Εγώ πάντως σαν σύνολο προτιμώ το In Requiem από το Faith… για ένα κλικ .
@QuintomScenario δεν ξέρω αν εννοείς αυτά τα βιντεο https://www.youtube.com/watch?v=FhrkMnS8Jnw
αλλά τα έχει ανεβάσει η Music For Nations, και πραγματικά είναι αμαρτία να μην τα έχουν προσέξει καθόλου, απαράδεκτος ήχος.
Ναι ειπα CMR γιατι ειναι η τωρινη τους εταιρια, αλλα στην πραγματικοτητα ηθελα να πω MFN αφου αυτη ηταν η θρυλικη εταιρια της οποιας ναυαρχιδα ηταν φυσικα οι Paradise Lost πριν πανε στην EMI. Σχεδον ολα τα βιντεο των PL που ειναι στο επισημο καναλι της MFN εχουν πραγματικα απαραδεκτο ηχο.
Εγω ομολογω πως στην τριαδα In Requiem - FDUDUU - Tragic Idol δυσκολευομαι παρα πολυ να κανω μια επιμερους καταταξη. Ξερω ομως πως μαλλον και τα τρια τα βαζω ενα κλικ πιο κατω απο τα Symbol Of Life + Paradise Lost.
Εν μερει, εχει να κανει και με αυτο που ειπε ο @morgoth , αφου στα πρωτα ακουσματα του In Requiem ειχα φαει αρκετα μεγαλη ξενερα (και το The Enemy δεν ηταν οσο καλο οσο τα Mouth, Erased, Forever After που ειχαμε ακουσει ως πρωτα δειγματα για τους προηγουμενους δισκους). Στο In Requiem ξεκινησε ουσιαστικα η επιστροφη σε πιο γνωριμα λημερια, και εμενα αυτο με χαλασε λιγακι τοτε.
Ισχύει και για μένα, μπορεί αύριο να ακούσω ξανά το Faith… και να πω ότι τελικά είναι καλύτερο από το In Requiem, γενικά αυτά τα 3 είναι πολύ κοντά. Για μένα πάνω από το Paradise Lost αλλά μάλλον κάτω από το Symbol of Life.
Κατά τα άλλα το Enemy είναι γαμάτο, σίγουρα καλύτερο από το Mouth, το οποίο είναι ωραίο κομμάτι μεν αλλά “ψόφιο”, αλλά λιγότερο καλό από το Erased, προφανώς καλύτερο από το χειρότερο πρώτο single που έβγαλαν ποτέ, το Forever After.
Τι να σας πω, ρε παιδιά, κι εγώ έκατσα χτες και άκουσα τους 3 συγκεκριμένους δίσκους ξανά (“In requiem”-“Faith divides us”-“Tragic idol”) για να προετοιμαστώ για το “Obsidian” (το οποίο θα το ακούσω τις επόμενες μέρες), και μου κάνει πολύ εντύπωση που είμαι σε εντελώς άλλο μήκος κύματος. Καλά, το “Faith divides us” παραδοσιακά το θεωρούσα ό,τι χειρότερο βγάλανε, αλλά και τα άλλα δύο με τα χρόνια τα θεωρώ πολύ υπερτιμημένα τελικά.
Το “In requiem” ΓΕΝΙΚΑ το θεωρούσα πάντα καλό δίσκο, χτες είχα ακριβώς την αντίστροφη εικόνα από το Quintom: θεωρώ το δεύτερο μισό σίγουρα ανώτερο από το πρώτο, επιμένω ότι το “The enemy” είναι από τα πιο εκνευριστικά κομμάτια τους, μόνο 2 κομμάτια μου φαίνονται αντάξια της ιστορίας τους (“Unreachable” και “Your own reality” -μάλλον όχι τυχαίο ότι και τα δύο μοιάζουν σαν μύγα μες στο γάλα, θα ταίριαζαν περισσότερο στο “Paradise Lost”) και ενώ ακούω διάσπαρτες ωραίες στιγμές, δεν ακούω ολοκληρωμένα ωραία τραγούδια κι αυτό μ’ ενοχλεί. Νομίζω ότι τελικά στο “In requiem” οι Lost πήγαν επικίνδυνα να εμφανιστούν σαν μία τυρένια atmospheric metal μπάντα, από την επιλογή του εξωφύλλου (και του σχεδιαστή του) και τις promo φωτογραφίες μέχρι τη χρήση των πλήκτρων.
