothic, και οτιδηποτε απο το 1992 μεχρι και το 2015 το θεωρει αθλιο, λεγοντας μαλιστα οτι μονο το Medusa του αρεσει, επειδη του θυμιζει τα δυο πρωτα.
Οσον αφορα την πλειοψηφεια του κοσμου, εννοειται πως δεν την σεβομαστε καθολου σε τετοιες κουβεντες, εκτος αν εισαι σε θεση να παραδεχθεις οτι η Lady Gaga ειναι αντικειμενικα διαμαντι σε σχεση με οτιδηποτε εχουν βγαλει οι Paradise Lost. Εκει θα παω πασο και θα σου πω ενταξει. Κανενα αλμπουμ δεν ειναι αντικειμενικα διαμαντι και κανενα δεν ειναι αντικειμενικα σκουπιδι, οσο κι αν σου φαινεται δυσκολο να το παραδεχθεις αυτο, ειτε εσυ ειτε ο οποιοσδηποτε, εκτος αν μετραμε την ιστορικοτητα και την επιδραση που ειχαν ή την πλειοψηφεια οπως ειπες. Ομως αυτο δεν εφαρμοζεται για κανεναν λογο σε μια μπαντα που εχει αλλαξει τον ηχο της οχι 1, οχι 2, αλλα 10 φορες περιπου. Να μου ελεγες για χαρακτηριστικο ηχο των Maiden ή των AC/DC, να το καταλαβω.
Κανενας κινδυνος δεν ελλοχευει πουθενα. Ο μονος κινδυνος σε τετοιες κουβεντες ειναι να παρουσιαζουμε την αποψη που εχουμε για την δισκογραφια ενος συγκροτηματος ως την μονη αντικειμενικη αληθεια. Εκτος αυτου, λες καποια πραγματα τα οποια ειναι αντικειμενικα λανθασμενα, γιατι προφανως δεν γνωριζεις την αληθεια. Το Host ειναι ενας δισκος το οποιο και ο Holmes και ο Mackintosh εχουν εκθειασει δεκαδες φορες απο το 1999 εως σημερα, και μαλιστα η τελευταια φορα ηταν αρκετα προσφατη. Το ιδιο ισχυει και για το Believe In Nothing οσον αφορα τις συνθεσεις του, και εχουν αναφερει και οι δυο πως εχουν πολυ σημαντικο προβλημα με τον ηχο του δισκου, γιατι προεκυψε μετα απο πιεσεις της ΕΜΙ, και πως αν ειχαν κυκλοφορησει τον δισκο θα ηταν ακριβως οι ιδιες συνθεσεις αλλα με διαφορετικο ηχο.
Εκτος αυτου, κυκλοφορησαν το One Second, το Symbol Of Life, το Paradise Lost, και το In Requiem, μεχρι και το Faith Divides Us, εχοντας παμπολλα ηλεκτρονικα στοιχεια στα μισα εξ αυτων, πολλα εφφε στην κιθαρα τα οποια ειναι εντελως αντιθετα απο αυτο που λες εσυ κλασικο ηχο των Paradise Lost, και πληκτρα ΠΑΝΤΟΥ. Ξαφνικα το 2011 βρεθηκαν να παιζουν σε περιοδο νοσταλγιας (το λες και αρπαχτη ευκολα βασικα) ολοκληρο το Draconian Times και συνειδητοποιησαν οτι γουσταρουν αρκετα αυτον τον ηχο πρωτον, και δευτερον, πουλαει επισης αρκετα αυτος ο ηχος. Αποτελεσμα? Tragic Idol. Δισκαρα μεν, ο πρωτος δισκος της καριερας τους δε που εκαναν πισωγυρισμα. Το οποιο δεν πειραζει πολυ, γιατι οι συνθεσεις, ο ηχος, τα παντα, ηταν αψογα, και μετα απο 12 δισκους, μια μπαντα εχει το δικαιωμα να κανει κι ενα πισωγυρισμα. Δε μπορει να προσπαθει μονιμως να βρει νεους τροπους να μεταλλασσεται, ειναι αφυσικο. Αλλωστε δεν υπαρχει ουτε μια μπαντα στον κοσμο που να μην εχει περασει περιοδο νοσταλγιας, επιστρεφοντας τροπον τινα στις ριζες της.
