Μετά την κρυαδα του Host, λόγω ήχου και λόγω ηλικίας, με το που μπαίνει το I am Nothing χεστηκα απο τη χαρά μου!
εγώ θυμάμαι είχα κατεβάσει το mouth , ήταν η φάση που μόλις είχε αρχίσει το download γενικώς και χάρηκα εννοείται. Κυρίως επειδή φοβόμουν μην γίνουν ακόμη πιο ηλεκτρονικοί , ακόμη πιο pop , κανείς δεν το ήξερε τότε. από το lost paradise ο ήχος γινόταν όλο και πιο μελωδικός όλο και πιο “ελαφρυς” . Με το BIN ανακόπηκε αυτή πορεία - όσο παράδοξο και εάν φαίνεται τώρα- και συνεχίστηκε αντίστροφη πορεία μέχρι το medusa . Τωρα που το σκέφτομαι, το Obsidian είναι ο πρωτος δίσκος μετά το 1999 που είναι πιο “ελαφρυς” από τον προηγούμενο !
Ισχύει.
Θυμάμαι κι εγώ να κατεβάζω το Mouth και να σκέφτομαι ότι οκ τουλάχιστον ακούω ένα κιθαριστικό ριφφ.
Ο δίσκος μου αρέσει περισσότερο όσο τον ακούω… τρελό κόλλημα το darker thoughts… λατρεύω όσα κομμάτια τους βγάζουν συνδυασμό με κιθάρες να κλαίνε στα leads, heavy ήχο και φωνή holmes κερασάκι στην τούρτα
Παρόλο που ακόμα δεν με έχουν κέρδισει όλα τα κομμάτια, ο ήχος του δίσκου βοηθάει να τσουλάνε ωραία. Μπόμπα παραγωγή… αν και ποτέ δεν είχα παράπονα από τον ήχο των PL… γενικότερα μπράβο σε όσες μπάντες επιλέγουν να μην ακούγονται με φουλ μοντέρνο/πλαστικό ήχο
3 Likes
Προβλέπω πανικό αν έρθουν τον Δεκέμβριο…
1 Like
Νομιζω οτι κανεις ενα μεγαλο λαθος. Post-punk (originally called new musick )[2] is a broad genre of rock music which emerged in the late 1970s as artists departed from the raw simplicity and traditionalism of punk rock, instead adopting a variety of avant-gardesensibilities and non-rock influences.
Ας μην βαζει ο καθενας ταμπελες που του κατεβαινουν στο μυαλο. Οι lost δεν ειχαν ποτε postpunk επιρροες. Μονο εδω αυτα.
Κοίτα, μπάντες σαν τους Cure, Bauhaus, Joy Division και Sisters άνετα μπορούσες να τους πεις Post Punk, απλά εξέλιξαν τον ήχο τους και εγένετο Gothic Rock.
Προφανώς όμως ακούγοντας για παράδειγμα το Once Solemn ή το Pity The Sadness ακούς και punk επιρροές στους PL
Αν ακουτε πανκ τοτε οκ. Εγω δεν ακουω. Οπως παντα εχετε δικιο.
ε όχι στο pity δεν ακούω ούτε εγω. Αλλά το once solemn έχει punk επιρροές . Ο mackintosh άλλωστε ως πανκης ξεκίνησε (discharge και τέτοια η πρώτη του συναυλία ήταν english dogs )
Μικρή παρεμβολή στον παραπάνω διάλογο (χωρίς να έχω καμιά κάψα με τις ταμπέλες, κυρίως κουβέντα να γίνεται): το gothic rock όντως ήτανε μία εξέλιξη του post-punk ήχου -πιο σκοτεινό, πιο ατμοσφαιρικό, πιο μελωδικό. Και όντως, υπάρχουν μπάντες και δίσκοι που βρίσκονται στο μεταίχμιο, χωρίς να πεις ξεκάθαρα προς τα που φέρνουν (όπως συμβαίνει συνήθως όταν καινούρια μουσικά ιδίωματα ξεπηδάνε μέσα από παλιότερα). Αυτό, βέβαια, δε θα πρέπει να μας φτάνει στο σημείο να ταυτίζουμε τους δύο ήχους. Π.χ. ποτέ κανείς δε θα διανοούνταν να βαφτίσει gothic τους Gang of Four ή τους Wipers. Όπως και είναι ξεκάθαρος ο gothic προσανατολισμός των Christian Death για παράδειγμα. Οι Lost, τώρα, θεωρώ ότι ουδεμία σχέση είχαν με το post-punk -εγώ τουλάχιστον δεν έχω παρατηρήσει ποτέ μία τέτοια επιρροή (ας μην μπερδεύουμε την όντως punk-ίλα του “Once solemn” με το post-punk -άλλο πράγμα το ένα, άλλο τι άλλο. Για το “Pity the sadness”, από την άλλη, νομίζω έχουμε να κάνουμε με ξεκάθαρη thrash-ιά).