Για το “Faith divides us” μην τα ξαναπώ μη φαίνομαι και κακεντρεχής -δεν έχω κάποια κάψα να τη σπάσω σε όσους το γουστάρουνε. Νομίζω ότι αν το “Over the madness” κατά κάποιον τρόπο “έδειξε” τη μουσική κατεύθυνση του “In requiem”, για το “Faith divides us” αυτό συμβαίνει με το “Requiem”. Και πάλι 2 κομμάτια σώζονται για εμένα εδώ (ομώνυμο και “Last regret”), όλα τ’ άλλα μου ακούγονται ένα συνονθύλευμα επιρροών μπερδεμένων: κοφτά/βαρύτονα riffs που δε μου ταιριάζουν στους Lost, ένας τραγουδιστής που δεν μπορεί να τραγουδήσει ακραία, αλλά ούτε και μελωδικά, και γενικά η μετάβαση από το ένα μουσικό θέμα στο άλλο μου ακούγεται εντελώς παράταιρη και “χειρουργική”. Σαν να έπρεπε με το στανιό να χώσουν κάτι απ’ όλα για να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι.
Και φτάνουμε στο “Tragic idol”, το οποίο αποκαθηλώθηκε με τραγικό τρόπο (αυτό δεν το έκανα επίτηδες, αλήθεια) στ’ αυτιά μου. Παραδέχομαι, ωστόσο, ότι σε σχέση με τ’ άλλα δύο αυτό είναι πιο εστιασμένο. Μάλιστα θα τολμήσω να πω ότι τελικά τα προηγούμενα δύο μου ακούγονται σαν μεταβατικά στάδια για να φτάσουν οι Lost να παίξουν αυτό που μάλλον φανερωνόταν από το “Over the madness” ήδη, απλά αυτή η μετάβαση δεν μπορούσε να γίνει τόσο άμεσα. Anyway, νομίζω ότι οι παρομοιώσεις με το “Draconian times” πραγματικά αδικούν το album και το κάνουν να χάνει από τα αποδυτήρια, και θεωρώ ότι η υπερτίμηση του οφείλεται ακριβώς σ’ αυτόν το nostalgia factor: το παλιό logo, εξώφυλλο που διαφοροποιείται σημαντικά με την προηγούμενη αισθητική τους, η επετειακή περιοδεία του “Draconian times” και το ομώνυμο κομμάτι που (κακά τα ψέμματα) ε, δεν το λες κι ενδεικτικό του δίσκου, έτσι; Α, και τα leads του Γρηγόρη, ναι. Των οποίων ο ήχος, η λογική και η ποιότητα όντως θυμίζουν παλιές εποχές και όντως είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ταυτότητας του album και το ανεβάζει.
To In Requiem για μένα πέτυχε τον ιδανικό συνδυασμό μεταξύ μελωδίας και βαρύτητας στον ήχο τους. Το αγαπώ τρομερά αυτό το άλμπουμ, σε όλα τα επίπεδα.
Εντάξει γούστα είναι αυτά, εγώ για να καταλάβεις θεωρώ καλύτερο κομμάτι του In Requiem το Sedative God, επίσης αυτό με τα ξένα στοιχεία στους Lost το έλεγα από την αρχή για την κοιλιά στη μέση του Tragic Idol.
Δεν εχω διαφωνησει ποτε τοσο αντιδιαμετρικα με Leper Jesus για οτιδηποτε αλλο.
