Απιστευτο κομματι το Over The Madness, ακομα γαμωσταυριζω την λαρυγγιτιδα του Χολμς που μας στερησε το ενκορ και την ευκαιρια να το ακουσουμε επιτελους λαηβ…
Γενικα το Paradise Lost για εμενα ειναι ο πιο underrated δισκος τους, εχει πολυ καλο πραμα εκει μεσα και παντα περναει απαρατηρητο για καποιο λογο.
Ωραιο ακουγεται το σνιπετακι, ωραια και η περιγραφη, το versatility απο κλασσικα ομορφα γκοθακια σε ντουμιες ειναι κατι που παντα αγαπουσα στους Λοστ οποτε μακαρι να ειναι ειλικρινης. Οπως και να εχει Λοστ θα ειναι οποτε εγω προσωπικα δεν προκειται να απογοητευτω.
Ειναι οντως underrated το Paradise Lost, προσωπικα το προτιμω ανετα απο τα 3 επομενα τους. Και αντιστοιχα θεωρω λιγο overrated το In Requiem αν και η πρωτη εξαδα τραγουδιων σκοτωνει.
Redshift, Gray, Close Your Eyes, Sun Fading, Forever After, Over The Madness απλα υπερεπικα τραγουδια, και προσωπικες αδυναμιες τα Shine και Accept The Pain. Χωρις να υστερει κανενα αλλο κομματι.
Και τα b-sides για μενα η καλυτερη τετραδα τραγουδιων που δεν μπηκαν σε δισκο Paradise Lost αν παρουμε τον μεσο ορο ποιοτητας (ασχετα αν εχουν αφησει εξω απο αλλους δισκους μεγαλυτερες κορυφες). Sanctimonious You, A Side You’ll Never Know, Let Me Drown και Through The Silence απλα 4 κομματαρες.
Το Shine είναι πραγματικά για κάποιο ανεξήγητο λόγο το κομμάτι του δίσκου που μου προκαλεί goosebumps που λέμε. Δεν είναι καμία σύνθεση έπος βγάζει όμως τέτοιο feeling που με τρελαίνει!
Διαβάζω τα post σας και σας ζηλεύω ρε παιδιά. Δεν έχω καταφέρει να νιώσω αυτά τα συναισθήματα για τίποτα που έκαναν οι PS μετά το 97. Ακούω πάντα τα άλμπουμ τους, μου φαίνονται πάντα αρκετά καλά αλλά ο χρόνος για μένα σταμάτησε τότε, δεν ξέρω γιατί. Και, υπόψιν, η μπάντα αυτή από το 91 ως το 97 (αλλά ειδικά 92-95) είναι για εμένα στα κορυφαία πράγματα που έβγαλε ποτέ το metal. Δεν έχω εξήγηση γιατί αισθάνομαι έτσι. Περιμένουμε το καινούριο πάντως!
Δεν χρειαζεται να ειναι καμια διαγαλαξιακη συνθεση για να προκαλει ανατριχιλες.
Καθε μα καθε φορα που το ακουω, νιωθω οτι ειμαι πισω στο μακρινο καλοκαιρι του 2005, μεσα σε ενα Volvo 340 χρονολογιας καπου 1986, εχοντας παρκαρει καπου ψηλα στην Πεντελη με θεα ολη την Αθηνα, κρατωντας το γλυκο Κατερινακι με τα πρασινα ματια στην αγκαλια μου με ανοιχτα παραθυρα και νιωθοντας πως αυτες τις νυχτες ειμαστε εγω κι αυτη οι δυο που λαμπουμε, κι οχι τα χιλιαδες φωτα της Αθηνας. Καλες εποχες.
Σε όλους μας συμβαίνει με διάφορες μπάντες, για παράδειγμα ακούω το Testament τώρα και λογικά θα φάει την σκόνη που έχουν φάει όλα τους τα τελευταία. Τα ακούς περνάς καλά και μετά τα ξεχνάς.
Δε μου άρεσε ο ήχος ούτε οι χορωδίες. Μπορεί το ολοκληρωμένο αποτέλεσμα να με διαψεύσει, και μακάρι. Έχω πάντοτε υψηλές απαιτήσεις από τους lost, ακόμα κι αν θεωρώ ότι έπιασαν πάτο με τα δύο προηγουμενα. Δεν μου αρκεί να βγάλουν κάτι απλώς καλύτερο και πιο κοντινό σε αυτά που μας έχουν συνηθίσει. Θέλω να βγάλουν κάτι με το οποίο να μου σηκώνεται η τρίχα. Είμαι αισιόδοξος.
επίσης φαίνεται να έχει κ χαρακτηριστικό σόλο mackintosh και το κλιπ κομματάκι απαισιόξο. Αυτά
Κοιτάτε πλάκα στη πλάκα, συζητάμε εν έτη 2020 για το τι ήχο θα έχει ή δεν θα έχει ο νέος δίσκος λοστ, πόσες φορές έχει γίνει αυτή η συζήτηση από το 1997 και μετά ; πάρα πολλές.
Για αυτό είναι =πολύ ενδιαφέρουσα η προσμονή , για μία ακόμη φορά