Τέλος πάντων, εγώ άλλο ήθελα να post-άρω. Ακούω τις τελευταίες μέρες το “Obsidian”, και χωρίς να θέλω να διαταράξω τη σχεδόν καθολική αποδοχή του album ή τις (εντελώς υπερβολικές για ΄μένα) εντυπώσεις που εκφράζονται εδώ μέσα, δεν μπορώ να μην αναφέρω κι εγώ το γιατί το θεωρώ άλλο ένα αδύναμο album.
Θέλω να εστιάσω στον παράγοντα που τονίστηκε από πολλούς (και μ΄έκανε και ‘μένα να περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία το album), δηλαδή τη φωνητική (και μουσική -σε μικρότερο βαθμό) διαφοροποίηση από το doom/death ύφος των “The plague within” και “Medusa”. Διάβαζα και διάβαζα για επιστροφή του Holmes κλπ. και πραγματικά αναρωτιέμαι αν ακούω διαφορετικό album ή τελικά έχουν πέσει τόσο χαμηλά οι προσδοκίες μας για το σημαίνει καλή φωνητική ερμηνεία γενικότερα και καλός Holmes συγκεκριμένα (υπενθυμίζω ότι μιλάμε για τον τύπο που μπορούσε να τραγουδήσει είτε με καθαρή μελωδική φωνή, είτε με εκείνο το μοναδικό “φωναχτό” στυλ που παρ’ όλη την οργή παρέμενε τραγουδιστικό στυλ). Κάθισα και παρατήρησα, λοιπόν, με προσοχή όλα τα κομμάτια, και συγκεκριμένα τα σημεία που μπαίνουν καθαρά φωνητικά (αν πατήσει κανείς τα επόμενα link πηγαίνει κατευθείαν σ’ αυτά τα σημεία). Και συνειδητοποίησα ότι ο τύπος δεν μπαίνει ΚΑΝ στον κόπο να τραγουδήσει πραγματικά, να βρει ενδιαφέρουσες φωνητικές μελωδίες (δεν απαιτώ καν να είναι συγκινητικές όπως παλιότερες, απλά ενδιαφέρουσες). Ο τόνος που κρατάει είναι σχεδόν ο ίδιος καθ’ όλη τη διάρκεια της φωνητικής γραμμής, είναι ουσιαστικά απαγγελία, όχι τραγούδι, κι αυτό μπορεί ο καθένας να το αντιληφθεί. Βλέπε π.χ.το “Darker thoughts”. Στο “Fall from grace” είναι ακόμα πιο έντονο, και στο refrain (εδώ π.χ. θα καταλάβει κανείς τι εννοώ όταν ακούσει τη διαφορά στην 3η απ’ τις 4 γραμμές του refrain -μόνο εκεί προσπαθεί να κάνει κάτι), αλλά κυρίως σ’ αυτό το ανεκδιήγητο σημείο. Στο αμέσως επόμενο καθαρό σημείο, και πάλι φαίνεται εμφανής η διαφορά όταν επιχειρεί να τραγουδήσει πραγματικά μόνο προς το τέλος του. Στο refrain του “Forsaken” το ίδιο. Όλα τα πρώτα λεπτά του “Ending days” επίσης είναι στο ίδιο στυλ -δεν είναι τυχαίο ότι επιτέλους στο refrain ακούμε κάποιο ανεβοκατέβασμα σε νότες. To “Hope dies young”, αν κι έχει αρκετό μουσικό ενδιαφέρον, επίσης χαρακτηρίζεται από την ίδια μονοτονία σε διάφορα σημεία (π.χ. εδώ ή εδώ, και πάλι με εξαίρεση μίας γραμμής μόνο). Στο “Ravenghast” το ίδιο. Πραγματικά απορώ που κανένας δεν έχει σχολιάσει τίποτα περί αυτού. Τι να κάνω αν από κάτω ακούω κάποιες καλές κιθαριστικές μελωδίες ή φράσεις (που καμία δεν τη βρήκα κι εξωπραγματική), αν από πάνω ακούω μία ίδια μονότονη φωνή να μην μπαίνει καν στον κόπο να προσφέρει κάτι στο τραγούδι. Δηλαδή ικανοποιούμαστε μόνο και μόνο με το γεγονός μίας καθαρής χροιάς;