Καταρχας για μενα τραγουδια οπως το Requiem ή το Praise Lamented Shade ειναι η πεμπτουσια των Paradise Lost, ειναι δυο τραγουδια που θα μπορουσαν να βρισκονται σχεδον σε οποιονδηποτε δισκο τους και μαλιστα με αυτον ακριβως τον ηχο που εχουν. Και με πιασαρικα ρεφρεν, και με ωραιες φωνητικες μελωδιες, και με τα κοφτα τους ριφφς, γενικα τα θεωρω και τα δυο κλασικες στιγμες.
Για το FDUDUU μαλλον καταλαβαινω περισσοτερο τα παραπονα σου απο οτι για τα αλλα δυο, αλλα κι εκει τα γουστα μου ειναι πολυ διαφορετικα. Το ομωνυμο του δισκου δεν το βαζω ουτε καν στα 5 καλυτερα, ενω τραγουδια οπως το As Horizons End, το First Light και το In Truth τα λατρευω απο την αρχη ως το τελος και μπορω να τα ακουω οποιαδηποτε στιγμη. Αν βαλουμε και τα εκπληκτικα b-sides Cardinal Zero και Back On Disaster, να και η πενταδα που προτιμω.
Για Tragic Idol τι σχολιο να κανω. Για μενα ο δισκος ειναι ο πρωτος μετα απο 10 χρονια που δεν εχει μεσα κανενα filler. Βρισκω αδυναμα τραγουδια και στο Paradise Lost, και στο In Requiem και στο FDUDUU. Στο Tragic Idol βρισκω 10 τραγουδαρες, με τον ηχο, το κλιμα ΚΑΙ το συναισθημα του Draconian Times, και δε θα τολμουσα ποτε να κανω συγκριση με αυτον τον δισκο, απλα να πω οτι οπως υπαρχουν σηκουελ ταινιες που στεκονται παναξια διπλα στις αρχικες, ετσι και το Tragic Idol για μενα ειναι ενα σηκουελ, και οχι μια κοπια καρμπον, αφου εχει τον δικο του χαρακτηρα.
Ως γενικοτερο σχολιο για τον Holmes να πω οτι σε αυτα τα αλμπουμς εβαλε το γρεζι εξαιρετικα πισω στο ρεπερτοριο του, και θα μπορουσα να τον ακουω να τραγουδαει για παντα ετσι, αφου γενικα το εχει. Μου κανουν παρα πολυ εντυπωση τα σχολια σου, αφου ειναι 4 παραγραφοι γεματοι αρνητικοτητα, στις οποιες ομως μου φαινεται πως ΟΤΙ και να επαιζαν οι Lost δε θα σου αρεσε. Δηλαδη τελικα… τι ηθελες ακριβως να παιζουν, δεν καταλαβα ποτε. Και ποια η αποψη σου για τα Plague Within και Medusa αν ειναι ετσι, τα οποια προσωπικα τα θεωρω πολλες σκαλες και πολλα επιπεδα κατωτερα απο οτι εβγαλαν μεχρι τοτε?
Μπα, με την καμία δεν είμαι αρνητικά προκατειλημμένος προς τους Lost, ίσα-ίσα που πάντα θα ακούσω τα albums τους με την ελπίδα ότι κάτι θα βρω. Αλλά η αλήθεια είναι ότι όλο απογοητεύομαι τελευταία. Δε θέλω να παίξουν κάτι συγκεκριμένο, έχω αποδεχτεί ότι οι πειραματισμοί είναι παρελθόν γι’ αυτούς. Καλά τραγούδια θέλω, κι ας είναι και metal και trip-hop και ό,τι θέλουν. Το ότι η ανέμπνευστη περίοδος τους (για ‘μένα, απ’ ό,τι φαίνεται) συνέπεσε μ’ ένα metal revival, ίσως είναι και σημείο των καιρών. Καλά, για τα “The plague within” και “Medusa” τι να πω, απλά τα έχω ακόμα πιο χαμηλά από τα άλλα 3 που σχολιάζουμε τόση ώρα. Τουλάχιστον εκτιμώ το γεγονός ότι ο Holmes σταμάτησε να προσπαθεί να τραγουδήσει μελωδικά ενώ δεν είχε κανένα νόημα πάνω από αυτά τα riffs!