Για τα δυο τελευταια αλμπουμς, η γνωμη μου ειναι οτι το κλιμα παρελθοντολαγνειας και μιας καποιας λαγνειας στον σκληρο και ακραιο ηχο που εχει σκασει εδω και περιπου 10 χρονια στην Ευρωπη, τους επηρεασε κι αυτους, και αυτο φαινεται ειδικα στα projects στα οποια συμμετειχαν (Bloodbath & Vallenfyre), με αποτελεσμα να αποφασισουν να μετατρεψουν τον ηχο των Paradise Lost σε κατι τετοιο επισης. Η αλλαγη απο το Tragic Idol στο Plague Within προσωπικα μου φαινεται η πιο αφυσικη και τεχνητη αλλαγη που εκαναν στην καριερα τους. Ο ηχος τους μεχρι τοτε εξελισσοταν σταδιακα απο αλμπουμ σε αλμπουμ, και καθε αλμπουμ που εβγαζαν φαινοταν ως η φυσικη συνεχεια του προηγουμενου. Στο Plague Within, αποφασισαν για πρωτη φορα στην καριερα τους να ακολουθησουν τις νορμες. Δεν εχω προβλημα με την επιλογη τους, απλα αναγνωριζω (και ξερω και απο τις δηλωσεις τους) πως καποιος πρεπει να πληρωσει και τον γαλατα που φερνει το γαλα καθε πρωι στην πορτα τους, οπως ειπαν χαρακτηριστικα. Και το εχουν πει αυτο επανειλημμενως τα τελευταια 10 χρονια, και δημοσια, και στο επισημο φορουμ τους (που πλεον εχει κλεισει), οταν τους ρωτανε οι οπαδοι γιατι το ενα και γιατι το αλλο.
Αρα ολοκληρο το επιχειρημα στο οποιο εχεις χτισει για καποιον λογο στο μυαλο την πεποιθηση οτι οι Paradise Lost εχουν εναν χαρακτηριστικο κλασικο ηχο στο μυαλο τους, και οτιδηποτε αλλο επαιξαν στο παρελθον δεν τους εκφραζει, ειναι ενας μυθος. Υπαρχουν 15 αλμπουμς με το λογοτυπο Paradise Lost στο εξωφυλλο, και ειναι ΟΛΑ ο ηχος τους. Paradise Lost ειναι ΚΑΙ το ΒΙΝ KAI το Host και ολα. Αντικειμενικα. Οποιαδηποτε αλλη αποψη ειναι ακριβως αυτο που λες οτι δεν ειναι. Ειναι μουσικο μπατσιλικι.
ΥΓ. Δεν το λες για κανεναν λογο μικρη περιοδο τα 10 χρονια που πειραματιστηκαν με ηλεκτρονικο ηχο. Και καλα εκαναν, και μακαρι να ειχαν βγαλει 20 δισκους με ηλεκτρονικο ηχο αν γινοταν, για να τους εχουν εγκαταλειψει ολοι οι οπαδοι τους που τους εμαθαν μονο απο 2-3 δισκους που επαιξαν μεταλ στα νιατα τους και κολλησαν εκει.