Άφησα επίτηδες απ’ έξω το “Ghosts” (όπου κι εκεί το ίδιο κάνει, βέβαια), για να δείξω ότι εκεί, τουλάχιστον, αυτό το φωνητικό στυλ ταιριάζει στο μουσικό ύφος του κομματιού. Πράγμα που δείχνει ότι κάποιες φορές, αυτό λειτουργεί (όχι μόνο στους Lost, γενικά), αλλά όταν χρησιμοποιείς το ίδιο αυτό στυλ παντού, τότε δε με πείθεις όσον αφορά την επιλογή ενός “ιδιαίτερου τρόπου ερμηνείας”, αλλά περισσότερο μου αποδεικνύει ξανά και ξανά αυτό που έχει επιβεβαιωθεί εδώ και χρόνια: ότι ο Holmes είναι ανίκανος να συνθέτει πλέον φωνητικές γραμμές (που με βάζει και σε επιπλέον σκέψεις για το τι εξυπηρετεί, τελικά, η extreme στροφή των τελευταίων album).
Τέλος πάντων, αυτά από εμένα κι ας φάω κράξιμο. Τουλάχιστον ελπίζω να έγινα λίγο πιο συγκεκριμένος με το τι μ΄ενοχλεί. Για μην είμαι άδικος, βρήκα ενδιαφέροντα νέα μουσικά στοιχεία όπως το “Hope dies young”, το “Ghost”, τη μετρημένη χρήση εγχόρδων ή την εισαγωγή του “Darker thoughts” (το οποίο αν άκουγα χωρίς να ξέρω ποιοι είναι, δε θα μου πήγαιναν στο μυαλό οι Lost, ούτε μουσικά ούτε φωνητικά), αλλά είναι ελάχιστα πράγματα αυτά συγκριτικά με το σύνολο του δίσκου. Δε με ικανοποιεί απλά και μόνο το γεγονός της εναλλαγής καθαρών/βρώμικων φωνητικών ή πιο heavy/πιο μελωδικών σημείων.
Y.Γ. Άσχετο, αλλά το “Hope dies young” μόνο σε 'μένα θύμησε το “Diva” των Nightfall;
6 Likes
Οκ επειδη λοιπον καποιοι ακουτε πανκ στο once solemn θα υιοθετησουμε τον ορο του γκουρου του φορουμ και θα λεμε οτι οι lost εχουν γκοθικποστκανκ επιρροες. Γιατι ετσι μας αρεσει. Γιατι πρεπει να πουμε και να υποστηριξουμε την εξυπναδα μας.
Εμείς τα λέμε ρε;
Ο Greg τα λέει…
1 Like
Λες ανεκδιήγητο το σημείο που μου έχει κολλήσει από την πρώτη μέρα που το άκουσα πριν σχεδόν 2 μήνες, δεν πατησα τα υπόλοιπα links γιατί απλά δεν θα συμφωνήσω. Αλλα από την άλλη σέβομαι την αποψη σου, απλά πρέπει να είσαι ο μοναδικός ή ένας από τους λίγους που το πιστεύουν αυτό.
Δεν μου αρεσει καθολου με εξαιρεση την εισαγωγη, και ειδικα προς το τελος το heavy riffing μου ακουγεται πολυ κακο.
Ετσι εξηγειται πληρως 
Το Mouth ειναι απο τα καλυτερα τραγουδια των PL διαχρονικα ανετα για μενα. Το θεωρω απο τις μεγαλες κορυφες των PL στα 2000ς κι ενα απο τα καλυτερα πρωτα πιασαρικα singles, οπως ειχαν την ταση να βγαζουν.
Για σε παρακαλω.
2 Likes
Πόσο έπος είναι το How Soon Is Now?
2 Likes
Ουδεμία σχέση με thrash-ια, το pity the sadness όπως και όλος ο δίσκος βασίζεται σε trouble/sabbath/candlemass .