Πάντως δεν ήθελα να φανώ troll ή κάτι τέτοιο. Δεν ήθελα καν να επαναλάβω όλα τα παραπάνω (τα οποία τα έχω ξαναπεί στο παρελθόν), απλά το βρήκα φοβερή σύμπτωση που ακούγαμε όλοι τα ίδια albums την ίδια στιγμή κι είπα να τα σχολιάσω. Κι επίσης μου έκανε φοβερή εντύπωση το πόσο έπεσαν στα μάτια μου με τα χρόνια τα “In requiem” και “Tragic idol”. Είχα χρόνια να τα ακούσω και τελικά βρήκα και σε αυτά πολλά από τα ψεγάδια των τελευταίων albums, δηλαδή την κατακόρυφη πτώση του Holmes σαν ερμηνευτή (κυρίως αυτό είναι το μεγάλο πλήγμα για ΄μένα) και κατά δεύτερον την μπερδεμένη συνθετική προσέγγιση με πολλές άστοχες στιγμές. Φυσικά διάσπαρτες καλές στιγμές υπάρχουν - κι εγώ γουστάρω “Praise lamented shade” και “Requiem” και διάφορα.
Ομολογω οτι σε παμπολλες περιπτωσεις μπορει απλως να αντιμετωπιζουμε διαφορετικα την μουσικη. Εγω δε νομιζω πως μπορω να χρησιμοποιησω ποτε για παραδειγμα την φραση “βρισκω ψεγαδια” γιατι διαφωνω fundamentally με την υπαρξη ψεγαδιων ή “σωστων” πραγματων στην μουσικη. Ως ακροατης απλως ακουω αυτο που μου παρουσιαζει ο καλλιτεχνης και κρινω τι μου αρεσει και τι δε μου αρεσει, δε μπορω να πω οτι το ταδε ειναι “λαθος”, ουτε θεωρω πως υπαρχει καποιο πρωτοκολλο που θα επρεπε να ακολουθησουν. Ποσο μαλλον η συγκεκριμενη μπαντα.
Δηλαδη για μενα διαχρονικα αυτη η τεραστια συναισθηματικη ενταση και το παθος που βγαζουν με τις φρασεις στην μουσικη τους, οταν συνδυαζεται με την μελωδια και την ταξιδιαρικη ατμοσφαιρα, ειναι αυτο που εχω στο μυαλο μου ως “Paradise Lost”. Αυτη η αντιθεση δηλαδη που εσενα σε χαλασε σε εκεινα τα αλμπουμς, εμενα τα κανει ιδιαιτερα και υπεροχα, και αλμπουμς που δε θα μπορουσαν να ειναι τιποτα αλλο.
Νομιζω πως για σενα οι ερμηνειες του Holmes ριχνουν το επιπεδο και των 3 αλμπουμς, ενω για μενα το ανεβαζουν, γιατι λατρευω το “γκοθογρεζι” του Holmes, και η τριχα σηκωνεται με φωνητικα οπως αυτα στο Worth Fighting For, το Requiem, το Never For The Damned και το As Horizons End, για να θεσω μερικα ενδεικτικα παραδειγματα. Παντοτε λατρευα τα μελωδικα φωνητικα πανω απο σκληρο ηχο οπως και να χει.
ΥΓ. Φυσικα δεν βαζω τιποτα πανω απο τις ερμηνειες του σε One Second και Host, αλλα δεν περιμενα και ποτε να ερμηνευει ετσι για μια ζωη. Για μενα εκει επιασε την απολυτη κορυφη ως τραγουδιστης και ερμηνευτης.