Το ξερω εγω αν την παλευουν με το Host. Το λατρευουν το Host ακομα και λενε πως ηταν 100% αυτο που τους εξεφραζε οταν το εβγαλαν. Και ο λογος που εξερευνησαν αυτον τον ηχο ελαχιστα μετα (μονο με 2-3 αλμπουμς μετα απο αυτο) ειναι γιατι πρωτον δεν πουλαγε, και δευτερον γιατι εφαγαν κραξιμο. Οσο μαγκες ειναι που εκαναν παντοτε αυτο που γουσταραν παρολο το κραξιμο, τοσο ανθρωποι ειναι κι αυτοι, και μαλιστα ευαισθητοι αρκετα, αφου εχουν γινει παμπολλες ιστοριες με το επισημο φορουμ τους απο το 2005 και μετα, με αποτελεσμα στο τελος να κλεισουν οριστικα τα φορουμς απο την ιδια την μπαντα, γιατι δεν γουσταρε να μπαινει κοσμος και να λεει οτι δεν τους αρεσουν τα αλμπουμς τους, κουραστηκε. Και μεχρι ενος σημειου το καταννοω.
Εβγαζαν Host? Γκρινιαζαν οι μεταλλαδες. Εβγαζαν BIN? Γκρινιαζαν ακομα περισσοτερο οι μεταλλαδες. Εβγαζαν SOL? Γκρινιαζαν παλι οι μεταλλαδες γιατι ελεγαν οτι δεν ειναι αρκετα καλο πισωγυρισμα. Eβγαζαν In Requiem? Γκρινιαζαν καποιοι για την αδυναμη δευτερη πλευρα του δισκου. Εβγαζαν FDUDUU? Γκρινιαζαν οι μεταλλαδες γιατι εχει “νου μεταλ” ηχο στις κιθαρες. Εβγαζαν Tragic Idol? Γκρινιαζαν παρα πολλοι (οχι οι μεταλλαδες, για πρωτη φορα) γιατι εμειναν στασιμοι. Ημουν εκει και τα εχω ζησει ολα αυτα με λεπτομερειες. Δεν τους κατηγορω καθολου τους ιδιους τους Paradise Lost για αυτο που εχουν κανει συνειδητα (και οχι οργανικα κατα την γνωμη μου) στους τελευταιους δισκους, απλα οπως ειπα και πριν, δε με εκφραζει καθολου και δεν εχω καμια υποχρεωση να το ακολουθησω.
Ο καθενας οπως νομιζει. Για μενα το οτι παιζουν αυτην την μουσικη που παιζουν εδω και 5 χρονια δειχνει οτι απλα κουραστηκαν με την ολη φαση και πλεον παιζουν αυτο που ειναι πιο ευκολο για αυτους, διχως να νοιαζονται και ιδιαιτερα να την “ψαξουν” την φαση λιγο περισσοτερο. Παλιοτερα ηταν αυτοι που ορισαν κανα 2-3 διαφορετικα ειδη στον χωρο του μεταλ και επηρεασαν χιλιαδες μπαντες, πλεον ειναι λιγο αυτοι που ακολουθουν το κλιμα της εποχης, το οποιο συνιστα ακραιο ηχο και καφριλες φωνητικα, με τo καλο μελωδικο songwriting να θυσιαζεται στο βωμο των trends.
Ας κανουν οτι θελουν τα παλικαρια. Μας εχουν χαρισει τουλαχιστον δεκα δισκαρες, οποτε τωρα ας κολλησουν και ενσημα οπως λεει κι ο Αχιλλεας. Τους δινω ενα μικρο παρασημο μαγκιας που δεν εκατσαν να βγαλουν το Tragic Idol 2 και το Tragic Idol 3. Μερικα πραγματα ειναι στο DNA τους, κι ενα απο αυτα ειναι η μονιμη αλλαγη. Δε νομιζω οτι θα δεχονταν ποτε απο τους εαυτους τους να κυκλοφορησουν τον ιδιο δισκο δυο φορες, ποσο μαλλον οταν ηδη το Tragic Idol ηταν οτι πιο κοντινο στο DT ειχαν βγαλει ποτε. Απλα και το Plague Within δεν το λες και πρωτοποριακο ή ξεχωριστο, κι αυτο τον παλιο τους ηχο θυμιζει και μαλιστα πολυ.
8 Likes