Επίσης, η απομόνωση συγκεκριμένων σημείων ενός τραγουδιού είναι κατά τη γνώμη μου εξ ορισμού άστοχο. Τα φωνητικά είναι για να εξυπηρετούν το τραγούδι σαν σύνολο και όχι το αντίστροφο. Εάν αυτά λειτουργούν με ένα τραγούδι σαν ενιαίο σύνολο δεν τίθεται θέμα ακόμη και εάν τα φωνητικά μπορούν να θεωρηθούν “μονοδιάστατα” ή λιγότερο τραγουδιστά . Αυτά γενικά.
Ειδικά και επειδή άκουσα τα σημεία που παραπέμπεις αναφέρομαι πχ στο darker thoughts το σημείο που έχεις βάλει είναι πραγματικά άψογο , μία πραγματικά ανατριχιαστική στιγμή του τραγουδιού που οφείλεται και στα φωνητικά του holmes.
Το ίδιο συμβαίνει με τα καθαρά του devil τα οποία δίνουν πολλούς πόντους σε ένα ήδη φοβερό κομμάτι. Και μόνο αυτό το κομμάτι αρκεί για να ακυρώσει την “επιβεβαίωση” περί “ανικανότητας¨” στις φωνητικές μελωδίεςς. τα ghosts/fhope dies young (ίσως και το forsaken) -σε ότι με αφορά -έχουν ξεκάθαρο gothic postpunk χαρακτήρα και για αυτό τα συγκεκριμένα - ηθελημένα- φωνητικά ταριάζουν απόλυτα.
Κλείνοντας θα ήθελα να επισημάνω ότι η extreme στροφή των τελευταίων album εξυπηρετεί - σχεδόν σε αποκλειστικό βαθμό - τις ανησυχίες του greg και πιστεύω ότι εάν δεν του έβαζε φρένο o holmes θα είχες ένα ακόμη medusa, ίσως και βαρύτερο
1 Like
Όλος ο δίσκος μπορεί να βασίζεται στους Trouble, τους Sabbath και τους Candlemass, αλλά το “Pity the sadness” είναι σαν τη μύγα μες στο γάλα σ’ αυτόν το δίσκο.
Ε τι αυτά γενικά, αυτό είπα κι εγώ, γι΄αυτό και ανέφερα το παράδειγμα του “Ghosts”.
Από εκεί και πέρα, το έχω ξαναπεί (σε άλλες περιπτώσεις, όχι για τους Lost συγκεκριμένα): ζούμε στους καιρούς που περιμένουμε πώς και πώς τα albums των αγαπημένων μας συγκροτημάτων (και όχι μόνο) για να αραδιάσουμε επίθετα τύπου “ανατριχιαστικό”, “συγκλονιστικό” κλπ. Καμιά φορά βολευόμαστε και με εκφράσεις τύπου “2-3 κομμάτια καλά να έχει, και είμαι καλυμμένος, δεν περιμένω κάτι περισσότερο πια από αυτούς” ή κάτι ανάλογο. Κοινώς, έχουμε θέσει τον πήχη απίστευτα χαμηλά. Θα μου πεις “θα κρίνεις εσύ τι γουστάρω, ρε φίλε;”. Όχι φυσικά, απλά απορώ πόσες ανατριχίλες και συγκλονισμούς αντέχει ένα οργανισμός τελικά. Ανατριχίλα και στο “Icon” και στο “Draconian times” και στο “Darker thoughts”, ΟΚ.
2 Likes
αυτό που ξεχωρίζει είναι το as i die το οποίο αρχικά ήταν να μην μπει και στο δίσκο καθότι ξεκάρφωτο σε σχέση με τα υπόλοιπα. τεσπα δεν έχει σημασία
Για τα άλλα που λες αυτό που εννοώ είναι ότι ισχύει για το ghosts ισχύει και για τα hope dies young/forsaken . Κάποιοι μάλιστα εδώ μέσα είχαν το ίδιο παράπονο με εσένα ακόμη και για το ghosts. απόψεις γούστα είναι αυτά …Όμως το πρόβλημα σε αυτά που γράφεις είναι αυτό
Εδώ αντιφάσκεις με αυτό που ανέφερες αμέσως πριν
Καταλήγεις σε ένα συμπέρασμα τύπου “ρε παιδιά μας δουλέυετε δεν μπορει να σας αρέσει αφού δεν αρέσει σε εμένα”. Νομίζω το καταλαβαίνεις αυτό δεν χρειάζεται να διαφωνήσουμε.