Το requiem το κομμάτι είναι από τα καλύτερα που έχουν γράψει εδώ και καμιά 15ετια ίμο.
και αυτά δεν είναι ούτε τα μισά από αυτά που έχουν βγεί !!!
Λοιπόν σήμερα θα παίξει obsidian , αχ τι θα πάθουν οι γείτονες …
Σε αυτά που λέγατε πιο πάνω η δυάδα faith/tragic είναι για εμένα υψηλές κορυφές με ελάχιστες μέτριες στιγμές . προσωπικά κολλήματα i remain (τα σολο του mackintosh απλά κεντάνε και τα καθαρά του holmes προκαλούν ρίγη) και tragic idol (το βάζω στην ίδια κατηγορία με το the last time όταν λέμε ότι οι λοστ παίζουν το καλύτερο "άμεσο"εύπεπτο goth metal είναι γιατί έχουν βγάλει άσματα σαν και αυτό).
Καταλβαίνω ακόμη ότι σε πολλούς δεν αρέσει το medusa , όμως κάποιες από τις συνθετικές τους κορυφές βρίσκονται σε αυτόν τον δίσκο, απλά και ξάστερα : medusa/fearless skies.
Τέλος, θα το πω και αυτό πόσο φοβερό άτομο είναι ο mackintosh , πόσο μη άγγλαρας , πόσο μη κλασσικός κολημένος μεταλάς , πόσο μη εγωιστής (αν ήταν κανάς επιχειρηματίας μεταλάς με “υψηλούς στόχους” θα το είχε κάνει το γκρουπ προσωπικό σχήμα θα είχε αλλάξει χαλαρά 10 με 15 μέλη , αφού κακά τα ψέμματα οι λοστ είναι το παδί του). Δεν τον ξέρω βέβαια τον άνθρωπο μπορεί να κάνω και λάθος (ούτε και με νοιάζει σας πω) απλά αυτά που διαβάζω εδω και χρόνια στις συνεντεύξεις του και βλέπω από την όλη συμπεριφορά του…
Ουδεμια σχεση αυτο με το προσωπικο σχημα.
Οι Paradise Lost ειναι 4 ισοτιμα μελη, με συνεισφορα στο τελικο αποτελεσμα η οποια δεν εχει νοημα να αποτιμηθει ποσοτικα. Το οτι ο Mackintosh γραφει ολη την μουσικη και ουσιαστικα οδηγει τις καλλιτεχνικες αποφασεις της μπαντας ως επ το πλειστον, ειναι απλως μια παραμετρος. Μια ακομα ειναι η πωρωση του Ααρον που ειναι ψυχαρα στα live και παντου, και απο τους πιο συμπαθεις τυπους στο μεταλ. Αλλη μια ειναι η φωνη, η εκφραση και οι στιχοι του Holmes. Και οι 3 ειναι φοβερες προσωπικοτητες. Ο Steve…ειναι ο χαμηλων τονων, που ομως χρειαζεται κι αυτος. Προφανως μετα απο 30 χρονια ιστοριας, δεν μπορω να φανταστω τιποτα διαφορετικο οσον αφορα αυτους τους 4. Αγγλαρες ειναι και οι 4 παντως. Με τα καλα του και τα κακα του.
Τωρα αυτο το καθαρο και ξαστερο για Medusa, δεν ειναι καθαρο και ξαστερο ουτε απο την κορυφη του Mauna Kea στην Χαβαη σε βραδια που εχει black out ολο το νησι.
Οκ δεν συμφωνω.Αλλά στο σημείο αυτό να σου πω ότι όταν έναν τύπος δηλώνει περήφανα anti royalist και ότι χαίρεται που αγγλία αποκλείστηκε νωρίς στο world cup διότι δεν αντέχει να βλέπει μεθυσμένους οπαδούς στις pub να πανηγυρίζουν , κάπου ξεχωρίζει…δεν τον λες τυπικό άγγλο με την καμία… ίσως δίνουμε άλλη έννοια στη λεξη αγγλάρας.