Τέλος κανένα πήχυ χαμηλά δεν έβαλα ειδικά στους λοστ. Οκ δεν είναι ICON δεν είναι draconian , όμως filler δεν ακούω, skip δεν κάνω , ανακαλύπτω διαρκώς καινούργια πράγματα και ακουω odsidian 3-4 την ημέρα χωρίς να βαριέμαι . Από εκεί και πέρα ο χρόνος θα δείξει πόσο θα αντέξει.
2 Likes
Γιατί όχι; Δηλαδή εσύ κάνεις καλύτερα που δεν αφήνεις τον εαυτό σου να χαρεί με κάτι καινούριο;
1 Like
Καμία αντίφαση, δε χρειαζόταν καν να σπάσεις σε δύο quotes τις φράσεις, γιατί ήταν η μία κολλητά στην άλλη, λες να ξέχασα τι έγραψα; Το ένα με οδηγεί στο άλλο. Ακριβώς επειδή ΔΕΝ μπορώ (κι ούτε θέλω) να πω “αφού δεν αρέσει σε εμένα, δεν μπορεί να αρέσει σε εσάς”, απλά διατυπώνω την ΑΠΟΡΙΑ πώς τελικά ο καθένας μας διαχωρίζει το κακό από το μέτριο, το καλό από το πολύ καλό, το πολύ καλό από το εξαιρετικό. Διαβάζοντας κανείς απόψεις κι εντυπώσεις (χρόνια τώρα, για διάφορα συγκροτήματα, αλλά κυρίως για μεγάλα ονόματα) είναι λες και οι κατηγορίες είναι δύο: αδιάφορο και ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΌ/ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΟ/ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ. Διαβαθμίσεις γιοκ. Και καταλήγω στο ότι ωραία, εφόσον το “Obsidian” είναι δίσκος που δεν έχει filler, skip δεν κάνουμε πουθενά, δεν μπορούμε να το βγάλουμε από το στερεοφωνικό μας και μετά από δεκάδες ακροάσεις ακόμα ανακαλύπτουμε πράγματα, εγώ δε βρίσκω κάποια διαφορά από τις εντυπώσεις που μάλλον ο καθένας μας είχε όταν άκουγε πρώτη φορά το “Master of puppets” ή το :Wish you were here" ξέρω 'γώ. Εφόσον οι ποιότητες που διακρίνουμε στο κάθε “Icon” και “Draconian times” (που για 'μένα σημαίνει: ακούω εξαιρετικό πιάνο στην εισαγωγή, ακούω γαμάτο heavy riff στη συνέχεια, ακούω πανέμορφες φωνητικές ερμηνείες είτε με καθαρή είτε με γρετζαριστή φωνή στο ίδιο κομμάτι πολλές φορές, ακούω sol-άρα και ακούω ατμοσφαιρικό κλείσιμο -αντί για: χμμμ, ξεκινάει ωραία, λίγο βαρετό τώρα, αλλά μετά φτιάχνει, αααα, εδώ πολύ καλό κλπ.) είναι ίδιες με τις ποιότητες του “Obsidian”, ΟΚ, αυτό λέω μόνο.
Αγόρι μου, γιατί για κάποιο λόγο έχετε βαλθεί να με πείσετε ότι δεν ΑΦΗΝΩ τον εαυτό μου να χαρώ με κάτι; Λες να είμαι τόσο ψυχαναγκαστικός ή να τρέφω μίσος για τη στροφή των Lost ή να θέλω να πείσω εσάς για τις λάθος εντυπώσεις σας; Τα ίδια σχόλια σε διάφορες στιγμές στο παρελθόν έχω κάνει για νέους δίσκους των Metallica, των At the Gates, των Martyrdod κ.ά., συγκροτήματα άσχετα μεταξύ τους που αγαπάω. Λες να είμαι τόσο μαζόχας να συνεχίζω να ακούω τα νέα albums τους μόνο και μόνο για να τα κράζω, ή το κάνω επειδή ελπίζω ότι θα με εκπλήξουν ευχάριστα; Έλεος, δηλαδή, με τις απλουστεύσεις, δεν αφήνω τον εαυτό μου να χαρώ, ναι, τέτοια ζόρια τραβάω τη σήμερον ημέρα.
2 Likes