Για το προσωπικό σχήμα μάλλον δεν κατάλαβες , εννοούσα “θα μπορούσε” πλην όμως “δεν το έκανε” . Ισότιμα μέλη δεν ξέρω αν είναι (aedy και steve) , αναπόσπαστα σίγουρα όμως.
Για το medusa δεν θα επιμένω …η κουβέντα πάλιωσε , σειρά έχει ο οψιδιανός
Ισότιμα δεν είναι σε καμία περίπτωση. Όταν συνθέτει ένας και γράφει στίχους πάλι ένας, ε δεν το λες ότι έχουν συνεισφορά όλοι στο τελικό αποτέλεσμα. Αυτά είναι, πάρτε τα & παίξτε τα είναι η φάση.
Ναι αλλά είναι η σημαντικότερη.
Συμφωνώ!
Ότι χρειάζεται σαν άτομο, σαν προσωπικότητα μαζί σου. Εγώ προσωπικά εχω μια θετική “αύρα” απέναντι σε μουσικούς όπως ο Greg που παρόλο τον επαγγελματισμό που μαστίζει την μουσική, επιλέγουν να έχουν δίπλα τους φίλους, συμμαθητές, ανθρώπους που γενικά τους κάνουν κλικ στις διαπροσωπικές σχέσεις. Γιατί αυτό ακριβώς είναι και ο Aaron και ο Steve. Μουσικά ή τεχνικά όμως δεν προσφέρουν και πολλά στην μπάντα, υπάρχουν μουσικοί που μπορούν ανετότατα να ανταπεξέλθουν στη θέση τους, και αν αντί για Greg ή Nick ήταν κανένας Mustaine τώρα θα ψάχναμε τον τρίτο τέταρτο αντικαταστάτη του Aaron! Τρανή απόδειξη ο ντράμερ. Ήρθε ο τύπος και κυριολεκτικά στα 2 άλμπουμ, το πρώτο στοιχείο που ξεχωρίζεις σε σχέση με το αστείο που λεγόταν Erlandsson είναι τα drums.
Εκεί ακριβώς όμως νομίζω πως είναι η μαγκιά των Lost. Ότι έχουν καταφέρει να χτίσουν μια καριέρα χωρίς να χρειάζεται να είναι όλοι βιρτουόζοι και χωρίς να πρέπει να αποδεικνύεται σε κάθε κομμάτι, σε κάθε riff, σε κάθε σόλο, πόσο γαματοι μουσικοί απαρτίζουν την μπάντα. Αν με ρωτάς εμένα, και γω δεν μπορώ να φανταστώ κάτι διαφορετικό σε αυτούς, μιας και το όλο concept με καλύπτει απόλυτα. Και μουσικά και εμφανισιακά on stage.
Αυτό προσπαθώ να πω …πάρε παράδειγμα τον mustaine (όπως είπες) ή τον schafer ; ή τον jeff waters ή ακόμη και τον harris που άλλαξε δεν ξερογω όσα μέλη μέχρι να καταλήξει σε ένα από τα πολλά “τελικά” lineup (το documentary early days το δείχνει ξεκάθαρα). Οι λοστ δεν ψάχνανε μέλη …βρέθηκαν παίξανε , είπαν τι παίζει ο καθένας (νομίζω ο steve δεν έπαιζε τίποτα) τέλος. Η επιτυχία τους δεν ήταν τυχαία, αλλά κάπου προέκυψε
Θα γινω ισως λιγο κυνικος, αλλα βασικο ρολο για το οτι εχουν μεινει οι ιδιοι τεσσερις εδω και 30+ χρονια παιζει μαλλον το οτι μοιραζουν τα λεφτα με δικαιο τροπο. Ωραιο ειναι αυτο.
Αυτό είναι απλά μια υπόθεση, κυνική μεν, υπόθεση δε
Ενισχυεται απο το οτι κανεις δεν εχει φυγει 
και που να πάει ; στους scorpions ;